INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 30 września 2011 r.), uzupełnionym w dniu 8 grudnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconego kontrahentowi odszkodowania za odstąpienie od umowy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2011 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconego kontrahentowi odszkodowania za odstąpienie od umowy. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 2 grudnia 2011 r. Znak IBPBI/2/423-1198/11/JD, wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 8 grudnia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka podpisała umowę agencyjną sprzedaży z pośrednikiem z Niemiec (firmą D). Podpisana umowa, zapewniała wyłączność dla firmy D do reprezentowania Spółki na terenie Niemiec w obszarach oznaczonych kodami pocztowymi 3 do 6 (terytorialnie oznacza to prawie całe byłe zachodnie Niemcy). W 2011 w firmie D zaszły zmiany (zwolnienie przedstawicieli handlowych działających na rzecz Spółki), które w znaczny sposób ograniczyły zdolność firmy D do generowania zamówień dla Spółki, a klauzula o wyłączności terytorialnej sprzedaży całkowicie uniemożliwiała działania Wnioskodawcy na rzecz samodzielnego pozyskania nowych klientów na tym terenie.

W związku z powyższym Spółka, aby ratować rozwój biznesu w Niemczech podjęła rozmowy z firmą D w celu rozwiązania umowy agencyjnej sprzedaży za porozumieniem stron. Umowę o rozwiązaniu umowy sprzedaży zawarto w dniu 1 kwietnia 2011 r.. Zgodnie z niemieckim kodeksem handlowym (art. 89 kodeksu prawa handlowego - HGB) agent sprzedaży ma prawo do odszkodowania z tytułu zakończenia takiej umowy. W toku negocjacji pomiędzy Spółką a firmą D ustalono kwotę odszkodowania w wysokości 45 000 EUR, płatne w równych dwóch ratach na koniec 3 i 4 kwartału 2011 roku. Spółka dzięki podpisanemu porozumieniu uzyskała prawo samodzielnego kształtowania polityki sprzedaży na terenie całych Niemiec.

W uzupełnieniu, które wpłynęło do tutejszego Biura w dniu 8 grudnia 2011 r. Spółka wskazała, że umowa zawarta pomiędzy nią a firmą D nie przewidywała, w przypadku jej rozwiązania, wypłaty odszkodowania. Odszkodowanie jakie Spółka zapłaciła, w jej ocenie, wynika z zapisów niemieckiego prawa handlowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy odszkodowanie wynikające z rozwiązania umowy agencyjnej jest kosztem podatkowym...

Zdaniem Spółki, odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy jest kosztem podatkowym, zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z normą art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm. dalej: updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać celowość wydatku, tj. istnienie związku przyczynowego pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu. Istotną cechą wydatku, który może stanowić koszty podatkowe jest także jego racjonalność, bo tylko racjonalne wydatki mogą wpływać na obniżenie podstawy opodatkowania.

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie koszty, które spełniają łącznie następujące warunki:

• zostały poniesione przez podatnika,
• pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, Spółka podpisała umowę agencyjną sprzedaży, która zapewniała firmie D wyłączność na reprezentowanie Spółki na terenie Niemiec. Zmiany jakie przeprowadzono w firmie niemieckiej były powodem zmniejszenia zamówień dla Spółki z tego też powodu Spółka podjęła działania zmierzające do rozwiązania umowy agencyjnej za porozumieniem stron. Do rozwiązania przedmiotowej umowy doszło w dniu 1 kwietnia 2011 r. Zgodnie z ustaleniami zawartymi pomiędzy stronami, Spółka zobowiązała się do wypłaty odszkodowania na rzecz firmy D. Podstawą do wypłaty, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, był art. 89 niemieckiego prawa handlowego, zgodnie z którym agent sprzedaży ma prawo do odszkodowania z tytułu zakończenia takiej umowy. Obowiązek wypłaty odszkodowania nie wynikał z dwustronnej umowy.

Odnosząc przedstawiony stan faktyczny do powołanego wcześniej art. 15 ust. 1 updop należy stwierdzić, że nie wszystkie wydatki, które obciążają podmiot pod względem ekonomicznym i jego zdaniem są niezbędne w celu prowadzenia działalności, mogą obciążać koszty podatkowe, gdyż do tej kategorii można zaliczyć jedynie wydatki, które są racjonalne i celowe w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop. Tymczasem, jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Spółka nie była zobowiązana umową do wypłaty odszkodowania na rzecz firmy D. Wbrew twierdzeniu Spółki obowiązek taki nie wynika także z powołanego we wniosku art. 89 niemieckiego kodeksu handlowego. Na podstawie tego przepisu można co najwyżej wnioskować o możliwości wypłaty odszkodowania (Spółka wskazała, że agent ,,ma prawo do odszkodowania"), w żadnym razie z brzmienia przytoczonego przez Spółkę przepisu nie można natomiast wywodzić obowiązku wypłaty odszkodowania. Podkreślenia wymaga, co wynika z opisu stanu faktycznego, że wyłącznym powodem wypłaty odszkodowania było to, że kontrahent niemiecki nie wywiązywał się z umowy. Jeżeli zatem winę za rozwiązanie umowy ponosi kontrahent niemiecki brak jest racjonalnych powodów dla wypłaty odszkodowania. Spółka mogła co prawda podjąć decyzję o jego wypłacie, jednak skutków takiej decyzji nie można przenosić na Skarb Państwa.

Skoro zatem Spółka, nie będąc zobowiązana do wypłaty będącej przedmiotem wniosku kwoty podjęła taką decyzję, nie można przyjąć, że zaistniały okoliczności przewidziane w art. 15 ust. 1 updop, uprawniające Spółkę do zaliczenia tej kwoty, do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.