INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 2 października 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 13 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej opłaty rocznej uiszczanej, z tytułu użytkowania gruntu wyłączonego z produkcji rolnej, przed oddaniem do używania wybudowanego na nim obiektu magazynowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej uiszczanej opłaty rocznej, z tytułu użytkowania gruntu wyłączonego z produkcji rolnej, przed oddaniem do używania wybudowanego na nim obiektu magazynowego.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako wspólnik - komandytariusz spółki komandytowej (dalej: jako ,,Spółka"), która to zajmuje się przede wszystkim działalnością związaną z transportem, magazynowaniem i przechowywaniem towarów. Podatek od dochodu uzyskanego przez Spółkę rozliczają wspólnicy proporcjonalnie do swoich udziałów w Spółce.

Spółka w swoim majątku posiada prawo użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej teren niezabudowany (dalej: jako ,,Działka"). Pierwotnie działka stanowiła grunty rolne. Spółka planuje w niedalekiej przyszłości budowę nowego obiektu w postaci budynków magazynowych (Park Logistyki dalej: jako ,,Obiekt"), który ma posłużyć działalności Spółki. Inwestycja stanowić będzie obiekt magazynowy wraz z zapleczem socjalno-biurowym. W szczególności obiekt ten będzie wykorzystywany przez Spółkę w celu świadczenia usług magazynowania towarów należących do klientów (w tym składowanie/przechowywanie załadunek, rozładunek, prowadzenie dokumentacji związanej z przyjęciem/wydaniem towarów). Możliwe będzie także zaistnienie sytuacji, w której Spółka będzie transportować towary należące do zleceniodawcy z jego zakładu produkcyjnego do magazynu należącego do opisywanego obiektu. Na mocy decyzji Starosty, działka przeznaczona pod budowę obiektu została trwale wyłączona z produkcji rolniczej. W tej samej decyzji ustalono należność z tytułu wyłączenia Działki z produkcji rolnej oraz jednocześnie zwolniono Spółkę z obowiązku uiszczenia jednorazowej opłaty z tytułu wyłączenia działki z produkcji rolnej. W zamian ustalono opłatę roczną z tytułu jej użytkowania, stanowiącą 10% kwoty pierwotnej opłaty za odrolnienie nieruchomości. Spółka została zobowiązana do dokonywania opłat rocznych za każdy rok kalendarzowy przez okres 10 lat w terminach do 30 czerwca każdego roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty odrolnienia gruntu ponoszone przez Spółkę, do momentu oddania do używania środka trwałego w postaci obiektu magazynowego będą zwiększać jego wartość...

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z brzmieniem przepisu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm. dalej: Ustawa), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. Natomiast ust 2 powyższego artykułu wskazuje, że zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 Ustawy.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 Ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 Ustawy.

Ustawa w art. 5a pkt 1 definiuje przy tym inwestycje poprzez odesłanie do pojęcia środków trwałych w budowie funkcjonującego na gruncie ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 361 ze zm. dalej: ,,Ustawy o rachunkowości"). Zgodnie natomiast z art. 3 pkt 16 Ustawy o rachunkowości, środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwale w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się zgodnie z art. 22g Ustawy. W szczególności, stosownie do art. 22g ust. 1 Ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia;

Za koszt wytworzenia zgodnie z art. 22g ust. 4 Ustawy uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Zatem do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem od momentu rozpoczęcia inwestycji aż do momentu przekazania środka do używania. Nakład inwestycyjny, w myśl regulacji al. 22g ust 4 Ustawy, oznacza wszystkie koszty poniesione dla realizacji inwestycji, w tym na działania wstępne, przygotowujące prace rzeczowe.

Natomiast użycie przez ustawodawcę zwrotu, że do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych oznacza, że katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty, co wskazuje na to, że mieszczą się w nim również inne, niewymienione wprost koszty, które będę miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku.

