INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2013 r. (data wpływu 7 października 2013 r.), uzupełnionym w dniu 10 grudnia 2013 r. (data wpływu), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dokonanych dostaw za dostawy wewnątrzwspólnotowe uprawniające do zastosowania stawki 0% - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2013 r. złożono ww. wniosek, uzupełniony w dniu 10 grudnia 2013 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dokonanych dostaw za dostawy wewnątrzwspólnotowe uprawniające do zastosowania stawki 0%.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT UE i zajmuje się produkcją i sprzedażą rolet. Sprzedaży dokonuje głównie na rynku niemieckim, tj. dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. W maju i w czerwcu 2013 r. dokonywał dostawy na rzecz kontrahenta niemieckiego, który rozpoczął działalność i zarejestrował się jako podatnik VAT na terenie Niemiec, a tym samym dokonał zgłoszenia jako podatnik VAT UE w marcu 2013 r. Podatnik niemiecki zapewniał, że rejestracji do VAT i VAT UE dokonał jednocześnie, jeszcze w procesie zakładania działalności gospodarczej, a głównym założeniem prowadzonej przez niego działalności było dokonywanie nabyć wewnątrzwspólnotowych od Wnioskodawcy i dalsza sprzedaż towarów na terenie Niemiec. Nabywca towaru bardzo długo oczekiwał na nadanie ,,NIP europejskiego", ponieważ w Niemczech procedura nadania stałego VAT UE trwa kilka miesięcy. Na poświadczenie rejestracji do VAT kontrahent niemiecki przedstawił kopię poświadczenia z niemieckiego urzędu podatkowego (Finanzaamt Cottbus), która wskazuje datę rejestracji do VAT i VAT UE w Niemczech z dniem 1 marca 2013 r. Informacja ta została wydana 14 czerwca 2013 r., co potwierdza długi okres rejestracyjny na terenie tego państwa. Dodatkowo dokument ten został przetłumaczony przez tłumacza przysięgłego, aby Wnioskodawca otrzymał rzetelną informację na temat dokonanej rejestracji działalności przez nabywcę. Tak więc dokonał weryfikacji rzetelności danych przedstawionych przez nabywcę. Na tej podstawie oraz w oparciu o oświadczenie kontrahenta o dokonanym zgłoszeniu do celów wykonywania czynności unijnych, Wnioskodawca dokonał wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, stosując stawkę VAT 0% oraz podając ,,NIP tymczasowy" uzyskany przez kontrahenta niemieckiego na terenie Niemiec. Oparł się bowiem na brzmieniu art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, który stanowi, że nabywca ma posiadać właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla potrzeb wewnątrzwspólnotowych transakcji nadany przez państwo członkowskie. Przepis ten jednakże nie wskazuje w jaki sposób należy uzyskać potwierdzenie faktu posiadania przez nabywcę tego numeru, ani też nie określa ram czasowych, kiedy nabywca winien posiadać lub otrzymać ten numer. W związku z czym Wnioskodawca - zapewniany przez kontrahenta niemieckiego, że ten lada dzień otrzyma potwierdzenie rejestracji do czynności unijnych - dokonał wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów przy zastosowaniu 0% stawki VAT. Ponadto podatnik niemiecki uzyskał właściwy numer dla celów transakcji unijnych jeszcze przed upływem terminu składania deklaracji VAT-7 za maj 2013 r., tj. przed dniem 25 czerwca 2013 r. Informację o nadaniu ,,NIP europejskiego" potwierdzono w zaświadczeniu VAT-ID1, tj. potwierdzono, że na dzień 20 czerwca 2013 r. NIP podatnika nie był jeszcze aktywny, zaś aktywny był już na dzień 22 czerwca 2013 r. Wszelkie inne warunki zastosowania stawki VAT 0% do ww. dostaw zostały spełnione, zatem Wnioskodawca uznał te dostawy za wewnątrzwspólnotowe. Swoją deklarację VAT-7 złożył jeszcze przed upływem terminu określonego przepisami, zaś ,,informację VAT UE" złożył drogą elektroniczną w ustawowym terminie, podając ,,tymczasowy NIP" kontrahenta. Natomiast po otrzymaniu informacji potwierdzającej nadanie kontrahentowi niemieckiemu ,,NIP europejskiego", niezwłocznie dokonał korekty informacji podsumowującej VAT UE, uzupełniając dane kontrahenta o nadany mu właściwy i stały numer dla transakcji unijnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo wykazując opisane dostawy jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów i czy w związku z tym miał prawo do zastosowania stawki VAT 0%...

