Money.plFirmaAkty prawne

Dziennik Ustaw - rok 1963, nr 11, poz. 60

Wydany przez:Minister Finansów
Tytuł aktu:Obwieszczenie Ministra Finansów z dnia 2 marca 1963 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu dekretu z dnia 16 maja 1946 r. o postępowaniu podatkowym.
Status aktu prawnego:Uchylony
Treść aktu prawnego:  pobierz treść dokumentu
Data wydania:1963-03-02
Data wejscia w życie:1963-03-02
Data obowiązywania:1963-03-02
Pełna treść dokumentu: Dziennik Ustaw - rok 1963, nr 11, poz. 60

Dział I

Przepisy wstępne.

Art. 1. Przepisom niniejszego dekretu podlega postępowanie w sprawach danin publicznych, do których mają zastosowanie przepisy o zobowiązaniach podatkowych.

Art. 2. 1. Zarząd danin publicznych należy do organów finansowych.
2. Naczelny nadzór nad sprawami danin publicznych oraz piecza nad prawidłowym i jednolitym wykonywaniem przepisów w zakresie tych danin należy do Ministra Finansów.
3. Minister Finansów może w szczególności:
  1)  wyjaśniać znaczenie określeń użytych w przepisach o daninach publicznych oraz udzielać wytycznych dla stosowania tych przepisów;
  2)  określać:
a)    które rodzaje przychodów podlegają opodatkowaniu według przepisów o podatku od wynagrodzeń, a które według przepisów o podatku obrotowym lub dochodowym,
b)    które rodzaje ubocznych przychodów związanych z gospodarstwem rolnym podlegają opodatkowaniu według przepisów o podatku gruntowym, a które według przepisów o podatku obrotowym,
c)    które rodzaje gruntów, z uwagi na ich położenie, obszar i sposób użytkowania podlegają opodatkowaniu według przepisów o podatku gruntowym, a które według przepisów o podatku od nieruchomości.

Art. 3. W przypadku gdy przepisy zawierają upoważnienie dla Ministra Finansów do zryczałtowania podatków albo do ich pobierania według zasad szczególnych, Minister Finansów może w drodze rozporządzenia - w odniesieniu zaś do jednostek gospodarki uspołecznionej w drodze zarządzenia - wydawać przepisy szczególne o postępowaniu podatkowym, odmienne od przepisów niniejszego dekretu.

Art. 4. 1. W zakresie wytwarzania i poszczególnych faz wytwarzania niektórych towarów lub grup towarów, jak również i półwyrobów, a także w zakresie przerobu, zużycia, magazynowania, obrotu i przywozu z zagranicy oraz sprzedaży niektórych towarów lub grup towarów, jak również ich półwyrobów, jako też w zakresie sprzedaży losów loterii, Minister Finansów może w drodze rozporządzeń wprowadzać szczególny nadzór podatkowy oraz odrębne postępowanie podatkowe.
2. W związku z wprowadzeniem szczególnego nadzoru podatkowego lub odrębnego postępowania podatkowego, Minister Finansów może w drodze rozporządzenia, a w odniesieniu do gospodarki uspołecznionej w drodze zarządzeń:
  1)  nakładać na strony szczególne obowiązki i ograniczenia,
  2)  wydawać szczególne przepisy w zakresie księgowości, nie wyłączając nałożenia obowiązku prowadzenia ksiąg handlowych oraz obowiązku wydawania konsumentom rachunków na sprzedaż towarów,
  3)  nakładać na podatników w poszczególnych przypadkach koszty szczególnego nadzoru podatkowego lub odrębnego postępowania podatkowego,
  4)  określać skutki naruszenia przepisów o szczególnym nadzorze podatkowym lub o odrębnym postępowaniu podatkowym.

Art. 5. 1. Jeżeli sprawność postępowania podatkowego tego wymaga, Minister Finansów może zarządzać w drodze rozporządzenia obliczanie i pobór niektórych danin publicznych od poszczególnych grup podatników za pośrednictwem płatników i to bądź na całym obszarze Państwa, bądź w jego określonej części. Rozporządzenia te mogą także przyznawać płatnikom za czynności związane z obliczeniem i poborem daniny wynagrodzenie i określać jego wysokość.
2. Minister Finansów może w drodze rozporządzenia zlecić określonym w rozporządzeniu osobom pobór w drodze inkasa niektórych danin publicznych od poszczególnych grup podatników bądź na całym obszarze Państwa, bądź w jego określonej części; rozporządzenie to może przyznawać wynagrodzenie za inkaso i określać jego wysokość.
3. Minister Finansów może w drodze zarządzenia upoważnić organy finansowe do zawierania na zasadach określonych w zarządzeniu indywidualnych umów o inkaso niektórych danin publicznych z osobami, do których nie mają zastosowania przepisy rozporządzeń wydanych na zasadzie ust. 2.

Dział II

Właściwość.

Art. 6. 1. Minister Finansów określa w drodze rozporządzenia - a dla jednostek gospodarki uspołecznionej w drodze zarządzenia - właściwość rzeczową organów finansowych w sprawach danin publicznych zarówno w postępowaniu wymiarowym, jak i odwoławczym. Minister Finansów może ponadto zarządzać, że rozpatrywanie określonych środków odwoławczych w przedmiocie poszczególnych danin publicznych należeć będzie do powoływanych przez prezydia wojewódzkich rad narodowych (rad narodowych miast wyłączonych z województw) komisji odwoławczych przy organach finansowych tych prezydiów.
2. Tryb powoływania, skład osobowy i organizację komisji odwoławczych oraz ich kadencję, jak również tryb i sposób postępowania przed tymi komisjami ustala Minister Finansów. Komisje odwoławcze powinny w czasie pełnienia swych czynności przestrzegać przepisów podatkowych.

Art. 7. Właściwość miejscową organów finansowych, jeżeli dalsze przepisy niniejszego działu nie określają jej odmiennie, ustala się, jak następuje:
  1)  w sprawach dotyczących nieruchomości - według miejsca położenia nieruchomości,
  2)  w sprawach dotyczących przedsiębiorstwa, jego zakładu lub składu - według miejsca, w którym przedsiębiorstwo, zakład lub skład są, mają być albo były prowadzone,
  3)  w innych sprawach - według miejsca zamieszkania w kraju strony obowiązanej lub jednej ze stron; jeżeli żadna ze stron nie ma zamieszkania w kraju - według miejsca pobytu jednej z nich, jeżeli strony przebywają za granicą - według ostatniego wiadomego miejsca zamieszkania jednej ze stron w kraju, wreszcie według miejsca, w którym wynikła sprawa.

Art. 8. 1. Właściwość miejscową w sprawach podatku dochodowego osób fizycznych określa się według miejsca, w którym strona w dniu 31 grudnia roku podatkowego miała miejsce zamieszkania lub pobytu; przy opodatkowaniu małżonków mających różne miejsca zamieszkania właściwość tę określa się według miejsca zamieszkania lub pobytu męża.
2. Jeżeli zachodzi wątpliwość co do miejsca zamieszkania lub pobytu strony bądź jeżeli strona nie ma w kraju miejsca zamieszkania ani pobytu, podatek ustala się w okręgu, w którym położone są źródła przychodów; jeżeli źródła te położone są w dwóch lub więcej okręgach, właściwy jest organ finansowy, w którego okręgu znajduje się większa część źródeł przychodów strony lub też główne źródło.
3. Jeżeli w sposób przewidziany w ust. 1 i 2 nie można ustalić właściwości miejscowej, właściwy jest organ finansowy, w którego okręgu strona miała ostatnio miejsce zamieszkania.
4. Dla spadków nie objętych właściwym organem jest organ finansowy ostatnio właściwy dla zmarłego.
5. Właściwość miejscową w sprawach podatku dochodowego osób prawnych określa się według miejsca, w którym w ostatnim dniu roku podatkowego znajdowała się siedziba osoby prawnej.

