Czy prowadząc działalność gospodarczą można przyjąć wartość budynku określoną przez biegłego od początku budowy (budowa bez rachunków i wraz z rachunkami) oraz parking i ogrodzenie od wartości faktycznych kosztów wynikających w faktur?

sygnatura: PD/415-12/07

autor: Urząd Skarbowy w Zakopanem

data: 2007-07-12

P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Zakopanem działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 24.04.2007 r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko nie jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 24.04.2007 r. wpłynął do tut. Urzędu wniosek o wydanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego (wniosek uzupełniono w dniu 09.07.2007 r. ). Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że podatnik prowadzi działalność gospodarczą w budynku mieszkalno - użytkowym na podstawie umowy użyczenia od żony. Podatnik wraz z żoną mają odrębność majątkową. Ww. budynek żona budowała na podstawie Decyzji Wójta Gminy C. nr: IG.7353-37/02 z dnia 03.12.2002 r., wg której wydano pozwolenie na budowę budynku mieszkalno - usługowego (powierzchnia mieszkalna 81,81m2, usługowa 464,45m2). Budynek ten był budowany przez ojca żony sposobem gospodarczym - najwięcej prac dokonano w 2003 roku. Podatnik rozpoczął działalność gospodarczą 10 grudnia 2003 r. w obcym obiekcie. Natomiast na mocy umowy użyczenia zawartej 15 lipca 2004 roku z żoną, będącą właścicielką nieruchomości położonej w K. przy ul. K. stanowiącej budynek niewykończony o łącznej powierzchni użytkowej 546m2, w tym część usługową 464 m2, żona użycza mężowi do bezpłatnego używania część usługową o pow. 464 m2, zobowiązując go do wykończenia części usługowej budynku, a w przyszłości ponoszeniakosztu podatku od nieruchomości, ubezpieczenia i innych wydatków związanych z utrzymaniem. Podatnik zgodnie z § 2 umowy oświadczył, że po wykończeniu będzie wykorzystywał tę część budynku dla prowadzenia działalności gospodarczej pensjonatu oraz działalności gastronomicznej. Podatnik zaciągnął kredyt na swoją firmę ,,C. D.". Ponadto jego firma otrzymała dofinansowanie z funduszy Unii Europejskiej. Podatnik z kredytu i innych funduszy wykończył dom wraz z wykonaniem ogrodzenia i parkingu oraz zakupił wyposażenie do pensjonatu i restauracji. Ten etap budowy ma już swoje udokumentowanie w fakturach. Faktury dotyczące części usługowej zostały zaewidencjonowane w rejestrze VAT ewidencja zakupu i podatek VAT został odliczony. Natomiast faktury te nie zostały zaksięgowane w koszty, tylko są nakładami inwestycyjnymi. W związku z powyższym podatnik pyta: - Czy może naliczyć w swojej działalności wartość budynku przez biegłego od początku budowy(budowa bez rachunków i wraz z rachunkami) oraz parkingu i ogrodzenia od wartościfaktycznych kosztów wynikających z faktur. Stanowisko wnioskodawcy: Zdaniem wnioskodawcy posiadana przez niego dokumentacja przebiegu budowy nie określa w pełni wartości budynku (część budowy wykonano sposobem gospodarczym - brak faktur, natomiast, gdy podatnik podpisał umowę użyczenia posiada faktury). Podatnik uważa, że ma prawo dokonać wyceny na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) tj. w drodze wyceny przez biegłego (dotyczy to części budowy nieudokumentowanej prowadzonej przez żonę jak i już dokonywanej przez niego i ewidencjonowanej w rejestrach VAT). Ponadto naliczoną amortyzację proporcjonalnie do części sfinansowanej z dotacji Unii Europejskiej traktuje jako wydatek nie stanowiący kosztu uzyskania przychodu. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Zakopanem po przeanalizowaniu przedstawionego stanu faktycznego oraz obowiązującego stanu prawnego stwierdza co następuje: Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych regulują przepisy art. 22g ww. ustawy. Za wartość początkową wytworzonego we własnym zakresie środka trwałego, na podstawie art. 22g ust. 1 pkt. 2 updof, przyjmuje się koszt wytworzenia. Jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, wówczas wartość początkową środka trwałego ustala się w wysokości określonej przez biegłego, powołanego przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych (art. 22g ust. 9 updof). Jednakże niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego spowodowana być musi sytuacją szczególną, wyjątkową np. gdy podatnik dla celów prywatnych wytworzył dany składnik majątku, a następnie pragnie wykorzystać go dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ujmując w ewidencji (wykazie) środków trwałych. Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 updof nie można stosować do składników majątku, którychwytworzenie odbyło się w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnika - czy to w ramach produkcji, czy też budowy. W przypadku wybudowania budynku z przeznaczeniem części na potrzeby działalności gospodarczej wartość początkową środka trwałego, którą w tym przypadku jest koszt wytworzenia, określa się na podstawie art. 22 ust. 4 updof. Zgodnie z tym przepisem za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środka trwałego: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. W tym celu podatnik powinien odpowiednio dokumentować i ewidencjonować ponoszone wydatki. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 updof kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Stosownie zaś do unormowań art. 22 ust. 8 ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23. W myśl przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. W myśl art. 22g ust. 11 ww. ustawy w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika (...). Biorąc pod uwagę przestawiony przez podatnika stan faktyczny stwierdza się, że podatnik nie może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości budynku w stanie surowym, której właścicielem jest żona podatnika. Ponadto to nie on ustala wartość początkową od całej wartości budynku. Tak więc niezasadne jest stwierdzenie podatnika, że może on ustalić wartość początkową od całej inwestycji - zarówno dokonaną przez żonę bez rachunków jak i z rachunkami (fakturami) ponoszonymi przez niego w jego działalności gospodarczej na podstawie art. 22g ust. 9 ww. ustawy. Natomiast stosownie do przepisu art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte doużywania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej inwestycjami w obcych środkach trwałych. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji ,,inwestycji w obcych środkach trwałych", a jedynie w art. 22g ust. 7 reguluje sposób ustalania ich wartości początkowej, odsyłając do zasad ogólnych ustalania wartości początkowej środków trwałych zawartych w ust. 3 - 5 tego artykułu. W praktyce przyjmuje się, że inwestycją w obcym środku trwałym są nakłady poniesione przez podatnika na ulepszenie (polegające na przebudowie, rozbudowie), rekonstrukcję, adaptację lub modernizację środka trwałego używanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, a niestanowiącego jego własności. Powyższe dotyczy środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Gdy strony umowy łączy umowa użyczenia to mają do niej zastosowanie art. 710 - 719 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. z 1964 r. Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 710 przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu przez czas oznaczony lub nieoznaczony na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Natomiast przepisy art. 713 Kodeksu cywilnego stanowią, że biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy używanej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. Poniesione przez Podatnika nakłady na wykończenie budynku stanowią w tej części inwestycję w obcych środkach trwałych i dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, stanowią koszty uzyskania przychodów w sposób pośredni, poprzez możliwość zaliczenia w koszty odpisów amortyzacyjnych, pod warunkiem, że wydatki te zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych ustala się stosując odpowiednio cenę nabycia lub koszt wytworzenia oraz koryguje się o różnice kursowe, jeżeli takie wystąpią (art. 22g ust. 7 ww. ustawy). Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się metodą liniową przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Stawkę ustala się na podstawie przepisów art. 22j ust. 4 ww. ustawy. W myśl powołanych przepisów podatnik może indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Ponadto informujemy, że w skład budynku jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. ,,obiekty pomocnicze" obsługujące dany budynek np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie itp. W związku z tym wykonanie parkingu i ogrodzenia powiększą wartość budynku - inwestycji . Jednocześnie nadmieniamy, iż w przypadku otrzymanej pomocy w postaci jednorazowej dotacji inwestycyjnej (na zakup środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych) wydatki poniesione na ich nabycie - stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy nie są kosztami uzyskania przychodów, a otrzymane środki pomocowe, jako zwrot tych wydatków, nie będą stanowiły przychodów podatkowych - w myślprzepisów art. 14 ust. 3 pkt 3a powołanej ustawy. Natomiast odpisy amortyzacyjne od tej części wartości inwestycji, która została sfinansowana ze środków pomocowych - zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy - nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę. Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5". Pouczenie: Na postanowienie służy na podstawie art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie Ośrodek Zamiejscowy w Nowym Sączu za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Zakopanem w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.