Money.plFirmaAkty prawneInterpretacje podatkowe

decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego

Czy spółka prawidłowo pod względem podatkowym ujęła w kosztach uzyskania przychodów, począwszy od 1.01.2006 r., wydatki związane z zakupem odzieży roboczej - poprzez rozliczanie ich w okresie trzyletnim?

sygnatura: IS.I/2-4230/5/06

autor: Izba Skarbowa w Rzeszowie

data: 2006-08-08

słowa kluczowe:odpisy amortyzacyjne, odzież ochronna, preferencyjna stawka amortyzacji, stawka amortyzacyjna, umowa najmu

Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie, działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 23.05.2006 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Mielcu z dnia 17.05.2006 r., znak: US.V-423/2/06, stanowiące pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego, odmawia uchylenia postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w Mielcu z dnia 17.05.2006 r., znak: US.V-423/2/06.

Pismem z dnia 22.02.2006 r. (uzupełnionym w dniu 24.02.2006 r.) "A." spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w M. zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Mielcu z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Opisując stan faktyczny spółka wskazała, że podstawowym przedmiotem jej działalności jest najem i serwisowanie odzieży roboczej. Usługa ta polega na wynajmowaniu zakładom pracy odzieży wraz z usługą prania i naprawy. Podczas całego okresu trwania umowy odzież jest własnością spółki. Zakupiona przez spółkę odzież robocza zaliczona została do środków trwałych na podstawie art. 16a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i do celów podatkowych amortyzowano ją stosując stawkę amortyzacyjną z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych w wysokości 20 % rocznie, czyli w okresie 5 lat (ww. odzież roboczą zakwalifikowano do grupy 8 wg Klasyfikacji Środków Trwałych). Jak podała spółka, z uwagi na stwierdzenie, iż ubrania robocze ulegają zużyciu przed upływem przyjętego przez spółkę pięcioletniego okresu amortyzacji, od dnia 1.01.2006 r. postanowiono zmienić zasadę rozliczania dla celów podatkowych kosztów związanych z zakupem odzieży roboczej przeznaczonej do wynajmu, rozliczając ten zakup proporcjonalnie, zgodnie z zawartymi umowami najmu odzieży, tj. w okresie trzyletnim, który jest minimalnym okresem na jaki zawierane są umowy. Pytanie spółki sprowadzało się do wskazania, czy prawidłowo pod względem podatkowym spółka ujęła w kosztach uzyskania przychodów, począwszy od 1.01.2006 r., wydatki związane z zakupem odzieży roboczej, poprzez rozliczanie ich w okresie trzyletnim. Przedstawiając swoje stanowisko w sprawie, spółka stwierdziła, że jej zdaniem prawidłowy jest przyjęty przez nią od dnia 1.01.2006 r. sposób rozliczania wydatków związanych z zakupem odzieży roboczej, polegający na rozliczaniu ich zgodnie z zawartymi umowami, tj. w okresie trzyletnim, ze względu na proporcjonalne rozliczanie kosztów uzyskania przychodów zgodnie z osiąganymi przychodami. W uzupełnieniu do wniosku spółka podała, iż "(...) koszty zakupu ubrań są ujmowane w aktywach firmy jako aktywa trwałe, pomniejszone o odpisy amortyzacyjne".

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Mielcu po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku z dnia 22.02.2006 r., postanowieniem z dnia 17.05.2006 r., znak: US.V-423/2/06, uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe. Organ I instancji uznał, iż podatnik od 1.01.2006 r. zmienił okres amortyzacji zakupionej odzieży roboczej z okresu pięcioletniego na okres trzyletni - tzn. zwiększył odpisy amortyzacyjne, podwyższając stawki amortyzacyjne. W ocenie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Mielcu w przedstawionym stanie faktycznym brak jest możliwości zastosowania przez spółkę podwyższonej stawki amortyzacyjnej w stosunku do odzieży roboczej, którą spółka zaliczyła do środków trwałych, nie zostały bowiem spełnione warunki stosowania podwyższonej stawki określone w art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Biorąc pod uwagę powyższe, brak jest podstawy prawnej do zaliczania przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w sposób proporcjonalny do okresów zawierania umów najmu odzieży roboczej. Organ I instancji wskazał ponadto, iż podatnik ma możliwość - w oparciu o art. 16d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczenia wydatków na zakup odzieży roboczej bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów, zamiast zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych.