Art. 9. 1. Właściwość miejscową w sprawach podatku od wynagrodzeń, wypłacanych przez pracodawcę, z wyjątkiem podatku od wynagrodzeń, wypłacanych przez płatników wymienionych w ust. 5, określa się według miejsca zatrudnienia pracownika; właściwość miejscową w sprawach podatku od wynagrodzeń wypłacanych przez płatników nie będących pracodawcami, określa się według miejsca wypłaty wynagrodzenia.
2. Miejscem zatrudnienia jest stałe miejsce pracy pracownika (urząd, biuro, fabryka, warsztat, magazyn, gospodarstwo rolne, domowe itp.).
3. Stałe miejsce pracy pozostaje miejscem zatrudnienia pracownika również w przypadku, gdy pracownik na zlecenie pracodawcy wykonywa krótkoterminowe roboty poza stałym miejscem pracy.
4. Miejscem zatrudnienia pracownika, którego pracodawca zatrudnia przy robotach wykonywanych w coraz to innych okręgach organów finansowych, jak np. w przedsiębiorstwach budowlanych, budowy dróg, kanałów itp., jest miejsce siedziby lokalnego kierownictwa robót.
5. Właściwość miejscową w sprawach podatku od wynagrodzeń, wypłacanych przez jednostki budżetowe, jednostki gospodarki uspołecznionej, organizacje społeczne, zawodowe i samorządu gospodarczego, organizacje i związki wyznaniowe oraz ich instytucje określa się według siedziby organu, asygnującego wynagrodzenie; jeżeli wynagrodzenie wypłacane jest za granicą - właściwość określa się według siedziby organu asygnującego wynagrodzenie w kraju.
6. Właściwość miejscową w sprawach podatku od wynagrodzeń, wypłacanych na obszarze obcego państwa lub na obszarze eksterytorialnym podatnikowi, który posiada miejsce zamieszkania lub pobytu na obszarze Państwa Polskiego, określa się według miejsca zamieszkania podatnika w ostatnim dniu miesiąca, w którym nastąpiła wypłata wynagrodzenia.

Art. 10. 1. Właściwość miejscową w sprawach podatku obrotowego przedsiębiorstw sprzedaży towarów ze straganów, budek, samochodów, wozów, wózków itp. urządzeń, jeżeli sprzedaż odbywa się w różnych dniach, w różnych miejscowościach, określa się według miejsca zamieszkania lub siedziby podatnika.
2. Właściwość miejscową w sprawach podatku obrotowego należnego z tytułu sprzedaży towarów ze straganów, budek, samochodów, wozów, wózków itp. urządzeń, jeżeli sprzedaż ta dokonywana jest przez jednostki gospodarki uspołecznionej, określa się według zakładu, którego księgowość obejmuje obroty wymienionych punktów sprzedaży.

Art. 11. 1. Właściwym miejscowo w sprawach opodatkowania odpłatnego nabycia praw majątkowych oraz w sprawach opłaty skarbowej jest ten organ finansowy pierwszej instancji, któremu przedstawiono deklarację lub pismo stwierdzające nabycie prawa majątkowego bądź pismo podlegające opłacie skarbowej celem ustalenia zobowiązania podatkowego.
2. W przypadku protokolarnego ustalenia w toku oględzin, kontroli, lustracji albo badania ksiąg lub innych dokumentów, że należnego podatku albo opłaty wcale nie uiszczono lub uiszczono w niedostatecznej kwocie albo po upływie przepisanego terminu lub w sposób nieprawidłowy, jak również w przypadku nieodpłatnego nabycia praw majątkowych, z wyjątkiem przypadków wymienionych w art. 12 - właściwym jest ten organ finansowy pierwszej instancji, w którego okręgu mają miejsce zamieszkania lub pobytu podatnicy lub jeden z nich.

Art. 12. 1. Właściwość miejscową w sprawach opodatkowania nieodpłatnego nabycia praw majątkowych, w szczególności ze spadków, zapisów, dalszego zapisu lub polecenia testamentowego albo darowizny, określa się według miejsca położenia przedmiotu nabycia praw majątkowych, podlegającego podatkowi.
2. Jeżeli przedmiot nabycia znajduje się w okręgach dwóch lub kilku organów finansowych, właściwym jest ten organ finansowy, w którego okręgu spadkodawca mieszkał lub przebywał w chwili śmierci, darczyńca zaś mieszkał lub przebywał w czasie dokonania wymiaru.
3. Jeżeli właściwości organu finansowego nie da się ustalić w sposób przewidziany w ustępach poprzedzających, właściwość tę określa wspólny organ bezpośrednio przełożony nad organami wymienionymi w ust. 2, a jeżeli nie posiadają one wspólnego organu bezpośrednio przełożonego - Minister Finansów.
4. W zakresie nieodpłatnego nabycia praw majątkowych, jeżeli nabycie dotyczy całkowicie lub częściowo rzeczy położonych za granicą lub praw podlegających wykonaniu całkowicie lub częściowo za granicą - właściwym miejscowo jest organ finansowy pierwszej instancji w Warszawie, wskazany przez Ministra Finansów.

Art. 13. Jeżeli według przepisów niniejszego działu nie da się ustalić właściwości miejscowej organów finansowych, o właściwości rozstrzyga Minister Finansów.

Art. 14. 1. Organ finansowy powinien z urzędu przestrzegać swojej właściwości rzeczowej i miejscowej.
2. Podanie wniesione do niewłaściwego organu finansowego organ ten powinien niezwłocznie przesłać organowi właściwemu z równoczesnym zawiadomieniem o tym wnoszącego; podanie takie uważa się za wniesione do organu właściwego w dniu, w którym wpłynęło do organu niewłaściwego.

Art. 15. 1. Spory o właściwość rzeczową lub miejscową pomiędzy organami finansowymi, mającymi wspólny organ przełożony, rozstrzyga ten organ.
2. Spory o właściwość pomiędzy organami finansowymi, mającymi różne organy przełożone, rozstrzyga organ przełożony nad organem finansowym, który pierwszy wszczął sprawę, w porozumieniu z drugim organem przełożonym, w przypadku zaś nieosiągnięcia porozumienia - Minister Finansów.

Art. 16. Gdy między organami finansowymi toczy się spór o właściwość lub gdy uzasadniona jest właściwość dwóch lub więcej organów finansowych, a zwłoka w załatwieniu sprawy może narazić na niebezpieczeństwo interes publiczny, każdy z tych organów powinien w swoim zakresie działania wykonać czynności nie cierpiące zwłoki, zawiadamiając równocześnie o tym pozostałe organy.

Art. 17. Minister Finansów może przekazać sprawę do załatwienia w całości lub w części innemu organowi finansowemu niż organ właściwy, jeżeli tego wymaga interes publiczny.

Art. 18. 1. Jeżeli sprawność postępowania podatkowego tego wymaga, Minister Finansów może ustalić dla poszczególnych podatników lub dla grup podatników właściwość miejscową organów finansowych odmiennie od przepisów niniejszego działu; odmienne ustalenie właściwości miejscowej dla grup podatników gospodarki nie uspołecznionej następuje w drodze rozporządzenia.
2. Uprawnienia określone w ust. 1 służą również organom finansowym drugiej instancji, gdy chodzi o odmienne od przepisów niniejszego działu określenie dla poszczególnych podatników właściwości organów finansowych, działających w okręgu organu finansowego drugiej instancji.

Dział III

Wyłączenie pracownika.

Art. 19. 1. Pracownik jest wyłączony z mocy samego prawa:
  1)  w sprawach, w których jest stroną albo pozostaje z jedną ze stron w takim stosunku prawnym, że wynik sprawy może oddziałać na jego prawa lub obowiązki,
  2)  w sprawach swego małżonka, krewnych lub powinowatych w prostej linii, krewnych bocznych aż do czwartego stopnia, powinowatych bocznych do drugiego stopnia,
  3)  w sprawach osób związanych z nim z tytułu przysposobienia, opieki lub kurateli,
  4)  w sprawach, w których był lub jest jeszcze pełnomocnikiem jednej ze stron,
  5)  w sprawach, w których brał udział w wydaniu decyzji w pierwszej instancji,
  6)  w sprawie, z powodu której wdrożono przeciw niemu dochodzenie wstępne, postępowanie dyscyplinarne lub karno-sądowe.
2. Pracownik może wyłączyć się w sprawie na własne żądanie, za zgodą przełożonego.
3. Niezależnie od przyczyn wymienionych w ust. 1, przełożony powinien wyłączyć podwładnego pracownika, o ile uzna to za potrzebne ze względu na interes publiczny, jak również na wniosek strony, jeżeli pomiędzy pracownikiem a jedną ze stron zachodzi stosunek osobisty tego rodzaju, że mógłby wywołać uzasadnione wątpliwości co do bezstronności pracownika. Zgłaszając wniosek o wyłączenie strona powinna uprawdopodobnić przyczynę wyłączenia.
4. W przypadku wyłączenia pracownik powinien być bezzwłocznie zastąpiony przez innego, a do tego czasu ma wykonać tylko te czynności, które nie cierpią zwłoki.

