Z powodu kryzysu finansowego także faktorzy bardziej ostrożnie oceniają ryzyko. Ale ocena każdej transakcji jest bardzo indywidualna. Jeżeli przedsiębiorca potrzebuje poprawić płynność finansową swojej firmy, to warto spróbować uzyskać ofertę od faktora.
Ale jeśli przedsiębiorca znajduje się w grupie wysokiego ryzyka, najprawdopodobniej będzie miał większe trudności w uzyskaniu faktoringu oraz prawdopodobnie będzie zobowiązany do udzielenia dodatkowych zabezpieczeń na poczet przyszłych transakcji.
W pierwszym kwartale roku 2010 obroty wzrosły faktorów o 22 proc. w stosunku do okresu poprzedniego.
Warto zwrócić uwagę, że branże w poszczególnych grupach ryzyk zmieniają się.
Jeszcze jakiś czas temu kopalnie kamienia ze względu na inwestycje budowlane i drogowe cieszyły się dużym zaufaniem. I odwrotnie. Branża rolna czy przetwórstwa rybnego parę lat temu była postrzegana jako trudna i niepewna.
Etapy uruchamiania umowy faktoringu
Przedsiębiorca ma możliwość podpisania umowy faktoringu korzystając z pomocy brokera finansowego lub własnymi siłami. Proces uruchamiania faktoringu odbywa się kilku etapowo i za każdym razem wygląda inaczej.
Pierwszym krokiem jest kontakt np. z brokerem finansowym w celu sprecyzowania potrzeb firmy. Przyszły faktorant przedstawia dane rejestrowe, finansowe oraz udziela odpowiedzi na kilka pytań dotyczących odbiorców. Na ich podstawie firma przygotowuje zapytanie ofertowe do faktorów, jednocześnie starając się ustalić potencjalną grupę faktorów zainteresowanych przedstawieniem konkretnej oferty. Warto jest mieć kilka ofert, choćby po to, żeby odrzucić najgorszą cenowo lub jakościowo i móc w przyszłości negocjować warunki z faktorem najlepiej spełniającym oczekiwania przedsiębiorstwa.
Po otrzymaniu konkretnych ofert, zespół analityczny przygotowuje opracowanie brokerskie zawierające wszystkie otrzymane oferty wraz z porównaniem. Takie zestawienie jest przedstawione klientowi w trakcie spotkania, na którym omawiane są wszystkie oferty i ich szczegóły.
Klient decyduje się na wybór konkretnej oferty i zaczyna negocjować z faktorem warunki faktoringu. Często niestety jest to proces długotrwały, ponieważ parametrów umowy jest bardzo wiele. Broker finansowy nie uczestniczy już w tych negocjacjach, jednak jeżeli Klient ma do niego zaufanie i potrzebuje pomocy, może na nią liczyć.
We wstępnej fazie rozmów ustala się które faktury będą podlegały cesji oraz uzgadnia się warunki nabywania wierzytelności przez faktora. Faktor bada stan majątkowy faktoranta, wielkość obrotów i stabilność kontraktów handlowych oraz ocenia jego sytuację finansową. Faktor zanim podpisze umowę musi otrzymać wszelkie informacje o wierzytelnościach oraz ich prawnych zabezpieczeniach, dane o faktorancie i dłużnikach (odbiorcach), którzy odgrywają najważniejszą rolę.
Strony umowy omawiają między innymi warunki nabywania wierzytelności przez faktora oraz decydują które z nich mogłyby podlegać cesji. Na tym etapie negocjowane są koszty faktoringu. Jeśli strony nie mają zastrzeżeń co do treści umowy i jednocześnie wszystkie warunki i oczekiwania są spełnione wówczas strony mogą podpisać umowę faktoringu.
Umowa faktoringu jest umową nienazwaną, czyli regulują ją przepisy kodeksu cywilnego, pomimo że nie ma w K.C. jako takich zapisów dotyczących faktoringu. Ma ona charakter indywidualny, ponieważ jest tworzona dla konkretnego przedsiębiorstwa, pod konkretne potrzeby.
Od momentu podpisania umowy, faktorant przedstawiając bezsporne, udokumentowane wierzytelności, otrzymuje zaliczkę w wysokości ustalonej w umowie (najczęściej 80 proc., choć zdarza się, że faktorant otrzymuje nawet całość) wartości danej faktury.
Za uzyskane środki przedsiębiorca finansuje bieżącą działalność, co wpływa na poprawę płynności finansowej jego przedsiębiorstwa.
Faktorant ma obowiązek każdy zakup towaru lub usługi udokumentować fakturą, której płatnikiem jest kontrahent (w momencie wystawienia faktury staje się on dłużnikiem). Czasem faktorzy (czyli wypłacający pieniądze) żądają dodatkowych dokumentów, takich jako kopie dokumentów przewozowych czy dokumenty świadczące o rozchodzie towaru z magazynu.
Formy rozliczeń umowy
Istnieją dwie formy rozliczeń pomiędzy faktorem a klientem. Pierwsza z nich to spłata całej wierzytelności minus koszty transakcji (mowa tu o faktoringu przyspieszonym). Druga zaś to spłata zaliczkowa polegająca na uregulowaniu należności wobec klienta w terminie jej płatności lub po zapłacie przez dłużnika (faktoring zaliczkowy). Zaliczki kształtują się na poziomie od 80 proc. do 100 proc. wartości wierzytelności.
Dalsza obsługa w ramach umowy faktoringowej to administracja wierzytelnościami przez faktora, monitorowanie płatności, a w razie konieczności windykacja należności. Na końcu cyklu rozliczeniowego następuje kompensacja wypłaconej zaliczki, odsetek i prowizji za okres finansowania i pozostałej kwoty z faktury (jeśli taka została).
Autor jest specjalistą firmy CONFIN Group Sp. z o.o.