Money.plFirmaAkty prawneInterpretacje podatkowe

decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego

Podatnik jako korzystający korzysta z usług leasingu pojazdów samochodowych, w związku z czym ponosi opłaty leasingowe. Jednocześnie zawarta przez Spółkę umowa leasingu zawiera postanowienia dające finansującemu prawo do obciążenia Strony po zakończeniu umowy leasingu kosztem równym szacowanej utracie wartości przedmiotu leasingu. Powyższy koszt obejmuje szkody komunikacyjne nie zgłoszone wcześniej przez Spółkę lub inne usterki przekraczające zasady normalnego zużycia pojazdu w trakcie jego eksploatacji.W ocenie Spółki zapłata przez nią odszkodowania z tytułu utraty wartości pojazdu z przyczyn wskazanych powyżej, stanowi dla niej koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. ? o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.). Jednocześnie opisane odszkodowanie zdaniem Podatnika nie jest zaliczane do odszkodowań o których mowa w przepisach art. 16 ust. 1 pkt 16, art. 16 ust. 1 pkt 19 oraz art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

sygnatura: 1401/BP-I/4210-69/07/RM

autor: Izba Skarbowa w Warszawie

data: 2007-10-18

słowa kluczowe:cel wydatku, koszty uzyskania przychodów, leasing, odszkodowania

D E C Y Z J A


Na podstawie art. 233 w zw. z art. 239 oraz art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 2007 r. ? Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu zażalenia S. A. ?S? z dnia 6 września 2007 r. na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie Nr 1471/DPR2/423-112/07/AB z dnia 27 sierpnia 2007 r. wydane w odpowiedzi na wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji co do sposobu oraz zakresu zastosowania przepisów prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych z dnia 11 czerwca 2007 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie


orzeka


- zmienić w/w postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie i uznać stanowisko Podatnika wyrażone we wniosku za prawidłowe.


U Z A S A D N I E N I E


Ze stanu faktycznego zawartego we wniosku wynika, że Podatnik jako korzystający korzysta z usług leasingu pojazdów samochodowych, w związku z czym ponosi opłaty leasingowe. Jednocześnie zawarta przez Spółkę umowa leasingu zawiera postanowienia dające finansującemu prawo do obciążenia Strony po zakończeniu umowy leasingu kosztem równym szacowanej utracie wartości przedmiotu leasingu. Powyższy koszt obejmuje szkody komunikacyjne nie zgłoszone wcześniej przez Spółkę lub inne usterki przekraczające zasady normalnego zużycia pojazdu w trakcie jego eksploatacji.
W ocenie Spółki zapłata przez nią odszkodowania z tytułu utraty wartości pojazdu z przyczyn wskazanych powyżej, stanowi dla niej koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. ? o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.). Jednocześnie opisane odszkodowanie zdaniem Podatnika nie jest zaliczane do odszkodowań o których mowa w przepisach art. 16 ust. 1 pkt 16, art. 16 ust. 1 pkt 19 oraz art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.


Postanowieniem nr 1471/DPR2/423-112/07/AB z dnia 27 sierpnia 2007 r. Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. W ocenie organu podatkowego I instancji odszkodowanie z tytułu ponadnormatywnej eksploatacji przedmiotu leasingu nie pozostaje w bezpośrednim związku przyczynowym z przychodem, lecz łączy się jedynie z negatywnymi dla Strony konsekwencjami finansowymi. Ponadto Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie wskazał, że odszkodowanie nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwagi na fakt, że przedmiot leasingu, którego odszkodowanie dotyczy, nie istnieje już jako przedmiot przychodu. W zażalonym postanowieniu wskazano również, iż poniesienie tego rodzaju odszkodowania nie jest niezbędne do funkcjonowania Podatnika.


Na w/w postanowienie w dniu 6 września 2007 r. Spółka wniosła zażalenie w którym zwróciła się do Dyrektora Izby Skarbowej o jego zmianę i wydanie decyzji uznającej stanowisko Spółki za prawidłowe. Spółka stoi na stanowisku, że opłaty na rzecz finansującego z tytułu utraty wartości pojazdu, wynikającej z jego ponadnormatywnej eksploatacji, stanowią dla niej koszt uzyskania przychodów w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Składając zażalenie Spółka wskazała, iż np. wygaśnięcie umowy leasingu lub jego utrata nie oznacza automatycznie, że opłaty leasingowe uiszczane po tych zdarzeniach nie są kosztem uzyskania przychodów. W związku z powyższym odszkodowanie uiszczone przez Spółkę z tytułu uszkodzenia lub ponadnormatywnego zużycia pojazdu również powinno być zaliczane do kosztów podatkowych. Powyższy wydatek ma swoje uzasadnienie ekonomiczne, zaś jego poniesienie służy racjonalizacji kosztów ponoszonych przez Stronę. Spółka bowiem zarówno we wniosku jak i zażaleniu wskazuje, że gdyby nie godziła się na przepis umowy, który zobowiązuje ją do zapłaty odszkodowania z tytułu ukrytych uszkodzeń przedmiotu leasingu lub ponadnormatywnego jego zużycia, musiałaby ponosić wyższe opłaty leasingowe, zaś wspomniane odszkodowanie jest płatne tylko w przypadku, gdy po zakończeniu umowy leasingu finansujący wykryje szkody wcześniej nie zgłoszone lub inne szkody przekraczające usterki spowodowane normalnym zużyciem pojazdu w trakcie jego eksploatacji.