Dział IV

Podatnicy i ich pełnomocnicy.

Art. 20. 1. Stroną w postępowaniu podatkowym jest każdy, kto żąda czynności organu finansowego, do kogo czynność organu finansowego się odnosi lub też czyjego interesu czynność organu finansowego choćby pośrednio dotyczy.
2. Podatnikiem jest strona, która podlegając z mocy ustawy obowiązkowi podatkowemu obowiązana jest do uiszczenia daniny publicznej.
3. Płatnikiem jest strona, która z mocy ustawy lub rozporządzenia wydanego na podstawie art. 5 obowiązana jest do obliczenia i pobrania od podatnika należności z tytułu zobowiązania podatkowego i do wpłacenia jej na rachunek właściwego organu finansowego.
4. Przepisy odnoszące się do podatników stosuje się odpowiednio do płatników.

Art. 21. 1. Zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych strony ocenia organ finansowy według przepisów prawa cywilnego.
2. Imieniem osób nie posiadających zdolności do czynności prawnych działają ich przedstawiciele ustawowi.
3. W imieniu spadków nie objętych działają osoby sprawujące zarząd majątku masy spadkowej.
4. Jeżeli nie jest pewne, kto jest upoważniony do występowania w imieniu spadku lub innego majątku pozostałego bez zarządcy, sąd na wniosek właściwego organu finansowego, wyznaczy kuratora.
5. Imieniem osób prawnych, spółek jawnych, komandytowych i spółek nie będących spółkami handlowymi działają osoby, uprawnione do reprezentowania z mocy przepisów normujących działalność tych osób i spółek.

Art. 22. Dla osób niezdolnych do czynności prawnych, a nie mających przedstawiciela ustawowego, może właściwy organ finansowy wystąpić do sądu o ustanowienie takiego przedstawiciela.

Art. 23. 1. Strona może ustanowić pełnomocnika, o ile nie jest wymagane jej osobiste działanie.
2. Pełnomocnikami w postępowaniu podatkowym mogą być adwokaci oraz osoby wymienione w art. 25 ust. 2, a w przypadku określonym w art. 162 ust. 2 pełnomocnikiem może być również płatnik; ponadto pełnomocnikami spółdzielni mogą być przedstawiciele właściwych związków spółdzielczych. Przy zgłaszaniu obowiązku podatkowego w charakterze pełnomocników mogą występować także organizacje gospodarcze i cechy. Pełnomocnictwo może być udzielane w tym przypadku bezpośrednio na deklaracji.
3. Jeżeli strona ustanowi pełnomocnika, który złoży pełnomocnictwo pisemne, należy wszelkie pisma doręczać pełnomocnikowi.

Art. 24. 1. Podatnicy przebywający stale poza obszarem Rzeczypospolitej obowiązani są ustanowić pełnomocnika mieszkającego w kraju i zawiadomić o tym właściwy organ finansowy. Obowiązek ustanowienia pełnomocnika ciąży również na zarządzie przedsiębiorstwa wykonywanego w kraju, jeżeli jego zarząd znajduje się za granicą.
2. Brak zawiadomienia organu finansowego o ustanowieniu pełnomocnika uprawnia organ finansowy do zastosowania przepisu art. 22.

Art. 25. 1. Pełnomocnictwo powinno być udzielone na piśmie. Organ finansowy może żądać uwierzytelnienia podpisu na pełnomocnictwie, z wyjątkiem przypadków, gdy pełnomocnikiem jest adwokat.
2. W sprawach mniejszej wagi organ finansowy może nie żądać pełnomocnictwa, jeżeli pełnomocnikami są członkowie rodziny, osoby należące do wspólnego gospodarstwa domowego, osoby sprawujące zarząd majątku podatnika lub jego pracownicy, a organ finansowy nie ma wątpliwości co do istnienia i zakresu uprawnienia do zastępstwa.

Art. 26. Przepisy dotyczące stron odnoszą się odpowiednio do ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników oraz do kuratorów spadku.

Art. 27. 1. Jednostki budżetowe, jednostki gospodarki uspołecznionej, organizacje społeczne, zawodowe i samorządu gospodarczego, organizacje i związki wyznaniowe oraz ich instytucje obowiązane są ustanowić osoby odpowiedzialne za prawidłowe obliczanie i pobieranie w imieniu płatnika podatku od wynagrodzeń oraz za terminowe wpłacanie pobranego podatku na rachunek właściwego organu finansowego i zgłosić organowi finansowemu pierwszej instancji imiona, nazwiska i adresy tych osób. Zgłoszenia należy dokonać w terminie właściwym dla dokonania pierwszej wpłaty podatku na rachunek organu finansowego, a następnie w terminie dwutygodniowym od daty zajścia każdej zmiany w osobie odpowiedzialnego.
2. Minister Finansów może w drodze rozporządzenia, a w odniesieniu do gospodarki uspołecznionej w drodze zarządzeń nałożyć powyższe obowiązki także na podatników lub płatników innych danin publicznych.
3. Każdy podatnik prowadzący księgi obowiązany jest podać do wiadomości właściwego organu finansowego pierwszej instancji imię, nazwisko i adres osoby fizycznej prowadzącej te księgi, a jeżeli nadzorowanie prowadzenia ksiąg należy do innej osoby - również imię, nazwisko i adres tej osoby. Zawiadomienia należy dokonać w terminie tygodniowym od daty zaprowadzenia ksiąg po raz pierwszy albo od daty zajścia zmian co do wyżej wymienionych osób.
4. Przepisy niniejszego artykułu nie mają zastosowania do jednostek, zakładów i przedsiębiorstw wojskowych.

Art. 28. 1. Strony mają prawo w godzinach do tego przeznaczonych dowiadywać się o biegu spraw.
2. Organ finansowy może na prośbę stron zezwolić na sporządzenie odpisów z dokumentów, jeżeli to ze względu na interes publiczny nie jest niedopuszczalne.
3. Od decyzji wydanych w myśl artykułu niniejszego nie służy żaden środek prawny oddzielnie od odwołania co do istoty sprawy.

Art. 29. Na wniosek podatnika lub płatnika organ finansowy powinien w terminie tygodniowym udzielić mu odpisu jego konta podatkowego.

Dział V

Podania.

Art. 30. 1. Prośby, odwołania, zażalenia, zeznania podatkowe, deklaracje i inne podania mogą być wnoszone do organów finansowych pisemnie lub telegraficznie, a także zgłaszane ustnie do protokołu, jeżeli rodzaj sprawy nie stoi temu na przeszkodzie.
2. W razie zwrócenia się telegraficznego bez poświadczenia podpisu organ finansowy ma prawo, gdy zachodzi wątpliwość, żądać pisemnego potwierdzenia telegramu; w przypadku potwierdzenia uważa się, że podanie zostało wniesione ważnie w terminie pierwotnym.

Art. 31. 1. Podanie powinno zawierać:
  1)  wskazanie organu finansowego, do którego jest skierowane,
  2)  imię, nazwisko oraz adres wnoszącego podanie,
  3)  wskazanie decyzji, której wydania, zmiany lub uchylenia wnoszący domaga się,
  4)  datę,
  5)  podpis,
  6)  wymienienie załączników.
2. Za nie umiejącego lub nie mogącego podpisać się podanie podpisuje inna osoba przez niego uproszona swoim nazwiskiem czytelnie, wskazując swoje miejsce zamieszkania i zaznaczając przed podpisem, że podpis ten umieszcza zamiast wnoszącego na jego prośbę.
3. Podania bez podpisu lub też z podpisem wykonanym sposobem mechanicznym organ finansowy może nie przyjąć, jeżeli ma wątpliwości, czy podanie zostało wniesione z wolą wnoszącego. W razie potrzeby organ finansowy wyznacza odpowiedni termin do potwierdzenia podania; w przypadku potwierdzenia uważa się, że podanie zostało wniesione ważnie w terminie pierwotnym.
4. Podobnie organ finansowy może postąpić również w przypadkach, gdy podanie nie zawiera danych prawem wymaganych.

Art. 32. Na żądanie osoby składającej podanie organ finansowy obowiązany jest potwierdzić odbiór podania.

Art. 33. Wzory zeznań podatkowych, ksiąg podatkowych, załączników, wykazów, deklaracji, protokołów i innych formularzy, określonych w niniejszym dekrecie, ustala Minister Finansów.

Dział VI

Protokoły i adnotacje w aktach.

