możliwość skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej
sygnatura: IPTPB2/415-494/14-4/PK
autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi
data: 2014-12-08
| słowa kluczowe: | cele rehabilitacyjne, niepełnosprawni, odliczenie od dochodu, pobyt, rehabilitacja niepełnosprawnych, ulga rehabilitacyjna, wydatek, wydatki na rehabilitację, zeznanie roczne |
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2014 r. (data wpływu 22 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 listopada 2014 r. (data wpływu 24 listopada 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej:
UZASADNIENIE
W dniu 22 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.
Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 7 listopada 2014 r., Nr IPTPB2/415-494/14-2/PK, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ww. ustawy, wystąpił do Wnioskodawczyni o usunięcie braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.
Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 12 listopada 2014 r., natomiast w dniu 24 listopada 2014 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 19 listopada 2014 r.).
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Od 1999 r. Wnioskodawczyni leczy się w różnych placówkach o profilu ortopedycznym ze względu na przebyty uraz - złamania stawu skokowego, rozciągnięcia przedniego więzadła krzyżowego (ACL) i zerwania tylnego więzadła krzyżowego (PCL) stawu kolanowego nogi prawej. Oprócz tego stwierdzono u Wnioskodawczyni dyskopatię 3-poziomową lędźwiowo-krzyżową (L3-S1).
W 2000 r. Wnioskodawczyni przeszła zabieg rekonstrukcji stawu skokowego. Ułatwione zostało chodzenie, chociaż obwód stawu do dziś jest znacznie większy od stawu skokowego lewego. Na 2015 r. zaplanowany jest jeszcze jeden zabieg mający za zadanie przywrócenie większej sprawności stawu skokowego prawego.
W 1999 r. Powiatowy Zespół Orzekania ds. Niepełnosprawności orzekł u Wnioskodawczyni II (umiarkowany) stopień niepełnosprawności. Stopień ten zmieniał się na przełomie lat z II na III i odwrotnie. Ze względu na narastające dolegliwości i trudności w poruszaniu się obecnie (od grudnia 2013 r.) Wnioskodawczyni znowu jest zakwalifikowana do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, na co posiada stosowne orzeczenie.
W 2007 r. Wnioskodawczyni poddała się rekonstrukcji PCL z wykorzystaniem własnych ścięgien mięśnia gładkiego. Zabieg ten był refundowany przez NFZ, gdyż były zastosowane tkanki własne. Wnioskodawczyni została też skierowana na leczenie sanatoryjne z ZUS. Po odbytej rehabilitacji dolegliwości znacznie się zmniejszyły. Niestabilność również została mocno zredukowana, chociaż nie do końca. Z biegiem lat przeszczep PCL uległ mocno rozciągnięciu i osłabieniu, co w połączeniu ze słabym przednim wiązadłem (ACL) nie zapewniało porządnie stabilnego kolana. Wnioskodawczyni stosowała leczenie zachowawcze, typu: serie zabiegów rehabilitacyjnych, ćwiczenia, fizjoterapia, noszenie ortezy przy poruszaniu się po nierównej powierzchni, leki przeciwbólowe, jednak nie przynosiło to poprawy na dłuższy czas. Dolegliwości stawów skokowego i kolanowego oraz kręgosłupa powoli, ale systematycznie się powiększały.
Na początku 2014 r. Wnioskodawczyni leczyła się w sanatorium leczniczym w.... Leczenie to w znacznej części pokrył NFZ. Wnioskodawczyni musiała dopłacić 361,00 zł oraz pokryć koszty dwukrotnego przejazdu (526,32 zł). Wnioskodawczyni zakupiła ortezę na nogę i przenośny aparat rehabilitacyjny, którym można wykonać na sobie kilka zabiegów rehabilitacyjnych, m.in. pole magnetyczne, prądy tens, itd. Bardzo pomaga, gdy stosuje się go regularnie. Wnioskodawczyni poniosła koszt 1 800,00 zł za aparat i 70,00 zł za ortezę (co potwierdzić może fakturami).
W 2014 r. Wnioskodawczyni uległa kolejnemu urazowi spadając z kamiennych schodów. Skierowanie na MR z dopiskiem ,,pilne", wystawione z datą czerwcową, zostałoby zrealizowane w miesiącach od września do października (w zależności od placówki), dlatego badanie to Wnioskodawczyni wykonała w ... w pracowni .... Prywatnie Wnioskodawczyni wykonała też zdjęcia RTG stresowe, ponieważ okres oczekiwania pozostawiał dużo do życzenia a diagnoza musiała być postawiona jak najszybciej. Wyniki badań potwierdziły diagnozę ortopedów, że zerwane zostało zrekonstruowane w 2007 r. wiązadło tylnie PCL oraz cały aparat tylno-boczny. Kompleks tylno-boczny to silna struktura ścięgnisto-więzadłowa zlokalizowana w okolicy tylno-bocznej stawu kolanowego. W jej skład wchodzą: więzadło poboczne strzałkowe (stosunkowo cienkie i delikatne, stabilizujące kolano w płaszczyźnie czołowej), ścięgno mięśnia podkolanowego oraz więzadło podkolanowo-strzałkowe, stabilizujące kolano w płaszczyźnie strzałkowej. Wszystkie elementy razem wzięte wraz z więzadłem krzyżowym tylnym ograniczają przemieszczenie tylnej kości piszczelowej i rotację zewnętrzną goleni względem uda.
Wnioskodawczyni posiada stosowne wyniki badań, opinie ortopedów-traumatologów ze Szpitala Wojewódzkiego w ... oraz ze Sport-Kliniki w .... Staw skokowy po ustaniu bólu, był po tym urazie tak rozchwiany, że każdy postawiony krok musiał być przemyślany i rozważny. Uczucie ,,miękkiego stąpania" i głębokiej ,,szuflady" było bardzo dokuczliwe i bolesne podczas poruszania się po nierównym terenie (trawie, nierównej kostce, chodniku, lesie, itd.).
