Czy wypłacanie przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników kwot, tytułem zwrotu poniesionych przez pracowników kosztów używania prywatnych samochodów w celu odbycia jazd lokalnych ściśle związanych z wykonywaniem obowiązków wynikających z zawartych umów o pracę lub zadań służbowych zleconych przez Spółkę (nie będących podróżami służbowymi, w rozumieniu Kodeksu pracy), skutkować będzie powstaniem po stronie tych pracowników przychodu ze stosunku pracy, a w konsekwencji, czy na Wnioskodawcy ciążyć będzie obowiązek pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu?
sygnatura: IBPB-2-2/4511-526/16/MMa
autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach
data: 2016-07-29
| słowa kluczowe: | jazda, płatnik, pracownik, samochód prywatny, zwrot kosztów |
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 28 kwietnia 2016 r. (data otrzymania 2 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu pracownikom kosztów używania prywatnego samochodu w celach służbowych -jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 2 maja 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu pracownikom kosztów używania prywatnego samochodu w celach służbowych.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca będący spółką akcyjną (dalej: ,,Spółka") prowadzi działalność gospodarczą w branży budowlanej. Do segmentów operacyjnych Wnioskodawcy zalicza się między innymi działalność budowlano-remontowa. Wnioskodawca realizuje projekty budowlano-montażowe na terytorium całego kraju. Dodatkowo, oprócz wspomnianych projektów budowlano-montażowych, Wnioskodawca zajmuje się także realizacją projektów deweloperskich polegających na budowie wielorodzinnych budynków mieszkalnych w miejscu swojej siedziby.
Wnioskodawca zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę. Ze względu na specyfikę pracy, która polega na realizowaniu projektów budowlano-montażowych na terytorium całego kraju oraz projektów deweloperskich w miejscu siedziby Spółki, pracownicy związani z przedmiotowymi projektami, w umowach o pracę - jako miejsce świadczenia pracy - mają wskazany teren określonych budów, a także siedzibę Wnioskodawcy. Tym samym, wyjazdy pracowników związane z wykonywaniem pracy na obszarze wskazanym w umowie jako miejsce wykonywania pracy nie stanowią podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy. Co za tym idzie, Wnioskodawca nie wypłaca pracownikom diet przysługujących w przypadku podróży służbowych.
Zakres obowiązków ww. pracowników jest różnorodny i obejmuje przykładowo prowadzenie budów, kontrolowanie poziomu zaawansowania robót, nadzór budowlany, wizyty w urzędach związane z procedurami administracyjnymi, w które zaangażowany jest Wnioskodawca w związku realizowanymi przez niego przedsięwzięciami budowlanymi, usuwanie usterek w mieszkaniach w oddanych już budynkach itp. Jednocześnie poprawne wykonywanie wymienionych obowiązków służbowych niejednokrotnie wymaga przemieszczania się pracowników po terenie wskazanym jako ich stałe miejsce pracy (tj. w miejscowości na terenie której zlokalizowana jest dana budowa lub w mieście stanowiącym siedzibę Spółki). Podkreślić przy tym należy, że opisana wyżej konieczność przemieszczania ściśle związana jest z wykonywaniem przez pracowników obowiązków wynikających z umowy o pracę lub poleceń służbowych wydawanych przez Spółkę. Innymi słowy, ww. czynności są zawsze wykonywane w interesie Spółki.
W związku z powyższymi okolicznościami Wnioskodawca zamierza zawierać z ww. pracownikami umowy w sprawie korzystania z prywatnych samochodów pracowników do celów służbowych.
W zawartych umowach pracownicy wyrażą zgodę na używanie swoich prywatnych samochodów do odbywania przejazdów na obszarze wskazanym jako ich miejsce pracy, w celu wykonywania obowiązków wynikających z umowy o pracę lub zadań zleconych przez Spółkę. Jednocześnie, na podstawie planowanych umów, pracownicy nie będą wyjeżdżać poza obszar wskazany w umowie o pracę jako ich stałe miejsce pracy, a co za tym idzie ww. wyjazdy nie będą spełniać definicji podróży służbowych, w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy.
Z tytułu korzystania przez pracowników z samochodów prywatnych do jazd mających na celu wykonanie obowiązków pracowniczych i/lub zadań zleconych przez Spółkę, Wnioskodawca będzie zwracać ww. pracownikom koszty używania takiego samochodu. Kwota przedmiotowego zwrotu ustalana będzie na podstawie liczby faktycznie przejechanych przez pracownika w danym miesiącu kilometrów oraz stawki za kilometr wynikającej z przepisów Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Natomiast zwrot następował będzie na podstawie składanej przez pracowników, na koniec każdego miesiąca, ewidencji przebiegu pojazdu (tzw. kilometrówki), każdorazowo zatwierdzonej przez Spółkę - Wnioskodawcę.