Art. 34. 1. Protokoły sporządza organ finansowy, gdy uzna to za potrzebne.
2. Należy sporządzić protokół:
  1)  o przyjęciu zgłaszanych ustnie podań,
  2)  o przesłuchaniu stron, świadków i biegłych,
  3)  o oględzinach, kontroli i lustracjach,
  4)  o badaniu ksiąg handlowych lub podatkowych,
  5)  o ustnym ogłoszeniu decyzji,
  6)  o rozprawie ustnej.

Art. 35. 1. Protokół sporządza się tak, aby z niego widoczne było, kto, kiedy, gdzie i jakich czynności urzędowych dokonał, kto był przy tym obecny w charakterze organów współdziałających, stron, ich pełnomocników, świadków i biegłych, co i w jaki sposób za pomocą dokonanych czynności ustalono i jakie zarzuty lub uwagi zgłosiły obecne przy czynności osoby.
2. Zeznanie zapisuje się w miarę możności własnymi słowami osoby zeznającej bez zmian, opuszczeń i dodatków.
3. Osobom piśmiennym organ finansowy może zezwolić na złożenie zeznania na piśmie w miejsce zeznania ustnego.
4. Jeżeli przesłuchanie dokonane zostało za pośrednictwem tłumacza, należy zapisać również do protokołu, w jakim języku zeznanie złożono i kto był tłumaczem.
5. Protokół zeznania powinien być odczytany zeznającej osobie i przedstawiony jej do podpisu niezwłocznie po złożeniu przez nią zeznania. Wszelkie inne protokoły odczytuje się wszystkim osobom obecnym, biorącym udział w czynności urzędowej, które następnie powinny protokół podpisać. Jeżeli ktokolwiek nie chce lub nie może podpisać protokołu, przyczynę tego zaznacza się w protokole.
6. Skrobania w protokołach są wzbronione; poprawki i uzupełnienia można robić, lecz tak aby wyrazy skreślone pozostawały nadal czytelne, a przy tym, aby poprawki były stwierdzone w protokole przed jego podpisaniem w formie omówienia.

Art. 36. 1. Czynności wymienione w art. 34 ust. 2 pkt 3 i 4 przeprowadza się na mocy pisemnych upoważnień, wydanych spełniającym te czynności pracownikom przez właściwy organ finansowy.
2. Protokół sporządzony w wyniku czynności powołanych w ust. 1 może podpisać zamiast strony osoba zastępująca stronę.
3. Odpis sporządzonego protokołu należy zawsze doręczyć stronie lub zastępującej ją osobie.
4. Strona nie godząca się z ustaleniami zawartymi w protokole powinna złożyć umotywowane wyjaśnienia niezwłocznie w tym protokole. Jeżeli jednak chodzi o wyjaśnienia w sprawie protokołu podpisanego przez osobę zastępującą stronę, w sprawie ustaleń zawartych w protokole badania (rewizji) ksiąg oraz w sprawie opinii biegłych dotyczącej ustalenia wartości praw majątkowych, strona może złożyć wyjaśnienia także w terminie tygodniowym po doręczeniu jej odpisu protokołu. Wyjaśnienia powinny wskazywać środki dowodowe dające organowi finansowemu możność stwierdzenia zasadności wyjaśnień.
5. Jeżeli stroną jest jednostka gospodarki uspołecznionej, przysługuje jej w każdym przypadku (ust. 4) złożenie wyjaśnień w terminie dwutygodniowym po doręczeniu jej odpisu protokołu.

Art. 37. Badanie (rewizję) ksiąg przeprowadza się zasadniczo u strony, a w wyjątkowych przypadkach w lokalu organu finansowego.

Art. 38. Protokoły czynności dokonanych przez organy finansowe innych okręgów lub przez inne organy administracji państwowej w ich zakresie działania mają moc protokołów czynności dokonanych przez właściwy organ finansowy.

Art. 39. Spostrzeżenia i otrzymane wiadomości, które mają znaczenie dla sprawy, a nie stanowią podstawy do sporządzenia protokołu, pracownik dokonujący czynności powinien utrwalać w aktach sprawy w formie adnotacji przez siebie czytelnie podpisanej i zaopatrzonej w datę jej sporządzenia.

Dział VII

Wezwania i doręczenia.

Art. 40. 1. Organ finansowy ma prawo wzywać osoby, od których potrzebuje wyjaśnień w zakresie danego podatku lub których udział w jego czynnościach jest potrzebny, do złożenia tych wyjaśnień bądź osobiście w urzędzie, bądź pisemnie, bądź też przez pełnomocnika, jak również do udziału w swych czynnościach.
2. Organ finansowy ma prawo wzywać osoby wymienione w ust. 1 do przedstawienia ksiąg i innych dokumentów w celu ich zbadania oraz sporządzenia z nich odpisów i wyciągów, ma prawo również żądać przedstawienia odpisów oznaczonych części ksiąg i wyciągów z ksiąg, zestawienia i odpisów rachunków oraz innych danych.
3. Wezwanie powinno być opatrzone podpisem pracownika wzywającego organu finansowego z wymienieniem jego nazwiska i stanowiska służbowego.
4. W wezwaniu należy wskazać:
  1)  imię, nazwisko i adres wezwanego,
  2)  w jakiej sprawie i w jakim charakterze wzywa się go,
  3)  nazwę i adres wzywającego organu finansowego,
  4)  czy wezwany ma stawić się osobiście, czy może złożyć wyjaśnienie na piśmie, czy też może przysłać pełnomocnika bądź jaką czynność ma wykonać (ust. 2),
  5)  odpowiedni termin, w ciągu którego powyższe żądanie organu finansowego ma być spełnione, albo też ściśle dzień, godzinę i miejsce stawiennictwa wezwanego lub pełnomocnika,
  6)  skutki prawne niezastosowania się do wezwania.

Art. 41. 1. Osobiste stawiennictwo przed organem finansowym w celu udzielenia wyjaśnień może być wymagane tylko w przypadkach, gdy ze względu na interes publiczny organ finansowy uzna to za konieczne. Jeżeli wezwany mieszka w odległości ponad 15 km od miejsca siedziby organu, służy mu prawo do wynagrodzenia i zwrotu kosztów według norm dla świadków.
2. Organ finansowy może dokonać przesłuchania osoby wezwanej za pośrednictwem równorzędnego lub wyższego organu finansowego miejsca zamieszkania lub pobytu osoby wezwanej albo też wskazać, że wezwany może bądź przysłać pełnomocnika, bądź złożyć wyjaśnienie na piśmie.
3. Osoba wezwana nie ma prawa uchylać się od udzielania na piśmie wyjaśnień żądanych przez organ finansowy z wyjątkiem przypadków określonych w art. 108 i 109 co do świadków. Zamiast składania wyjaśnień na piśmie ma ona prawo w celu ich złożenia stawić się osobiście w lokalu wzywającego organu finansowego albo przysłać pełnomocnika.

Art. 42. W razie obowiązku stawiennictwa osobistego, a niemożności uczynienia tego w terminie lub w dniu wyznaczonym, osoba wezwana powinna niemożność tę uzasadnić. Za ważne przyczyny niestawiennictwa uważa się w szczególności przyczyny wymienione w art. 111 co do świadków.

Art. 43. Wezwania i inne pisma urzędowe organ finansowy doręcza za potwierdzeniem odbioru bądź bezpośrednio w urzędzie, bądź poza nim przez pocztę listem poleconym albo przez swoich pracowników. Pisma adresowane do miejscowości, w których nie ma zorganizowanej pocztowej służby doręczeń, doręcza się za pośrednictwem biur gromadzkich rad narodowych.

Art. 44. 1. Jeżeli pismo nie zostało doręczone w urzędzie, należy je doręczyć za potwierdzeniem odbioru adresatowi bądź w jego mieszkaniu, bądź w miejscu, gdzie znajduje się zarząd jego nieruchomości lub przedsiębiorstwa, lub gdzie adresat wykonywa swą pracę zawodową, a w razie koniecznej potrzeby tam, gdzie się adresata zastanie.
2. Na potwierdzeniu odbioru powinien adresat własnoręcznie umieścić datę doręczenia pisma oraz podpis.