Lekarze w WCM w ... zaproponowali Wnioskodawczyni rekonstrukcję znów z użyciem autoprzeszczepu, ale zaznaczyli od razu, że skutek zabiegu będzie co najwyżej ,,średnio-przeciętny" i to przy dużym szczęściu, gdyż stan kolana, patrząc na jego wcześniejszą historię i dodając obecny uraz jest mocno poniszczony. Możliwa byłaby rekonstrukcja PCL, ale z użyciem protezy, czego w Szpitalu w ... nie wykonują. Rekonstrukcja kompleksu tylno-bocznego oczywiście byłaby możliwa, ale jej sens byłby wtedy, gdyby wykonana była razem z rekonstrukcją tylnego więzadła krzyżowego.
Ortopedzi z kliniki sportowej w ... zaproponowali Wnioskodawczyni rozwiązanie, którego byli się w stanie podjąć, a mianowicie rekonstrukcję PCL z użyciem protezy syntetycznej (metoda stosunkowo nowa, zabieg wykonywany tylko przez niektóre kliniki ortopedyczne w Polsce, nierefundowany), a po 3-5 miesiącach II etap, czyli rekonstrukcja kompleksu tylno-bocznego (zabieg refundowany przez NFZ). Wykonanie ponownej rekonstrukcji PCL z użyciem ścięgien Wnioskodawczyni byłoby zabiegiem bezsensownym, gdyż przy tak dużych uszkodzeniach stawu skokowego (zniszczony kompleks tylno-boczny i rozciągnięty ACL), nie zapewniłby w żaden sposób porządnej stabilności kolana i nie uchroniłby przed bardzo prawdopodobnymi dalszymi następstwami takiej dysfunkcji (m.in. przed zerwaniem więzadła przedniego krzyżowego ACL, urazami skrętnymi i przeprostem).
Poza tym ścięgna Wnioskodawczyni z mięśni gładkich zostały już wykorzystane w 2007 r. a użycie innych jeszcze bardziej osłabiłoby kolano, co przy wątpliwym dobrym rezultacie operacji jest totalnie bezsensowne.
Proteza, którą Wnioskodawczyni wszczepiono całkowicie, mechanicznie zastępuje uszkodzone więzadło krzyżowe tylne PCL. Stosuje się ją tylko przy defektach kolan, barków, kostek i czasem bioder. Wybór właściwej protezy dla rekonstrukcji więzadła krzyżowego zależy od wieku, płci chorego, towarzyszących uszkodzeń i zmian chorobowych stawu kolanowego. Koszt protez Wnioskodawczyni wynosił 8 400,00 zł brutto. Sam zabieg i pobyt w szpitalu to 14 780,00 zł. Doliczając koszty wizyt: (3x275,00 zł = 825,00 zł), koszty dojazdów na wizyty i zabieg (3x73,96 zł = 221,88 zł). Razem to kwota 24 226,88 zł. Do tego dochodzą jeszcze koszty rehabilitacji pooperacyjnej i dojazdów na te rehabilitacje. Na dzień pisania wniosku to 10x150,00 zł = 1 500,00 zł (rehabilitacja w klinice w ...), 10x73,96 zł = 739,60 zł (dojazd na te zabiegi), 10x20,00 zł i 10x30,00 zł = 500,00 zł (zabiegi w ...), 12x30,00 zł = 360,00zł (pole magnetyczne PST w ...), 7x38,70 zł = 270,90 zł (dojazd do poradni ortopedycznej i rehabilitacyjnej w WCM). Rehabilitacja pozabiegowa to razem 3 370,50 zł.
Przy zastosowaniu protezy wiązadła okres powrotu do sprawności fizycznej skraca się z 8-12 miesięcy do około 5-6 miesięcy (jest to oczywiście sprawa indywidualna każdego chorego). Rehabilitacja Wnioskodawczyni przebywa w dość intensywnym tempie i w różnych placówkach jednocześnie. Z wielu zabiegów Wnioskodawczyni korzysta również w swoim miejscu zamieszkania, gdyż posiada tam Stację Rehabilitacyjną oraz prywatny Gabinet Rehabilitacyjny. Do Sport-Kliniki w ... Wnioskodawczyni jeździ co jakiś czas, aby przedyskutować postępy rehabilitacyjne i pozyskać nowe wytyczne do dalszych zabiegów. Nacisk fizjoterapeutów i rehabilitantów, a przede wszystkim ortopedów w Klinice na dość szybki powrót do zdrowia jest duży, dlatego też Wnioskodawczyni zdecydowała się na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne poprawiające Jej stan zdrowia w tejże placówce. Wnioskodawczyni jest osobą w miarę młodą, ma troje dzieci i pracuje fizycznie zawodowo. Nie stać Jej i nie ma czasu na rehabilitowanie się przez rok po pierwszym etapie rekonstrukcji i rok po drugiej rekonstrukcji kompleksu tylno-bocznego (termin w 2015 r.). Wnioskodawczyni podkreśla, że musi być zdrowa, silna i możliwie jak najbardziej sprawna fizycznie, ponieważ chce możliwie szybko wrócić do pracy, pomagać dzieciom a nie być dla nich ciężarem.
Wnioskodawczyni w uzupełnieniu wniosku dodała, że w ramach ulgi rehabilitacyjnej zamierza odliczyć następujące wydatki:
Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną z orzeczoną II grupą inwalidzką czyli umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Niepełnosprawność Wnioskodawczyni datuje się już od 1999 r. W chwili poniesienia przez Wnioskodawczynię wszystkich przedmiotowych kosztów na cele rehabilitacyjno-lecznicze w 2014 r., wymienionych we wniosku Wnioskodawczyni była zakwalifikowana do II grupy inwalidztwa.
