Money.plFirmaAkty prawneInterpretacje podatkowe

interpretacja indywidualna

Czy dostawy wewnatrzwspólnotowe opisane w stanie faktycznym udokumentowane w sposób opisany w 8 różnych przypadkach w świetle art. 42 ust. 1 w związku z art. 42 ust. 3 i 11 ustawy o VAT powinny być opodatkowane % stawką VAT?

sygnatura: ILPP2/443-938/08-7/AK

autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

data: 2009-01-07

słowa kluczowe:dokumentacja, dostawa wewnątrzwspólnotowa, wywóz towarów

Wniosek ORD-IN: [ 1801 kB]

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2008 r. (data wpływu 14 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest producentem pasków napędowych do pojazdów samochodowych i urządzeń przemysłowych. Odbiorcami jej produktów są międzynarodowe firmy produkujące samochody osobowe, jak również inne podmioty będące producentami urządzeń przemysłowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, dokonuje ona wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT) na rzecz nabywców z innych państw członkowskich, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. W celu zastosowania 0% stawki VAT, zgodnie z przepisem art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), Spółka gromadzi dokumenty potwierdzające, iż towary zostały wywiezione z Polski dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski.

Dokumentacja ta obejmuje:

  1. złożone przez klienta zamówienie na towary wymienione następnie na fakturze VAT,
  2. kopię faktury VAT,
  3. specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (specyfikacja ta jest sporządzona na dokumencie o nazwie ,,Delivery Document"),
  4. wystawiony przez przewoźnika dokument dotyczący danej dostawy, w treści którego wskazany jest m.in.: adres i oznaczenie nabywcy i odbiorcy, data dostawy towarów do nabywcy, adres i oznaczenie nabywcy, opis towarów z podaniem, iż stanowią one materiały przeznaczone dla danego odbiorcy. Dokument nie zawiera podpisu nabywcy. Zawiera on jednak oświadczenie przewoźnika, iż towary zostały przezeń pobrane, jak również jego podpis złożony pod tym oświadczeniem. Spółka jest w stanie przyporządkować dany dokument wystawiony przez przewoźnika do konkretnych faktur sprzedaży wystawionych przez siebie,
  5. potwierdzenie, iż nabywca zapłacił za towary wskazane na danej fakturze.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dostawa udokumentowana w opisany sposób w świetle art. 42 ust. 1 w związku z przepisem art. 42 ust. 3 i ust.1 ustawy o VAT, powinna być opodatkowana 0% stawką VAT...

Wnioskodawca uważa, iż w przedstawionym stanie faktycznym, dostawy udokumentowane w opisany sposób, powinny być opodatkowane 0% stawką VAT.

Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, zgodnie z przepisem art. 13 ust. 1 ustawy o VAT ,,rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...)".

Stosownie do treści art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, jednym z warunków zastosowania 0% stawki VAT dla WDT, jest posiadanie przez podatnika, przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, dowodów potwierdzających, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Natomiast, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, wskazanymi powyżej dowodami, są:

  1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku, gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
  2. kopia faktury,
  3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku gdy dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

  1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie,
  2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,
  3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania,
  4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jednocześnie Spółka pragnie podkreślić, iż wymieniony powyżej katalog tzw. dokumentów pomocniczych ma charakter otwarty, co oznacza, iż podatnik ma prawo potwierdzać fakt dokonania dostawy na rzecz podatnika w innym państwie członkowskim, również innymi niż wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, dokumentami. Wnioskodawca uważa również, iż przepisy art. 42 ust. 11 nie zawierają wymogu, by dokumentacja potwierdzająca dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zgromadzona była wyłącznie w formie papierowej. Tym samym, zdaniem Spółki, dopuszczalne jest, aby niektóre dokumenty dodatkowe miały formę elektroniczną, bądź też były przesłane w formie elektronicznej albo przy zastosowaniu faksu. Zainteresowany pragnie zwrócić uwagę, iż do takiego wniosku prowadzi analiza wyroku WSA w Warszawie z dnia 25 lutego 2006 r. (sygn. akt III SA/Wa 2140/07), w którym Sąd stwierdził, iż: ,,Nie ma wymogu, aby dokumenty potwierdzające wewnątrzwspólnotowy charakter transakcji miały formę ,,papierową". Biorąc pod uwagę, że nigdzie nie stanowi się o formie dokumentów, dopuszczalna będzie każda forma, byle uprawdopodobniona była autentyczność tych dokumentów. Dowodem może być także dokument w formie elektronicznej lub przesłany faksem".