Art. 45. 1. Jeżeli adresat jest nieobecny, pismo doręcza się bądź do rąk jednego z dorosłych członków rodziny lub innych domowników adresata, bądź do rąk osoby zarządzającej jego nieruchomością lub przedsiębiorstwem, do rąk pracownika zatrudnionego u adresata lub wreszcie do rąk dozorcy nieruchomości, w której adresat mieszka; jeżeli doręczenie do rąk wymienionych osób nie jest możliwe, doręczenia można dokonać do rąk jednego z sąsiadów adresata, za jego zgodą.
2. W przypadkach określonych w ust. 1 stosuje się odpowiednio przepis art. 44 ust. 2; odbiorca pisma powinien, niezależnie od złożenia swojego podpisu, zaznaczyć stosunek, w jakim pozostaje do adresata.
3. Jeżeli adresat lub w razie jego nieobecności inna osoba, wymieniona w ust. 1, poza dozorcą i sąsiadem, odmawia przyjęcia, pismo z odpowiednią adnotacją organu doręczającego, stwierdzającą datę odmowy, zwraca się organowi finansowemu; w tym przypadku doręczenie uważa się za dokonane w chwili odmowy przyjęcia.
4. Jeżeli adresat lub w razie jego nieobecności inna osoba wymieniona w ust. 1, przyjmując pismo odmawia podpisu na potwierdzeniu odbioru pisma, organ doręczający pozostawia pismo tej osobie, czyniąc odpowiednią adnotację o odmowie podpisu; w tym przypadku doręczenie uważa się za dokonane w chwili pozostawienia pisma.

Art. 46. 1. Dla adresatów, których miejsce zamieszkania lub pobytu nie jest znane, pismo składa się w biurze gromadzkiej rady narodowej (prezydium miejskiej, dzielnicowej rady narodowej, rady narodowej osiedla) właściwej ze względu na siedzibę wysyłającego organu finansowego, dla adresatów zaś, którym pismo nie mogło być doręczone z innych powodów, pismo składa się w biurze gromadzkiej rady narodowej (prezydium miejskiej, dzielnicowej rady narodowej, rady narodowej osiedla) właściwej ze względu na miejsce doręczenia. Biuro gromadzkiej rady narodowej (prezydium miejskiej, dzielnicowej rady narodowej, rady narodowej osiedla) niezwłocznie ogłasza o złożeniu pisma w sposób używany w danej miejscowości z wezwaniem, by adresat celem odebrania pisma przybył do ogłaszającego urzędu. Doręczenie uważa się za dokonane, jeżeli adresat zastosował się do tego wezwania albo jeżeli od dnia ogłoszenia upłynęły bezskutecznie dwa tygodnie.
2. Po upływie terminu wskazanego w ust. 1 biuro gromadzkiej rady narodowej (prezydium miejskiej, dzielnicowej rady narodowej, rady narodowej osiedla) zwraca pismo wysyłającemu organowi finansowemu z zaznaczeniem o niezgłoszeniu się adresata po odbiór pisma. Jeżeli jednak adresat zgłosił się po upływie tego terminu celem odebrania pisma i udowodnił, że bez swej winy nie mógł wcześniej zgłosić się po jego odbiór, należy pismo mu wydać i za datę doręczenia uważać dzień, w którym pismo zostało wydane. Przepisów zdania poprzedzającego nie stosuje się do nakazów płatniczych, jeżeli nastąpiło przedawnienie prawa wydania decyzji w sprawie ustalenia zobowiązania podatkowego (art. 141).

Art. 47. Doręczenia osobom prawnym, spółkom jawnym, komandytowym i spółkom nie będącym spółkami handlowymi dokonywa się w lokalu biurowym do rąk którejkolwiek z osób uprawnionych do przyjmowania pism, w razie zaś niezastania takiej osoby - komukolwiek z personelu biurowego.

Art. 48. 1. Jeżeli ze względu na brak czasu lub z innych przyczyn wzywanie sposobami, określonymi w art. 43, byłoby szczególnie utrudnione, można wzywać telegraficznie, telefonicznie lub w inny sposób, najodpowiedniejszy ze względu na okoliczności, czyniąc o tym adnotację w aktach sprawy.
2. Niestawiennictwo osób wezwanych sposobami określonymi w ust. 1 pociąga za sobą skutki niestawiennictwa tylko wtedy, gdy organ finansowy nie ma wątpliwości, że wezwanie doszło zawczasu do wiadomości wezwanego.

Art. 49. Jeżeli doręczenie zostało dokonane wadliwie, należy je powtórzyć i dokonać go w sposób prawidłowy. Gdy jednak adresat pismo faktycznie otrzymał i datę doręczenia da się niewątpliwie ustalić, uważa się je za doręczone należycie w chwili faktycznego otrzymania go przez adresata.

Art. 50. O każdej zmianie miejsca zamieszkania lub pobytu oraz miejsca prowadzenia przedsiębiorstwa (zakładu), posiadania składu lub wykonywania zajęcia podatnicy podatku dochodowego, obrotowego i od lokali obowiązani są zawiadamiać w ciągu tygodnia organy finansowe właściwe ze względu na poprzednie i nowe miejsce zamieszkania lub pobytu albo miejsce prowadzenia przedsiębiorstwa (zakładu), posiadania składu lub wykonywania zajęcia. W razie zaniedbania tego obowiązku doręczenie pod poprzednim adresem ma skutek prawny.

Art. 51. W przypadku wniesienia podania podpisanego przez większą ilość osób bez wskazania osoby, której należy doręczyć odpowiedź, wszelkie pisma doręcza się tylko jednej z osób, według uznania organu finansowego.

Art. 52. W stosunku do adresatów korzystających z prawa zakrajowości oraz na obszarze eksterytorialnym doręczenia dokonywa się przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych.

Art. 53. 1. Osobom, mieszkającym czasowo poza obszarem Rzeczypospolitej, można pismo doręczać pocztą listem poleconym według podanego przez nie adresu. Doręczenie uważa się za dokonane ze skutkiem prawnym po upływie miesiąca od dnia, w którym nadano list na pocztę.
2. Osobom stale przebywającym poza obszarem Rzeczypospolitej, które nie zawiadomiły organu finansowego wbrew przepisom art. 24 o ustanowieniu pełnomocnika zamieszkałego w kraju, a względem których organ finansowy nie zastosował przepisu art. 22, doręczenia dokonywa się w sposób określony w art. 46.

Art. 54. 1. W dni niedzielne i ustawowo uznane za święta powszechne, jako też w porze nocnej, doręczenie może nastąpić w wyjątkowych przypadkach i za pisemnym zarządzeniem organu finansowego.
2. Za porę nocną uważa się czas od godziny dwudziestej pierwszej do godziny siódmej.

Art. 55. 1. Minister Finansów może ustalać także inne, nie przewidziane w przepisach niniejszego działu, sposoby wzywania i sposoby doręczania pism oraz podawania czynności organów finansowych do wiadomości stron, w szczególności może zarządzić podawanie decyzji do wiadomości stron w drodze publicznych obwieszczeń.
2. Nie przewidziane w przepisach niniejszego działu sposoby wzywania, sposoby doręczania pism oraz sposoby podawania czynności organów finansowych do wiadomości stron na terenie miast mogą być określone przez Ministra Finansów w drodze rozporządzeń, z tym jednak ograniczeniem, że rozporządzenia te nie mogą dotyczyć sposobu doręczania decyzji, ustalających zobowiązania podatkowe (nakazów płatniczych), chyba że chodzi o decyzje w zakresie podatku od lokali.

Dział VIII

Terminy.

Art. 56. Przy obliczaniu terminów, oznaczonych na dni, nie wlicza się dnia czynności lub zdarzenia, od których bieg terminu się rozpoczyna; ostatni z wyznaczonej liczby dni uważa się za koniec terminu.

Art. 57. Terminy, oznaczone na tygodnie, kończą się z upływem tego dnia w ostatnim tygodniu, który nazwą swą odpowiada dniowi czynności lub zdarzenia, od których rozpoczyna się bieg terminu.

Art. 58. 1. Terminy, oznaczone na miesiące, kończą się z upływem tego dnia ostatniego miesiąca, który ma tę samą datę, co dzień czynności lub zdarzenia, od których rozpoczyna się bieg terminu.
2. Jeżeli koniec terminu, oznaczonego na miesiące, wypada w takim miesiącu, który odpowiedniej daty nie posiada, termin kończy się z upływem ostatniego dnia tego miesiąca.

Art. 59. Jeżeli koniec terminu przypada na niedzielę lub na dzień ustawowo uznany za święto powszechne, za ostatni dzień terminu uważa się najbliższy następny dzień powszedni.