Pobyt w Sanatorium Uzdrowiskowym w ... był leczeniem uzdrowiskowym na podstawie skierowania z NFZ, odbytym w terminie od 24 lutego 2014 r. do 17 marca 2014 r. (czyli 21 dni - tak jak leczenie refundowanie przez NFZ). Kwota, którą Wnioskodawczyni dopłacała to kwota 361,00 zł w formie przedpłaty na konto sanatorium.
Kwota 361,00 zł, którą Wnioskodawczyni dopłacała do leczenia sanatoryjnego, nie została sfinansowana (dofinansowana) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych ani ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych ani nie została Wnioskodawczyni zwrócona w jakiejkolwiek formie.
Kwota dopłat za ww. leczenie sanatoryjne w ... nie została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, ani też nie została odliczona od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, nie została też Wnioskodawczyni zwrócona w jakiejkolwiek formie.
Wpłaconą dopłatę za leczenie uzdrowiskowe w ... Wnioskodawczyni może potwierdzić kopią przelewu z dnia 13 lutego 2014 r. oraz fakturą.
Przejazd na leczenie sanatoryjne nie odbywał się środkami transportu publicznego tylko prywatnym samochodem Wnioskodawczyni, którego jest współwłaścicielem. Samochód ten to Volkswagen Passat. Zużycie paliwa to 8,3 1/100 km. Przy cenach paliwa, które były na przełomie lipca, sierpnia i września cena 1 litra ON wynosiła 5,20 zł. Przeliczając zużycie, koszt przejechania 100 km to 43,00 zł, a 1 km to 0,43 zł. Taką też stawkę Wnioskodawczyni przyjęła przeliczając każdy przejazd.
Wnioskodawczyni wie, że Organ nie może określić, czy tok wyliczeń kosztów przejazdu, który podała Wnioskodawczyni jest poprawny czy też nie, lecz prosi o stwierdzenie czy Jej stanowisko dotyczące odliczenia kosztów przejazdów, w przypadku braku faktur i paragonów za paliwo, jest zasadne.
Pierwszy sprzęt rehabilitacyjny, który Wnioskodawczyni zakupiła już 2014 r. za kwotę 1 800,00 zł (FV nr .../2014) to urządzenie z firmy .... Wnioskodawczyni dokonała zakupu z myślą o swoich schorzeniach, które występowały jeszcze przed urazem z 2014 r., była to duża niestabilność przednio-tylna kolana prawego oraz dyskopatia dwupoziomowa lędźwiowo-krzyżowa. Zakupiony sprzęt jest związany z rodzajem niepełnosprawności Wnioskodawczyni, pomaga Jej w domowej rehabilitacji i jest w niej wykorzystywany, co potwierdza zaświadczenie lekarskie. Jest to urządzenie, którym można wykonywać zabiegi magnetoterapii, termoterapii, terapii tens, masażoterapii, akupresury czy naciągania. Aparat ten stosuje się do leczenia i rehabilitacji chorób układu kostno-stawowego. Na podstawie schorzeń, które Wnioskodawczyni miała od 1999 r. Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności wydał orzeczenie o niepełnosprawności ze wskazaniem korzystania z przedmiotów ortopedycznych, urządzeń technicznych, które ułatwiają funkcjonowanie. Aparat ten przydaje się bardzo, jeszcze bardziej w trakcie rehabilitacji pooperacyjnej w warunkach domowych.
Dnia 20 czerwca 2014 r., zgodnie z zaleceniem lekarskim, Wnioskodawczyni zakupiła aparat zegarowy kolana. Cena aparatu to 700,00 zł, z czego NFZ (na podstawie lekarskiego skierowania) pokrywa 90% tych kosztów, tak więc Wnioskodawczyni dopłaciła 70,00 zł.
Po urazie w dniu 15 maja 2014 r. miało miejsce kilka wizyt lekarskich w celu zdiagnozowania uszkodzeń. Były to wizyty w:
26 maja 2014 r., 10 czerwca 2014 r., 26 czerwca 2014 r.;
Po zleconym dnia 10 czerwca 2014 r. rezonansie magnetycznym stwierdzono w Klinice w ... zerwanie wiązadła tylnego krzyżowego PCL kolana prawego oraz zerwanie w tymże kolanie całego kompleksu wiązadeł tylno-bocznych.
Rekonstrukcja PCL protezą została przeprowadzona dnia 21 lipca 2014 r. w Klinice Chirurgii Endoskopowej w ... przez ortopedę dr ... zgodnie ze wskazaniami lekarskimi z dnia 4 lipca 2014 r. Zabieg ten był zabiegiem rehabilitacyjno-leczniczym, co potwierdzają dwa zaświadczenia lekarzy ortopedów-traumatologów, z dwóch niezależnych placówek medycznych, z dnia 21 sierpnia 2014 r. i z dnia 28 sierpnia 2014 r. Koszt tego zabiegu to 23 180,00 zł, co Wnioskodawczyni może potwierdzić FV zaliczkową nr .../2014 z 15 lipca 2014 r. (przedpłata na kwotę 10 000,00 zł) i FV ... z 21 lipca 2014 r. na 13 180,00 zł oraz umową na wykonanie leczenia o nr .../2014 z 21 lipca 2014 r. w tejże placówce. Aby dojechać na zabieg dnia 21 lipca 2014 r. Wnioskodawczyni skorzystała z prywatnego samochodu, którego jest współwłaścicielem.
Po rekonstrukcji Wnioskodawczyni odbyła dwie wizyty kontrolne, pooperacyjne w Klinice w ... dnia 28 sierpnia 2014 r. i dnia 20 października 2014 r.
Koszt tych wizyt to 2x275,00 zł czyli 550,00 zł.
Wizyty te Wnioskodawczyni połączyła z zabiegami rehabilitacyjnymi, dlatego dojazdy na te wizyty zostały rozliczone przy dojazdach na zabiegi rehabilitacyjne pooperacyjne w Klinice w ....