Zdaniem Wnioskodawcy, postąpił prawidłowo wykazując opisane dostawy jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów i miał prawo zastosować do nich stawkę VAT 0%.

Wnioskodawca odwołał się do przepisu art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, który co prawda nakazuje, aby kontrahent zagraniczny był podatnikiem dla celów wykonywania czynności unijnych oraz posiadał ważny i właściwy numer identyfikacyjny dla potrzeb wewnątrzwspólnotowych transakcji, nadany przez państwo członkowskie, jednakże nie wskazuje, kiedy kontrahent winien uzyskać ten numer, kiedy powinien go podać dla celów danej transakcji, aby uznać ją za dostawę wewnątrzwspólnotową. Wnioskodawca zauważył, że zgodnie ze zmianami przepisów ustawy o VAT obowiązującymi od 1 kwietnia 2013 r. nie ma obowiązku podania unijnego NIP na fakturach dokumentujących dostawę wewnątrzwspólnotową.

Ponadto Wnioskodawca odwołał się do treści art. 18 ust. 1 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77/1). Przepis ten stanowi m.in., że o ile usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status podatnika, gdy nie otrzymał jeszcze indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT, ale poinformował usługodawcę, że zwrócił się z wnioskiem o jego nadanie i usługodawca uzyska dowolny inny dowód potwierdzający, że usługodawca jest podatnikiem lub osobą prawną nie będącą podatnikiem, w stosunku do której wymagana jest identyfikacja do celów VAT, oraz jeżeli dokona w rozsądnym zakresie weryfikacji rzetelności przedstawionych przez usługobiorcę danych za pomocą zwykłych, handlowych środków bezpieczeństwa, takich jak środki dotyczące kontroli tożsamości lub płatności.

Mając na uwadze ten zapis rozporządzenia wykonawczego, Wnioskodawca zastosował go analogicznie do dokonanych przez siebie dostaw towarów. Sposób potwierdzenia tożsamości i prowadzenia działalności przez kontrahenta niemieckiego został szczegółowo opisany w przedstawionym stanie faktycznym. Wszelkie inne warunki zastosowania stawki 0% VAT do ww. dostaw zostały spełnione. Zatem niedopuszczenie do opodatkowania transakcji jako WDT spowoduje - w ocenie Wnioskodawcy - naruszenie naczelnych zasad podatku od towarów i usług przez doprowadzenie do podwójnego opodatkowania dokonanych transakcji. Niemiecki kontrahent wykazał bowiem przedmiotowe dostawy jako nabycia wewnątrzwspólnotowe, do czego upoważnił go organ podatkowy na terenie Niemiec, twierdząc, że może on dokonać transakcji unijnych na podstawie dokonanego zgłoszenia dotyczącego nadania ,,NIP unijnego". W tym zakresie podatnik niemiecki przedstawił stosowne oświadczenie.

Wnioskodawca dodatkowo odwołał się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-587/10 mającej za przedmiot wniosek o wydanie - na podstawie art. 267 TFUE - orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) postanowieniem z dnia 10 listopada 2010 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 15 grudnia 2010 r., w postępowaniu Vogtländische Straßen-, Tief- und Rohrleitungsbau GmbH Rodewisch (VSTR) przeciwko Finanzamt Plauen.