Po zapoznaniu się z zażaleniem, uznając je za zasadne, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wyjaśnia co następuje:


Przedmiotem sporu pomiędzy Spółką a Naczelnikiem Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie jest kwestia zaliczania do kosztów uzyskania przychodów o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. ? o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) w/w odszkodowań. Zgodnie z tym przepisem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Zatem celem ustalenia czy wydatki ponoszone przez Spółkę tytułem odszkodowania za wykryte szkody komunikacyjne, które wcześniej nie zostały zgłoszone finansującemu lub za inne usterki przekraczające zasady normalnego zużycia pojazdu w trakcie jego eksploatacji stanowią koszt uzyskania przychodów, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy znajdują się w katalogu wydatków, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Analiza art. 16 ust. 1 ustawy wskazuje, że wydatki ponoszone przez Spółkę nie podlegają wyłączeniom zawartym w tym przepisie. Tym samym art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest jedynym przepisem, w oparciu o który należy kwalifikować wydatki ponoszone przez Spółkę jako koszty uzyskania przychodów.
Aby dany wydatek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, jego poniesienie musi mieć, jak to zostało wskazane w postanowieniu Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, ekonomiczne uzasadnienie, ponadto koszt ten powinien być celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez Podatnika działalności gospodarczej. W ocenie organu odwoławczego odszkodowania z tytułu wad niezgłoszonych wcześniej finansującemu lub ponadnormatywnego zużycia pojazdu należy potraktować jako taki koszt. Zarówno we wniosku jak również w zażaleniu Strona wskazuje, że powyższe odszkodowania służą racjonalizacji ponoszonych przez nią wydatków. Gdyby zawierana przez Spółkę umowa leasingu nie zawierała postanowienia dotyczącego obowiązku naprawienia powyższej szkody, Podatnik musiałby ponosić wyższą opłatę leasingową tytułem szkody, która może lecz nie musi powstać w przyszłości po stronie finansującego.
Zwrócenie przedmiotu umowy leasingu w przypadku przedstawionym przez Spółkę we wniosku nie oznacza, że nie może ona zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych przez siebie odszkodowań z w/w tytułów. Brak jest bowiem podstaw prawnych aby odmówić Spółce takiego prawa. Poza tym konstrukcja przepisów przytoczonych przez Spółkę we wniosku tj. art. 16 ust. 1 pkt 16, art. 16 ust. 1 pkt 19, art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy wskazuje, iż odszkodowania poza tymi typami odszkodowań, które zostały wyrażone w tych przepisach stanowią co do zasady koszt uzyskania przychodów. Argument organu podatkowego I instancji, że przedmiotowe odszkodowanie nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów z uwagi na fakt, iż Spółka nie dysponuje już przedmiotem leasingu, z uwagi na konstrukcję w/w przepisów, nie zasługuje na uwzględnienie.

Kolejnym zarzutem stawianym przez Stronę zażalonemu postanowieniu jest zawarte w nim sformułowanie, że poniesienie odszkodowania nie jest niezbędne do funkcjonowania Podatnika. Art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazuje na kryterium niezbędności wydatku dla funkcjonowania Podatnika jako kryterium uprawniającego do zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów. Przepis ten wskazuje tylko, że koszty powinny być ponoszone w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Tym samym postawienie warunku do zakwalifikowania danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów, aby był niezbędny do funkcjonowania Podatnika, jest w ocenie organu odwoławczego zbyt restrykcyjne. Bowiem zgoda Spółki na wypłatę ewentualnego odszkodowania, wiąże się ściśle z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, ma na celu określenie jak najbardziej korzystnych dla niej opłat leasingowych. Wypłata odszkodowania nie jest zdarzeniem pewnym. Obowiązek taki powstaje tylko w przypadku, gdy w przedmiocie leasingu po zakończeniu umowy wykryte zostaną jakieś usterki wcześniej nie zgłoszone, lub będzie miało miejsce ponadnormatywne zużycie pojazdu.
W ocenie organu odwoławczego, przedmiotowy wydatek jako ściśle związany z prowadzoną działalnością gospodarczą jest zasadny z ekonomicznego punktu prowadzonej przez Podatnika działalności gospodarczej, a tym samym powinien stanowić koszt uzyskania przychodów o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.


Stosownie do art. 200 § 2 pkt 1 w związku z art. 123 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa organ podatkowy przed wydaniem decyzji może odstąpić od wyznaczenia Stronie siedmiodniowego terminu do wypowiedzenia się w sprawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, jeżeli w wyniku postępowania wszczętego na wniosek Strony ma zostać wydana decyzja w całości uwzględniająca wniosek Strony. Tym samym z uwagi na fakt, iż decyzja wydana przez organ odwoławczy w całości uwzględnia żądanie Strony zawarte w zażaleniu, odstąpiono od wyznaczenia Stronie siedmiodniowego terminu do wypowiedzenia się w sprawie zgromadzonego materiału dowodowego, o którym mowa w art. 200 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

W związku z powyższym Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie orzeka jak na wstępie.

WYSZUKIWARKA

NAJPOPULARNIEJSZE PROBLEMY