Koszty dojazdu, które Wnioskodawczyni poniosła w związku z przyjazdem do Kliniki Endoskopii w ... na wizyty i badania przedoperacyjne oraz na sam zabieg:
Jako że od domu Wnioskodawczyni w ... do ul. ... w ..., gdzie mieści się Klinika, jest 172 km (tam i z powrotem), to przeliczając to wg podanej wcześniej stawki (0,43 zł/km) uzyskujemy kwotę 73,96 zł za jeden przejazd do .... Powielając go razy 3, bo tyle było przejazdów do dnia operacji, uzyskujemy kwotę 221,88 zł.
Wizyty, które Wnioskodawczyni również zaliczyła w tym punkcie, to wizyty w poradni ortopedycznej w Wojewódzkim Centrum Medycznym w ..., przy Al. .... Aby potwierdzić te wizyty, Wnioskodawczyni może przedstawić kopie wywiadów medycznych wraz wydane skierowania na niektóre zabiegi rehabilitacyjne.
Ilość kilometrów od domu Wnioskodawczyni do ww. poradni to 45 km w jedną stronę czyli 90 km tam i z powrotem. Koszt za te dojazdy to 90 km x 0,43 zł = 38,70 zł za jeden przejazd, czyli za 7 udokumentowanych przejazdów to 270,90 zł.
Poniżej Wnioskodawczyni przedstawia terminy wizyt:
Rehabilitacja po rekonstrukcji PCL stanowiła niezbędny zabieg rehabilitacyjno-leczniczy, pozwoliła na dość szybki powrót do zadawalającej sprawności. Oczekiwanie na zabiegi rehabilitacyjne w lokalnych placówkach, refundowane przez NFZ, jest bardzo długie, poza tym rzadko która placówka chciała podjąć się rehabilitacji po rekonstrukcji PCL z protezą syntetyczną. Każdy szpital rehabilituje swoich pacjentów, po przeprowadzonych przez siebie zabiegach, w konkretny sposób i nie można usprawniać się w różnych placówkach, niezależnych od siebie. Poniesione, ewentualne, konsekwencje takiej taktyki są bardzo niewymierne w skutkach. Chodzi mi o to, że zabieg rekonstrukcji PCL z protezą syntetyczną jest dosyć skomplikowanym zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym i wykonuje go niewiele placówek w Polsce.
Wnioskodawczyni posiada faktury poniesionych kosztów rehabilitacji:
172 km (ilość km z ... do ... i z powrotem) x 0,43 zł/km = 73,96 zł za jeden przejazd x 10 przejazdów = 739,60 zł za całość.
Wnioskodawczyni nie posiada jednego zlecenia wykonanych zabiegów rehabilitacyjnych w Klinice w ..., gdyż na podstawie przeprowadzonego zabiegu rekonstrukcji rehabilitanci w tejże placówce automatycznie dostosowują program rehabilitacyjny do indywidualnych potrzeb danego pacjenta. Tak też było w przypadku Wnioskodawczyni. Zakres zabiegów, różnorodność ćwiczeń i ich intensywność zmieniały się cały czas w miarę odzyskiwania sprawności. Wnioskodawczyni nie ma na to oddzielnego dokumentu, potwierdzeniem jest ww. faktura oraz adnotacja w wywiadach z wizyt kontrolnych, lekarskich, że jest Ona w trakcie rehabilitacji, gdzie w pozycji ,,wywiad" jest napisane: ,,pacjentka rehabilituje się w tutejszym ośrodku".
Zabiegi rehabilitacyjne, przeprowadzone przez firmę ... odbywały się w miejscowości ..., dlatego też Wnioskodawczyni nie zwraca się tutaj o zwrot kosztów. Potwierdzeniem zlecenia ww. zabiegów mogą być kopie skierowań od lekarzy ortopedów, które Wnioskodawczyni posiada.
Żadne wydatki, które Wnioskodawczyni poniosła w 2014 r. na cele rehabilitacyjno-lecznicze, nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych, ani ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, ani nie zostały zwrócone Wnioskodawczyni w jakiejkolwiek formie.
Ww. wydatki nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ani nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ani też nie zostały Wnioskodawczyni zwrócone w jakiejkolwiek formie.
Na dzień złożenia uzupełnień do wniosku z 19 sierpnia 2014 r., czyli na dzień 19 listopada 2014 r., nie powinno być więcej kosztów rehabilitacji, gdyż większość tych zobowiązań zostały poniesione w czasie od 19 sierpnia 2014 r. do 19 listopada 2014 r. Nawet gdyby takowe się pojawiły, to Wnioskodawczyni nie będzie wnosiła z tego tytułu o odliczenie od podatku dochodowego. Nie potrafi Ona jednak określić kwoty, która ewentualnie będzie poniesiona na ww. cele. Wnioskodawczyni nie sądzi aby w tym roku kalendarzowym takowe się pojawiły. Drugi etap rekonstrukcji, dot. kompleksu tylno-bocznego, zaplanowany został na 2015 r. i refundowany będzie przez NFZ, dlatego Wnioskodawczyni nie przewiduje kolejnych kosztów odliczenia od dochodu.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu za rok podatkowy 2014 wymienione wydatki:
razem: 2 757,32 zł;
razem: 24 497,78 zł;
razem: 2 129,60 zł...
Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych podstawę odliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną.
Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z tym, że Jej stan zdrowia uległ widocznej poprawie w wyniku przeprowadzonego zabiegu leczniczo-rehabilitacyjnego i rehabilitacji pozabiegowej, wszystkie wydatki poniesione przez Nią w 2014 r. na ten cel były zasadne i może je odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.