Z wyżej przytoczonej regulacji wynika, że decydujące znaczenie dla zaliczenia określonego wydatku do wydatków stanowiących koszt wytworzenia środka trwałego, ma ma możliwość powiązania danego wydatku z konkretnym przedsięwzięciem środkiem trwałym. Ponadto dla prawidłowego rozliczenia kosztów wytworzenia środków trwałych, znaczenie ma określenie momentu zakończenia inwestycji i momentu faktycznego oddania tych środków do używania. Bowiem wszelkie wydatki pozostające w związku z wytworzeniem środka trwałego i poniesione do dnia oddania go do używania mają wpływ na jego koszt wytworzenia. Koszt ten zarazem stanowi o wartości początkowej środka, trwałego, od której dokonuje się następnie odpisów amortyzacyjnych. Natomiast wydatki poniesione po tym dniu, mimo że dotyczą wytwarzanego środka trwałego stanowią koszty uzyskania przychodów w myśl art. 22 ust. 1 Ustawy, jeżeli zachodzą przesłanki, o których mowa w tym przepisie i nie zostały wymienione w negatywnym katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, tj. w art. 23 ust. 1 Ustawy.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego Spółka planuje na gruncie, który wykorzystuje na zasadach użytkowania wieczystego postawić Obiekt, który ma służyć działalności Spółki. W szczególności Obiekt będzie wykorzystywany przez Spółkę w celu świadczenia usług magazynowania towarów należących do klientów (w tym i składowanie/przechowywanie, załadunek, rozładunek, prowadzenie dokumentacji związanej z przyjęciem/wydaniem towarów). Ze względu na fakt, że użytkowana przez: Spółkę nieruchomość stanowią grunty rolne Spółka wystąpiła do Starostwa o odrolnienie opisywanego gruntu. Starosta na mocy decyzji dokonał odrolnienia gruntu oraz zobowiązał Spółkę do uiszczenia z tego tytułu opłaty i ustalił, że Spółka płacić będzie opłatę roczną za każdy rok kalendarzowy stanowiącą 10 % należności przez okres 10 kolejnych lat. Termin opłaty za dany rok ustalono na 30 czerwca danego roku.

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym przypadku koszty związane z odrolnieniem gruntu poniesione do momentu zakończenia inwestycji oraz oddania Obiektu do używania stanowić będą wydatki związane z inwestycją. W związku z powyższym koszty te powinny zwiększać wartość wytwarzanego środka trwałego. Na gruncie wyżej przytoczonych przepisów należy uznać, że katalog kosztów które zwiększają wartość wytworzonych środków trwałych zgodnie z wolą ustawodawcy jest katalogiem otwartym. Zatem także wydatek związany z odrolnieniem gruntu wpisuje się w dyspozycję przepisu art. 22g ust. 4 Ustawy.

Kolejnym elementem uznania danego kosztu za wydatek zwiększający wartość danego środka trwałego jest związek poniesionego kosztu z daną inwestycją. Opłata za odrolnienie gruntu na którym Spółka będzie budować opisywany Obiekt posiada bez wątpienia walor wydatku ściśle związanego z daną inwestycją. Jedynie poprzez odrolnienie posiadanego przez Spółkę gruntu możliwe jest rozpoczęcie jakichkolwiek prac budowlanych związanych z realizacją opisywanego projektu. Opłata związana z odrolnieniem gruntu, jako wydatek niezbędny związany z budową obiektu, stanowić będzie zwiększenie wartości wytwarzanego środka trwałego.