Art. 60. Termin uważa się za zachowany, jeżeli przed jego upływem nadano pismo w polskim urzędzie pocztowym lub telegraficznym.

Art. 61. 1. Podanie (art. 30 ust. 1) wniesione po terminie organ finansowy pozostawia bez rozpatrzenia, zawiadamiając o tym stronę.
2. Jeżeli strona udowodni, że uchybienie terminu nastąpiło bez winy, może ona w ciągu tygodnia od ustania przeszkody prosić organ finansowy o przywrócenie terminu.
3. Równocześnie należy dopełnić czynności, która miała być w terminie dopełniona.
4. Prośba o przywrócenie terminu może być zamieszczona w piśmie stanowiącym dopełnienie czynności.

Art. 62. Prośbę o przywrócenie terminu do wniesienia środka odwoławczego rozstrzyga ostatecznie organ odwoławczy.

Art. 63. Prośba o przywrócenie terminu nie wstrzymuje wykonania decyzji, organ finansowy może jednak wstrzymać jej wykonanie, gdy uzna to za uzasadnione.

Art. 64. 1. Minister Finansów może ze względu na szczególne okoliczności przedłużać dla wszystkich podatników lub dla określonych grup podatników terminy przewidziane w niniejszym dekrecie oraz w innych przepisach podatkowych z wyjątkiem terminu przedawnienia.
2. Minister Finansów może w poszczególnych sprawach odraczać na wniosek podatnika terminy przewidziane w niniejszym dekrecie oraz w innych przepisach podatkowych.
3. Uprawnienia, o których mowa w ust. 1 i 2, przysługują również kierownikom wydziałów finansowych prezydiów wojewódzkich rad narodowych (rad narodowych miast wyłączonych z województw), z tym że przedłużenie terminu w przypadkach określonych w ust. 1 nie może przekraczać 1 miesiąca.
4. Uprawnienie, o których mowa w ust. 2, przysługuje również kierownikom wydziałów finansowych prezydiów powiatowych rad narodowych (rad narodowych miast stanowiących powiaty, dzielnicowych rad narodowych w miastach wyłączonych z województw), z tym że odroczenie terminu nie może przekraczać okresu 6 miesięcy.
5. Prawo przywrócenia wszelkich zaniedbanych terminów mają:
  1)  kierownicy wydziałów finansowych prezydiów powiatowych rad narodowych (rad narodowych miast stanowiących powiaty, dzielnicowych rad narodowych w miastach wyłączonych z województw), jeżeli zaniedbanie terminu nie przekracza okresu 6 miesięcy;
  2)  kierownicy wydziałów finansowych prezydiów wojewódzkich rad narodowych (rad narodowych miast wyłączonych z województw), jeżeli zaniedbanie terminu nie przekracza okresu 1 roku;
  3)  Minister Finansów we wszystkich innych przypadkach.

Dział IX

Zgłaszanie obowiązku podatkowego.

Art. 65. 1. Obowiązek podatkowy w zakresie podatku obrotowego należy corocznie zgłosić właściwemu organowi finansowemu; obowiązek ten nie dotyczy osób wykonujących świadczenia zwolnione od tego podatku na zasadzie szczególnych przepisów.
2. Minister Finansów określa w drodze rozporządzeń grupy osób, które obowiązane są zgłaszać corocznie właściwemu organowi finansowemu swój obowiązek podatkowy w zakresie innych podatków, oraz wydaje szczególne przepisy w tym zakresie, nie wyłączając określenia wysokości opłat związanych ze zgłoszeniem obowiązku podatkowego.
3. Zgłoszenie obowiązku podatkowego nie jest równoznaczne z uzyskaniem wymaganego w myśl innych przepisów zezwolenia (uprawnienia) do wykonywania zawodu lub prowadzenia przedsiębiorstwa.

Art. 66. 1. Organ finansowy potwierdza zgłoszenie obowiązku podatkowego przez wydanie pokwitowania uiszczenia związanej z tym zgłoszeniem opłaty, zwanego dalej "pokwitowaniem". Pokwitowanie wydaje się według przepisanego wzoru.
2. Zgłoszenia obowiązku podatkowego dokonuje się na piśmie przez złożenie deklaracji według przepisanego wzoru w takiej ilości egzemplarzy, jaką Minister Finansów określa dla poszczególnych grup podatników, i uiszczenie opłaty związanej ze zgłoszeniem tego obowiązku.
3. Jeżeli obowiązek podatkowy zgłasza osoba nie będąca dotychczas podatnikiem w okręgu danego organu finansowego, organ ten obowiązany jest sprawdzić, na podstawie odpowiednich dokumentów, tożsamość i miejsce zamieszkania osoby składającej wymienione w ust. 2 deklaracje i okazane dokumenty wymienić na deklaracji.
4. Jeżeli do wykonywania danej działalności gospodarczej lub zawodowej potrzebne jest w myśl obowiązujących przepisów posiadanie zezwolenia lub innego uprawnienia, podatnik powinien przy zgłaszaniu obowiązku podatkowego okazać dowód ich posiadania. Jeżeli podatnik nie posiada wymaganego zezwolenia (uprawnienia), organ finansowy zamieści o tym adnotację na deklaracji i jej odpisach. W razie wykonywania działalności gospodarczej w formie spółki, deklaracja podatkowa (oraz jej odpisy) powinny zawierać wszystkie istotne elementy charakteryzujące spółkę, a w szczególności nazwiska i podpisy spólników, figurujących na zezwoleniu lub na dowodzie uprawnienia na wykonywanie działalności gospodarczej zgłaszanej przez spółkę.
5. Organ finansowy w terminie trzech dni od dnia zgłoszenia przez podatnika obowiązku podatkowego przekazuje odpisy deklaracji właściwym wydziałom prezydium rady narodowej nadzorującym działalność gospodarczą (zawodową) podatników oraz właściwym organizacjom samorządu gospodarczego lub zawodowego.
6. Właściwy wydział prezydium rady narodowej (ust. 5) obowiązany jest w terminie dwóch tygodni od dnia otrzymania odpisów deklaracji zawiadomić organ finansowy:
  1)  czy posiadane przez podatnika zezwolenie (uprawnienie) jest właściwe dla rodzaju zgłoszonej przez niego działalności gospodarczej (zawodowej),
  2)  czy podatnik wykonujący działalność gospodarczą (zawodową) bez zezwolenia (uprawnienia) jest wolny od obowiązku jego uzyskania, czy też ciąży na nim obowiązek posiadania takiego zezwolenia (uprawnienia),
  3)  w razie stwierdzenia, że podatnik pomimo ciążącego na nim obowiązku nie posiada zezwolenia (uprawnienia) bądź posiada niewłaściwe - jakiego rodzaju zezwolenie (uprawnienie) podatnik obowiązany jest posiadać oraz czy i w jakim terminie istnieje możliwość wydania przez właściwy organ takiego zezwolenia (dowodu uprawnienia).
7. Po otrzymaniu danych, o których mowa w ust. 6, organ finansowy - w przypadku, gdy uzyskanie zezwolenia (uprawnienia) jest możliwe - wzywa podatnika do przedłożenia zezwolenia (dowodu uprawnienia) na wykonywanie zgłoszonej działalności gospodarczej (zawodowej) w terminie określonym przez właściwy wydział (ust. 6 pkt 3). Z powodu trudności formalnych, nie pozwalających na wydanie zezwolenia (dowodu uprawnienia) w terminie określonym w ust. 6 pkt 3, termin ten może być przedłużony na wniosek podatnika, zaopiniowany przez organ powołany do wydawania zezwoleń.
8. Jeżeli organ właściwy do wydawania zezwoleń (dowodu uprawnień) zawiadomi organ finansowy, że wydanie zezwolenia (dowodu uprawnienia) nie jest możliwe, organ finansowy zawiadomił podatnika, iż pomimo zgłoszenia działalności gospodarczej (zawodowej) w deklaracji podatkowej, podatnik nie posiada prawa prowadzenia tej działalności.
9. W wezwaniu (ust. 7) oraz w zawiadomieniu (ust. 8) organ finansowy uprzedzi podatnika, że będzie on opłacał podatek ze zwyżką, przewidzianą we właściwych przepisach, jeśli w terminie określonym w wezwaniu nie przedłoży dowodu zezwolenia (uprawnienia) bądź jeśli wykonuje działalność bez właściwego zezwolenia (uprawnienia) i nie może tego zezwolenia (uprawnienia) otrzymać.
10. Podatników, którzy na mocy przepisów szczególnych mają prawo korzystać z uproszczonych form opodatkowania podatkami obrotowym i dochodowym (np. karta podatkowa, ryczałt), organ finansowy uprzedzi:
  1)  jeśli wykonują bez zezwolenia działalność gospodarczą (zawodową), na którą w myśl obowiązujących przepisów obowiązani są posiadać zezwolenie, bądź wykonują działalność innego rodzaju, niż określona w zezwoleniu - że nie mogą korzystać z uproszczonej formy opodatkowania,
  2)  jeśli wykonują działalność gospodarczą (zawodową) bez uprawnień albo innego rodzaju działalność, niż określona w uprawnieniu - że jeżeli w ciągu pół roku od uprzedzenia nie przedstawią dowodu uprawnienia, pozbawieni zostaną prawa do opłacania podatku w formie uproszczonej; termin ten może być przedłużony na wniosek wydziału prezydium rady narodowej właściwego do wydania uprawnienia; termin ten nie przysługuje podatnikom, którzy działają bez właściwych uprawnień i którzy nie mogą tych uprawnień otrzymać.
11. Wydział prezydium rady narodowej, nadzorujący działalność gospodarczą (zawodową) podatnika, obowiązany jest zawiadomić w terminie tygodniowym właściwy organ finansowy o cofnięciu podatnikowi zezwolenia (uprawnienia) na wykonywanie zgłoszonej działalności gospodarczej (zawodowej).
12. Jeśli organ finansowy stwierdził, że podatnik mimo cofnięcia mu zezwolenia (uprawnienia) nadal wykonuje działalność gospodarczą (zawodową), uprzedzi go, że od chwili cofnięcia zezwolenia (uprawnienia) obowiązany jest opłacać podatek ze zwyżką przewidzianą we właściwych przepisach, a jeśli chodzi o podatnika, który ma prawo korzystać z uproszczonej formy opodatkowania (np. karta podatkowa, ryczałt) - ponadto, że traci on prawo do korzystania z tej formy opodatkowania.
13. W razie stwierdzenia w czasie dokonywania kontroli, że podatnik nie posiada zezwolenia (uprawnienia) lub wykonuje innego rodzaju działalność gospodarczą (zawodową) niż ta, na którą posiada zezwolenie (uprawnienie), organ finansowy zawiadamia o tym w terminie trzech dni od dnia przeprowadzenia kontroli właściwy wydział prezydium rady narodowej, nadzorujący działalność gospodarczą (zawodową) podatnika. Przepisy ust. 6-10 stosuje się odpowiednio.

