Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia lub zwrotu podatku VAT w związku z nabywanymi przez podatnika towarami i usługami, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym?

sygnatura: IBPP2/443-1135/08/ICz

autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

data: 2009-02-03

Wniosek ORD-IN: [ 663 kB]

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2008r. (data wpływu 8 grudnia 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia lub zwrotu podatku VAT w związku z nabywanymi przez podatnika towarami i usługami, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia lub zwrotu podatku VAT w związku z nabywanymi przez podatnika towarami i usługami, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ponosi różne wydatki. Część takich wydatków nie podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki takie - to jest te, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów w podatku dochodowym - związane są natomiast z nabywaniem towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia lub zwrotu podatku VAT należnego w związku z nabywanymi przez podatnika towarami i usługami, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym...

Zdaniem Wnioskodawcy, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia lub zwrotu podatku VAT należnego w związku z nabywanymi przez podatnika towarami i usługami, także wówczas, gdy wydatki na ich nabycie nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - o ile spełnione są wymagania wynikające z art. 86 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług. Przedstawione stanowisko jest, zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe pomimo brzmienia art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług - a to wobec niezgodności przywołanego przepisu polskiej ustawy o VAT z przepisami prawa wspólnotowego (obecnie Dyrektywa 2006/112/WE).

Przywołany przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 polskiej ustawy o VAT należy uznać za niezgodny z przepisami prawa wspólnotowego z tego względu, że przyjęte w nim kryteria są zbyt ogólne, to jest omawiany przepis nie odnosi się do konkretnych towarów i usług. Omawiana polska regulacja prowadzi też do naruszenia zasady neutralności podatku VAT.

Dla poparcia swojego stanowiska wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na wyrok WSA w Warszawie z 30 kwietnia 2008r. sygn. akt III SA/Wa 173/08, w którym WSA odmówił właśnie zastosowania art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT ze względu na jego sprzeczność z przepisami prawa wspólnotowego, jak też z obowiązującymi w prawie unijnym zasadami neutralności i proporcjonalności podatku VAT. Podobny pogląd wyraził WSA we Wrocławiu w wyroku z 4 kwietnia 2007r., sygn. akt SA/Wr 148/07.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przy czym, przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do czynności podlegających opodatkowaniu, podatnikowi o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług i dotyczy podatku naliczonego wynikającego z zakupów towarów i usług wykorzystywanych do dokonywania czynności opodatkowanych. Przepisy przewidują jednak sytuacje, w których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, pomimo tego, iż spełnia on generalnie przesłanki upoważniające go do obniżenia kwoty podatku należnego.

I tak w myśl art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Zatem warunkiem koniecznym aby Wnioskodawca mógł dokonać odliczenia podatku naliczonego od poniesionych na działalność gospodarczą wydatków, jest uznanie ich za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Z wniosku wynika, iż Podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ponosi różne wydatki. Część takich wydatków nie podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki takie - to jest te, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów w podatku dochodowym - związane są natomiast z nabywaniem towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów usług.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, iż Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków poniesionych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, w sytuacji gdy poniesionych wydatków nie będzie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy tutaj powołać się na przepis art. 17(6) zdanie trzecie Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. U. UE. L. Nr 145 poz. 1 ze zm.), w myśl którego do czasu wejścia powyższych regulacji (listy wyłączeń spod prawa do odliczenia podatku), Państwa Członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej dyrektywy. Podobne regulacje zawarte zostały w art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r., w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. Nr 347 poz. 1 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007r. Powyższą regulację należy rozumieć w ten sposób, że krajowy akt prawny implementujący dyrektywę może co najwyżej utrzymywać dotychczasowe wyłączenia i ograniczenia, nie może zaś pogorszyć sytuacji podatników w odniesieniu do przepisów dotychczasowych.

Komentowany przepis odnosi się do momentu wejścia w życie dyrektywy dla danego państwa członkowskiego. Momentem ,,wejścia w życie dyrektywy" dla Polski (państwa przystępującego dla wspólnoty już po pierwotnym terminie jej wejścia w życie był moment akcesji. Tak więc terminem wejścia w życie Szóstej Dyrektywy Rady dla Polski był dzień 1 maja 2004r., jako że wówczas nasz kraj przystąpił do Wspólnoty Europejskiej.

W tym miejscu należy stwierdzić, że przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług jest odpowiednikiem obowiązującego do dnia 30 kwietnia 2004r. przepisu art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.). Tak więc podobnie jak w ustawie z 1993r., także w obowiązującej obecnie ustawie o podatku od towarów i usług utrzymano brak prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, czyli nie nastąpiła zmiana prowadząca do poszerzenia zakazu odliczenia z tego tytułu.

Od dnia 1 maja 2004r. w tej części zostało wprowadzone ograniczenie w trybie art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy, które wcześniej obowiązywało i było stosowane.

Tak więc należy stwierdzić, że przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług jest zgodny z prawem unijnym.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, tj. stanu prawnego obowiązującego do dnia 30 listopada 2008r.

Ponadto informuje się, że w przedmiocie interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej ustalenia czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia lub zwrotu podatku VAT w związku z nabywanymi przez podatnika towarami i usługami, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym (w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 grudnia 2008r.) wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Tut. organ pragnie dodatkowo wskazać, że organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa (art. 120 Ordynacji podatkowej). Wyroki sądów nie mają natomiast charakteru powszechnie obowiązującego prawa.

Zauważa się też, iż zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły. Bez wpływu na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy mają powoływane we wniosku wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.