1. Czy sprzedaż wierzytelności własnej wobec klienta powinna być uznana za świadczenie usługi w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług?
2. Czy klasyfikacja sprzedaży wierzytelności własnej jest niezależna od faktu, czy nabywcą usługi będzie podmiot świadczący na rzecz Spółki usługę factoringową czy też nie?

sygnatura: 1401/VR/4407/14-45/06/AP

autor: Izba Skarbowa w Warszawie

data: 2006-06-28

D E C Y Z J A

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239 i art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa ( tekst jednolity Dz. U. Nr 8/2005, poz.60), art. 5 ust. 1 pkt. 1, art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 22 marca 2006r. wniesionego przez Pana Mirosława M. reprezentującego "K" Sp. z o.o. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola z dnia 7 marca 2006r., znak US40/VAT/379/2006/ADB, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

p o s t a n a w i a

odmówić zmiany postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola

U Z A S A D N I E N I E

Wnioskiem z dnia 5 stycznia 2006r., "K" Sp. z o.o reprezentowana przez Mirosława M. zwróciła się o udzielenie informacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynikało, iż Spółka świadczy usługi doradcze na rzecz klientów. Za usługi te otrzymuje wynagrodzenie, zdarzają się jednak sytuacje, w których klienci zwlekają z jego uiszczeniem. Spółka rozważa zatem możliwość dokonywania sprzedaży niezapłaconych w terminie wierzytelności na rzecz podmiotów trzecich.

W związku z powyższym Strona sformułowała następujące pytania:

1. Czy sprzedaż wierzytelności własnej wobec klienta powinna być uznana za świadczenie usługi w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług?

2. Czy klasyfikacja sprzedaży wierzytelności własnej jest niezależna od faktu, czy nabywcą usługi będzie podmiot świadczący na rzecz Spółki usługę factoringową czy też nie?

3. W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1 - Spółka prosiła o potwierdzenie, że usługa będzie zwolniona od podatku od towarów i usług, a w konsekwencji zwolniona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

4. W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 3 - Spółka prosiła o potwierdzenie, że od obrotu uzyskanego w wyniku transakcji sprzedaży wierzytelności własnych nie wlicza się do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Według opinii Spółki wyrażonej we wniosku sprzedaż wierzytelności własnej przysługującej jej wobec klienta z tytułu świadczenia usług na jego rzecz, będzie świadczeniem usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Kwalifikacja tej usługi będzie niezależna od faktu, czy nabywca usługi świadczy jednocześnie na rzecz Spółki usługę factoringową czy też nie.

Ponadto usługa ta będzie zwolniona od podatku od towarów i usług, a więc również zwolniona z podatku od czynności cywilnoprawnych. Jednocześnie obrót uzyskany w wyniku transakcji sprzedaży wierzytelności własnych nie będzie wliczał się do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Po rozpatrzeniu powyższego wniosku Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola wydał postanowienie w dniu 7 marca 2006r., znak US40/VAT/379/2006/ADB w którym uznał stanowisko wnioskodawcy:

• w części dotyczącej uznania sprzedaży wierzytelności własnej przysługującej wobec klienta z tytułu świadczenia usług na jego rzecz - za świadczenie usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług - za nieprawidłowe,

• w części dotyczącej dokonania klasyfikacji sprzedaży wierzytelności własnej w zależności od faktu, czy nabywcą usługi będzie podmiot świadczący na rzecz Spółki usługę factoringową czy też nie - za prawidłowe.

Na powyższe rozstrzygniecie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola, Strona w dniu 22 marca 2006r. za pośrednictwem Urzędu Pocztowego wniosła zażalenie.

Postanowieniu Organu podatkowego I instancji zarzuca:

• naruszenie art. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług,

• naruszenie art. 13 (B) (d) (3) VI Dyrektywy,

• nie respektowanie stanowiska Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, zgodnie z którym w wypadku gdy państwo członkowskie nie dokonało implementacji VI Dyrektywy (lub została ona zaimplementowana nieprawidłowo) podatnicy mają prawo powoływać się bezpośrednio na jej postanowienia, o ile zostały one sformułowane w sposób bezwarunkowy, kompletny i wystarczająco precyzyjny.

W związku z powyższymi zarzutami Strona wnosi o:

• zmianę postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola z dnia 7 marca 2006r.,

• potwierdzenie, że sprzedaż wierzytelności przysługującej Spółce wobec klienta z tytułu świadczenia usług na jego rzecz, będzie świadczeniem usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, niezależnie od faktu, czy nabywca usługi świadczy jednocześnie na rzecz Spółki usługę factoringową czy też nie.

• potwierdzenie, że powyższa usługa będzie usługą zwolnioną od podatku od towarów i usług a więc również zwolnioną z podatku od czynności cywilnoprawnych,

• potwierdzenie, że obrotu uzyskanego w wyniku transakcji sprzedaży wierzytelności własnych nie wlicza się do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dokonując analizy stanu faktycznego oraz mających w spawie zastosowanie przepisów prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie rozpatrując zażalenie Strony stwierdza co następuje.

Zgodnie z art. 2 pkt. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), towarami są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Sprzedaż wierzytelności własnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. opodatkowaniu tym podatkiem podlega między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 cytowanej ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt. 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

W praktyce można spotkać się z podziałem na wierzytelności własne (powstałe w wyniku niewywiązania się dłużnika z kontraktu) oraz na wierzytelności cudze (nabyte od pierwszego wierzyciela). Taki podział ma znaczenie dla zakwalifikowania czynności zbycia wierzytelności jako usług pośrednictwa finansowego. Obrót wierzytelnościami na własny rachunek ujęty jest w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w Sekcji J "Usługi pośrednictwa finansowego", Dział 65, podkategoria PKWiU 65.23.10 "Usługi w zakresie pośrednictwa finansowego pozostałe, gdzie indziej nie sklasyfikowane". Zatem sprzedaż wierzytelności własnej nie jest usługą pośrednictwa finansowego, natomiast jest nią sprzedaż wierzytelności w tym celu nabytej (cudzej).

Wskazać należy, iż literalne brzmienie wyżej cytowanego art. 8 ust. 1 pkt. 1 ustawy o podatku od towarów i usług prowadzi do wniosku, że opodatkowaniu jako świadczenie usług podlega każde odpłatne przeniesienie wierzytelności przez podatnika VAT (w ramach prowadzonej działalności). Jednakże wniosek powyższy w odniesieniu do sprzedawanych przez podatnika wierzytelności własnych nie jest zasadny, bowiem nie każda sprzedaż wierzytelności będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jedynie sprzedaż wierzytelności nabytych przez zbywcę, czyli obrót wierzytelnościami, będący przedmiotem działalności gospodarczej podatnika, traktowany będzie jako świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy. Za taki uznawana będzie sprzedaż wierzytelności dokonana w okolicznościach wskazujących na zamiar jej częstotliwego wykonywania.

Reasumując zatem powyższe stwierdzić należy, iż ocena prawno- podatkowa stanu faktycznego przedstawionego przez Stronę dokonana przez Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola w zaskarżonym postanowieniu jest prawidłowa, bowiem sprzedaż własnej wierzytelności, czyli wierzytelności z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, a nie nabytej celem dalszej odsprzedaży lub windykacji nie jest ani dostawą, ani też świadczeniem usług, lecz jednym ze sposobów uzyskania przez podatnika zapłaty za wcześniej wykonane świadczenie na rzecz dłużnika. Stanowi jedynie środek do realizacji pierwotnie zamierzonego celu zobowiązania. W konsekwencji tego czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dodatkowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zgadza się również ze stanowiskiem Naczelnika Urzędu Skarbowego, iż w przypadku zbycia wierzytelności własnej nie ma znaczenia kto jest nabywcą tejże wierzytelności. Istotnym bowiem czynnikiem kwalifikującym daną czynność do opodatkowania podatkiem od towarów jest jej przedmiot.

Odnosząc się do zarzutu nie respektowania stanowiska Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie pragnie zauważyć, iż nie dopatrzył się naruszenia prawa w powyższym zakresie gdyż, ETS dopuścił możliwość powoływania się bezpośrednio na postanowienia dyrektywy w przypadku braku implementacji lub jeśli jest ona niepełna jak również w przypadku, gdy istnieją odpowiednie normy krajowe, ale brak jest ich prawidłowego zastosowania. Z taką sytuacją w powyższej sprawie nie mamy do czynienia.

W tym stanie rzeczy Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanawia jak w sentencji.