Money.plFirmaAkty prawneInterpretacje podatkowe

interpretacja indywidualna

Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym wydatki poniesione na nabycie opisanych prac aplikacyjno-inżynieryjnych od centrów technicznych z Grupy, mogą zostać rozliczone (ujęte) dla celów podatkowych według jednej z metod określonych w art. 15 ust. 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., Nr 851 ze zm., dalej: ,,ustawa o CIT")? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

sygnatura: IBPBI/2/423-1194/14/AK

autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

data: 2014-12-23

słowa kluczowe:badanie, koszty uzyskania przychodów, prace badawczo-rozwojowe, projekt, specjalna strefa ekonomiczna

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 września 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 29 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki poniesione na nabycie prac aplikacyjno-inżynieryjnych od centrów technicznych z Grupy, mogą zostać rozliczone dla celów podatkowych według jednej z metod określonych w art. 15 ust. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1, stan faktyczny) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki poniesione na nabycie prac aplikacyjno-inżynieryjnych od centrów technicznych z Grupy, mogą zostać rozliczone dla celów podatkowych według jednej z metod określonych w art. 15 ust. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką wchodzącą w skład międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: Grupa), która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji części i akcesoriów dla branży motoryzacyjnej. Zasadnicza działalność Spółki obejmuje wytwarzanie elementów systemów hamulcowych pojazdów. Spółka prowadzi obecnie działalność produkcyjną na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: SSE, Strefa) na podstawie otrzymanych dwóch zezwoleń i korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: CIT) dla części dochodów (osiąganych na terenie SSE w ramach zezwoleń).

Z uwagi na rosnącą konkurencję, szybki postęp technologiczny w branży motoryzacyjnej, jak również najwyższe wymogi bezpieczeństwa dla użytkowników końcowych, w ramach globalnej strategii, Grupa prowadzi zaawansowane technologicznie prace badawcze, rozwojowe i wdrożeniowe, które są warunkiem koniecznym do zawarcia i realizacji kontraktów produkcyjnych z kontrahentami z Grupy (międzynarodowymi koncernami samochodowymi). W ramach prowadzonych prac Grupa przedstawia swoim kontrahentom oferty na opracowanie i produkcję określonych typów komponentów. W przypadku akceptacji oferty przez kontrahentów, w zależności od specyfiki przyszłego komponentu, a także specjalizacji i lokalizacji podmiotów należących do Grupy, podejmowana jest decyzja o przekazaniu zadań w zakresie wytwarzania danego komponentu do wybranych spółek produkcyjnych, w tym Spółki.

Spółka nie opracowuje ani nie posiada własnych technologii wytwarzania, jak również nie zajmuje się rozwojem nowych produktów. Wynika to z faktu, że produkty dostarczane przez dostawców branży motoryzacyjnej, w której działa Grupa, wymagają zazwyczaj istotnych nakładów na projektowanie i rozwój. Branża motoryzacyjna wymaga zaawansowanych technologii, cykl życia produktów jest krótki, co wiąże się z koniecznością ciągłych ich zmian. Aby nadążyć za postępem technologicznym, konieczne są istotne nakłady, których pojedynczy podmiot nie jest w stanie sam ponieść, dlatego też koszty związane z pracami nad nowymi technologiami i produktami ponoszone są przez wyspecjalizowane w tym zakresie podmioty z Grupy, tzw. centra techniczne, a następnie efekty tych prac udostępniane są podmiotom produkcyjnym z Grupy.

W centrach technicznych Grupy prowadzone są zasadniczo dwa rodzaje prac nad nowymi technologiami i produktami:

  1. prace koncepcyjne/badawcze (tzw. ,,core engineering") oraz
  2. dedykowane prace inżynieryjne (tzw. ,,application engineering") - dalej również: prace aplikacyjno-inżynieryjne.

Prace koncepcyjne (,,core engineering") polegają na opracowywaniu i rozwijaniu nowych technologii, produktów i koncepcji jeszcze przed uzyskaniem przez Grupę informacji o zapotrzebowaniu ze strony konkretnego kontrahenta. Uzyskane w toku takich prac rezultaty stanowią podstawę koncepcji i konstrukcji nowego lub istotnie ulepszonego komponentu (części samochodowych). Wskazać należy, że wszystkie efekty prac projektowych w ramach tzw. ,,core engineering", realizowanych przez centra techniczne Grupy, są przedmiotem wewnątrzgrupowej umowy licencyjnej. Umowa ta stanowi podstawę prawną, na bazie której jednostki produkcyjne wykorzystują wystandaryzowany produkt, technologię, wypracowane know-how i w związku z tym zobowiązane są do uiszczania opłat licencyjnych z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania wszelkich praw do patentu, rysunku lub modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej, lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej.

