Czy opłata prowizyjna za udzielenie poręczenia przez Fundusz stanowi dla przedsiębiorcy pośrednio związany z uzyskaniem przychodu koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
sygnatura: ILPB1/415-1097/13-4/AP
autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu
data: 2013-12-27
| słowa kluczowe: | gwarancje, koszty uzyskania przychodów, kredyt, poręczenie, prowizje |
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, prowadzącego działalność gospodarczą, przedstawione we wniosku z dnia 23 września 2013 r. (data wpływu 27 września 2013 r.), uzupełnionym w dniu 19 grudnia 2013 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 27 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów oraz w zakresie kosztów uzyskania przychodów.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca od 1991 roku prowadzi działalność gospodarczą pod firmą ,,A", której przedmiotem działalności jest przetwarzanie i konserwowanie mięsa z drobiu.
Przedsiębiorca uzyskał 16 kwietnia 2012 r. gwarancję (poręczenie) de minimis z Spółka Akcyjna na podstawie Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013 opartego na rozporządzeniu Rady (WE) Nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Spójności (Dz. UE z 31.07.2006 z późn. zm.) o wartości brutto 133.300,00 zł, tj. stanowiącą wartość 32.228,43 euro oraz o wartości 48.312 zł brutto, tj. stanowiącą wartość 11.495,19 euro.
Jest to gwarancja udzielona w ramach programu dopuszczalnej pomocy publicznej na zabezpieczenie spłaty kredytu obrotowego udzielonego mikro-, małemu lub średniemu przedsiębiorcy (MŚP). Gwarancja de minimis zabezpiecza spłatę kredytu obrotowego, natomiast nie stanowi ona dotacji i nie wiąże się bezpośrednio z przekazaniem środków finansowych przedsiębiorcy. Gwarancja de minimis jest udzielana maksymalnie na okres 27 miesięcy, nie może przekroczyć 3,5 mln zł i 60% kwoty kredytu obrotowego, nie obejmuje odsetek oraz innych kosztów związanych z kredytem obrotowym, jest zabezpieczona wekslem własnym in blanco przedsiębiorcy, udzielona w 2013 r. w pierwszym roku jest bezkosztowa, za drugi rok przedsiębiorca zapłaci prowizję w wysokości 0,5% kwoty gwarancji.
Przedsiębiorca ubiega się o gwarancję w swoim banku. Gwarancje de minimis oferowane są przez banki kredytujące, które zawarły z BGK umowę o współpracy. Przedsiębiorca nie musi występować z wnioskiem o udzielenie gwarancji spłaty kredytu do BGK. Wniosek składany jest bezpośrednio w banku kredytującym, w którym przedsiębiorca ubiega się o kredyt obrotowy.
Wartość pomocy de minimis udzielonej w formie gwarancji wyraża się za pomocą ekwiwalentu dotacji brutto, który wynosi 13,33% udzielonej gwarancji. Gwarancja w kwocie 3,5 mln zł odpowiada wartości pomocy publicznej w wysokości 112 478,6 euro (kurs średni euro w NBP w wysokości 4,1479 PLN/EUR z dnia 6 maja 2013 r.).
Po zaakceptowaniu warunków kredytu przez przedsiębiorcę, do kolejnych etapów należeć będzie zawarcie umowy kredytu. Wraz z podpisaniem umowy kredytobiorca wystawi na rzecz Banku Gospodarstwa Krajowego weksel własny wraz z deklaracją wekslową oraz oświadczenie o poddaniu się egzekucji.
Przedsiębiorca prowadzący działalność jako osoba fizyczna podpisze się pod oświadczeniem o ochronie danych osobowych. Jeśli pozostaje on / ona w związku małżeńskim, w którym obowiązuje ustawowa wspólność majątkowa, podpis pod deklaracją wekslową składa również małżonek / małżonka. Bank kredytujący wydaje przedsiębiorcy zaświadczenie o wysokości otrzymanej pomocy de minimis w dniu udzielenia gwarancji.
Przed upływem 12-to miesięcznego okresu gwarancji, bank kredytujący pobiera opłatę prowizyjną za 2 rok obowiązywania gwarancji i przekazuje ją do BGK 5-go dnia roboczego miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym rozpoczął się kolejny okres gwarancji. Wysokość prowizji to 0,5% kwoty gwarancji.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.
