Money.plFirmaAkty prawneInterpretacje podatkowe

interpretacja indywidualna

Moment powstania obowiązku podatkowego w sytuacji nabycia prawa do wystąpienia z wnioskiem o zwrot wywłaszczonej nieruchomości.

sygnatura: ITPB2/436-204/13/TJ

autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

data: 2014-01-14

słowa kluczowe:decyzja, nieruchomości, prawa majątkowe, spadek

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późń. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późń. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2013 r. (data wpływu 17 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2003 r. Wnioskodawczyni wraz ze swoją matką E. P. i ciotką E. E. - jako spadkobierczynie Pana P. P. - złożyły do Prezydenta Miasta wniosek o zwrot części wywłaszczonej w 1979 r. na podstawie aktu notarialnego (wywłaszczeniowego) zawartego w trybie art. 6 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości nieruchomości położonej w G. składającej się z działki nr 463/16 o pow. 545 m2, nr 464/16 o pow. 3.555 m2 i nr 455/16 o pow. 647 m2.

Spadek po P. P. nabyli jego żona R. P. (1/3) oraz dzieci: córka E. E. (1/3) i syn J. P. (1/3). Jedynym spadkobiercą J. P. była jego żona E. P.. Natomiast spadek po R. W. P. nabyła córka E. E. (1/2) oraz Wnioskodawczyni (1/2).

W konsekwencji spadkobiercami P. P. na moment złożenia wniosku o zwrot wywłaszczonej nieruchomości byli: Wnioskodawczyni (udział 1/6), E. P. (udział 2/6) i E. E. (udział 3/6).

W 2012 r. na podstawie aktu poświadczenia dziedziczenia Wnioskodawczyni stała się sukcesorem generalnym swojej matki E. P., w związku czym przysługiwał jej łączny udział w roszczeniu o zwrot wywłaszczonej nieruchomości wynoszący 1/2 (1/6+2/6).

Odziedziczone po wstępnej (matce) mieszkanie zostało zgłoszone właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego przez Wnioskodawczynię w ustawowym terminie 6 miesięcy od dnia sporządzenia aktu poświadczenia dziedziczenia. Jednocześnie Wnioskodawczyni nie ujęła we wniosku SD-Z2 roszczenia o zwrot części wywłaszczonej nieruchomości, które to przysługiwało jej matce. W związku z właściwie złożonym zgłoszeniem SD-Z2, na podstawie art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn Wnioskodawczyni została zwolniona z obowiązku zapłaty podatku od spadków i darowizn.

Prezydent Miasta wykonujący zadania starosty z zakresu administracji rządowej, na podstawie decyzji z dnia 12 lutego 2013 r., powołując się na treść art. 136 i 137 ustawy o gospodarce nieruchomościami orzekł o zwrocie przedmiotowej nieruchomości, stanowiącej działkę nr 464/16 o pow. 3.555 m2 na rzecz Wnioskodawczyni (1/2) oraz Pani E. E. (1/2) z uwagi na brak realizacji celu wywłaszczenia na przedmiotowym gruncie. Powyższa decyzja została zaskarżona. Wojewoda orzekający jako organ II instancji, na podstawie decyzji z dnia 24 lipca 2013 r. rozstrzygnął o zwrocie nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni w udziale 1/2 oraz Pani E. E. w 1/2 części. Wskazana decyzja jest ostateczna, nie została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w związku z czym podlega wykonaniu w rozumieniu art. 9a ustawy o gospodarce nieruchomościami. Postępowanie administracyjne co do dwóch pozostałych działek: nr 463/16 o pow. 545 m2 oraz nr 455/16 o pow. 647 m2 jest nadal w toku (nie została wydana kolejna decyzja częściowa).

