Czy można uznać z koszty uzyskania przychodów sfinansowany ze środków obrotowych, zakup karnetów wstępu na basen, dla pracowników spółki?

sygnatura: PD-1/42180-76/06

autor: Izba Skarbowa w Krakowie

data: 2006-12-28

DECYZJA

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia ... Ltd. Spółka z o. o. z siedzibą w Krakowie z dnia 16 października 2006 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków - Śródmieście z dnia 3 października 2006 r. Nr PB1/423-11/06/GB, uznające za nieprawidłowe stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku z dnia 24 lipca 2006 r. o udzielenie pisemnej informacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, w sprawie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup karnetów na basen dla pracowników, Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie odmawia uznania stanowiska Spółki za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 24 lipca 2006 r. Spółka zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków - Śródmieście o potwierdzenia stanowiska w kwestii zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup karnetów na basen, udostępnianych wszystkim pracownikom stwierdzając, że Spółka nie posiada funduszu świadczeń socjalnych i zakup karnetów finansowany będzie ze środków obrotowych Spółki. Zdaniem Spółki poniesienie powyższych wydatków będzie powiązane z osiąganym przez Spółkę przychodem, ponieważ karnety te, poprawią ogólną kondycję i samopoczucie pracowników, co przełoży się na efektywność ich pracy, zapobiegnie powstawaniu schorzeń w związku z wykonywaniem pracy w pozycji siedzącej przy komputerze, a także zacieśni więzi pomiędzy pracownikami, poprawi atmosferę w pracy i polepszy współdziałanie w zespole.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 3 października 2006 r. Nr PB1/423-11/06/GB Naczelnik Urzędu Skarbowego Kraków - Śródmieście, odmówił uznania za słuszne stanowiska Spółki. W uzasadnieniu postanowienia organ I instancji stwierdza, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy. Jak dalej stwierdza organ I instancji, stosownie do postanowień art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów, wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztami uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacane zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Ponadto organ I instancji powołuje się na art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz. U. z 1996r. Nr 70, poz. 335 ze zm.).

Pismem z dnia 16 października 2006 r. ... Ltd. Spółka z o. o. złożyła zażalenie na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków - Śródmieście z dnia 3 października 2006 r. Nr PB 1/423-11/06/GB, zarzucając mu naruszenie:
- prawa materialnego tj. art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 6 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych poprzez uznanie, że istnieje generalny zakaz zaliczania wydatków ponoszonych na działalność socjalną do podatkowych kosztów uzyskania przychodów,
- prawa procesowego tj. art. 14a § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa poprzez brak odniesienia do związku pomiędzy wydatkami na zakup karnetów na basen dla pracowników, a osiąganymi przez Stronę przychodami w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podarku dochodowym od osób prawnych, wnosząc o:
- zmianę zaskarżonego postanowienia i orzeczenia, iż przestawione przez Spółkę stanowisko wyrażone we wniosku z dnia 24 lipca 2006 r. w części dotyczącej możliwości zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup karnetów na basen dla pracowników jest prawidłowe,
- ewentualnie - o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

W uzasadnieniu zażalenia z dnia 16 października 2006 r. Spółka podnosi, że stanowisko organu I instancji jest błędne i nie uwzględnia w szczególności treści art. 6 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, bez którego wykładnia art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest niekompletna i stwarza mylne wrażenie, iż celem ustawodawcy było wyeliminowanie wydatków ponoszonych na działalność socjalną z kosztów uzyskania przychodów. Strona podnosi, iż art. 6 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych wskazuje, że odpisy na fundusz stanowią koszt uzyskania przychodów. Zatem twierdzenie organu I instancji, iż wydatki na działalność socjalną nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów jest nieprawidłowe. Spółka stwierdza również, że w wypadku podmiotów, które utworzyły zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, gdyż zmusza je do tego ustawa, bądź też jest to celowe z uwagi na znaczne rozmiary oraz różnorodność oferowanych pracownikom świadczeń, ustawodawca zapewnił możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków służących działalności finansowanej z funduszu w momencie ich poniesienia oraz - konsekwentnie - wykluczył możliwość uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków na działalność socjalną, aby te same wydatki pracodawcy nie były zaliczane w ciężar kosztów dwukrotnie. Jak dalej podnosi Strona, skoro podmioty zobowiązane do posiadania funduszu, bądź też prowadzące działalność socjalną na szeroką skalę, obejmującą nie tylko pracowników, ale też ich rodziny, byłych pracowników; a nawet inne osoby, mają możliwość kwalifikowania poniesionych na ten cel wydatków do kosztów uzyskania przychodów, nie jest zasadne twierdzenie organu I instancji, iż wydatki na działalność socjalną w rozumieniu ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto Spółka podnosi, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnosi się do podmiotów, u których istnieje zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Przepis ten nie ma na celu wyłączenia w ogóle wydatków na cele socjalne spośród kwalifikujących się do kosztów uzyskania przychodów, ale uniemożliwienie zaliczenia tego samego wydatku po raz drugi do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Zdaniem Spółki przepis ten nie reguluje bezpośrednio sytuacji prawnej podmiotów, które prowadzą działalność socjalną pomimo nie posiadania funduszu świadczeń socjalnych.