W nawiązaniu do powyższych prac, z uwagi na specyfikę branży motoryzacyjnej, typowe dla producentów części i akcesoriów do pojazdów jest następnie prowadzenie tzw. prac aplikacyjno-inżynieryjnych, w ramach których ogólna koncepcja nowego komponentu przekładana i dostosowywana jest do wymogów konkretnego producenta samochodów, co jest niezbędne dla funkcjonowania danego komponentu jako jednego z elementów całego systemu (pojazdu).

Prace aplikacyjno-inżynieryjne podejmowane są w ramach prowadzonych projektów i programów dopiero na etapie przygotowań do realizacji konkretnego zamówienia składanego przez dany koncern samochodowy. Tym samym, Grupa dysponując pierwotnymi założeniami/koncepcjami rozwiązań wypracowanymi na etapie prac koncepcyjnych/ badawczych oraz otrzymując od koncernów samochodowych zamówienia na komponenty i akcesoria samochodowe o konkretnych parametrach technicznych, dokonuje w toku prac aplikacyjno-inżynieryjnych ich dostosowania do indywidualnych wymagań zgłoszonych przez klienta. Wypracowane w toku prac aplikacyjno-inżynieryjnych rozwiązania mają na celu opracowanie nowego, unikatowego lub znacząco ulepszonego komponentu samochodowego, możliwego do zastosowania przez konkretnego zamawiającego (producenta samochodów).

Z uwagi na fakt, że wytwarzane przez Spółkę komponenty układów hamulcowych stanowią składową wytwarzanych finalnie samochodów niezbędne jest, by produkty te cechowały się niezawodnością (autonomiczną sprawnością), jak również współpracowały z pozostałymi systemami znajdującymi się w montowanych przez producentów samochodach.

Prace aplikacyjno-inżynieryjne obejmują w szczególności projektowanie poszczególnych komponentów, badanie ich wzajemnych oddziaływań i dopasowywanie mające na celu stworzenie sprawnych systemów spełniających wymagania klientów, w tym:

  1. tworzenie projektów, rysunków, planów oraz innej dokumentacji technicznej na potrzeby wdrażanego w spółkach z Grupy procesu produkcyjnego,
  2. przeprowadzanie, opracowywanie i raportowanie testów realizowanych na stanowiskach pomiarowych,
  3. opracowywanie prototypów produktów.

Wszystkie prace aplikacyjno-inżynieryjne podejmowane w ramach Grupy realizowane są zgodnie z przyjętymi przez nią standardami i procedurami. Poniżej przedstawiono wybrane, kluczowe czynności wykonywane w ramach kolejnych faz prac aplikacyjno-inżynieryjnych:

Faza 1

  • przeprowadzenie kompleksowej analizy w zakresie wymagań stawianych przez klienta, otoczenie regulacyjne i wewnętrzne standardy Grupy, jakim będzie musiał sprostać wytwarzany komponent,
  • stworzenie wstępnego ramowego planu prac,
  • stworzenie wstępnej dokumentacji technicznej, takiej jak np. rysunki, modele i schematy,
  • oszacowanie wykorzystania zasobów (plan wykorzystanych materiałów - bill of materials),
  • przeprowadzenie wstępnych analiz ryzyka.

Faza 2

  • ustalenie wstępnych wymagań w zakresie bezpieczeństwa,
  • zaprezentowanie klientowi wstępnej koncepcji produktu,
  • przygotowanie kwotowania dla klienta.

Faza 3

  • utworzenie zespołu projektowego,
  • stworzenie szczegółowego harmonogramu prac,
  • przygotowywanie rysunków prototypów,
  • przeprowadzenie i raportowanie wstępnych testów i analiz prototypów,
  • wykonanie próbnych prototypów komponentów o parametrach pozwalających na ich przekazanie klientom w celu wstępnej weryfikacji,
  • przeprowadzenie sesji testowej weryfikującej opracowaną koncepcję produktu.

Faza 4

  • weryfikacja i aktualizacja harmonogramu prac,
  • weryfikacja i aktualizacja planu wykorzystanych materiałów,
  • dalsze tworzenie lub weryfikacja i aktualizacja rysunków, modeli, schematów i innej dokumentacji technicznej,
  • dalsze testy konstrukcyjne.

Faza 5

  • przygotowywanie dalszej dokumentacji technicznej,
  • weryfikacja i analiza testów konstrukcyjnych.