Wobec powyższego zadano następujące pytania:

  1. Czy z samego faktu nabycia spadku po osobie uprawnionej do żądania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości, potwierdzonego prawomocnym postanowieniem sądu o stwierdzeniu nabycia spadku albo aktem poświadczenia dziedziczenia, powstaje obowiązek podatkowy z tytułu nabycia prawa majątkowego (roszczenia o zwrot) w drodze spadkobrania w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn...
  2. Czy w przypadku realizacji (poprzez złożenie wniosku o zwrot wywłaszczonej nieruchomości lub jej części) przez spadkobiercę osoby wywłaszczonej roszczenia określonego w art. 136 ust. 3 i 137 ustawy o gospodarce nieruchomościami powstaje obowiązek podatkowy z tytułu nabycia roszczenia o zwrot w drodze spadkobrania w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn... W związku z tym, że zdaniem Wnioskodawczyni, obowiązek podatkowy nie powstaje w przypadku zarówno wskazanym w pytaniu 1 jak i 2, wnioskodawca z ostrożności zadaje kolejne pytanie:
  3. Czy w przypadku realizacji przez spadkobiercę osoby wywłaszczonej roszczenia określonego w art. 136 ust. 3 i 137 ustawy o gospodarce nieruchomościami i w konsekwencji uzyskania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (lub jej części) powstaje obowiązek podatkowy, w związku ze ziszczeniem się warunku zawieszającego o jakim mowa w art. 6 ust. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, z tytułu nabycia prawa majątkowego (prawa własności nieruchomości) w drodze spadkobrania w rozumieniu tej ustawy...

Zdaniem Wnioskodawczyni, realizacja przez spadkobierców roszczeń określonych w art. 136 ust. 3 i 137 ustawy o gospodarce nieruchomościami przysługujących właścicielom wywłaszczonych nieruchomości lub ich spadkobiercom nie jest objęta zakresem przedmiotowym ustawy o podatku od spadków i darowizn, niezależnie które z trzech powyższych pytań się zada.

Wnioskodawczyni wyjaśnia, że uprawnienie spadkobiercy do żądania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości pochodzi bezpośrednio nie z samego zdarzenia prawnego jakim jest spadkobranie, lecz z mocy prawa - przepisu art. 136 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Źródło uprawnienia do żądania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości nie wynika z nabytego spadku, a bezpośrednio z ustawy o gospodarce nieruchomościami - art. 136 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wyjaśnia, że przepis art. 136 ust. 3 w zw. z art. 137 ww. ustawy stanowi wprost, że prawo do żądania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości przysługuje byłemu właścicielowi lub jego spadkobiercom. W przypadku okoliczności sprawy przedstawionej w stanie faktycznym były właściciel Pan P. P. nie miał możliwości prawnych wystąpienia z wnioskiem o zwrot wywłaszczonej nieruchomości, ponieważ w dniu jego śmierci tj. 1987 r. obowiązywały przepisy ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 22, poz. 99), które nie ustanawiały uprawnień na rzecz byłych właścicieli nieruchomości w zakresie żądania zwrotu nieruchomości. Wobec tego - w ocenie Wnioskodawczyni - jeżeli Pan P. P. nie nabył roszczenia o zwrot wywłaszczonej nieruchomości, to znaczy że wskazane roszczenie o zwrot wywłaszczonej nieruchomości nie weszło w skład masy spadkowej po nim. Dopiero przepisy obecnie obowiązującej ustawy o gospodarce nieruchomościami, które weszły w życie 1 stycznia 1998r. wyposażyły byłych właścicieli lub ich spadkobierców w prawo żądania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości w sytuacji niezrealizowania na wywłaszczonej nieruchomości celu wywłaszczenia. Spadkobiercy Pana P. P.: Wnioskodawczyni (udział 1/6), E. P. (udział 2/6) i E. E. (udział 3/6) korzystając z przyznanego im w drodze ustawy o gospodarce nieruchomościami uprawnienia do żądania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości, w 2003 r. wystąpili do Prezydenta Miasta wykonującego zadania starosty z zakresu administracji rządowej z wnioskiem o zwrot wywłaszczonej nieruchomości. Wnioskodawczyni wskazuje, że stanowisko to znajduje odzwierciedlenie w interpretacjach Urzędów Skarbowych, w tym postanowieniu z dnia 29 lipca 2005 r. wydanym przez Naczelnika Urzędu Skarbowego, w którym stwierdzono, że w związku ze zwrotem wywłaszczonej nieruchomości spadkobiercy po zmarłym właścicielu nie są zobowiązani do uiszczenia podatku od spadków i darowizn.

