sygnatura: PP-3/i/4407/12/05
autor: Izba Skarbowa w Krakowie
data: 2005-04-14
| słowa kluczowe: | energia, opłata, sankcja pieniężna |
DECYZJA
Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie, po rozpoznaniu zażalenia Spółki z dnia 5.03.2005 r. na postanowienie Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego z dnia 28.02.2005 r. nr PP2/443-67/OS/KH/12438 w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług nielegalnego poboru energii,działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60).
odmawia zmiany przedmiotowego postanowienia uznając, iż zawarta w nim ocena prawna stanowiska przedstawionego w zapytaniu jest prawidłowa
UZASADNIENIE
Pismem z dnia 31.01.2005 r. (wpływ do Urzędu Skarbowego - w dniu 01.02.2005 r.) Spółka zwróciła się do Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego zgodnie z przepisem art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej.
Z opisanego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, iż prowadzi działalność w zakresie dostawy energii elektrycznej za odpłatnością W sytuacji wykrycia nielegalnego poboru energii Spółka zgodnie z przepisami Prawa energetycznego pobiera opłaty na zasadach określonych w taryfie lub dochodzi od winnych odszkodowania na zasadach ogólnych. Opłaty określone w taryfie mają charakter sankcyjny, podlegają ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Zdaniem Spółki przedmiotowe opłaty nie mieszczą się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w postanowieniu z dnia 28.02.2005 r., nr PP2/443-67/O5/KH/12438 nie podzielił stanowiska Spółki i stwierdził, iż pobranie energii dokonane m. in. bez umowy zawartej ze sprzedawcą czy też niezgodnie z warunkami określonymi w umowie stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535) i podlega opodatkowaniu 22 % stawką podatku zgodnie z art. 41 ust. 1 tej ustawy. Analogiczne stanowisko w tym zakresie zajął Minister Finansów w piśmie z dnia 30.12.2004 r. nr PP1/811-1152/04/KSz/2655, wydanym w trybie art. 14 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej.
Na powyższe postanowienie Spółka zażaliła się pismem z dnia 05.03.2005 r. podnosząc, iż z literalnego brzmienia przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, jak również z orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, nie można wywieźć wniosku jakoby przedmiotowe opłaty były zapłatą związaną z odpłatną dostawą towarów (art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w zw. z art 57 Prawa energetycznego) czy też z usługą wykonywaną przez Spółkę. W związku z tym nie ma podstaw prawnych do obciążenia ich podatkiem od towarów i usług.
Zdaniem Spółki nie można przyjąć, że nielegalny pobór energii i pobranie opłaty sankcyjnej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż w takim przypadku nie dochodzi do przeniesienia na inny podmiot prawa do rozporządzania określonym towarem. Brak jest bowiem wzajemnego porozumienia stron dotyczącego przeniesienia energii jako towaru przez jeden podmiot na inny, z zamiarem aby nabywca uzyskał prawo do jego swobodnego zużycia. Ponadto opłata za nielegalniepobraną energię stanowi swoistą karę (odszkodowanie) za zachowanie podmiotu sprzeczne z przepisami prawa, zatem nie stanowią one wynagrodzenia za nielegalnie pobraną energię. Brak jest również ścisłego powiązania pomiędzy wartością wydanego towaru, a wynagrodzeniem z tytułu jego nabycia, opłaty sankcyjne mogą mieć wartość mniejszą lub większą niż to co faktycznie zostało nielegalnie pozyskane. Spółka powołuje również na przepis art. 6 pkt 2 ustawy o VAT, który stanowi, iż przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.
Po rozpoznaniu złożonego zażalenia oraz akt sprawy, Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie stwierdza.
Zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 10.04.1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1504 ze zm.) w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii z sieci, sprzedawca pobiera opłaty za nielegalnie pobrane paliwo lub energię w wysokości określonej w taryfach. Opłaty, o których mowa powyżej, podlegają ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Czynności, o których mowa wyżej, podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Przepis ten odnosi się m.in. do sytuacji, gdy dana czynność jest dozwolona, ale jej dokonanie jest uwarunkowane np. wcześniejszym zawarciem umowy. Nielegalnego poboru energii nie należy rozpatrywać, jak wskazuje Spółka, jako czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Do powyższej sytuacji nie znajduje bowiem zastosowania art. 58 § 1 kodeksu cywilnego.
Ustosunkowując się natomiast do zarzutu Spółki dotyczącego jedynie sankcyjnego charakteru opłaty pobieranej w przypadku nielegalnego poboru energii należy stwierdzić, iż de fakto opłata ta, pobierana na podstawie odrębnych przepisów, stanowi należność za przekazany towar (energię). Pobierana opłata stanowi w tyrn przypadku ekwiwalent za pobraną energię i nie może być oceniana inaczej niż zapłata za wydany towar, a więc czynność mieszczącą się w zakresie regulacji ustawy podatku o VAT. Nie ma znaczenia przy tym czy czynność ta odbywa się bez umowy zawartej ze sprzedawcą czy też niezgodnie z warunkami określonymi w umowie.
W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej powołane przez Spółkę w zażaleniu orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości nie potwierdzają zarzutów Spółki o rażącej sprzeczności postanowienia Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego z tymi orzeczeniami.
Powyższa interpretacja:
- dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących,
- nie jest wiążąca dla podatnika (płatnika/inkasenta) następcy prawnego podatnika/osoby trzeciej odpowiedzialnej za zaległości podatkowe, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.
Z w/wymienionych względów orzeczono jak w sentencji.
Decyzja niniejsza jest ostateczna.
Na decyzję służy prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Topolowa 5 z powodu jej niezgodności z prawem.
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji.