Czy fakturę VAT można uznać jako dokument stanowiący podstawę zaliczenia wydatku z niej wynikającego do kosztów uzyskania przychodów?
sygnatura: DPB-1.32-4230-26/06
autor: Izba Skarbowa w Szczecinie
data: 2007-02-06
| słowa kluczowe: | dowód, faktura VAT, koszty uzyskania przychodów, opłata drogowa |
Na podstawie art. 14 b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), art. 15, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) ? Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 18.11.2006 r. wniesionego przez T Sp. z o.o. na postanowienie Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w Szczecinie z dnia 10 listopada 2006 r. znak: IIIUS.PD-1/415/38/JS/06, w którym udzielono interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów w podatku dochodowym od osób prawnych
odmawia zmiany postanowienia.
U Z A S A D N I E N I E
T Sp. z o.o. z siedzibą przy ulicy P w S, NIP, dnia 15.09.2006 r. złożyła zapytanie do Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w Szczecinie o interpretacje przepisów prawa podatkowego dotyczącą możliwości uznania faktury VAT jako dokumentu stanowiącego podstawę zaliczenia wydatku z niej wynikającego do kosztów uzyskania przychodu.
Organ podatkowy opierając się na przedstawionym stanie faktycznym oraz obowiązującym stanie prawnym, dnia 10.11.2006 r. wydał postanowienie znak: IIIUS.PD-1/415/38/JS/06, w którym podzielił stanowisko przedstawione przez Podatnika we wniosku i stwierdził co następuje.
Spółka nabyła w dniu 14.09.2006 r. dobową kartę opłaty drogowej seria A nr w celu wykonania przewozu drogowego na potrzeby własne samochodem służbowym nr rej. Po wykonaniu operacji transportowej w dniu 15.09.2006 r. kierujący pojazdem wyrzucił kartę opłaty drogowej jako wykorzystaną. Podatnik jako dowód uiszczenia opłaty otrzymał fakturę VAT nr , wystawioną w dniu 14.09.2006 r. przez Z w Szczecinie jako pobierającego opłatę, za którą zapłacił gotówką, a która spełnia wszystkie wymagania niezbędne do jej ważności. W ocenie organu I instancji do tak przedstawionego stanu faktycznego ma zastosowanie ogólna reguła wyrażona w przepisie art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Organ podatkowy zwrócił jednocześnie uwagę na rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 14 grudnia 2001 r. w sprawie uiszczania przez przedsiębiorcę opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz. U z 2001 r. Nr 150, poz. 1684). W rozporządzeniu tym brak jest przepisów nakładających obowiązek przechowywania kart opłat po upływie okresu ich ważności, oraz mówiących, że karta taka ma cechy dokumentu księgowego. Organ pierwszej instancji stwierdził, że w tym konkretnym przypadku zastosowanie będą miały ogólne reguły odnoszące się do dowodów księgowych, a wystawiona faktura VAT czyni zadość tym wymogom (art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług). W świetle powyższego organ podatkowy uznał, że przedstawione w piśmie podatnika stanowisko dotyczące konkretnej faktury VAT jako dowodu poniesienia wydatku, a tym samym uznanie go za koszt uzyskania przychodu, jest prawidłowe.