Ponadto Wnioskodawczyni wyjaśnia, że analizując charakter prawny roszczenia o zwrot wywłaszczonej nieruchomości należy zwrócić uwagę na jego specyficzne cechy.

Po pierwsze roszczenie o zwrot wywłaszczonej nieruchomości jest roszczeniem niezbywalnym (art. 136 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami). W przypadku ewentualnego stwierdzenia, iż roszczenie o zwrot jest prawem majątkowym, którego nabycie w drodze dziedziczenia powoduje powstanie obowiązku podatkowego, to organ podatkowy nie byłby w stanie określić realnej wartości przysporzenia uzyskanego przez podatnika w drodze spadkobrania. Przy realizacji roszczenia o zwrot trudno jest mówić o jakimkolwiek przysporzeniu w sytuacji, gdy wnioskodawca postępowania nie jest wstanie przewidzieć jego wyniku. Nie można również przewidzieć czy uprawniony do żądania zwrotu w ogóle kiedykolwiek skorzysta z przysługującego mu roszczenia i złoży stosowny wniosek.

Po drugie decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości, jako decyzja o charakterze konstytutywnym wywołuje skutki ex nunc (na przyszłość). W związku z tym niedopuszczalne jest w takiej sytuacji domniemanie ciągłości posiadania. Ewentualne przysporzenie po stronie podatnika następuje dopiero po odzyskaniu wywłaszczonej nieruchomości. Dodatkowo, skuteczne skorzystanie z roszczenia o zwrot wywłaszczonej nieruchomości wymaga zachowania kilku warunków. Przede wszystkim, do skutecznego zrealizowania roszczenia o zwrot wywłaszczonej nieruchomości wymagane jest łączne wystąpienie wszystkich uprawnionych. W przypadku śmierci jednego z uprawnionych organ prowadzący postępowanie zwrotowe zobowiązuje spadkobierców zmarłej strony do wystąpienia z wnioskiem o zwrot nieruchomości. Powyższe twierdzenie znajduje aprobatę w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. Legitymację procesową do uzyskania merytorycznego rozstrzygnięcia posiadają jedynie wspólnie działający wszyscy współwłaściciele nieruchomości lub ich spadkobiercy (wyr. NSA z dnia 9 lutego 2012r., sygn. akt I OSK 316/11). Tym samym wskazuje, że do uzyskania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości nie wystarczy sam fakt bycia spadkobiercą (potwierdzony postanowieniem sądu albo aktem poświadczenia dziedziczenia) ale także złożenie wniosku o zwrot wywłaszczonej nieruchomości (jej części) przez spadkobiercę.