Tut. Organ informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 2, tj. w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Natomiast wniosek w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1, tj. w zakresie przychodów, został rozstrzygnięty interpretacją indywidualną z dnia 27 grudnia 2013 r. nr ILPB1/415-1097/13-3/AP.
Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z artykułem 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.
Ustawodawca w artykule 14 ust. 1 pkt 2 wymienia również wśród definicji przychodów, przychody z dotacji, subwencji, dopłat i innych nieodpłatnych świadczeń otrzymanych na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.
Jak podnosi się w piśmiennictwie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Włodzimierz Nykiel, Katarzyna Koperkiewicz-Mordel, Komentarz, 2006 r.): ,,Dotacje i subwencje są świadczeniami pieniężnymi, stanowiącymi wydatki budżetu (państwa, gminy), ustalanymi jednostronnie przez podmiot dotujący, o charakterze bezzwrotnym i nieodpłatnym. Unormowania dotyczące udzielania dotacji z budżetu państwa zawarte są w art. 106 i następnych ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 249, poz. 2104) i aktach wykonawczych do tej ustawy. Ten sam akt reguluje także ogólne zasady dotowania podmiotów niezaliczanych do sektora finansów publicznych przez jednostki samorządu terytorialnego (art. 176)".
Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (interpretacja indywidualna z dnia 18 lipca 2011 r. IPPB1/415-375/11-2/KS, z dnia 6 sierpnia 2010 r. IPPBI/415-492/10-3/KS, por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 stycznia 2010 r. ILPB1/415-1193/09-2/AMN) ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji, subwencji, dopłat i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone. tj.
Otrzymanie dotacji nie jest odrębną czynnością opodatkowaną. Dotacje podlegają bowiem opodatkowaniu jako składnik ceny czynności, z którą są związane. Otrzymanie dotacji nie stanowi natomiast samo w sobie żadnej czynności ani też zdarzenia opodatkowanego. Dotacje podlegają natomiast opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako składnik podstawy opodatkowania czynności, z którą są związane. Opodatkowane mogą być tylko te dotacje, które w sposób bezpośredni związane są z ceną świadczonej usługi lub wykonywanej dostawy. Powinny one stanowić część wynagrodzenia za te świadczenia, tyle że pokrywaną nie przez nabywcę, lecz przez podmiot dokonujący dofinansowania. Dotacje o charakterze ogólnym, przeznaczone np. na pokrycie kosztów, a niebędące dofinansowaniem, czy też refundacją usługi, nie powinny być zaliczane do podstawy opodatkowania. Podobnie dotacje przeznaczone na zakup środków trwałych nie mogą podlegać opodatkowaniu, gdyż nie są związane bezpośrednio z żadną konkretną czynnością opodatkowaną.
W zaistniałym przypadku nie mamy do czynienia z przekazaniem przez Fundusz środków poręczenia na określone konto bankowe beneficjenta (wtedy powstałby przychód interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 15 lipca 2011 r. IPTPB3/423-24/11-2/GG). Gwarancja de minimis, którą uzyskał Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowo-Produkcyjna ,,Podolski" jest zwykłą formą zabezpieczenia kredytu na wypadek gdyby kredytobiorca nie spłacił kredytu w terminie określonym w umowie kredytowej. Jest to gwarancja udzielona w ramach programu dopuszczalnej pomocy publicznej na zabezpieczenie spłaty kredytu obrotowego udzielonego mikro-, małemu lub średniemu przedsiębiorcy (MŚP). Gwarancja de minimis zabezpiecza spłatę kredytu obrotowego, natomiast nie stanowi ona dotacji i nie wiąże się bezpośrednio z przekazaniem środków finansowych przedsiębiorcy. Gwarancja daje bankowi udzielającemu kredytu pewność spłaty kredytu. Jeśli kredytobiorca nie będzie mógł oddać kredytu z własnych środków, to spłaty kredytu dokona gwarant. W takiej sytuacji dalsze rozliczenia będą prowadzone pomiędzy gwarantem a przedsiębiorcą. Przedsiębiorca będzie zobowiązany zwrócić wypłaconą z gwarancji kwotę wraz z odsetkami. Dlatego określanie niniejszej gwarancji jako przychodu byłoby sprzeczne z obowiązującą wykładnią sądową tego pojęcia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, definiując pojęcie przychodu, zwrócił uwagę na aspekt trwałości, zgodnie z zaproponowaną