Zainteresowany pragnie ponadto zwrócić uwagę, iż poza zgromadzeniem odpowiednich dokumentów, pozostałe warunki, jakie należy spełnić w celu zastosowania 0% stawki VAT, w przypadku wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, są następujące:

  • dokonanie dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej,
  • podanie numeru, o którym mowa powyżej, a także numeru, o którym mowa w art. 97 ust. 10 ustawy o VAT, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów.

Jak wynika ze stanu faktycznego, Zainteresowany spełnia te dwa warunki. Tym samym, warunkiem, jaki ewentualnie powinien podlegać analizie w celu stwierdzenia, czy Spółce przysługuje prawo do zastosowania 0% stawki VAT, w przypadku tej dostawy, jest warunek posiadania przez nią dokumentacji potwierdzającej, że towary zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy w innym państwie członkowskim.

Na wstępie Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, iż jest on podmiotem dostarczającym towary między innymi na potrzeby producentów pojazdów samochodowych. Odbiorcami jego produktów są w większości duże międzynarodowe koncerny, które w ramach realizowanej produkcji korzystają z bardzo wielu poddostawców. Z oczywistych względów - nabywcy produktów Spółki posiadają dalece silniejszą pozycję rynkową i ,,biznesową", aniżeli będąca jednym z ich wielu poddostawców - Spółka. Bezpośrednią konsekwencją tego stanu rzeczy jest, iż w przypadku, gdy Wnioskodawca nie jest w pełni usatysfakcjonowany z przedstawionej jemu przez tych nabywców dokumentacji potwierdzającej otrzymanie dostarczonych przez niego towarów, zasadniczo nie dysponuje on instrumentami, które pozwoliłyby na skłonienie tych nabywców do jakiegokolwiek uzupełnienia takowej dokumentacji. W takich przypadkach, w celu zapewnienia sobie prawa do zastosowania 0% stawki VAT dla dokonywanych przez niego wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, zmuszony jest sięgać po szereg dokumentów, które niejako ,,pośrednio" (acz jednoznacznie) potwierdzałyby fakt dokonania wewnątrzwspólnotowych dostaw. Najlepszym tego przykładem jest przedstawiony w stanie faktycznym - przypadek, jaki występuje u Zainteresowanego, jeżeli chodzi o potwierdzenie dokonania WDT. Z uwagi na opisaną powyżej sytuację, Spółka wyraża nadzieję, iż rozpatrując wniosek, organ podatkowy spojrzy na przepisy dotyczące dokumentacji potwierdzającej WDT przez pryzmat jej sytuacji rynkowej i weźmie ją pod uwagę wydając decyzję w tej sprawie.

Spółka uważa, że w przypadku dostawy opisanej powyżej, transport towarów do nabywców w innych niż Polska państwach członkowskich powierzany jest wyspecjalizowanym firmom kuriersko-spedytorskim. Firmy te w celu udokumentowania dokonanych przez siebie dostaw nie przygotowują ,,standardowych" listów przewozowych CMR, lecz korzystają z opracowanych przez siebie, wystandaryzowanych druków mających potwierdzać zawarcie umowy przewozu. Z uwagi na fizyczny brak dokumentu CMR, posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty powinny zostać uznane za dokumenty przewozowe, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT. Zainteresowany pragnie w tym miejscu przypomnieć, iż przepisy ustawy nie nakładają obowiązku na podatników posiadania dokumentu przewozowego CMR, a jedynie dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia. Z treści dokumentów wymienionych powyżej wynika, jaki towar (przez jego oznaczenie) jest przedmiotem umowy przewozu. W dokumentach tych znajdują się również inne dane oznaczające nabywcę oraz datę dostawy. Tym samym, według Wnioskodawcy należałoby uznać, iż w analizowanej sytuacji posiada on wszystkie trzy dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT.