W wyroku tym Trybunał orzekł, że: ,,Artykuł 28 część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 98/80/WE z dnia 12 października 1998r. powinien być interpretowany w ten sposób, że nie sprzeciwia się on temu, aby organ podatkowy państwa członkowskiego uzależniał zwolnienie z podatku od wartości dodanej dostawy wewnątrzwspólnotowej od przekazania przez dostawcę numeru identyfikacji podatkowej dla celów podatku od wartości dodanej nabywcy z zastrzeżeniem jednak, że odmowa przyznania korzystania z tego zwolnienia nie będzie opierała się na jednym tylko powodzie, iż obowiązek ten nie został wykonany, jeżeli dostawca działający w dobrej wierze nie może po podjęciu wszystkich środków, które w sposób rozsądny mogą być od niego wymagane, przekazać tego numeru identyfikacji, przy czym przedstawia wskazówki, które mogą w sposób wystarczający udowodnić, że nabywca jest podatnikiem działającym w takim charakterze w danych transakcjach".

Ponadto - jak wskazał Wnioskodawca - w opinii Rzecznika Generalnego Pedra Cruza Villalona, przedstawionej w dniu 21 czerwca 2012r. czytamy m.in. w punkcie 58, 59 i 60, że:

,,58. (...) Brak zastosowania zwolnienia w państwie pochodzenia towarów (...) oznaczałby w każdym razie, że państwo to pobrałoby podatek VAT, nie posiadając żadnego prawa do wierzytelności podatkowej, ponieważ założenie systemu przejściowego w rzeczywistości polega na tym, że to państwo konsumpcji towaru (...) pobiera w całości podatek. W związku z tym, nawet w przypadku braku podwójnego opodatkowania (...) doszłoby do redystrybucji władztwa podatkowego sprzecznej z zasadą neutralności.

59. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem środki, jakie mogą ustanawiać państwa członkowskie zgodnie z art. 28c część A szóstej dyrektywy w celu zapewnienia prawidłowego stosowania i prostego zwolnienia dostaw wewnątrzwspólnotowych oraz w celu ,,zapobieżenia wszelkim ewentualnym oszustwom, unikaniu lub nadużyciom", nie powinny wychodzić poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia tych celów, ani być stosowane w sposób, który jest sprzeczny z neutralnością podatku VAT (26).

60. W związku z tym środek polegający na wymaganiu jako warunku stosowania zwolnienia, aby dostawca przedstawił numer identyfikacji dla celów podatku VAT nabywcy, powodowałby w powyżej opisany sposób skutek sprzeczny z zasadą neutralności i byłby w związku z tym sprzeczny z szóstą dyrektywą".

Powołując się zatem na wszelkie ww. argumenty, Wnioskodawca uznał, że może dokonać dostaw jako wewnątrzwspólnotowych, a tym samym ma prawo zastosować stawkę VAT 0% do tych dostaw, ponieważ posiada dostateczne dowody na dokonanie rejestracji do czynności unijnych przez kontrahenta niemieckiego. Nie narusza tym sposobem zasady neutralności podatku VAT i nie doprowadza do tzw. podwójnego opodatkowania opisanych dostaw wewnątrzwspólnotowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011 r. Dz.U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) - dalej ustawa - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m. in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - co do zasady - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, przy czym przepis ten stosuje się - jak wynika z ust. 2 pkt 1 tego artykułu - pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7 (art. 13 ust. 6 ustawy).

W świetle art. 22 ust. 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku:

1. towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy;
2. (....);
3. towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (...).

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W świetle art. 42 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 kwietnia 2013 r.), wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 42 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r.), wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

2. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;

2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

W świetle art. 18 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77/1), o ile usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status podatnika gdy usługobiorca nie otrzymał jeszcze indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT, ale poinformował usługodawcę, że zwrócił się z wnioskiem o jego nadanie i usługodawca uzyska dowolny inny dowód potwierdzający, że usługobiorca jest podatnikiem lub osobą prawną niebędącą podatnikiem, w stosunku do której wymagana jest identyfikacja do celów VAT, oraz jeżeli dokona w rozsądnym zakresie weryfikacji rzetelności przedstawionych przez usługobiorcę danych za pomocą zwykłych, handlowych środków bezpieczeństwa, takich jak środki dotyczące kontroli tożsamości lub płatności.