Zdaniem Spółki, wobec braku wyłączenia wydatków przeznaczonych na działalność socjalną spośród wydatków mogących stanowić koszt uzyskania przychodów, do wydatków na zakup karnetów na basen, należy stosować ogólne kryteria uznawania wydatków za koszty uzyskania przychodów, wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka podnosi jednocześnie, że w celu dokonania oceny poprawności stanowiska podatnika, organ I instancji winien był przeanalizować, czy istnieje związek przyczynowy pomiędzy wydatkami na zakup karnetów udostępnionych pracownikom, a osiągniętymi przez Stronę przychodami, jednak tego nie uczynił.

W końcowej części zażalenia Spółka powołuje się na pismo Ministerstwa Finansów Nr PB3/GN-8213-298/05/1680, w którym zdaniem Strony wyraźnie dopuszczono możliwość uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków na działalność socjalną oraz podobną (np. wyjazdy i spotkania integracyjne). Z pisma tego wynika nie tylko pominięty przez organ I instancji problem istnienia związku przyczynowego pomiędzy takim wydatkiem, a osiągniętymi przychodami, ale również - pośrednio - brak jakichkolwiek generalnych wyłączeń odnoszących się do tego rodzaju wydatków, które uniemożliwiłyby zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów. Strona zarzuca jednocześnie, brak odniesienia się do stanowiska i argumentacji Spółki w tym zakresie, będące konsekwencją błędnego poglądu organu I instancji o istnieniu wyłączenia tej kategorii wydatków z kosztów uzyskania przychodów, co uniemożliwia Stronie polemikę z ewentualnie negatywnym stanowiskiem w tym zakresie. Tym samym, jak twierdzi Strona, naruszono art. 14a § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie potwierdza stanowisko organu I instancji wyrażone w zaskarżonym postanowieniu z dnia 3 października 2006 r. Nr PB 1/423-11/06/GB i stwierdza co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Jak zauważył organ I instancji w myśl art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztami uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacane zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Powołany przez Spółkę, art. 6 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych mówi o tym, że odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3 - 5 i 6a, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności gospodarczej. Powołane w tym przepisie artykuły dotyczą tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, oraz wypłacania świadczeń urlopowych i w przedmiotowej sprawie nie mają zastosowania.

Organ I instancji powołuje się na brzmienie art. 2 ust 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Powołany przepis zawiera definicję działalności socjalnej, zgodnie z którą są to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form krajowego wypoczynku, działalności kulturalno - światowej, sportowo - rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Działalność sportowo - rekreacyjna może być prowadzona w różny sposób, między innymi poprzez zakup dla pracowników karnetów na basen.

W związku z powyższym jak zauważył organ I instancji, wydatki objęte dyspozycją art. 2 wyżej powołanego przepisu mają charakter działalności socjalnej, a te z wyjątkiem wydatków na wypłatę świadczeń urlopowych zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowią kosztu uzyskania przychodu, niezależnie od źródeł ich finansowania.

W kwestii powołanego przez Spółkę pisma Ministerstwa Finansów Nr PB3/GN-8213­298/OS/1680 wyjaśnia się, że pismo to dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na zorganizowanie imprez integracyjnych oraz okolicznościowych dla pracowników, pochodzących ze środków obrotowych firmy i ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z powołanego przez Spółkę pisma wynika również, że tego typu imprezy nie powinny być finansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Zakup przez Spółkę karnetów na basen i przekazywanie ich wybranym pracownikom nie stanowi imprezy integracyjnej i koszt ich zakupu sfinansowany ze środków obrotowych Spółki nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Odnośnie zarzutu Spółki, polegającego na naruszeniu przez organ I instancji art. 14a § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa zauważa się, że powołany przez Stronę przepis mówi o tym, że interpretacja, o której mowa w § 1, zawiera ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa. Zaskarżone postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków - Śródmieście z dnia 3 października 2006 r. Nr PB1/423-11/06/GB zawiera pełną podstawę prawną i odpowiedź na pytanie Strony. Zaznacza się również, że organ wydający interpretację przepisów prawa dokonuje jej zgodnie z art. 14a § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa. Na podstawie powołanego przepisu, Strona składając wniosek do właściwego naczelnika urzędu skarbowego (...) zobowiązana jest do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie. W związku z powyższym zarzut Spółki, polegający na braku odniesienia się przez organ I instancji do argumentacji zawartej we wniosku z dnia 24 lipca 2006 r. należy uznać za bezzasadny i nie znajdujący poparcia w przepisach prawa.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności faktyczne i prawne, Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie odmawia zmiany postanowienia, o którym mowa na wstępie oraz orzeka jak w sentencji decyzji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.

Od decyzji tej służy prawo wniesienia skargi, w dwóch egzemplarzach, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie, w terminie 30 dni od daty jej doręczenia.