Podatnik, nie zgadzając się częściowo z interpretacją organu I instancji, pismem z dnia 23.05.2006 r. (uzupełnionym pismem z dnia 13.07.2006 r.) wniósł zażalenie na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Mielcu z dnia 17.05.2006 r., znak: US.V-423/2/06, żądając jego zmiany. Podatnik zgodził się ze stanowiskiem organu I instancji, że spółka mogła wydatki związane z nabyciem odzieży zaliczyć bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów, zgodnie z dyspozycją art. 16d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka wyjaśniła, że przyczyną zaliczenia przez nią zakupionych ubrań roboczych do środków trwałych była potrzeba wykazania wiarygodności i zdolności kredytowej wobec banku udzielającego kredytu na zakup odzieży roboczej. Spółka zrezygnowała z możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie ww. ubrań bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania, chcąc uniknąć zwiększenia kwoty kosztów uzyskania przychodów, a co za tym idzie wykazywania straty z prowadzonej działalności, ponieważ fakt ten mógłby skutkować odmową kredytowania kolejnych zakupów spółki przez bank. Ponadto podatnik nadmienił, że we wniosku z dnia 22.02.2006 r. opisując stan faktyczny nie podał informacji, iż od 1.01.2006 r. cała zakupiona odzież została wycofana z ewidencji środków trwałych i przeksięgowana na rozliczenia międzyokresowe kosztów.

Spółka uważa, że nieprawidłowe było zakwalifikowanie przez nią ubrań roboczych jako środków trwałych albowiem w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych - ubrania robocze nie zostały wymienione w grupie 8 Klasyfikacji Środków Trwałych. W ocenie spółki, skoro ustawodawca nie umieścił ubrań roboczych w ww. grupie, nie było podstaw do stosowania stawek amortyzacyjnych o których mowa w art. 16 i ust. 1 cytowanej ustawy. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności oraz fakt, iż ubrania robocze nie wytrzymują pięcioletniego okresu używania, zasadne stało się wycofanie odzieży z ewidencji środków trwałych (od 1.01.2006 r.) i zmiana sposobu rozliczania wydatków związanych z jej nabyciem, polegająca na rozliczaniu ich w okresie trzyletnim.

Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie analizując przedstawiony we wniosku stan faktyczny, interpretację organu I instancji zawartą w postanowieniu objętym zażaleniem spółki oraz zarzuty zażalenia stwierdza, że zażalenie spółki nie zasługuje na uwzględnienie.

Mając na uwadze treść art. 14a § 2 ordynacji podatkowej, zgodnie z którym podatnik składając wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji jest zobowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie, Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie stwierdza, że przedmiotem oceny w postępowaniu prowadzonym w niniejszej sprawie jest interpretacja Naczelnika Urzędu Skarbowego w Mielcu dotycząca stanu faktycznego przedstawionego we wniosku z dnia 22.02.2006 r. (uzupełnionego w dniu 24.02.2006 r.) oraz zaprezentowanego w nim stanowiska podatnika. Z tych względów ocena ta nie odnosi się do zmiany stanu faktycznego przedstawionego przez spółkę dopiero w treści zażalenia, tzn. wycofania przez podatnika całej odzieży roboczej z ewidencji środków trwałych i przeksięgowania na rozliczenia międzyokresowe kosztów.