Kolejnym warunkiem skorzystania z roszczenia o zwrot wywłaszczonej nieruchomości jest konieczność złożenia stosownego wniosku z żądaniem zwrotu z uwagi na jej zbędność na cel wywłaszczenia. Wnioskodawczyni powołuje przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2007r., sygn. akt III SA/Wa 2753/06, że uprawnienie do wzruszenia aktu administracyjnego będącego podstawą przejęcia nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa nabyte w drodze spadkobrania powoduje, iż spadkobierca uzyskuje przymiot strony w stosunku prawnym łączącym go z organem administracji publicznej. Pełna realizacja przysługującego roszczenia wymaga od uprawnionego złożenia stosownego wniosku. Wnioskodawczyni uważa, że przytoczone powyżej twierdzenie znajduje zastosowanie na kanwie sprawy przedstawionej w niniejszym wniosku. Wnioskodawczyni będąc spadkobiercą R. P. - żony byłego właściciela nieruchomości P. P. korzystając z uprawnienia sprecyzowanego w art. 136 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami była zobowiązana do złożenia stosownego wniosku zawierającego żądanie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości. Tak samo w sytuacji, gdy w toku postępowania o zwrot wywłaszczonej nieruchomości w miejsce dotychczasowej strony postępowania wstępują jej spadkobiercy niezbędne jest złożenie przez nich (spadkobierców) wniosku o zwrot wywłaszczonej nieruchomości. Taka jest też praktyka organów administracji rozstrzygających w sprawach o zwrot, które to każdorazowo żądają złożenia przez spadkobierców poza dokumentem potwierdzającym spadkobranie, właśnie wniosku o zwrot wywłaszczonej nieruchomości. Dopiero złożenie stosownego wniosku przez spadkobiercę powoduje skonkretyzowanie jego roszczenia, lecz nie przesądza to o zasadności takiego roszczenia i nie gwarantuje uzyskania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (lub jej części).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. dziedziczenia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni, jako jedna z osób uprawnionych, złożyła wniosek do właściwego organu o zwrot części nieruchomości, wywłaszczonej w 1979 r., na podstawie przepisów ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości. Uprawnienie Wnioskodawczyni do wystąpienia z ww. wnioskiem wynikało z faktu, że jest ona jednym z następców prawnych zmarłych spadkobierców wywłaszczonego właściciela, tj. swojej matki i babki. Działka, której dotyczył wniosek, zwrócona została Wnioskodawczyni i drugiej z uprawnionych osób na mocy decyzji właściwego wojewody z dnia 24 lipca 2013 r., wydanej na podstawie art. 136 i 137 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wobec powyższego Wnioskodawczyni zwraca się z prośbą o wyjaśnienie czy, a jeżeli tak to kiedy, w opisanej sytuacji powstał obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn.

Wyjaśnić więc należy, że w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia obowiązek podatkowy powstaje z chwilą przyjęcia spadku - art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 4 tej ustawy, w przypadku nabycia, które nie zostało zgłoszone do opodatkowania, a następnie nabycie to stwierdzono pismem obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma. Jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, to obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn nie zawierają definicji pojęcia dziedziczenie, przy jego interpretacji odwołać się należy do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Stosownie do art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Na spadek składa się więc ogół praw i obowiązków należących do zmarłego w chwili jego śmierci, które ze swej istoty mogą przejść na jego następców prawnych. Zgodnie natomiast z § 2 ww. przepisu nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami.

Z zacytowanych przepisów wynika, iż spadkobiercy z mocy prawa wchodzą w sytuację prawną, w jakiej pozostawał spadkodawca. Przedmiotem spadku mogą być natomiast zarówno rzeczy, jak i prawa majątkowe. Wyjaśnić przy tym należy, że prawa majątkowe są prawami podmiotowymi, realizującymi interes ekonomiczny uprawnionego i składającymi się na jego majątek. Co do zasady mają one wymiar pieniężny, jednakże, co istotne w omawianej sprawie, służą one jedynie do realizacji interesu ekonomicznego uprawnionego, gdyż zapewniają mu możliwość domagania się konkretnego zachowania ze strony dłużnika (zobowiązanego). Samo nabycie prawa majątkowego nie oznacza jednoczesnego nabycia przedmiotu zobowiązania czy też jego realizacji. Są to bowiem odrębne od nabycia prawa majątkowego, zdarzenia prawne.

Do praw majątkowych zalicza się prawa rzeczowe (własność, użytkowanie wieczyste, prawa rzeczowe ograniczone), wierzytelności, prawa na dobrach niematerialnych o charakterze majątkowym oraz prawa rodzinne o charakterze majątkowym (np. prawo do świadczeń alimentacyjnych). Prawa majątkowe są więc składnikiem masy spadkowej dającym nabywcy w drodze dziedziczenia legitymację prawną do występowania z wnioskiem o ich dochodzenie.

Wobec powyższych argumentów stwierdzić więc należy, że w skład spadku po zmarłej matce i babce Wnioskodawczyni wchodziło prawo majątkowe w postaci roszczenia o zwrot wywłaszczonej nieruchomości, rozumianego jako prawo do wystąpienia z wnioskiem o jej zwrot. Tym samym obowiązek podatkowy w tym zakresie powstał odpowiednio w chwili przyjęcia spadku po zmarłej babce (ewentualnie w dacie sporządzenia dokumentu lub uprawomocnienia postanowienia sądu stwierdzającego jego nabycie) i w dacie sporządzenia aktu poświadczenia dziedziczenia po zmarłej matce.