Art. 67. 1. Opłaty związane ze zgłoszeniem obowiązku podatkowego uiszcza się za każdy rok podatkowy w miesiącu grudniu roku poprzedniego.
2. Jeżeli obowiązek podatkowy powstał w ciągu roku podatkowego, całą opłatę związaną ze zgłoszeniem obowiązku podatkowego należy uiścić przed powstaniem tego obowiązku; jeżeli jednak obowiązek podatkowy powstał po dniu 1 lipca, należy uiścić tylko połowę opłaty.

Art. 68. 1. Pokwitowanie powinno być przechowywane w lokalu przedsiębiorstwa, zakładu, składu lub wykonywania zajęcia.
2. Osoby wykonujące przedsiębiorstwo handlu obnośnego lub rozwoźnego obowiązane są w czasie wykonywania zawodu posiadać przy sobie pokwitowanie lub jego odpis poświadczony przez organ finansowy.
3. W stoiskach, kioskach lub innych pomieszczeniach na jarmarkach, targach i wystawach gospodarczych, należących do przedsiębiorstw, które posiadają stałą siedzibę (stały zakład) i nie są obowiązane do odrębnego zgłoszenia obowiązku podatkowego dla wymienionych pomieszczeń, powinny znajdować się poświadczone przez organ finansowy odpisy pokwitowań, uzyskanych w związku ze zgłoszeniem obowiązku podatkowego dla stałych zakładów.
4. W przedsiębiorstwach przewozu osób lub rzeczy osoba kierująca należącym do przedsiębiorstwa środkiem przewozowym (samochodem ciężarowym, taksówką, dorożką konną, wozem itp.) powinna posiadać przy sobie w czasie wykonywania świadczeń podlegających podatkowi obrotowemu pokwitowanie lub jego odpis poświadczony przez organ finansowy.
5. Osoby sprzedające towary na targach i jarmarkach powinny posiadać przy sobie pokwitowanie lub jego odpis poświadczony przez organ finansowy, jeżeli są obowiązane do zgłoszenia obowiązku podatkowego.
6. Przepisy dotyczące przechowywania pokwitowań stosuje się odpowiednio do dowodów zezwolenia (uprawnienia) na wykonywanie działalności gospodarczej (zawodowej).

Art. 69. W razie zaginięcia pokwitowania właściwy organ finansowy pierwszej instancji wystawi na prośbę podatnika zaświadczenie stwierdzające fakt zgłoszenia obowiązku podatkowego i uiszczenia przypadającej opłaty.

Art. 70. 1. Zgłoszenie obowiązku podatkowego w zakresie podatku obrotowego obejmuje obowiązek złożenia deklaracji i uiszczenia związanej ze zgłoszeniem obowiązku podatkowego opłaty odrębnie:
  1)  na każdy należący do przedsiębiorstwa oddzielny zakład handlowy, usługowy, przemysłowy, rzemieślniczy i górniczy oraz na każdy oddzielny skład;
  2)  na każde przedsiębiorstwo handlu obnośnego, rozwoźnego i jarmarcznego oraz na każde przedsiębiorstwo wykonywane bez utrzymywania oddzielnych zakładów;
  3)  na każde zajęcie zawodowe i wszelkie inne zatrudnienie o celach zarobkowych.
2. Minister Finansów ustali w drodze rozporządzenia, dla jednostek zaś gospodarki uspołecznionej w drodze zarządzenia - znaczenie określeń użytych w ust. 1 pkt 1-3.
3. Minister Finansów może zezwalać na zgłaszanie obowiązku podatkowego dla dwu lub kilku zakładów lub zajęć (zatrudnień) w jednej deklaracji i uiszczenie jednej opłaty związanej z tym zgłoszeniem.
4. Minister Finansów w drodze rozporządzenia może zwalniać całkowicie lub częściowo określone grupy podatników od opłaty związanej ze zgłoszeniem obowiązku podatkowego.
5. Organy finansowe pierwszej instancji mogą zwalniać poszczególnych podatników od opłaty związanej ze zgłoszeniem obowiązku podatkowego.

Art. 71. 1. Przy zgłaszaniu obowiązku podatkowego w zakresie podatku obrotowego opłaty związane z tym zgłoszeniem wynoszą:
 
Oznaczenie zakładów, przedsiębiorstw i zajęćrocznie złotych
1. Zakłady handlowe i usługowe: 
  a) obowiązane do prowadzenia ksiąg handlowych300
  b) obowiązane do prowadzenia ksiąg podatkowych z
     obowiązkiem prowadzenia kontroli ilościowej
150
  c) pozostałe90
2. Przedsiębiorstwa handlu: 
  a) rozwoźnego i jarczmarcznego60
  b) obnośnego30
3. Zakłady przemysłowe i rzemieślnicze: 
  a) obowiązane do prowadzenia ksiąg handlowych300
  b) obowiązane do prowadzenia ksiąg podatkowych z
     obowiązkiem prowadzenia kontroli ilościowej
150
  c) pozostałe60
4. Składy30
5. Zajęcia zawodowe: 
  a) adwokaci, inżynierowie, architekci i technicy90
  b) fachowi pracownicy służby zdrowia, w szczególności
     lekarze, lekarze dentyści, felczerzy, pielęgniarki,
     położne, uprawnieni technicy dentystyczni, technicy
     dentystyczni, dietetyczki, masażyści i
     rentgenotechnicy (elektrotechnicy) medyczni, a ponadto
     lekarze weterynarii
60
6. Wszelkie inne przedsiębiorstwa, zakłady oraz zajęcia
  zawodowe i zatrudnienia o celach zarobkowych:
 
  a) obowiązane do prowadzenia ksiąg handlowych300
  b) obowiązane do prowadzenia ksiąg podatkowych z
     obowiązkiem prowadzenia kontroli ilościowej
150
  c) pozostałe60
 