Możliwość uznania dokumentów wystawionych przez przewoźników za dokumenty przewozowe, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT zostało potwierdzone w pismach interpretacyjnych wydanych przez Ministra Finansów, jak i organy podatkowe niższego szczebla:

  • Pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (działającego w imieniu Ministra Finansów) z dnia 21 marca 2008 r., sygn. IBPP1/443-146/08/PK/KAN-823/08: ,,w świetle powyższego nieposiadanie przez Wnioskodawcę listu przewozowego (CMR) nie pozbawia go prawa do zastosowania stawki podatku w wysokości 0%. Istotne jest bowiem, ażeby podatnik posiadał dokument wystawiony i podpisany przez przewoźnika, który stanowi dowód zawarcia przez niego umowy przewozu towaru będącego przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej (...)",
  • Pismo Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu z dnia 22 listopada 2006 r., sygn. PSUS/PP-OIO/443-207/06/MS/126383: ,,ustawa o VAT nie precyzuje jednak, jaki konkretnie dokument przewozowy jest wymagany i co owe pojęcie oznacza (...). Istotne jest, ażeby podatnik posiadał dokument wystawiony przez przewoźnika, który stanowi dowód zawarcia przez niego umowy przewozu towaru będącego przedmiotem WDT".

Niezależnie od powyższego, nawet gdyby uznać, iż dokumenty wystawione przez przewoźników i opisane w ww. stanie faktycznym nie stanowią listów przewozowych, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, zdaniem Spółki pomimo nie posiadania wszystkich trzech dokumentów wymienionych w tym przepisie, jest ona uprawniona do udokumentowania faktu dokonania dostawy na rzecz podatnika w innym państwie członkowskim za pomocą dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. W przeciwnym razie, wymóg formalny posiadania trzech określonych w przepisach dokumentów stałby na przeszkodzie w zastosowaniu 0% stawki VAT w przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Spółka pragnie w tym miejscu zwrócić uwagę na następujące rozstrzygnięcia sądu administracyjnego i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS):

  • Wyrok ETS w sprawie C-146/05, w którym ETS uznał, iż ,,skoro z postanowienia odsyłającego wynika, że fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga - jak to słusznie podnosi Komisja Wspólnot Europejskich - by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne. Inaczej byłoby jedynie w przypadku, gdyby naruszenie tych wymogów formalnych uniemożliwiło przedstawienie przekonywującego dowodu spełnienia przesłanek merytorycznych",
  • Wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 września 2007 r., sygn. III SA/Wa 1210/07, w którym Sąd stwierdził, iż ,,dokumenty mają ,,łącznie" potwierdzać określony fakt, podatnik (dostawca) nie musi posiadać wszystkich typów dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3. Wystarczy, że dwa z nich potwierdzają jednoznacznie dostarczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego (a niekiedy nawet jeden - np. faktura zawierająca specyfikację towarów i będąca jednocześnie dokumentem potwierdzającym przewóz towaru)".

Podsumowując Spółka jest zdania, iż:

  • dokumenty wystawiane przez przewoźników w związku z dokonywaniem przez nich dostawy mogą być uznane za listy przewozowe w rozumieniu art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT. Tym samym, w sytuacji opisanej w stanie faktycznym, Zainteresowany dysponuje wszystkimi trzema dokumentami wskazanymi w powyższym artykule ustawy o VAT,
  • nawet gdyby uznać, iż któryś z dokumentów wystawionych przez przewoźnika nie stanowi dokumentu przewozowego, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, Wnioskodawca ma prawo udowodnić fakt dokonania dostawy za pomocą dokumentów dodatkowych wymienionych przykładowo w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

W opinii Spółki, zgromadzone przez nią dokumenty jednoznacznie potwierdzają, iż towary będące przedmiotem dostaw opisanych w stanie faktycznym zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy w innym państwie członkowskim. Wnioskodawca zwrócił uwagę, iż:

  • posiada złożone przez kontrahentów zamówienia na towary, które widnieją na wystawionych przez niego fakturach VAT. Złożenie zamówienia jest początkiem szeregu następujących po sobie zdarzeń składających się na dokonywaną przez Spółkę wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, a którego zakończeniem jest dokonanie przez nią dostawy zamówionych towarów oraz otrzymanie zapłaty. Zamówienia te potwierdzają zatem, iż po stronie kupujących istnieje wola nabycia analizowanych towarów, która - po otrzymaniu towarów, znajduje swoje odzwierciedlenie w ich przyjęciu do magazynu i w dokonaniu zapłaty za nie;
  • faktura VAT wystawiona przez Spółkę w celu udokumentowania dostawy opisanej powyżej wskazuje towary wymienione w zamówieniu, jak i numer specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku (sporządzonej w formie dokumentu ,,Delivery Document");
  • specyfikacja ta (,,Delivery Document") wymienia poszczególne towary będące przedmiotem dostawy udokumentowanej daną fakturą VAT;
  • z dokumentów wystawionych przez przewoźnika wynika, iż pomiędzy Wnioskodawcą a przewoźnikiem zawarte zostało porozumienie dotyczące przewozu towarów z siedziby Spółki do nabywcy w innym państwie członkowskim;
  • z dokumentu posiadanego przez Zainteresowanego wynika, iż kontrahent zapłacił za towary wymienione na fakturach VAT. Jego zdaniem, zapłata za towar stanowi w analizowanym przypadku potwierdzenie, że dostawca wywiązał się ze swoich obowiązków wynikających z odpowiednich ustaleń handlowych, a w szczególności, iż: - dokonywał on sprzedaży na rzecz kontrahenta umówionych towarów(wymienionych w wystawionej przez Spółkę fakturze VAT), - towary będące przedmiotem umówionej transakcji dotarły do tego nabywcy w innym państwie członkowskim miejsce przeznaczenia towarów.

W przeciwnym wypadku, tj. gdyby kontrahent nie otrzymał żądanych towarów lub gdyby nie zostały one wysłane do wskazanego miejsca przeznaczenia, miałby on prawo do odstąpienia od dokonania zapłaty bądź też - do dokonania zapłaty kwoty w innej (niższej) niż wskazana na fakturze wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

  1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
  2. eksport towarów;
  3. import towarów;
  4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
  5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Art. 13 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...).

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

  1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
  2. podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, o którym mowa w art. 99, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

  1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
  2. kopia faktury,
  3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku nbspnbsp - z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

  1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
  2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
  3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
  4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, natomiast dokumenty wymienione w ust. 11, pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca (podatnik VAT UE) dokonał wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, którą udokumentował fakturą VAT. W celu zastosowania 0% stawki VAT dla przedmiotowej dostawy, obok spełnienia warunku, o którym mowa w art. 42 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca posiada w swojej dokumentacji następujące dokumenty: wystawiony przez przewoźnika dokument dotyczący dostawy (zawiera oświadczenie przewoźnika, iż towary zostały przezeń pobrane oraz jego podpis), kopię faktury, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, złożone przez klienta zamówienie oraz potwierdzenie, iż nabywca zapłacił za towary wskazane na fakturze.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji ,,dokumentu przewozowego". Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 ze zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe, nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe tut. Organ stoi na stanowisku, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Zatem, w przedmiotowej sprawie dokument wystawiony przez przewoźnika należy uznać za dokument, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i treść powołanych przepisów należy stwierdzić, iż Zainteresowany posiada dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, które wraz z dokumentami uzupełniającymi upoważniają go do zastosowania 0% stawki podatku dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Tut. Organ informuje, iż zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320), od dnia 1 grudnia 2008 r. zmianie uległ przepis art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W zakresie pozostałych stanów faktycznych dotyczących udokumentowania wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów wydano w dniu 7 stycznia 2009 r. odrębne interpretacje o numerach: ILPP2/443-938/08-2/AK, ILPP2/443-938/08-3/AK, ILPP2/443-938/08 -4/AK, ILPP2/443-938/08-5/AK, ILPP2/443-938/08-6/AK, ILPP2/443-938/08-8/AK, ILPP2/443 -938/08-9/AK.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Referencje

WYSZUKIWARKA

NAJPOPULARNIEJSZE PROBLEMY