Faza 6

  • analiza kwestii zgłaszanych przez klienta,
  • ostateczna weryfikacja, dokonywanie ostatnich korekt w zakresie procesu produkcyjnego lub produkowanego komponentu.

Faza 7

  • analiza i ocena, opracowanie wniosków z przeprowadzonych prac aplikacyjno-inżynieryjnych.

Dodatkowo, przed rozpoczęciem produkcji masowej, prowadzone są również co do zasady prace wdrożeniowe, które mają na celu bezpośrednie przygotowanie do podjęcia efektywnej realizacji procesu wytwarzania nowego produktu.

Zgodnie z przyjętym przez Grupę modelem działalności opisane powyżej prace są, co do zasady, realizowane przez wydzielone, wyspecjalizowane podmioty działające w ramach Grupy, tzw. centra techniczne. Spółki produkcyjne (w tym Spółka) obciążane są kosztami prac aplikacyjno-inżynieryjnych, które realizowane są ściśle na rzecz produktów wytwarzanych w danej jednostce, na podstawie ramowej umowy.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym wydatki poniesione na nabycie opisanych prac aplikacyjno-inżynieryjnych od centrów technicznych z Grupy, mogą zostać rozliczone (ujęte) dla celów podatkowych według jednej z metod określonych w art. 15 ust. 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., Nr 851 ze zm., dalej: ,,ustawa o CIT")... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Spółka stoi na stanowisku, że wydatki poniesione na nabycie opisanych prac aplikacyjno-inżynieryjnych od centrów technicznych z Grupy, jako koszty prac rozwojowych, mogą zostać rozliczone dla celów podatkowych według jednej z metod określonych w art. 15 ust. 4a ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem tych kosztów, które zostały określone w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Do kosztów uzyskania przychodów zalicza się więc takie wydatki, które w intencji podatnika miały przyczynić się do uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Na gruncie regulacji ustawy o CIT, wszelkie wydatki stanowiące w rozumieniu art. 15 ust. 1 koszty uzyskania przychodów i niewymienione w art. 16 ust. 1 mogą zostać odliczone od przychodów podlegających opodatkowaniu i zmniejszać tym samym podstawę opodatkowania, a w konsekwencji wysokość zobowiązania podatkowego podatnika.

Spółka pragnie podkreślić, że wszystkie koszty ponoszone przez nią w związku ze świadczeniem na jej rzecz przez centra techniczne Grupy prac aplikacyjno-inżynieryjnych spełniają ustawowe kryteria uznania ich za koszty uzyskania przychodów.

Mają one na celu:

i.osiągnięcie przychodów w postaci przyszłych spodziewanych korzyści ze sprzedaży komponentów dla sektora motoryzacyjnego, dla których produkcji niezbędne jest uzyskanie wsparcia technologicznego i inżynieryjnego centrów technicznych Grupy, a także

ii.zachowanie źródła przychodów rozumianego w tym przypadku jako prowadzenie działalności produkcyjnej w branży komponentów dla pojazdów samochodowych.

W szczególności należy podkreślić, że bez uzyskania wsparcia centrów technicznych Grupy w postaci prac aplikacyjno-inżynieryjnych, dostosowujących konkretne produkty do indywidualnych wymogów klientów, komponenty takie byłyby bezużyteczne dla zamawiających je koncernów samochodowych, które w takiej sytuacji nie decydowałyby się na podjęcie współpracy z Wnioskodawcą.

Co więcej, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ponoszone przez niego wydatki na uzyskanie wsparcia w postaci prac aplikacyjno-inżynieryjnych realizowanych przez centra techniczne Grupy mogą być rozliczane dla celów podatkowych na podstawie art. 15 ust. 4a ustawy o CIT.

Zgodnie z tymże artykułem, koszty prac rozwojowych mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów:

  1. w miesiącu, w którym zostały poniesione albo począwszy od tego miesiąca w równych częściach w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy, albo
  2. jednorazowo w roku podatkowym, w którym zostały zakończone, albo
  3. poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 16m ust. 1 pkt 3 od wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3.

Z treści zacytowanego powyżej przepisu wynika wprost, że aby możliwe było zastosowanie jednej z wymienionych w nim metod rozliczania kosztów uzyskania przychodów, przedmiotowe koszty muszą stanowić koszty prac rozwojowych. W ocenie Spółki, opisane w stanie faktycznym zaawansowane technologicznie prace aplikacyjno-inżynieryjne prowadzone przez wyspecjalizowane centra techniczne stanowić mogą prace rozwojowe, o których mowa w art. 15 ust. 4a ustawy o CIT.