definicją (sygn. akt. I SA/Wr 1461/10 z 23 lutego 2011 r.), przez przychód należy rozumieć przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa osoby prawnej. W kwestii poręczenia (gwarancja) udzielonego przedsiębiorcy przez Fundusz Rozwoju i Promocji, istnieje ugruntowana linia orzecznicza organów podatkowych. Jeśli mamy do czynienia z prywatnym podmiotem zabezpieczającym kredyt w postaci zobowiązania się do jego uregulowania przez firmę zależną, na wypadek niewywiązania się z umowy przez podatnika, stanowić będzie konkretną korzyść finansową dla spółki, wynikającą z zaniechania pobrania wynagrodzenia za udzielenie poręczenia przez spółki zależne, stanowiąc tym samym przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia (interpretacja indywidualna z dnia 20 maja 2008 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, ITPB3/423-149/08/PS). Podobne stanowisko, choć w odniesieniu do podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku opodatkowania nieodpłatnych poręczeń i zabezpieczeń, przez udzielającego poręczeń i gwarancji prezentują organy podatkowe, np. Urząd Skarbowy w Wadowicach, który w interpretacji wydanej dnia 21 czerwca 2006 r. (sygnatura PD1c/415-18/06) stwierdził ,,Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia nieodpłatne świadczenia. Wskazuje jedynie zasady ustalania wartości pieniężnych innych nieodpłatnych świadczeń. Przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć wydarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztem lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osoby mające konkretny wymiar finansowy. W rozpatrywanej sprawie nieodpłatnie udzielono poręczenia i ustanowiono zabezpieczenie na własnym majątku na rzecz osoby trzeciej (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 17 marca 2008 r., ILPB3/423-24/08-2/HS). Gwarancja udzielana w zakresie programu pomocy de minimis nie jest dotacją, a więc a contrario nie podlega obowiązkowi zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych. Gwarancja de minimis jest zabezpieczeniem, które ma umożliwić firmie zaciągnięcie kredytu obrotowego lub uzyskanie go na korzystniejszych warunkach. Natomiast przedsiębiorca musi samodzielnie w całości kredyt spłacić, zarówno kapitał, jak wszystkie odsetki. Gwarancja de minimis zabezpiecza spłatę kredytu obrotowego, natomiast nie stanowi ona dotacji i nie wiąże się bezpośrednio z przekazaniem środków finansowych przedsiębiorcy. Przychodami z działalności gospodarczej są otrzymane lub należne pieniądze i inne wartości uzyskane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Ipso facto gwarancja (poręczenie) de minimis nie powinno być opodatkowane podatkiem od osób fizycznych.
Opłata prowizyjna (0,5 % wartości poręczenia), którą może płacić przedsiębiorca z tytułu udzielenia poręczenia, jest dla niego kosztem uzyskania przychodów (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 1 stycznia 2012 r., IPTPB3/423-292/11-5/GG ). Koszty pośrednie stanowią koszty uzyskania przychodu w roku następnym z uwagi na wyjątek określony przepisem art. 15 ust. 4e u.p.d.o.f. Wydatki te mogą więc zostać uznane za koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, tj. ujęcia w księgach rachunkowych (zaksięgowania) na podstawie faktury (rachunku) lub innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem kosztów dotyczących okresu przekraczającego rok podatkowy (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 16 stycznia 2012 r., lPTPB3/423-25/11-4/IR). Pośrednim kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy jest opłata prowizyjna, której wniesienie do Funduszu warunkuje możliwość skorzystania ze środków finansowych przeznaczonych na cele prowadzonej działalności (otrzymanie kredytu od podmiotu trzeciego), w opinii Wnioskodawcy, powinna zostać rozpoznana jako pośredni koszt uzyskania przychodu.
Takie stanowisko w odniesieniu do prowizji bankowych potwierdzają liczne interpretacje indywidualne wydane przez organy podatkowe, przykładowo:
Dlatego też, gdyby Wnioskodawca nie poniósł wydatku w postaci opłaty prowizyjnej od poręczenia, nie uzyskałby poręczenia, które było niezbędne do osiągnięcia kredytu. To zaś jest podstawą do prowadzenia działalności gospodarczej, pozyskiwania kontrahentów oraz dokonywania następczych wydatków w celu uzyskania przychodu.
Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi jak na wstępie.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.
Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, prowadzący działalność gospodarczą, uzyskał gwarancję (poręczenie) de minimis z Funduszu Rozwoju i Promocji Województwa Wielkopolskiego Spółka Akcyjna na podstawie Wielkopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego. Gwarancja jest udzielana w ramach programu dopuszczalnej pomocy publicznej na zabezpieczenie spłaty kredytu obrotowego udzielonego mikro-, małemu lub średniemu przedsiębiorcy (MŚP). Gwarancja de minimis zabezpiecza spłatę kredytu obrotowego, natomiast nie stanowi ona dotacji i nie wiąże się bezpośrednio z przekazaniem środków finansowych przedsiębiorcy. Gwarancja de minimis w pierwszym roku jest bezkosztowa, za drugi rok przedsiębiorca zapłaci prowizję w wysokości 0,5% kwoty gwarancji. Jak wskazał Wnioskodawca, przedsiębiorca ubiega się o gwarancję w swoim banku. Gwarancje de minimis oferowane są przez banki kredytujące, które zawarły z BGK umowę o współpracy. Przedsiębiorca nie musi występować z wnioskiem o udzielenie gwarancji spłaty kredytu do BGK. Wniosek składany jest bezpośrednio w banku kredytującym, w którym przedsiębiorca ubiega się o kredyt obrotowy.
W związku z tym Zainteresowany powziął wątpliwość dotyczącą tego, czy opłata prowizyjna za udzielenie poręczenia przez Fundusz stanowi dla przedsiębiorcy pośrednio związany z uzyskaniem przychodu koszt uzyskania przychodów.
W odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy zauważyć, że koszty opłaty prowizyjnej za udzielenie poręczenia niewątpliwie pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Poniesienie kosztu prowizji za udzielenie poręczenia jest niezbędne w celu uzyskania kredytu obrotowego, a zatem ma na celu osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów w prowadzonej przez Zainteresowanego działalności gospodarczej. Co więcej, wskazane przez Wnioskodawcę koszty nie znajdują się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W szczególności, w odniesieniu do Wnioskodawcy nie znajdzie zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. b) ww. ustawy, w myśl którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę innych zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń. Przepis ten wyłącza z kosztów uzyskania przychodów m.in. zobowiązania z tytułu gwarancji i poręczeń. Należy przy tym zauważyć, że przez zobowiązanie z tytułu gwarancji można uznać tego rodzaju zobowiązanie, w którym podatnik przyjmuje odpowiedzialność, że osoba trzecia zaciągnie określone zobowiązanie albo spełni określone świadczenie. Tymczasem w niniejszej sprawie odpowiedzialność ta nie spoczywa na Wnioskodawcy.
Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przytoczone regulacje prawne, należy wskazać, że opłata prowizyjna za udzielenie poręczenia przez Fundusz może stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów.
Jednocześnie należy zauważyć, że prowizja za udzielone poręczenie dotyczące kredytu obrotowego przeznaczonego na działalność gospodarczą Wnioskodawcy nie ma bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, lecz jej poniesienie warunkuje możliwość skorzystania ze środków finansowych pochodzących z kredytu na potrzeby działalności operacyjnej, a więc warunkuje pośrednio uzyskanie przychodu. Dlatego też wydatek z tego tytułu należy uznać za koszty pośrednie związane z przychodami.
Zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Podsumowując, opłata prowizyjna za udzielenie poręczenia przez Fundusz stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów pośrednio związany z uzyskaniem przychodu z działalności gospodarczej.
W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.
Jednocześnie tut. Organ informuje, że wydając niniejszą interpretację indywidualną, dokonał oceny prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy tylko w odniesieniu do kwestii będącej przedmiotem zapytania oznaczonego nr 2. Należy przy tym zaznaczyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera art. 15 ust. 4d. Kwestię dotyczącą kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednie reguluje w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych m.in. art. 22 ust. 5c.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism organów podatkowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.
Końcowo tut. Organ wskazuje, że powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Wskazane rozstrzygnięcie zapadło bowiem w innej sprawie i nie ma mocy wiążącej w omawianym przypadku.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.