Reasumując ze względu na przedstawione powyżej argumenty zdaniem Wnioskodawcy ponoszone przez Spółkę wydatki na odrolnienie gruntu do momentu zakończenia inwestycji i oddania środka trwałego do używania będą podwyższać wartość środka trwałego (inwestycji) w postaci budowanego obiektu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1030 ze zm., dalej: ,,KSH"), spółka osobowa to - spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej. Dochody spółek osobowych, co do zasady, (poza spółką komandytowo-akcyjną) nie stanowią zatem odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej (w tym wspólników spółki komandytowej). Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej będzie uzależniony od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikami spółki komandytowej są osoby prawne, to dochód z udziału w tej spółce podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Natomiast, jeśli wspólnikami takiej spółki są osoby fizyczne, to dochód z udziału w tej spółce podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat,
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

W świetle ww. przepisów, uzyskane przez spółkę komandytową przychody oraz poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u jej wspólników (w tym w przypadku u wspólników spółki komandytowej), proporcjonalnie do ich udziałów w spółce.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ww. ustawa przewiduje dwie kategorie kosztów:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,
• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, czyli takie których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Ww. ustawa nie definiuje pojęć ,,koszty bezpośrednio związane z przychodami" oraz ,, koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami". Jednakże sens tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody.

Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały poniesione w sposób racjonalny w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Kosztami innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika są koszty związane z jego funkcjonowaniem.

Należy również wskazać, że stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Jak stanowi art. 22a ust 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środka trwałego. Sposób jej ustalania, który jest zróżnicowany m.in. ze względu na sposób nabycia składnika majątku trwałego, określa art. 22g ww. ustawy.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 tejże ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie wytworzenia we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia. Za koszt wytworzenia uważa się - zgodnie z art. 22g ust. 4 ustawy - wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka której Wnioskodawca jest wspólnikiem, posiada w swoim majątku prawo użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej teren niezabudowany. W niedalekiej przyszłości Spółka planuje budowę nowego obiektu w postaci obiektu magazynowego, wraz z zapleczem socjalno-biurowym, który ma posłużyć działalności Spółki. W szczególności, Obiekt będzie wykorzystywany przez Spółkę w celu świadczenia usług magazynowania towarów należących do klientów.

W związku z powyższym, Spółka wystąpiła do Starostwa z wnioskiem o zezwolenie na wyłączenie z produkcji rolniczej gruntu przeznaczonego pod budowę ww. Obiektu.

Na mocy decyzji Starosty, Działka przeznaczona pod budowę Obiektu została trwale wyłączona z produkcji rolniczej. W tej samej decyzji ustalono należność z tytułu wyłączenia Działki z produkcji rolnej oraz jednocześnie zwolniono Spółkę z obowiązku uiszczenia jednorazowej opłaty z tytułu wyłączenia Działki z produkcji rolnej. W zamian ustalono opłatę roczną z tytułu użytkowania Działki, stanowiącą 10% kwoty pierwotnej opłaty za odrolnienie nieruchomości. Spółka X została zobowiązana do dokonywania opłat rocznych za każdy rok kalendarzowy przez okres 10 lat w terminach do 30 czerwca każdego roku.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że poniesione przez Spółkę opłaty za wyłączenie gruntów rolnych z produkcji rolnej są powiązane z planowaną inwestycją w postaci budowy budynków magazynowych. Fakt ten nie oznacza jednakże automatycznie, że stanowią one wydatki mieszczące się w kategorii kosztu wytworzenia środka trwałego. Należności te Spółka jest obowiązana uiszczać w związku ze sposobem użytkowania posiadanego majątku (gruntu). Wydatki te nie są więc związane z samym procesem wytworzenia nowego obiektu magazynowego. Tym samym, wiążą się one z możliwością korzystania z nieruchomości na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Oznacza to, że nie zwiększają kosztu wytworzenia środka trwałego, o którym mowa w art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie stanowią elementu wartości początkowej.

Reasumując, wydatki z tytułu odrolnienia gruntu ponoszone przez Spółkę komandytową, w której Wnioskodawca jest komandytariuszem, bez względu na to czy ich poniesienie miało miejsce przed czy po dniu oddania środka trwałego do używania, nie stanowią elementu wartości początkowej środka trwałego (obiektu magazynowego), wpływającego na zwiększenie wartości początkowej składników majątku trwałego Spółki.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.