Nie można przy tym zgodzić się z twierdzeniem przedstawionym w treści wniosku, zgodnie z którym Wnioskodawczyni nie mogła nabyć roszczenia o zwrot wywłaszczonej nieruchomości, gdyż sam wywłaszczony właściciel takiego uprawnienia nie posiadał. Analiza przepisów regulujących zasady i tryb wywłaszczenia nieruchomości zarówno tych, na podstawie których dokonano wywłaszczenia, jak i obowiązujących w chwili śmierci wywłaszczonego właściciela wskazuje, że uprawnienie takie przysługiwało każdemu wywłaszczonemu właścicielowi. Jak stanowi bowiem art. 34 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1974 r. Nr 10, poz. 64 z późn. zm.) nieruchomość wywłaszczona w trybie niniejszej ustawy podlega zwrotowi na rzecz wywłaszczonego właściciela, jeżeli naczelnik powiatu ustali, że nieruchomość nie została użyta i jest zbędna na cele, dla których orzeczono wywłaszczenie.

Tożsame uprawnienie wynikało z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127 z późn. zm.), zgodnie z którym nieruchomość wywłaszczona lub jej część podlega zwrotowi na rzecz poprzedniego właściciela lub jego następcy prawnego na jego wniosek, jeżeli stała się zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu.

Tym samym skoro uprawnienie do domagania się zwrotu wywłaszczonej nieruchomości przysługiwało wywłaszczonemu właścicielowi, to niewątpliwe źródłem takiego uprawnienia dla Wnioskodawczyni był spadek. Oczywistym jest, że prawo do zwrotu nieruchomości musi wynikać z ustawy. Jednak uprawnienie Wnioskodawczyni do realizacji takiego prawa swoje źródło ma w spadku. Gdyby bowiem nie posiadała statusu spadkobiercy nie miałaby prawa wystąpienia z wnioskiem o zwrot wywłaszczonej nieruchomości. Nie mogłaby wiec skutecznie domagać się realizacji uprawnienia wynikającego z ustawy.

Nie można również podzielić poglądu Wnioskodawczyni, zgodnie z którym o braku obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn z tytułu nabycia roszczenia o zwrot wywłaszczonej nieruchomości przemawia niezbywalność takiego prawa, co mogłoby powodować problemu z ustaleniem wartości realnego przysporzenia uzyskanego przez podatnika. Artykuł 8 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowi bowiem, że wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw, a wartość praw do wkładów oszczędnościowych - w wysokości tych wkładów. To więc na nabywcy ciąży obowiązek podania właściwemu organowi podatkowemu wartości nabytego prawa. Wartość ta może natomiast podlegać jedynie kontroli dokonywanej przez organ podatkowy w postępowaniu, prowadzonym na podstawie art. 8 ust. 4 ustawy.

Niemniej jednak okoliczność ta pozostaje bez wpływu na sam moment powstania obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn. O jego powstaniu decyduje bowiem samo nieodpłatne nabycie prawa majątkowego w drodze spadku i dla zdarzenia takiego wartość przedmiotu nabycia pozostaje bez znaczenia.

W rezultacie stwierdzić należy, że w opisanej sytuacji zdarzeniem powodującym powstanie obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn było nabycie w drodze dziedziczenia przez Wnioskodawczynię prawa majątkowego w postaci roszczenia o zwrot wywłaszczonej nieruchomości. Dla powstania obowiązku podatkowego w tym podatku pozostaje natomiast bez znaczenia fakt realizacji tego prawa, polegający na wystąpieniu z wnioskiem o zwrot czy też faktyczny zwrot nieruchomości, będący efektem pozytywnego rozpatrzenia takiego wniosku. Zdarzenia te nie zostały bowiem objęte zakresem przedmiotowym ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

WYSZUKIWARKA

NAJPOPULARNIEJSZE PROBLEMY