INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2013 r. (data wpływu 17 września 2013 r.) uzupełnionym w dniu 2 grudnia 2013 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 22 listopada 2013 r. znak ILPB1/415-1051/13-2/AA na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 25 listopada 2013 r., wniosek uzupełniono w dniu 2 grudnia 2013 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 29 listopada 2013 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca począwszy od dnia 1 kwietnia 2013 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego towarowego do 1,5 t - krajowy oraz międzynarodowy, objętą grupowaniem PKD nr 49.41.Z. Na chwilę obecną nie zatrudnia żadnych pracowników. Przedmiotem działalności jest świadczenie usług transportowych - przewożenie towarów pod wskazany adres, dokonywanych na konkretne zlecenia kontrahentów. Zasięg działania firmy to głównie obszar kraju oraz kraje europejskie, tj. Hiszpania, Niemcy, Austria, Francja. Są to zarówno wyjazdy jednodniowe jak i wyjazdy kilkudniowe. Forma opodatkowania firmy Wnioskodawcy to: w zakresie podatku dochodowego - zasady ogólne. Ponadto jest płatnikiem podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wyjaśnił, że:

• podróży służbowej pracownika nie można utożsamiać z podróżą służbową pracodawcy, a Ustawa - Kodeks Pracy jest aktem normatywnym stanowiącym zbór przepisów regulujących właśnie prawa i obowiązki objęte stosunkiem pracy w odniesieniu i do pracowników i pracodawców, co w opisanej uprzednio we wniosku ORD-IN sytuacji nie ma zastosowania. W związku z powyższym przepis Kodeksu Pracy definiujący podróż służbową w przypadku Wnioskodawcy nie będzie miał zastosowania. Jednakże z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyjaśnia wprost pojęcia podróży służbowej ani pracownika ani też pracodawcy, tym samym nie przewiduje żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na miejsce i rodzaj wykonywanej czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nie rozróżnia też wyjazdu służbowego w celu zawarcia umowy o świadczenie usług, dokonania zakupu czy też świadczenia usługi zawartej w umowie. Pracownikowi cel podróży określa pracodawca w poleceniu wyjazdu, natomiast w przypadku przedsiębiorcy takie polecenie nie występuje, a przedsiębiorca sam określa cel swojego wyjazdu.

Interpretacja MF z dnia 15-02-2010 Sygnatura Akt nr DD2/033/259/PMN/09/1113 stwierdza, iż podróż służbową pracodawcy traktować należy szeroko jest to każdy wyjazd poza siedzibę firmy w celach incydentalnych. Aby więc uznać podróż przedsiębiorcy za służbową muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• podróż musi być związana z prowadzoną działalnością gospodarczą,
• podróż musi służyć osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku świadczenia przez jego firmę usług transportowych, oba te warunki są spełnione przez co czynią każdy wyjazd #61485; świadczenie usługi w wykonywaniu zawartej umowy #61485; podróżą służbową i co za tym idzie dają prawo Zainteresowanemu odliczenia kosztów z nią związanych, w tym też diet. Jedynym ograniczeniem w przypadku Wnioskodawcy będzie art. 22 ustawy o podatku od osób fizycznych, który określa, iż wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi transportowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i związane z nimi wyjazdy w celu dostarczenia towarów pod wskazany adres, spełniają przesłanki podróży służbowej i dają możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet stanowiących ekwiwalent pieniężny przeznaczony na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży służbowej, tak na obszarze kraju jak i poza nim...

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone usługi transportowe - przewóz towarów wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej spełniają przesłanki podróży służbowej, zdefiniowanej w art. 77 (5) § 1 Kodeksu pracy. Zgodnie bowiem z tym przepisem za podróż służbową uznaje się wykonywanie na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy. Pracownikowi wszakże cel podróży określa pracodawca w poleceniu odbycia podróży służbowej, natomiast w przypadku przedsiębiorcy decydującym kryterium dla uznania danego wyjazdu za podróż służbową będzie tylko i wyłącznie ustalenie, czy dany wyjazd ma bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Taki stan faktyczny ma miejsce w przypadku firmy Zainteresowanego. Wyjazdy służbowe polegające na przewozie towarów na konkretne zlecenia kontrahentów mają niezaprzeczalnie bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i służą tylko wyłącznie osiągnięciu przychodów. Tym samym spełnione zostają również warunki objęte przepisem art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z tym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Dla zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, określony wydatek nie może być również wyszczególniony w katalogu negatywnym - wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, ujętych w art. 23 ww. ustawy oraz musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi oraz osób współpracujących do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników, w odrębnych przepisach.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167).

Wskazać przy tym należy, iż zgodnie § 2 ww. rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca świadcząc w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługi transportowe, odbywa podróż służbową.

Mając na względzie cytowane wyżej przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartość diety związanej z podróżą służbową, do wysokości diet przysługujących pracownikom, wskazanej w ww. rozporządzeniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto wyjaśnić należy, że przez przepisy prawa podatkowego ustawodawca rozumie przy tym przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych #61485; art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.). Znaczenie terminu ,,ustawy podatkowe" wyjaśnia art. 3 pkt 1 powołanej ustawy. Na jego mocy, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych, należy przez to rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Jednakże przepisy prawa podatkowego, dotyczącego opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, nie zawierają wskazań ani uregulowań odnoszących się do kwestii zdefiniowania pojęcia ,,podróż służbowa" będącej m.in. przedmiotem zapytania. Z przepisów tych nie wynikają zasady prawidłowego zdefiniowania pojęcia ,,podróż służbowa". Zagadnienie to regulują przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Należy przy tym wskazać, że ustawa Kodeks pracy, mając na względzie definicje określone w ww. art. 3 ust. 1 i ust. 2 ustawy Ordynacja podatkowa, nie jest przepisem prawa podatkowego. Tym samym, upoważnienie dyrektorów izb skarbowych (na podstawie § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego nie obejmuje interpretacji przepisów ustawy Kodeks pracy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.