W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytanie.
Czy wypłacanie przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników kwot, tytułem zwrotu poniesionych przez pracowników kosztów używania prywatnych samochodów w celu odbycia jazd lokalnych ściśle związanych z wykonywaniem obowiązków wynikających z zawartych umów o pracę lub zadań służbowych zleconych przez Spółkę (nie będących podróżami służbowymi, w rozumieniu Kodeksu pracy), skutkować będzie powstaniem po stronie tych pracowników przychodu ze stosunku pracy, a w konsekwencji, czy na Wnioskodawcy ciążyć będzie obowiązek pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu...
Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacane pracownikom kwoty z tytułu zwrotu kosztów używania samochodów prywatnych w jazdach lokalnych nie będących podróżami służbowymi w rozumieniu Kodeksu pracy, w celu wykonywania przez nich obowiązków wynikających z zawartych umów o pracę lub zadań służbowych zleconych przez Spółkę, nie będzie stanowić dla tych pracowników przychodu ze stosunku pracy. Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobierania i odprowadzania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Wnioskodawca wskazał, że w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K/7/13 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - regulujące kwestie ustalania przychodu z nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników - są zgodne z Konstytucją, o ile będą rozumiane w taki sposób, że chodzi o ,,przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości". Jednocześnie w uzasadnieniu do przedmiotowego wyroku Trybunał wyjaśnił, jak należy interpretować powołane wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Trybunał Konstytucyjny zwrócił przede wszystkim uwagę na to, że pomimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy, nie każde spełnione na rzecz pracownika świadczenie - bez ustalonej za nie zapłaty - można uznać za podlegające opodatkowaniu.
Aby bowiem świadczenia uzyskiwane od pracodawcy podlegały opodatkowaniu, muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach, tj.:
Ponadto w uzasadnieniu do ww. wyroku Trybunał wskazał wyraźnie warunki, które muszą zostać spełnione, aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód dla pracownika, tj.:
Uwzględniając zatem tezy płynące z powyższego wyroku Trybunału Konstytucyjnego, w ocenie Wnioskodawcy należałoby uznać, że zwrot pracownikom kosztów używania ich prywatnych samochodów w celu odbycia jazd lokalnych ściśle związanych z wykonywaniem zadań służbowych zleconych przez Spółkę, nie skutkuje koniecznością rozpoznania po ich stronie przychodu ze stosunku pracy. Trudno bowiem w tym wypadku dopatrywać się realnej korzyści po stronie pracowników, którzy po prostu wykonują pracę zgodnie z wymaganiami Spółki. Zasadnym jest zatem uznanie, że omawiane świadczenie spełniane jest w interesie Wnioskodawcy a nie pracownika, a co za tym idzie pracownik nie odnosi z tego tytułu żadnej korzyści w postaci powiększenia aktywów czy uniknięcia wydatków.
Ponadto, biorąc pod uwagę specyfikę zatrudniania w branży budowlanej, można jednoznacznie stwierdzić, że zwrot pracownikom kosztów używania ich prywatnych samochodów w celu wykonania zadań służbowych, jest świadczeniem przyjętym jako warunek niezbędny do wykonywania pracy. Jak to bowiem zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, poprawne wykonywanie zleconych pracownikom obowiązków służbowych niejednokrotnie wymaga przemieszczania się pracowników po znacznym obszarze wskazanym, jako ich stałe miejsce pracy. Zatem zgoda pracowników na wykorzystywanie własnych, prywatnych samochodów w celu odbycia ww. jazd lokalnych, de facto umożliwia pracodawcy prowadzenie działalności gospodarczej w tej branży.
Dodatkowo, biorąc pod uwagę art. 94 pkt 2 i 2a Kodeksu pracy, zgodnie z którym pracodawca jest zobowiązany organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy jak również zmniejszenie uciążliwości pracy, zasadnym jest zdaniem Wnioskodawcy uznanie, że w przypadku, gdy do prawidłowego i efektywnego wykonania swoich obowiązków pracownik musi skorzystać z samochodu i użytkuje w tym celu swój prywatny samochód, to zwrot kosztów używania tego samochodu stanowi wypełnienie przez Spółkę - jako pracodawcę, ustawowego obowiązku zapewnienia pracownikom odpowiedniej organizacji pracy.