2. W przypadku gdy obowiązek prowadzenia ksiąg handlowych lub ksiąg podatkowych z obowiązkiem prowadzenia kontroli ilościowej powstaje w ciągu roku podatkowego, podatnik powinien uiścić dopłatę do pierwotnej opłaty w ciągu tygodnia licząc od dnia powstania tego obowiązku. Dopłatę uiszcza się w stosunku całorocznym, jeżeli obowiązek powstał przed dniem 1 lipca, w stosunku zaś półrocznym, jeżeli obowiązek ten powstał po dniu 30 czerwca.
3. Od przedsiębiorstw wykonywanych w miejscowościach uzdrowiskowych lub leczniczych sezonowych, tj. nie dłużej niż przez 6 miesięcy w ciągu roku, można uiszczać opłaty w wysokości połowy kwoty określonej w art. 71. W innych miejscowościach od przedsiębiorstw sezonowych można uiszczać opłaty w wysokości połowy opłaty za zezwoleniem właściwego organu finansowego pierwszej instancji. Organ finansowy udziela tego zezwolenia na podstawie indywidualnych podań podatników, wniesionych przed rozpoczęciem działalności przedsiębiorstwa. Ważność dowodów zgłoszenia obowiązku podatkowego (pokwitowań) dla przedsiębiorstw sezonowych upływa w sześć miesięcy od daty rozpoczęcia wykonywania przedsiębiorstwa, a w każdym razie z końcem roku kalendarzowego. Jeżeli przedsiębiorstwo w tym samym roku kalendarzowym wykonywane jest w dalszym ciągu po upływie okresu sześciomiesięcznego, na podatniku ciąży obowiązek dopłacenia różnicy między opłatą całoroczną a półroczną w ciągu tygodnia od upływu okresu sześciomiesięcznego.

Art. 72. 1. Pokwitowanie potwierdzające zgłoszenie obowiązku podatkowego w zakresie podatku obrotowego ważne jest w okresie i miejscu wykonywania przedsiębiorstwa (położenia zakładu) lub zajęcia albo posiadania składu, wymienionych w pokwitowaniu, i nie może być odstępowane innym osobom.
2. Jeżeli jednak przedsiębiorstwo (zakład) lub skład obejmuje wskutek śmierci właściciela jego spadkobierca (spadkobiercy), nie powoduje to obowiązku uiszczenia nowej opłaty związanej ze zgłoszeniem obowiązku podatkowego pod warunkiem zawiadomienia o tym zdarzeniu właściwego organu finansowego pierwszej instancji w ciągu tygodnia, licząc od dnia objęcia przedsiębiorstwa (zakładu) lub składu. Przepis zdania poprzedzającego ma odpowiednie zastosowanie w przypadku przekształcenia przedsiębiorstwa jednoosobowego w spółkę, w przypadku przystąpienia nowego spólnika lub wystąpienia spólnika ze spółki, a także w przypadku połączenia się (fuzji) dwu lub więcej osób prawnych oraz w przypadku, gdy na skutek zmian organizacyjnych w jednostkach gospodarki uspołecznionej powstaje nowa jednostka w miejsce jednostki zlikwidowanej lub też pewna jednostka obejmuje istniejące zakłady innej jednostki.
3. Zmiana miejsca wykonywania przedsiębiorstwa (położenia zakładu, składu) lub zajęcia nie powoduje obowiązku ponownego uiszczenia opłaty związanej ze zgłoszeniem obowiązku podatkowego pod warunkiem zawiadomienia w ciągu tygodnia, licząc od dnia rozpoczęcia czynności związanych z przeniesieniem, zarówno organu finansowego pierwszej instancji, który wydał pokwitowanie, jak i organu finansowego pierwszej instancji właściwego dla nowego miejsca wykonywania przedsiębiorstwa (położenia zakładu, składu) lub zajęcia.
4. Jeżeli podatnik zmienia rodzaj świadczeń lub rozpoczyna wykonywanie obok dotychczasowych również innych świadczeń, obowiązany jest zawiadomić o tym właściwy organ finansowy pierwszej instancji w ciągu tygodnia, licząc od dnia zmiany rodzaju lub rozpoczęcia wykonywania innych świadczeń, pod rygorem obowiązku ponownego uiszczenia opłaty związanej ze zgłoszeniem obowiązku podatkowego.
5. W razie zmiany miejsca wykonywania przedsiębiorstwa (położenia zakładu) lub zajęcia należy łącznie z zawiadomieniem o tym zdarzeniu przedstawić organowi finansowemu pierwszej instancji, właściwemu dla nowego miejsca wykonywania przedsiębiorstwa (położenia zakładu) lub zajęcia, pokwitowanie, na którym organ finansowy dokonuje odpowiedniej wzmianki.
6. W przypadkach określonych w ust. 1-5 podatnicy obowiązani są łącznie z zawiadomieniem złożyć deklaracje, o których mowa w art. 66 ust. 2. Przepisy art. 66 ust. 3-9 stosuje się odpowiednio.

Art. 73. 1. O dacie zaprzestania na stałe wykonywania świadczeń podlegających podatkowi obrotowemu oraz o utracie źródeł przychodów podlegających wyłącznie podatkowi dochodowemu, jak również o powstaniu czasowej przerwy w wykonywaniu świadczeń podlegających podatkowi obrotowemu lub w osiąganiu przychodów podlegających wyłącznie podatkowi dochodowemu podatnik obowiązany jest zawiadomić właściwy organ finansowy w terminie tygodniowym, podając jednocześnie w zawiadomieniu przyczynę zaprzestania lub przerwania wykonywania świadczeń albo osiągania przychodów.
2. O ponownym powstaniu obowiązku podatkowego podatnik, do którego stosuje się przepis ust. 1, obowiązany jest zawiadomić właściwy organ finansowy w terminie tygodniowym od daty powstania okoliczności powodujących ponowne powstanie obowiązku.
3. Podatnik obowiązany jest zawiadomić o zamierzonej likwidacji (ostatecznym zaprzestaniu działalności, czyli zamknięciu) przedsiębiorstwa właściwy w sprawach podatku obrotowego organ finansowy w terminie co najmniej jednego miesiąca przed dniem zamierzonej likwidacji.
4. Podatnicy podatku obrotowego mają obowiązek zwrotu organom finansowym dowodów zgłoszenia obowiązku podatkowego (pokwitowań) w terminie tygodniowym po zaprzestaniu na stałe wykonywania świadczeń podlegających podatkowi obrotowemu.

Art. 74. 1. Podatnik wykonujący wolne zajęcie zawodowe więcej niż w jednym punkcie, w jednej miejscowości albo w różnych miejscowościach obowiązany jest zawiadomić o tym organ finansowy pierwszej instancji właściwy według swojego miejsca zamieszkania oraz wszystkie organy finansowe pierwszej instancji właściwe według poszczególnych punktów wykonywania zajęcia. Zawiadomienia należy dokonać w terminie przepisanym dla dokonania zgłoszenia obowiązku podatkowego, a w przypadku, gdy obowiązek złożenia zawiadomienia powstaje już po uzyskaniu dowodu zgłoszenia - w terminie tygodniowym od daty rozpoczęcia wykonywania zajęcia w nowym punkcie.
2. Przepis ust. 1 stosuje się również do podatnika wykonującego wolne zajęcie zawodowe czasowo poza miejscowością stałego wykonywania.

Dział X

Zeznania podatkowe.

Art. 75. Minister Finansów ustala w drodze rozporządzenia grupy podatników, obowiązanych do składania zeznań podatkowych w postępowaniu podatkowym, oraz terminy składania tych zeznań.

Art. 76. 1. Jeżeli obowiązek wykonania zobowiązania podatkowego wynika bezpośrednio z ustawy, bez potrzeby uprzedniego doręczenia podatnikowi decyzji, podatnicy mają obowiązek w terminach płatności zobowiązań podatkowych składać właściwemu organowi finansowemu wykazy (deklaracje) według przepisanego wzoru co do wysokości, podstawy i sposobu obliczenia zobowiązania podatkowego.
2. 

Publikowane akty nie są źródłem prawa. Jedyne źródło prawa na terenie Rzeczypospolitej Polskiej stanowią, na podstawie ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. "O ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych" (Dz.U. 2000 r. Nr 62, poz. 718) akty prawne ogłaszane i wydawane w Dzienniku Ustaw i Monitorze Polskim. Money.pl nie ponosi odpowiedzialności za skutki działań podjętych w oparciu o udostępnione publikacje.

Dziennik Ustaw nr 11 z 1963 roku - pozostałe dokumenty:

Polecamy produkty dla firm

PRZYDATNE LINKI