Art. 26 ust. 7d pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że warunkiem odliczenia wydatków od dochodu, o których mowa w ust. 7a jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach. Wnioskodawczyni spełnia ten warunek, gdyż w chwili pokrycia każdych kosztów była zakwalifikowana do II stopnia niepełnosprawności.
Art. 26 ust. 7f pkt 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono umiarkowany stopień niepełnosprawności. Wnioskodawczyni spełnia te wymogi, gdyż jest osobą posiadającą umiarkowany stopień niepełnosprawności orzeczony w stosownym dokumencie przez Powiatowy Zespół Orzekania.
Art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki na cele rehabilitacyjne, uważa się odpłatność za pobyt w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego. Wnioskodawczyni uważa, że może kwotę dopłaty do leczenia uzdrowiskowego w kwocie 361,00 zł w ... odliczyć od dochodu za 2014 rok.
Art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi z kolei, że za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczanej do II grupy inwalidztwa, dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości nieprzekraczającej 2 280,00 zł. Wnioskodawczyni uważa, że ma prawo odliczyć poniesione przez Nią koszty dojazdów na zabiegi rehabilitacyjno-lecznicze oraz wizyty lekarskie przed- i pozabiegowe, gdyż posiada II grupę inwalidzką oraz jest współwłaścicielem samochodu, którym na wszystkie wymieniowe we wniosku wizyty i zabiegi jeździła. Całkowita kwota, wyszczególnionych we wniosku dojazdów na wszelakie zabiegi nie przekracza 2 280,00 zł, jest to kwota 1 758,70 zł. Wnioskodawczyni wliczyła:
Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się zakup indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających czynności życiowe, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Wnioskodawczyni uważa, że ma prawo do odliczenia zakupionego urządzenia terapeutycznego w kwocie 1 800,00 zł oraz dopłaconej kwoty do aparatu kolanowego, tj. 70,00 zł od kwoty dochodu za rok 2014, gdyż zgodnie z zaświadczeniem lekarskim urządzenia te ułatwiają Wnioskodawczyni rehabilitację, a tym samym usprawniają wykonywanie czynności życiowych.
Art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się odpłatność za pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczniczym oraz odpłatność za zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Dlatego też, skoro zgodnie z zaświadczeniami lekarskimi zabieg rekonstrukcji PCL jest zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym, Wnioskodawczyni może odliczyć koszt jego przeprowadzenia (tj. 23 180,00 zł) od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Podobnie z kosztami innych rehabilitacji tj. 500,00 zł i 390,00 zł oraz kosztami wizyt lekarskich - jednej przedoperacyjnej tj. 275,00 zł oraz dwóch kontrolnych, pozabiegowych tj. razem 550,00 zł.
Zdaniem Wnioskodawczyni, kwoty zabiegów rehabilitacyjnych, odbytych w ramach wykupionych pakietów rehabilitacyjnych, może Ona odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Zalicza Ona tutaj: 1 500,00 zł - pakiet artroskopia w Klinice w ... oraz kwoty kolejno 500,00 zł i 390,00 zł za trzy pakiety (laseroterapii i masażu).
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w części dotyczącej wydatków poniesionych na: dojazd do sanatorium, dojazd na wizyty i badania lekarskie, zabieg leczniczo-rehabilitacyjny, wizyty i badania lekarskie jest nieprawidłowe, w pozostałej części jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.
Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.
Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:
Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:
Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.
Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:
W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia w szczególności:
Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).
W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.
Natomiast stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków m.in. na cele określone w ust. 7a - z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7c - ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni od 1999 r. leczy się w różnych placówkach o profilu ortopedycznym ze względu na przebyty uraz - złamania stawu skokowego, rozciągnięcia przedniego więzadła krzyżowego (ACL) i zerwania tylnego więzadła krzyżowego (PCL) stawu kolanowego nogi prawej. Oprócz tego stwierdzono u Wnioskodawczyni dyskopatię 3-poziomową lędźwiowo-krzyżową (L3-S1). W 2000 r. Wnioskodawczyni przeszła zabieg rekonstrukcji stawu skokowego. Na 2015 r. zaplanowany jest jeszcze jeden zabieg mający za zadanie przywrócenie większej sprawności stawu skokowego prawego. W 1999 r. Powiatowy Zespół Orzekania ds. Niepełnosprawności orzekł u Wnioskodawczyni II (umiarkowany) stopień niepełnosprawności. Stopień ten zmieniał się na przełomie lat z II na III i odwrotnie. Ze względu na narastające dolegliwości i trudności w poruszaniu się obecnie (od grudnia 2013 r.) Wnioskodawczyni znowu jest zakwalifikowana do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, na co posiada stosowne orzeczenie. W chwili poniesienia przez Wnioskodawczynię wszystkich przedmiotowych kosztów na cele rehabilitacyjno-lecznicze w 2014 r., wymienionych we wniosku Wnioskodawczyni była