W ocenie Wnioskodawcy warto w tym miejscu zwrócić także uwagę na orzeczenia sądów administracyjnych, które wprawdzie dotyczą zwrotu kosztów zakwaterowania pracowników niebędących w podróży służbowej, niemniej jednak, zdaniem Spółki, znajdują one pełne zastosowanie również w niniejszej sprawie. I tak, Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z 23 lipca 2015 r. sygn. akt II FSK 1689/13, z 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12 oraz z 19 września 2014 r. sygn. akt: II FSK 2281/12 zajął stanowisko, zgodnie z którym pokrycie kosztów noclegu pracownika wykonującego pracę poza miejscem zamieszkania (które jest jego miejscem wykonywania pracy), czyli niebędącego w podróży służbowej, nie stanowi nieodpłatnego świadczenia pracowniczego, o którym mowa w art. 11 i 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny, wydatek taki jest ponoszony w interesie pracodawcy i jest nastawiony na zwiększenie jego zysku. Koszt pobytu pracownika w hotelu nie powinien być traktowany jako jego przychód, jeżeli jest spowodowany koniecznością wykonywania przez pracownika obowiązków służbowych poza miejscem jego stałego zamieszkania. W tym kontekście nie jest to świadczenie w interesie pracownika, ale świadczenie w interesie pracodawcy, bowiem wydatki na nocleg poniesione przez pracodawcę mają na celu umożliwienie pracownikowi wywiązywania się ze swoich obowiązków służbowych. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego każdy przypadek spełnienia świadczenia powinna poprzedzić analiza, czy dane świadczenie jest świadczeniem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z kolei analiza ta powinna zostać przeprowadzona w oparciu o wytyczne wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r.
W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, zwrot pracownikom kosztów używania ich prywatnych samochodów w celu wykonywania czynności zleconych przez Spółkę, nie będzie skutkował koniecznością rozpoznania przychodu podatkowego w ramach stosunku pracy po stronie tych pracowników. Co za tym idzie, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek poboru i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.
W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.
Stosownie do art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.
Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).
Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).
Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Użyty powyżej zwrot ,,w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.
Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ,,zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Z opisanego we wniosku zdarzenia wynika, że Wnioskodawca zamierza zwracać pracownikom koszty używania samochodu prywatnego do celów służbowych. Kwota przedmiotowego zwrotu ustalana będzie na podstawie liczby faktycznie przejechanych przez pracownika w danym miesiącu kilometrów oraz stawki za kilometr wynikającej z przepisów Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Natomiast zwrot następował będzie na podstawie składanej przez pracowników, na koniec każdego miesiąca, ewidencji przebiegu pojazdu (tzw. kilometrówki), każdorazowo zatwierdzonej przez Spółkę - Wnioskodawcę.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.
Z powyższego przepisu wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego własność pracownika dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.
Odrębnymi ustawami, do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:
Powyższe zwolnienie obejmuje zatem zwrot kosztów (wypłacanie ryczałtu, tzw. ,,kilometrówka") tylko niektórym pracownikom, dla których ww. ustawy przewidują możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika lub nakładają na pracodawcę obowiązek ich zwrotu. W pozostałych przypadkach zwrot kosztów za tzw. jazdy lokalne jest opodatkowany.
Skoro więc brak jest przepisów odrębnych ustaw, które gwarantowałyby pracownikom Wnioskodawcy możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów z tytułu korzystania z prywatnego samochodu do celów służbowych w jazdach lokalnych, to przyznany zwrot nie mieści w dyspozycji cytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Oznacza to, że zwracane przez Wnioskodawcę pracownikowi koszty z tytułu używania przez niego samochodu prywatnego w celach służbowych, stanowią przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który winien być opodatkowany wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy, a na Wnioskodawcy ciążył będzie obowiązek pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.
Odnosząc się natomiast do przywołanego przez Wnioskodawcę orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego należy zauważyć, co następuje.
Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Zatem ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy, dokonał rozróżnienia pieniędzy i wartości pieniężnych od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyodrębniając pojęcie nieodpłatnych świadczeń od pieniędzy uznał tym samym, że nieodpłatne świadczenia muszą mieć postać niepieniężną. Tezę tę potwierdza również brzmienie art. 11 ust. 2-2b ustawy, w których to regulacjach ustawodawca wskazuje sposób ustalania wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Trybunał Konstytucyjny 8 lipca 2014 r. wydał wyrok sygn. akt. K 7/13, w którym orzekł, że ,, art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361, 362, 596, 769, 1278, 1342, 1448, 1529 i 1540, z 2013 r. poz. 888, 1036, 1287, 1304, 1387 i 1717 oraz z 2014 r. poz. 223, 312, 567 i 598), rozumiane w ten sposób, że ,,inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej".
Wyrok ten dotyczył zatem wyłącznie nieodpłatnych świadczeń, zatem nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Należy bowiem zwrócić uwagę, że orzeczenie to zapadło na wniosek Prezydenta Konfederacji Lewiatan o zbadanie zgodności z art. 2 i art. 217 Konstytucji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b) w zakresie, w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń: 1) które pracownik może potencjalnie otrzymać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, 2) które są ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę, 3) których wartości nie da się wyliczyć w zgodzie z metodologią wskazaną w wymienionej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez pracownika (podatnika) nie jest więc uzasadnione.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) - w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.