Czy do przekazanych nieodpłatnie gadżetów reklamowych (kubki, kalendarze, długopisy, smycze itp. z logo firmy) ma zastosowanie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) ?
sygnatura: II-2/4218-0005/07/Int
autor: Izba Skarbowa w Łodzi
data: 2007-06-05
| słowa kluczowe: | reklama, reprezentacja |
Wnioskiem z dnia 18.01.2007r. Spółka zwróciła się, w trybie art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej, do Naczelnika Urzędu Skarbowego Łódź-Widzew o udzielenie pisemnej informacji czy do przekazanych nieodpłatnie gadżetów reklamowych (kubki, kalendarze, długopisy, smycze itp. z logo firmy) ma zastosowanie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).
W ocenie Spółki ww. towary są rozprowadzane w związku z prowadzoną działalnością w celu osiągnięcia przychodów, wobec czego stanowią koszt uzyskania przychodów w oparciu o przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Postanowieniem z dnia 20.03.2007r. nr II/423/4/07 Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź-Widzew uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe stwierdzając, że wspomniane wyżej towary do końca 2006 roku były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w oparciu o przepis art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowił, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.
Z dniem 1.01.2007r. powyższy przepis otrzymał nowe brzmienie ? nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.W oparciu o powyższy przepis (w nowym brzmieniu) oraz gramatyczną wykładnię słów reklama oraz reprezentacja Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź-Widzew stwierdził, że jeżeli wspomniane towary przekazywane będą wraz z informacją o towarach czy usługach (np. na targach) lub w ramach sprzedaży premiowej (np. do zakupu określonego towaru dołączony będzie długopis, kubek ...) to wydatki na ich nabycie będą stanowiły koszty uzyskania przychodów jako koszty reklamy.Reasumując, w ocenie Naczelnika Urzędu Skarbowego Łódź-Widzew Spółka każdorazowo powinna dokonywać oceny jaki charakter miały wydatki na zakup towarów z logo firmy, a następnie odpowiedniej kwalifikacji poniesionego w związku z tym wydatku, tzn. czy stanowi on koszt uzyskania przychodów czy też nie.
Na powyższe postanowienie Spółka wniosła pismem z dnia 23.03.2007r. zażalenie. W uzasadnieniu zażalenia stwierdzono, iż nie zgadza się ona ze stanowiskiem Naczelnika Urzędu Skarbowego Łódź-Widzew. Spółka wyjaśniła, że gadżety reklamowe z umieszczonym na nich logo firmy wręczane są klientom względnie potencjalnym klientom na wszelkiego rodzaju organizowanych imprezach reklamowych (targach, wystawach) oraz przy nabywaniu przez kontrahentów towarów. Wręczane gadżety reklamowe z logo firmy, w ocenie Spółki, są jednym ze środków wyrazu reklamy przedsiębiorstwa mającej na celu:
Wobec powyższego, wg Spółki, wydatki poniesione na zakup gadżetów reklamowych z umieszczonym na nich logo firmy stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowić będą koszty uzyskania przychodów.
Postanawiając jak w sentencji Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi zważył, co następuje:
Przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 54 z 2000 roku, poz. 654 ze zm.) stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Kwestię możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na reprezentację i reklamę do końca 2006 roku regulował przepis art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który jak już wcześniej wskazano stanowił, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.
Ustawą z dnia 16.11.2006r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 217, poz. 1589) nadano nowe brzmienie ww. przepisowi art. 16 ust. 1 pkt 28 i od 1.01.2007r. przepis ten stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Z powyższego przepisu w sposób jednoznaczny wynika, że do kosztów uzyskania przychodów obecnie podatnik może zaliczyć tylko te wydatki, które nie mają charakteru reprezentacyjnego.W tym miejscu podkreślić należy, że niestety ustawodawca nie zdefiniował jakie działania podejmowane przez podmioty gospodarcze mają charakter reklamowy, a jakie mają charakter reprezentacyjny.Mając powyższe na uwadze zasadne jest tu odwołanie się do wykładni językowej tych słów. Zgodnie ze ?Słownikiem Języka Polskiego? wydanym w roku 1981 przez PWN Warszawa (do takiej definicji odwołują się zarówno organy podatkowe, jak i Ministerstwo Finansów) reprezentacja jest to okazałość, wytworność w czyimś sposobie życia, związana z zajmowanym stanowiskiem lub pozycją społeczną, natomiast reklama to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług.
Natomiast zgodnie ze ?Słownikiem Języka Polskiego? wydanym przez PWN Warszawa w 2002 roku pod redakcją prof. Mieczysława Szymczaka reklama to rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś. Reklama nie musi dotyczyć wyłącznie usługi czy towarów, ale także jakiejś marki czy też samej firmy. Jednocześnie w literaturze podatkowej często stwierdza się, że reklama oznacza wszelkie działania podmiotu gospodarczego mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach, w celu zachęcenia ich do nabywania towarów właśnie od tego, a nie innego podmiotu gospodarczego.Podkreślenia wymaga fakt, że reklama składa się z dwóch elementów - informacji i elementu wartościowującego, który ma zachęcić do zakupu reklamowanego produktu. Reklamą są działania celowo kształtujące popyt na dane towary lub usługi, markę czy firmę, poprzez rozpowszechnianie wiedzy o nich oraz działania mające na celu zachęcenie potencjalnych nabywców towarów i usług do ich zakupu czy klientów firmy do skorzystania z ich usług.
W świetle powyższego stwierdzić należy, że o fakcie czy określone wydatki poniesione na zakup gadżetów, o których mowa na wstępie niniejszej decyzji, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów jako wydatki reklamowe czy też nie w obecnym stanie prawnym decyduje charakter i cel wręczenia takiego gadżetu.Przykładem sytuacji, w której poniesione wydatki na wspomniane gadżety nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów jest np. wręczenie takich gadżetów kontrahentowi w ramach utrzymywania lub ułatwiania kontaktów handlowych. Natomiast gdy upominki takie będą wręczane klientom np. w ramach sprzedaży premiowej, tj. przy zakupie określonej ilości konkretnego towaru, nic nie stoi na przeszkodzie aby wydatki na ich nabycie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.Wobec powyższego, jak słusznie zauważył organ I instancji, podatnik każdorazowo powinien dokonać oceny, jaki charakter miały wydatki na zakup gadżetów z logo firmy.
Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że nie można zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że w każdym wypadku wydatki poniesione na zakup gadżetów reklamowych typu kubki, kalendarze, długopisy, smycze z logo firmy będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w oparciu o przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Końcowo stwierdzić należy, iż w ocenie organu odwoławczego brak jest podstaw do stwierdzenia, iż wydając postanowienie organ I instancji naruszył przepis art. 187 Ordynacji podatkowej. Przywołany przez Spółkę przepis w § 1 stanowi, iż organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy.Zgodnie z przepisem art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej podatnik składając wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego.W ocenie organu odwoławczego organ I instancji w pełni zastosował się do wymagań stawianych przez przepis art. 187 § 1 i dokonał analizy faktów przedstawionych przez Spółkę we wniosku. Fakt, iż stanowisko organu podatkowego jest odmienne od reprezentowanego przez Spółkę nie może stanowić podstawy do jego zmiany w wyniku zażalenia.Mając powyższe na uwadze postanowiono jak w sentencji.