zakwalifikowana do II grupy inwalidztwa. W 2007 r. Wnioskodawczyni poddała się rekonstrukcji PCL z wykorzystaniem własnych ścięgien mięśnia gładkiego. Zabieg ten był refundowany przez NFZ, gdyż były zastosowane tkanki własne. Wnioskodawczyni została też skierowana na leczenie sanatoryjne z ZUS. Po odbytej rehabilitacji dolegliwości znacznie zmniejszyły się. Niestabilność również została mocno zredukowana, chociaż nie do końca. Z biegiem lat przeszczep PCL uległ mocno rozciągnięciu i osłabieniu, co w połączeniu ze słabym przednim wiązadłem (ACL) nie zapewniało porządnie stabilnego kolana. Wnioskodawczyni stosowała leczenie zachowawcze, typu: serie zabiegów rehabilitacyjnych, ćwiczenia, fizjoterapia, noszenie ortezy przy poruszaniu się po nierównej powierzchni, leki przeciwbólowe, jednak nie przynosiło to poprawy na dłuższy czas. Dolegliwości stawów skokowego i kolanowego oraz kręgosłupa powoli, ale systematycznie się powiększały. Na początku 2014 r. Wnioskodawczyni leczyła się w sanatorium leczniczym. Leczenie to w znacznej części pokrył NFZ. Wnioskodawczyni musiała dopłacić 361,00 zł oraz pokryć koszty dwukrotnego przejazdu (526,32 zł). Pobyt w Sanatorium Uzdrowiskowym był leczeniem uzdrowiskowym na podstawie skierowanie z NFZ. Kwota, którą Wnioskodawczyni dopłacała do leczenia sanatoryjnego, nie została sfinansowana (dofinansowana) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych ani ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych ani nie została Wnioskodawczyni zwrócona w jakiejkolwiek formie. Kwota dopłat za ww. leczenie sanatoryjne nie została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów ani też nie została odliczona od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, nie została też Wnioskodawczyni zwrócona w jakiejkolwiek formie. Wpłaconą dopłatę za leczenie uzdrowiskowe Wnioskodawczyni może potwierdzić kopią przelewu oraz fakturą. Przejazd na leczenia sanatoryjne nie odbywał się środkami transportu publicznego tylko prywatnym samochodem Wnioskodawczyni, którego jest współwłaścicielem. Wnioskodawczyni zakupiła ortezę na nogę i przenośny aparat rehabilitacyjny, którym można wykonać na sobie kilka zabiegów rehabilitacyjnych, m.in. pole magnetyczne, prądy tens, itd. Bardzo pomaga, gdy stosuje się go regularnie. Wnioskodawczyni poniosła koszt 1 800,00 zł za aparat i 70,00 zł za ortezę (co potwierdzić może fakturami). Cena ortezy to 700,00 zł, z czego NFZ (na podstawie lekarskiego skierowania) pokrywa 90% tych kosztów, tak więc Wnioskodawczyni dopłaciła 70,00 zł. Wnioskodawczyni dokonała zakupu z myślą o swoich schorzeniach, które występowały jeszcze przed urazem, była to duża niestabilność przednio-tylna kolana prawego oraz dyskopatia dwupoziomowa lędźwiowo-krzyżowa. Zakupiony sprzęt jest związany z rodzajem niepełnosprawności Wnioskodawczyni, pomaga Jej w domowej rehabilitacji i jest w niej wykorzystywany, co potwierdza zaświadczenie lekarskie. Jest to urządzenie, którym można wykonywać zabiegi magnetoterapii, termoterapii, terapii tens, masażoterapii, akupresury czy naciągania. Aparat ten stosuje się do leczenia i rehabilitacji chorób układu kostno-stawowego. Na podstawie schorzeń, które Wnioskodawczyni miała od 1999 r. Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności wydał orzeczenie o niepełnosprawności ze wskazaniem korzystania z przedmiotów ortopedycznych, urządzeń technicznych, które ułatwiają funkcjonowanie. Aparat ten przydaje się bardzo, jeszcze bardziej w trakcie rehabilitacji pooperacyjnej w warunkach domowych. W 2014 r. Wnioskodawczyni uległa urazowi spadając z kamiennych schodów. Skierowanie na MR z dopiskiem ,,pilne", wystawione z datą czerwcową, zostałoby zrealizowane w miesiącach od września do października (w zależności od placówki), dlatego badanie to Wnioskodawczyni wykonała w pracowni .... Prywatnie Wnioskodawczyni wykonała też zdjęcia RTG stresowe, ponieważ okres oczekiwania pozostawiał dużo do życzenia a diagnoza musiała być postawiona jak najszybciej. Wyniki badań potwierdziły diagnozę ortopedów, że zerwane zostało zrekonstruowane w 2007 r. wiązadło tylnie PCL oraz cały aparat tylno-boczny. Proteza, którą Wnioskodawczyni wszczepiono całkowicie, mechanicznie zastępuje uszkodzone więzadło krzyżowe tylne PCL. Zabieg ten był zabiegiem rehabilitacyjno-leczniczym, co potwierdzają dwa zaświadczenia lekarzy ortopedów-traumatologów, z dwóch niezależnych placówek medycznych. Protezę stosuje się tylko przy defektach kolan, barków, kostek i czasem bioder. Wybór właściwej protezy dla rekonstrukcji więzadła krzyżowego zależy od wieku, płci chorego, towarzyszących uszkodzeń i zmian chorobowych stawu kolanowego. Koszty, które Wnioskodawczyni poniosła to koszt protez, zabiegu i pobyt w szpitalu, koszty wizyt, koszty dojazdów na wizyty i zabieg. Do tego dochodzą jeszcze koszty rehabilitacji pooperacyjnej i dojazdów na te rehabilitacje. Koszt tego zabiegu Wnioskodawczyni może potwierdzić fakturą VAT oraz umową na wykonanie leczenia. Aby dojechać na zabieg Wnioskodawczyni skorzystała z prywatnego samochodu, którego jest współwłaścicielem. Po rekonstrukcji Wnioskodawczyni odbyła wizyty kontrolne, pooperacyjne. Wizyty te Wnioskodawczyni połączyła z zabiegami rehabilitacyjnymi, dlatego dojazdy na te wizyty zostały rozliczone przy dojazdach na zabiegi rehabilitacyjne pooperacyjne.