W ustawie o CIT brak jest definicji prac rozwojowych, jednak organy podatkowe w tej sytuacji powszechnie posługują się definicją zawartą w ustawie z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz.U. z 2010 r., Nr 96 poz. 615 ze zm.).

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o zasadach finansowania nauki, prace rozwojowe to nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności z dziedziny nauki, technologii i działalności gospodarczej oraz innej wiedzy i umiejętności do planowania produkcji oraz tworzenia i projektowania nowych, zmienionych lub ulepszonych produktów, procesów i usług, w szczególności:

  1. tworzenie projektów, rysunków, planów oraz innej dokumentacji do tworzenia nowych produktów, procesów i usług (...),
  2. opracowywanie prototypów o potencjalnym wykorzystaniu komercyjnym oraz projektów pilotażowych, w przypadkach gdy prototyp stanowi końcowy produkt komercyjny, a jego produkcja wyłącznie do celów demonstracyjnych i walidacyjnych jest zbyt kosztowna (...),
  3. działalność związana z produkcją eksperymentalną oraz testowaniem produktów, procesów i usług (...).

Prace rozwojowe nie obejmują rutynowych i okresowych zmian wprowadzanych do produktów, linii produkcyjnych, procesów wytwórczych, istniejących usług oraz innych operacji w toku, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń.

Mając powyższe na uwadze, należy podkreślić, że nabywane prace aplikacyjno-inżynieryjne mają na celu tworzenie i projektowanie nowych lub znacznie ulepszonych produktów. Komponenty wytwarzane przez Spółkę nie mają charakteru typowego. W każdym przypadku niezbędne i wymagane jest przeprowadzenie zaawansowanych prac aplikacyjno-inżynieryjnych przez wysoko wykwalifikowanych specjalistów zatrudnionych przez centra techniczne, których efektem jest opracowanie koncepcji niestandardowego produktu, spełniającego wymogi niezawodności i bezpieczeństwa narzucone przez kontrahentów - producentów samochodów. Prace te nie są rutynowe i wymagają zindywidualizowanego podejścia do każdego z projektów i programów. W ocenie Spółki, w przypadku projektów i programów, dla których gromadzona dokumentacja techniczno-projektowa potwierdza powyższe cechy/aspekty, nabywane prace aplikacyjno-inżynieryjne mogą stanowić prace rozwojowe w rozumieniu definicji ustawowych.

Równocześnie, jak wskazano wcześniej, treść art. 15 ust. 4a ustawy o CIT wskazuje, że koszty prac rozwojowych mogą być rozliczane za pomocą jednej z metod wskazanych w tym przepisie, tj.:

  1. w miesiącu, w którym zostały poniesione albo począwszy od tego miesiąca w równych częściach w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy, albo
  2. jednorazowo w roku podatkowym, w którym zostały zakończone, albo
  3. poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 16m ust. 1 pkt 3 od wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3.

Wykorzystane przez ustawodawcę w treści przepisu sformułowanie ,,mogą" przy jednoczesnym braku dodatkowych wskazań, kiedy dana metoda powinna być stosowana, prowadzi do konkluzji, że podatnik posiada swobodę wyboru zastosowania poszczególnych metod podatkowego rozliczania kosztów prac rozwojowych. Oznacza to, że jest on uprawniony do kształtowania swojej sytuacji podatkowej w tym zakresie. Na taką interpretację wskazuje również uzasadnienie do projektu ustawy o CIT (Druk Sejmowy nr 1662 z 3 lutego 2009 r.). Zgodnie z tym uzasadnieniem: W wyniku proponowanych zmian do ustaw podatkowych, podatnicy będą mieli prawo wyboru zaliczenia kosztów prac rozwojowych do kosztów podatkowych w dacie ich poniesienia lub jednorazowo po ich zakończeniu albo poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli podejmą decyzję o ich amortyzacji. Umożliwienie przedsiębiorcom pełnego i bieżącego rozliczania ponoszonych kosztów prac rozwojowych już w trakcie ich trwania może przyczynić się do istotnego wsparcia prorozwojowego. Z powyższego jednoznacznie wynika, że zamiarem ustawodawcy było pozostawienie podatnikowi wyboru co do sposobu zaliczenia kosztów prac rozwojowych do kosztów uzyskania przychodu.

