Czy likwidacja składników majątku, które utraciły charakter środka trwałego, do których spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych, powinna zostać odniesiona w ciężar kosztów uzyskania przychodów bieżącego okresu, gdyż wydatki na ich poniesienie były związane bezpośrednio z osiąganymi przez Spółkę przychodami ?
sygnatura: PD-1/4218-56/06/I
autor: Izba Skarbowa w Lublinie
data: 2006-09-25
| słowa kluczowe: | strata, środek trwały, wycofanie środka trwałego |
DECYZJA
Na podstawie art. 233 i art. 239, w związku z art. 14b § 5 pkt 1) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) - po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 18.07.2006 r. na postanowienie Naczelnika Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie z dnia 10.07.2006 r., nr PD.423/25/06 w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w indywidualnej sprawie podatnika- zmieniam zaskarżone postanowienie w sposób określony w uzasadnieniu.
UZASADNIENIE
Pismem z dnia 11.04.2006 r. Spółka zwróciła się z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji w następującym zakresie:- czy demontaż i likwidacja urządzeń, które utrącą swoja przydatność gospodarczą, a w stosunku do których Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych stanowić będą dla Spółki jednorazowy koszt uzyskania przychodów w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków. Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, iż Spółka prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na sprzedaży detalicznej artykułów FMCG zarówno w lokalach będących jej własnością, jak również będących przedmiotem najmu. Zawarte umowy najmu dopuszczają możliwość oddania w użytkowanie całości lub części przedmiotu najmu na rzecz osób trzecich. Na mocy porozumień zawartych odrębnie dla poszczególnych placówek handlowych Spółka oddała w podnajem prawo do lokalu handlowego wraz z prawem do korzystania z części wspólnych budynku na rzecz innego podmiotu z przeznaczeniem na działalność handlową. Na mocy zawartego porozumienia z podnajemcą, Spółka zobowiązała się do opróżnienia lokalu ze wszystkich znajdujących się tam towarów handlowych oraz ze wszystkich innych przedmiotów nie związanych trwale z lokalem. Część środków trwałych wskutek działań związanych z opróżnieniem lokalu z przyczyn niezależnych od Spółki utraciła swoją gospodarczą przydatność. W ocenie Spółki nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych na skutek likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Spółka twierdzi, że likwidacja składników majątku, które utraciły charakter środka trwałego, do których dokonywała odpisów amortyzacyjnych, powinna zostać odniesiona w ciężar kosztów uzyskania przychodów bieżącego okresu, gdyż wydatki na ich poniesienie były związane bezpośrednio z osiąganymi przez Spółkę przychodami.
Naczelnik Lubelskiego Urzędu Skarbowego uzasadniając własne stanowisko w postanowieniu z dnia 10.07.2006 r. nr PD.423/25/06 wydanym w trybie art. 14a) § 1 i § 4 Ordynacji podatkowej uznał, że stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.
Na wydane postanowienie zostało złożone zażalenie z dnia 18.07.2006 r., w którym Spółka wnosi o zmianę w całości postanowienia, jednocześnie zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 6 i art. 16c ust. 1 pkt 5 ustawy podatkowej poprzez ich błędną interpretację. W zażaleniu Spółka podnosi te same argumenty, które uprzednio zostały zawarte we wniosku o interpretację, wskazując konsekwentnie, iż zgodnie z przepisami art. 16a) ust. 1 ustawy podatkowej środki trwałe po zdemontowaniu nie wypełniają definicji środka trwałego. Zdaniem Spółki powstałą stratę należy zaliczyć jednorazowo w ciężar kosztów uzyskania przychodów Spółki.
Rozpatrując argumenty zażalenia organ odwoławczy zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.), nie uznaje się za koszty uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Jak wynika ze stanu faktycznego, Spółka podjęła decyzję o zakończeniu prowadzenia działalności handlowej w wybranych lokalach opierając się na przesłankach ekonomicznych, gdyż nie spełniały one zakładanych kryteriów efektywności. Zatem Spółka może zaliczyć stratę w wysokości netto nie w pełni umorzonych środków trwałych likwidowanych obiektów do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ nie uległy zmianie ani profil działalności handlowej ani metoda prowadzonej przez Spółkę działalności. Likwidacja wybranych punktów sprzedaży nie była więc podyktowana żadną z tych przesłanek, a jedynie zamiarem ograniczenia strat Spółki spowodowanych eksploatacja nierentownych punktów sprzedaży.
Ponadto z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że nakłady inwestycyjne nie zostały przekazane wynajmującemu wraz z przedmiotem najmu na podstawie art. 676 Kodeksu cywilnego w związku z podnajmem lokalu. Jeśli zatem likwidacja środka trwałego następuje bez zmiany rodzaju działalności, (a taka sytuacja występuje w sprawie) wówczas strata z tego tytułu jest kosztem uzyskania przychodów. Jednocześnie należy zauważyć, iż spory na gruncie prawa cywilnego dotyczące rozliczenia nakładów inwestycyjnych nie mają, znaczenia dla oceny obowiązków podatkowych a przepisy art. 16c pkt 5 ustawy podatkowej nie mają zastosowania w sprawie.
Nadmienić należy, iż zarówno pismo Ministerstwa Finansów z dnia 4 sierpnia 2005 r. znak: PB3-MD-8213-192/05/SP-1827 jak również postanowienie Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nr 1472/ROP1/423-19/77/06/DP dotyczy odmiennych stanów faktycznych dlatego też wymienione argumenty nie mogły mieć zastosowania w/w sprawie. Reasumując zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych niezamortyzowaną część nakładów poniesionych w obcym środku trwałym, należy uznać za koszt uzyskania przychodów, (poniesiona strata) pod warunkiem jej udokumentowania, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy podatkowej. W przedstawionym stanie faktycznym i prawnym stanowisko organu podatkowego I instancji należało zmienić w sposób wskazany w niniejszym uzasadnieniu.
Biorąc pod uwagę powyższe orzeczono jak w sentencji.