Aby potwierdzić wizyty, Wnioskodawczyni może przedstawić kopie wywiadów medycznych wraz wydane skierowania na niektóre zabiegi rehabilitacyjne. Wnioskodawczyni posiada faktury poniesionych kosztów rehabilitacji: Wnioskodawczyni nie posiada jednego zlecania wykonanych zabiegów rehabilitacyjnych w Klinice w ..., gdyż na podstawie przeprowadzonego zabiegu rekonstrukcji rehabilitanci w tejże placówce automatycznie dostosowują program rehabilitacyjny do indywidualnych potrzeb danego pacjenta. Tak też było w przypadku Wnioskodawczyni. Zakres zabiegów, różnorodność ćwiczeń i ich intensywność zmieniały się cały czas w miarę odzyskiwania sprawności. Wnioskodawczyni nie ma na to oddzielnego dokumentu, potwierdzeniem jest ww. faktura oraz adnotacja w wywiadach z wizyt kontrolnych, lekarskich, że jest Ona w trakcie rehabilitacji, gdzie w pozycji ,,wywiad" jest napisane: ,,pacjentka rehabilituje się w tutejszym ośrodku". Zabiegi rehabilitacyjne przeprowadzone przez firmę ... odbywały się w miejscowości .... Potwierdzeniem zlecenia ww. zabiegów mogą być kopie skierowań od lekarzy ortopedów, które Wnioskodawczyni posiada. Żadne wydatki, które Wnioskodawczyni poniosła w 2014 r. na cele rehabilitacyjno-lecznicze, nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych ani ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych ani nie zostały zwrócone Wnioskodawczyni w jakiejkolwiek formie. Ww. wydatki nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów ani nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym ani też nie zostały Wnioskodawczyni zwrócone w jakiejkolwiek formie.
Zgodnie z przepisem art. 26b ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne. Wnioskodawczyni w stanie faktycznym wskazała, że leczyła się w sanatorium leczniczym. Leczenie to w znacznej części pokrył NFZ. Mając na uwadze ww. przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni ma prawo odliczyć od dochodu wydatki poniesione w 2014 r. na pobyt w sanatorium uzdrowiskowym bowiem ww. placówka - jak wynika z informacji zawartych we wniosku - jest placówką spełniającą przesłanki określone w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawczyni spełnia wszystkie inne warunki niezbędne do skorzystania z przedmiotowej ulgi.
Ponadto Wnioskodawczyni poinformowała, że zakupiła ortezę na nogę i przenośny aparat rehabilitacyjny, którym można wykonać na sobie kilka zabiegów rehabilitacyjnych. Podkreślenia wymaga, że odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z ust. 7a pkt 3 ustawy, podlegają te przedmioty (sprzęty, urządzenia, narzędzia techniczne), które nie będąc sprzętem gospodarstwa domowego wykazują cechy indywidualnego przeznaczenia i niezbędności w rehabilitacji osób niepełnosprawnych. W konsekwencji ich sposób konstrukcji, obsługi oraz pełnionej funkcji musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych, których ta bez tego urządzenia, sprzętu lub narzędzia technicznego wykonać by nie mogła, lub których wykonanie wiązałoby się dla tej osoby z dużym utrudnieniem.
Jednocześnie z uwagi na brak definicji legalnej pojęć takich jak sprzęt, urządzenie oraz narzędzie, odwołać należy się do wykładni językowej.
Według Słownika Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996 r., ,,urządzenie" to ,,rodzaj mechanizmów lub zespół elementów, przyrządów służący do wykonania określonych czynności, ułatwiających pracę". Z kolei ,,sprzęt" to ,,przedmiot użytkowy, jak mebel, narzędzie, naczynie". Natomiast ,,narzędzie" to ,,urządzenie proste lub złożone umożliwiające wykonywanie jakiejś czynności lub pracy; przyrząd, instrument".
Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenie ,,indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji" oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub mające na celu ułatwienie tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że zakupione urządzenie musi posiadać właściwości leczniczo - rehabilitacyjne.
Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:
Należy wskazać, że do sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych zalicza się ortezę na nogę oraz przenośny aparat rehabilitacyjny. Dla celów skorzystania z odliczenia od dochodu na mocy powołanych przepisów, zakupiony sprzęt musi spełniać określone kryteria - powinien być to sprzęt o indywidualnym charakterze, dostosowany do konkretnej niepełnosprawności, niezbędny w jej rehabilitacji oraz ułatwiający wykonywanie czynności życiowych odpowiednio do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni dokonała zakupu z własnych środków finansowych aparatu rehabilitacyjnego i uiściła dopłatę do ortezy na nogę. Zakupiony sprzęt jest związany z rodzajem niepełnosprawności Wnioskodawczyni, pomaga Jej w domowej rehabilitacji i jest w niej wykorzystywany, co potwierdza zaświadczenie lekarskie. Jest to urządzenie, którym można wykonywać zabiegi magnetoterapii, termoterapii, terapii tens, masażoterapii, akupresury czy naciągania. Aparat ten stosuje się do leczenia i rehabilitacji chorób układu kostno-stawowego. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy zakupiony aparat rehabilitacyjny i orteza na nogę są wykorzystywane do rehabilitacji Wnioskodawczyni i służą przywracaniu sprawności Jej organizmu stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności (wskazanych w symbolu przyczyn niepełnosprawności - w orzeczeniu o niepełnosprawności), wówczas - przy spełnieniu pozostałych warunków określonych w art. 26 ust. 7b, 7c i 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - poniesione wydatki, Wnioskodawczyni może zaliczyć do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy i odliczyć od dochodu z zeznaniu za rok 2014.
Natomiast stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.
Z analizy wyżej przytoczonego przepisu wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:
Podkreślić należy, że nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powyższego limitu, gdyż nie wszystkie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Jak już wyżej wskazano, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia ,,zabieg", ,,rehabilitacja" oraz ,,rehabilitacja lecznicza". Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w ,,Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz ,,Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza poniesione m.in. przez osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa. Natomiast w ramach tego limitu nie będą mogły być odliczone m.in. wydatki związane z wyjazdami na zabiegi nie spełniające wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli nie będące wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.
Wydatki poniesione na cele określone w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy nie wymagają od podatnika ich dokumentowania. Powyższe nie oznacza jednak, że organ podatkowy weryfikujący zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami, np. zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego korzystanie z niezbędnych zabiegów leczniczo- rehabilitacyjnych przez osobę niepełnosprawną.