Przedmiotowa swoboda w zakresie wyboru metody rozliczania znajduje także potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych. W szczególności, w interpretacji o sygn. ILPB3/423-688/10-2/EK z 12 listopada 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu potwierdził, że w przypadku wydatków poniesionych na nabycie prac inżynieryjnych od innych spółek z Grupy, podatnik może rozliczyć je dla celów podatkowych według jednej z metod określonych w art. 15 ust. 4a ustawy o CIT. Jak podkreślił organ, wydatki poniesione na nabycie prac inżynieryjnych od innych spółek z Grupy (...) oraz samodzielne przeprowadzenie prac inżynieryjnych (...) mogą zostać rozliczone dla celów podatkowych według jednej z metod określonych w art. 15 ust. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podobnie, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 13 marca 2013 r. o sygn. ILPB4/423-487/13-2/ŁM wskazał, że (...) wobec powołanego w zdaniu poprzednim przepisu podatnicy mają wybór, co do sposobu zaliczania do kosztów podatkowych kosztów prac rozwojowych w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych. Koszty prac rozwojowych mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na trzy sposoby wskazane w tym przepisie. Standardem jest ich rozliczanie w dacie poniesienia lub w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy. Możliwe jest również rozliczenie kosztów prac rozwojowych jednorazowo po ich zakończeniu albo przez odpisy amortyzacyjne od wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli taką decyzję podejmie podatnik. (...) Spółka ma zatem prawo wyboru co do sposobu rozliczenia opisanych wydatków w kosztach podatkowych.

Również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zgodził się z przedmiotowym stanowiskiem w interpretacji z 18 września 2013 r. o sygn. IBPBI/2/423-779/13/JD wskazując, że (...) na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 15 ust. 4a ustawy o pdop, podatnicy mają wybór, co do sposobu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów prac rozwojowych w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych.

Niezależnie od powyższego należy podkreślić, że w odniesieniu do prac rozwojowych przyjęty przez Spółkę księgowy sposób rozliczenia tychże kosztów nie powinien mieć wpływu na ich podatkowe traktowanie. Jak już wskazano, celem tej regulacji było zachęcanie podatników do ponoszenia kosztów prac rozwojowych poprzez pozostawienie swobody kształtowania sytuacji podatkowej. Z uwagi na fakt, że ustawodawca w sposób wyraźny daje podatnikowi wybór metody rozliczeń kosztów prac rozwojowych dla celów podatkowych i nie uzależnia go w żaden sposób od ich ujęcia księgowego, nie powinno budzić sporu, że w kontekście tej regulacji, ujęcie księgowe nie powinno mieć wpływu na rozliczenia podatkowe. W praktyce oznacza to, że jeśli dla celów księgowych koszty prac aplikacyjno-inżynieryjnych ujęte zostały w dacie poniesienia, to nie wyklucza to możliwości, że na podstawie przepisu art. 15 ust. 4a ustawy o CIT dla celów podatkowych koszty te zostaną przykładowo ujęte poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości niematerialnych i prawnych (o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT, dalej: WNiP) lub jednorazowo w roku podatkowym, w którym zostały zakończone. Z drugiej strony, jeśli dla celów bilansowych koszty prac aplikacyjno-inżynieryjnych ujęte zostaną w wartości początkowej WNiP, to nie wyklucza to możliwości, że na podstawie przepisu art. 15 ust. 4a ustawy o CIT dla celów podatkowych koszty te zostaną przykładowo ujęte w miesiącu, w którym zostały poniesione lub jednorazowo w roku podatkowym, w którym zostały zakończone.

Podsumowując, na gruncie opisanego powyżej szczegółowo stanu faktycznego, prace aplikacyjno-inżynieryjne nabywane przez Spółkę, stanowiące prace rozwojowe na gruncie art. 15 ust. 4a ustawy o CIT, mogą być rozliczane przez Spółkę według jednej z metod wskazanych w tym artykule.

Spółka pragnie wskazać, że prezentowane przez nią stanowisko w zakresie rozliczania prac rozwojowych znajduje również potwierdzenie w licznych interpretacjach podatkowych, m.in. w:

  • interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 stycznia 2013 r., sygn. IPPB5/423-1079/12-4/AS,
  • interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 lutego 2013 r., sygn. IPPB5/423-1107/12-4/AS,
  • interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 czerwca 2013 r., sygn. IPPB5/423-223/13-2/IŚ,
  • interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 4 lutego 2014 r., sygn. ILPB4/423-435/13-2/DS,
  • interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 lutego 2014 r., sygn. ITPB3/423-547/13/PS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 (zdarzenie przyszłe) i 2 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

WYSZUKIWARKA

NAJPOPULARNIEJSZE PROBLEMY