Według art. 97 ust. 10 ustawy, podmioty, o których mowa w ust. 1-3, zarejestrowane jako podatnicy VAT UE, które uzyskały potwierdzenie zgodnie z ust. 9, podając numer, pod którym są zidentyfikowane na potrzeby podatku, przy:

1. dokonywaniu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,
2. dokonywaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
3. świadczeniu usług, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4, dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
4. nabywaniu usług, do których stosuje się art. 28b, dla których są podatnikami z tytułu importu usług

- są obowiązane do posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej poprzedzonym kodem PL.

Zasady wystawiania faktur i innych dokumentów z nimi zrównanych są szczegółowo uregulowane w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 68, poz. 360 ze zm.) - dalej rozporządzenie.

Obowiązkowe elementy jakie winna zawierać faktura określa § 5 ust. 1 rozporządzenia. W świetle tego przepisu, faktura powinna m.in. zawierać:

(...)

1. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
2. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a;
3. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b;

(...).

W świetle § 5 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia, faktura powinna zawierać dodatkowo w przypadkach, o których mowa w art. 97 ust. 10 pkt 2 i 3 ustawy:

1. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, poprzedzony kodem PL,
2. numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługi jest zidentyfikowany dla podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w maju i czerwcu 2013 r. Wnioskodawca (podatnik VAT UE) dokonywał dostaw na rzecz kontrahenta niemieckiego, stosując przy tym stawkę VAT 0%. Nabywca towaru bardzo długo oczekiwał na nadanie ,,europejskiego NIP", ponieważ w Niemczech procedura nadania stałego numeru VAT trwa kilka miesięcy. W celu poświadczenia rejestracji dla potrzeb VAT UE, niemiecki kontrahent przedstawił kopię poświadczenia z urzędu niemieckiego, która wskazuje datę rejestracji do VAT UE w Niemczech na dzień 1 marca 2013 r. (została wydana 14 czerwca 2013 r.). Wszelkie inne warunki zastosowania stawki 0% VAT do ww. dostaw zostały spełnione. Niemiecki kontrahent wykazał ww. dostawy jako nabycia wewnątrzwspólnotowe, do czego upoważnił go organ podatkowy na terenie Niemiec, twierdząc, że może on dokonać transakcji unijnych na podstawie dokonanego zgłoszenia dotyczącego nadania ,,NIP unijnego".

Na tym tle Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą uznania dokonanych dostaw za dostawy wewnątrzwspólnotowe uprawniające do zastosowania stawki 0%.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny, cytowane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług, jak również orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Europejskiej należy potwierdzić pogląd Wnioskodawcy, że dostawy wskazane we wniosku miały charakter dostaw wewnątrzwspólnotowych, a tym samym ma prawo zastosować do nich stawkę VAT 0% (i jako takie je ,,wykazać"), ponieważ posiada dostateczne dowody na dokonanie rejestracji kontrahenta niemieckiego do transakcji unijnych. Jednak nie można się zgodzić ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, że ,,zgodnie ze zmianami przepisów ustawy o VAT od dnia 01.04.2013r. nie ma obowiązku podania nr NIP unijnego na fakturach dokumentujących dostawę wewnątrzwspólnotową". Prawdą jest, że z treści art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy z dniem 1 kwietnia 2013 r. został wykreślony zapis ,,i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów", jednak w świetle brzmienia § 5 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w zw. z treścią art. 97 ust. 10 pkt 1 ustawy, faktura dokumentująca dokonanie WDT powinna dodatkowo zawierać m.in. numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługi jest zidentyfikowany dla podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego. Zatem jedynie ze względu na to nietrafne stwierdzenie, stanowisko Spółki należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto wskazać należy, iż analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Spółkę. Zaznaczyć należy, iż zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy, wyczerpujący opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów. W związku z tym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.