Odnosząc się zatem do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i stanowiska podatnika, Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie stwierdza:

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez spółkę wynika, że zakupiona odzież robocza została zakwalifikowana przez spółkę jako środek trwały podlegający amortyzacji. Do dnia 31.12.2005 r. spółka, do zamortyzowania wartości zakupionej odzieży roboczej, którą następnie wynajmowała innym firmom, przyjęła zasadę amortyzacji liniowej z zastosowaniem stawki amortyzacyjnej w wysokości 20 % rocznie - zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (grupa 8 - narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie), co oznacza, że przyjęła dla tego majątku 5-letni okres amortyzacji. Od 1.01.2006 r. zmieniła tę zasadę, rozpoczynając rozliczanie zakupionej odzieży w okresie trzyletnim, co oznacza, że dla zamortyzowania wydatku na zakup odzieży spółka zastosowała podwyższoną stawkę amortyzacji (poprzedni okres amortyzacji wynosił 5 lat, a po zmianie dokonanej przez spółkę - 3 lata).

Zgodnie z art. 16a. ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają środki trwałe (w tym przyrządy, wyposażenie i ruchomości, a do tych ostatnich można zaliczyć zakupioną przez podatnika odzież roboczą - jako grupę 8 Klasyfikacji Środków Trwałych) spełniające następujące kryteria: stanowią własność lub współwłasność podatnika, są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok, są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Jeżeli składnik majątku spełnia warunki uznania go za środek trwały, a jego wartość początkowa, określona zgodnie z art. 16g. ww. ustawy nie przekracza 3.500 zł, wówczas podatnik może wybrać jedno z następujących rozwiązań:

  • nie zaliczać go do środków trwałych, a wydatek poniesiony na jego nabycie zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania go do używania - zgodnie z brzmieniem art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
  • zaliczyć taki składnik majątku do środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach ogólnych albo zamortyzować jednorazowo w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym - zgodnie z treścią art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z powyższego wynika, że przy nabyciu składnika majątku, którego wartość nie przekracza 3.500 zł pozostawiono podatnikowi swobodę wyboru w zakresie obciążania kosztów wydatkiem poniesionym na jego nabycie.

W przedmiotowej sprawie podatnik zdecydował się zaliczyć nabyte składniki majątkowe do środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach ogólnych. Nie zasługuje na akceptację pogląd podatnika przytoczony w zażaleniu, iż odzieży roboczej nie można uznać za środek trwały, ponieważ nie została ona wyraźnie wymieniona przez ustawodawcę w grupie 8 Klasyfikacji Środków Trwałych. Katalog środków trwałych ma charakter ogólny, więc szczegółowe wymienianie w przepisach wszystkich możliwych składników majątkowych byłoby niecelowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Natomiast spółka - jak wynika ze stanu faktycznego opisanego we wniosku z dnia 22.02.2006 r. - od 1.01.2006 r. zmieniła sposób dokonywania odpisów amortyzacyjnych, podwyższając stawki amortyzacyjne i zaliczając wyższe odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawodawca zezwala na podwyższanie stawek amortyzacyjnych przez podatników w określonych przypadkach, tj.:

  1. dla budynków używanych w warunkach pogorszonych oraz złych,
  2. dla maszyn, urządzeń i środków transportu, z wyjątkiem morskiego taboru pływającego, używanych bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej,
  3. dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu (art. 16i. ust. 2 cytowanej ustawy).

W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie, odzież robocza nie znajduje się w katalogu środków trwałych, w stosunku do których można zastosować, zgodnie z art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podwyższoną stawkę amortyzacyjną. Biorąc pod uwagę powyższe, ujęcie w koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem odzieży roboczej powinno nastąpić, w przypadku zaliczenia jej do składników majątku trwałego, albo poprzez zaliczenie do kosztów odpisów amortyzacyjnych tych środków trwałych, obliczonych według stawek zapisanych w art. 16i ust. 1 oraz zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, albo poprzez zaliczenie bezpośrednie w koszty w oparciu o art. 16d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast brak jest podstawy prawnej do zaliczania wydatków na nabycie majątku trwałego do kosztów uzyskania przychodów w sposób proporcjonalny do okresów zawierania umów najmu, w niniejszej sprawie umów najmu odzieży roboczej.

WYSZUKIWARKA

NAJPOPULARNIEJSZE PROBLEMY