INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2010 r. (data wpływu 7 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 15 lipca 2009 r. prowadzi Pani działalność gospodarczą w zakresie handlu artykułami pasmanteryjnymi i dekoracyjnymi (zasłony, materiały, firany) oraz w zakresie usług krawieckich. Z tytułu prowadzonej działalności jest Pani podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Dla celów prowadzonej działalności gospodarczej nabyła Pani (zgodnie z fakturami VAT):

• w dniu 21 lipca 2009 r. zestaw komputerowy o wartości netto 3.113 zł zł 76 gr,
• w dniu 24 lipca 2009 r. zestaw lad sklepowych o wartości netto 2.336 zł 07 gr,
• w dniu 25 lipca 2009 r. maszynę szwalniczą overlock o wartości netto 2.950 zł 82 gr,
• w dniu 25 lipca 2009 r. maszynę szwalniczą stebnówka o wartości netto 2.622 zł 95 gr,
• w dniu 5 sierpnia 2009 r. zestaw regałów o wartości netto 2.049 zł 18gr.

Ww. wydatki zostały zaksięgowane do ewidencji wyposażenia i zaliczone bezpośrednio w koszty prowadzonej działalności gospodarczej. Powyższe wydatki sfinansowane zostały ze środków pochodzących z Funduszu Pracy w ramach przyznanej jednorazowej dotacji na podjęcie działalności gospodarczej w wysokości 17.320 zł, zgodnie z umową zawartą w dniu 1 lipca 2009 r. Pomoc publiczna przyznana została na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy poniesione wydatki do wysokości 3.500 zł winny być zaksięgowane w prowadzonej działalności gospodarczej jako wyposażenie firmy czy jako środek trwały (sfinansowane z dotacji)...

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydatki które zostały sfinansowane z otrzymanej dotacji winny być zaksięgowane bezpośrednio w koszty działalności gospodarczej i wprowadzone do ewidencji wyposażenia. Wartość początkowa każdego poniesionego wydatku nie przekracza 3.500 zł netto (zgodnie z wystawioną fakturą VAT), więc uważa Pani, iż zgodnie z art. 22d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od poszczególnych składników majątku, a wydatki poniesione na ich nabycie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. W Pani ocenie nie ma również obowiązku wprowadzenia składników do ewidencji środków trwałych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zm.), Starosta ze środków Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności. W stanie prawnym obowiązującym w 2009 r. szczegółowe warunki przyznania powyższych środków oraz refundacji zostały określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 kwietnia 2009 r. w sprawie dokonywania refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 62, poz. 512 ze zm.).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99 poz. 1001 ze zm.).

W świetle powyższego, otrzymane przez Panią środki finansowe korzystają ze zwolnienia przedmiotowego z podatku dochodowego od osób fizycznych art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu winien w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1, jak i art. 23 ww. ustawy, wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup wyposażenia sfinansowanego ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy. Zauważyć przy tym należy, iż zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), przez wyposażenie rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Przy czym, dokonując kwalifikacji podatkowej w ww. zakresie pod uwagę bierze się wartość jednostkową pojedynczej sztuki kompletnego i zdatnego do używania nabytego składnika majątku.

Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w § 2 ust. 1, obowiązane do prowadzenia księgi, zwane dalej "podatnikami", prowadzą ewidencję wyposażenia. Zgodnie z § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia, ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1.500 zł. Ewidencja wyposażenia powinna zawierać co najmniej następujące dane: numer kolejny wpisu, datę nabycia, numer faktury lub rachunku, nazwę wyposażenia, cenę zakupu wyposażenia lub koszt wytworzenia, numer pozycji, pod którą wpisano w księdze koszt związany z nabyciem wyposażenia, datę likwidacji (w tym również datę sprzedaży lub darowizny) oraz przyczynę likwidacji wyposażenia (§ 4 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast w myśl art. 22d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż w przypadku, gdy wartość jednostkowa składnika majątku nie przekracza kwoty 3.500 zł, podatnik może wybrać jedną z następujących możliwości:

1. zaliczyć ww. składniki do środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach ogólnych albo zamortyzować jednorazowo w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ww. ustawy),
2. nie zaliczyć ww. składników do środków trwałych (lecz potraktować je jako wyposażenie), a wydatki poniesione na ich nabycie zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 22d ust. 1 ww. ustawy).

Pamiętać jednakże należy, iż warunkiem zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej (lub szerzej źródłem przychodu jakim jest działalność gospodarcza) oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków. Ciężar udowodnienia tego związku spoczywa na podatniku, zgodnie z zasadą, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż otrzymała Pani z Urzędu Pracy jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej, za które nabyła składniki majątku, które zostały objęte ewidencją wyposażenia. Wartość tych składników przekracza 1.500 zł, nie jest jednak wyższa niż 3.500 zł.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż wydatki sfinansowane ze środków pochodzących z Funduszu Pracy w ramach przyznanej jednorazowej dotacji na podjęcie działalności gospodarczej przeznaczone na zakup składników majątku nie zaliczonych do środków trwałych, a więc na gruncie przedmiotowej sprawy poniesione na nabycie wyposażenia mogą stanowić koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej w miesiącu oddania składników majątku do używania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.