Zaznaczyć również należy, że określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia ,,w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie ,,w wysokości 2.280 zł") wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni chciałaby odliczyć wydatki poniesione na używanie samochodu, którego jest współwłaścicielką, w związku z wyjazdami na badania, wizyty lekarskie, zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, zalecone przez lekarzy oraz dojazd do sanatorium.
W ocenie tutejszego Organu, Wnioskodawczyni ma prawo odliczyć od dochodu wydatki z tytułu używania samochodu osobowego, stanowiącego Jej współwłasność, w związku z wyjazdami na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne i rehabilitacyjne, w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł, jeżeli w istocie dojeżdżała na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy.
Natomiast koszty dojazdu do sanatorium nie będą stanowić wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego w związku z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne. Wnioskodawczyni poniesie bowiem koszty dojazdu w związku z pobytem w sanatorium, w ramach którego będzie uczęszczała na zlecone zabiegi.
Z zacytowanych przepisów wynika natomiast, że w przypadku dojazdów związanych z pobytem w zakładach, o których mowa w pkt 6, ustawodawca przewidział jedynie możliwość odliczenia kwot wydatkowanych z tytułu odpłatnego przejazdu środkami transportu publicznego, co w przypadku Wnioskodawczyni nie będzie miało zastosowania.
Również koszty wyjazdu na badania i wizyty lekarskie nie będą stanowić wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego w związku z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne.
Reasumując, tutejszy Organ nie kwestionuje faktu, że Wnioskodawczyni poniesie wydatki związane z Jej rehabilitacją, jednakże wydatki poniesione w związku z dojazdem do sanatorium, a także wyjazdami na badania i wizyty lekarskie nie mieszczą się w katalogu wydatków uprawniających do odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Brak jest zatem podstaw do uznania, że poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki mogą być odliczone od dochodu w ramach omawianej ulgi.
Przechodząc do odliczenia z tytułu wydatków poniesionych na wizyty lekarskie należy podkreślić, że w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawczyni wskazała, że poniosła koszty wizyt lekarskich - koszt wizyty przedoperacyjnej i koszt dwóch wizyt pooperacyjnych. Tutejszy Organ nie podważa faktu, że wizyty te związane były z rehabilitacją Wnioskodawczyni, jednak wydatki takie nie są wydatkami, których poniesienie wg ustawodawcy uprawnia do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej, gdyż nie zostały wymienione w katalogu wydatków uznawanych za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, o których mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dlatego w tej części stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.
Na tle zaprezentowanych przepisów prawa podatkowego oraz opisanych okoliczności faktycznych wniosku należy wskazać, że możliwość skorzystania z odliczeń przez Wnioskodawczynię w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, w związku z zabiegiem leczniczo-operacyjnym rekonstrukcji PCL - podlega ocenie z punktu widzenia postanowień art. 26 ust. 7a pkt 6 i ust. 7e ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Należy stwierdzić, że zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo -leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.
Stosownie do art. 26 ust. 7e cyt. ustawy przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9 120 zł.
W celu analizy i uznania zasadności odliczenia dokonanego na podstawie powyżej wskazanego przepisu art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy należy zdefiniować pojęcie rehabilitacji oraz pojęcie zabiegu rehabilitacyjnego.
Jak wskazano wyżej ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia ,,zabieg", ,,rehabilitacja" oraz ,,rehabilitacja lecznicza", zatem konieczne jest ponowne przytoczenie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę.
Dokonując wykładni art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że kontekst, w którym ustawodawca wymienił odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne ma zasadnicze znaczenie dla wyjaśnienia, jakiego rodzaju zabiegów ulga ta dotyczy.
Okoliczność, że odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne, jako podlegająca odliczeniu od dochodu, została wymieniona w punkcie, który przewiduje odliczenie odpłatności za pobyt w różnego rodzaju ośrodkach zajmujących się rehabilitacją leczniczą oznacza, że reguluje on kompleksowo odliczenia od dochodu wydatków poniesionych za pobyt i leczenie oraz za zabiegi rehabilitacyjne wykonane w tego rodzaju zakładach.
Zatem w ramach ulgi podatkowej, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi rehabilitacyjne zlecone przez lekarza, poniesione przez osobę niepełnosprawną lub odpowiednio przez osobę, na której utrzymaniu pozostaje osoba niepełnosprawna (art. 26 ust. 7e ustawy).
W związku z powyższym nie powinno nasuwać wątpliwości, że rekonstrukcja kolana jest procedurą leczniczo-rehabilitacyjną, a nie rehabilitacyjną.
Natomiast w przepisach art. 26 ust. 7a ww. ustawy użyto zwrotów ,,zabieg rehabilitacyjny" i ,,zabieg leczniczo-rehabilitacyjny". Przyjmuje się, że ustawodawca posługuje się określonymi zwrotami w sposób racjonalny, a zatem nie można przyjmować w procesie wykładni, że określonych słów użyto w tekście prawnym bez wyraźnej ku temu potrzeby, że są one ,,puste" i nic nie znaczą (por. uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2000 r., sygn. akt FPS 14/99).
W odniesieniu do wykładni językowej omawianego przepisu należy też zauważyć, że przy ustalaniu znaczeń języka powszechnego można odwoływać się do intuicji językowej interpretatora, a słownikowe znaczenia wyrażeń spotykanych w tekstach prawnych nie mogą być absolutyzowane (por. szerzej B. Brzeziński, Podstawy wykładni prawa podatkowego, Gdańsk 2008, s. 50-52).
Odnosząc się zatem do pojęcia ,,rehabilitacja" wskazać należy, że to właśnie intuicja językowa adresata normy prawnej i organów stosujących prawo ma istotne znaczenie. W języku powszechnym rozumienie po