Na postanowienie Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w Szczecinie z dnia 10.11.2006 r., znak: IIIUS.PD-1/415/38/JS/06, T Sp. z o.o. dnia 18.11.2006 r. złożyła zażalenie. W zażaleniu tym Spółka przedstawiła następujące zarzuty:
Spółka w uzasadnieniu zażalenia wskazała, że w dniu 08 lipca 2005 r. poddana została czynnościom sprawdzającym w zakresie podatku od towarów i usług, udokumentowanych protokołem nr 94. W efekcie tych czynności została zobligowana do określonego zachowania w zakresie dokumentowania czynności związanych z dystrybuowaniem winiet. W związku z powyższym Podatnik złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej wątpliwości w jaki sposób dokumentować sprzedaż kart opłaty drogowej. Postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2006 r. Znak: IIIUS.DPP2/44406/06/44/2006, Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego w Szczecinie dokonał interpretacji uznając stanowisko spółki za niezgodne z prawem. Organ podatkowy stwierdził, że umowa na podstawie której spółka dokonuje dystrybucji winiet jest traktowana jako umowa komisu, a więc zastosowanie będzie miał przepis art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatnik nie złożył zażalenia na to postanowienie. W dalszej części uzasadnienia Spółka, w związku z pewnymi wątpliwościami, zadała pytania:
W związku z wątpliwościami Podatnik złożył wniosek o dokonanie kolejnej interpretacji na piśmie co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, zawierając w nim stanowisko, z którym organ podatkowy się zgodził i dnia 10 listopada 2006 r. wydał interpretację, w którym stwierdził, iż prawidłowo wystawiona faktura VAT , dokumentująca fakt nabycia stanowi dowód poniesienia wydatku i uprawnia do zaliczenia tego wydatku do kosztów uzyskania przychodu.
Reasumując, w końcowej fazie uzasadnienia Spółka stwierdziła, że otrzymała dwa sprzeczne ze sobą postanowienia.
Na podstawie art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej, wyznaczono termin do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału ? zawiadomienie z dnia 09.01.2007 r., znak: DPB-1.32-4230-26/06. W związku z powyższym Spółka przedstawiła zarzuty, które stanowią powtórzenie argumentów zawartych w zażaleniu.
Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie po zapoznaniu się ze stanem faktycznym i prawnym stwierdza, że interpretacja dokonana przez Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w Szczecinie w postanowieniu z dnia 10 listopada 2006 r., znak: IIIUS.PD-1/415/38/JS/06, jest prawidłowa, a zażalenie wniesione dnia 23 listopada 2006 r. przez T Sp. z o.o. nie zasługuje na uwzględnienie. Tym samym brak jest podstaw do zmiany ww. postanowienia, stosownie bowiem do treści art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej, cyt.: ? Organ odwoławczy w drodze decyzji zmienia albo uchyla postanowienie, o którym mowa w art. 14a § 4 (tj. postanowienie w sprawie interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego), jeżeli uzna, że zażalenie wniesione przez podatnika, płatnika lub inkasenta zasługuje na uwzględnienie?.
Powyższe stanowisko uzasadnia się w sposób następujący.
Spółka zwróciła się o interpretację dotyczącą sposobu zastosowania prawa podatkowego do organu podatkowego, dwoma odrębnymi wnioskami z dnia 24 kwietnia 2006 r. oraz dnia 10 listopada 2006 r. Oba wnioski dotyczyły zupełnie różnych stanów faktycznych, a stany prawne, na których opierał się organ podatkowy wydając postanowienia wynikają z odrębnych ustaw. I tak do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku z dnia 24 kwietnia 2006 r. zastosowanie ma ustawa z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), a do wniosku z dnia 10 listopada 2006 r. ustawa z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Są to dwie odrębne ustawy, regulujące dwa różne podatki.
Podatnik złożył zażalenie na postanowienie, w którym organ podatkowy podzielił jego stanowisko, uznając je za zgodne z prawem w związku z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponieważ Spółka nie wniosła zażalenia na postanowienie z dnia 24 kwietnia 2006 r., wydane na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, należy uznać, że podatnik w tej kwestii zgadza się z organem podatkowym.
Spółka nabyła w dniu 14.09.2006 r. dobową kartę opłaty drogowej seria A nr w celu wykonania przewozu drogowego na potrzeby własne samochodem służbowym nr rej. Po wykonaniu operacji transportowej w dniu 15.09.2006 r. kierujący pojazdem wyrzucił kartę opłaty drogowej jako wykorzystaną. Podatnik jako dowód uiszczenia opłaty otrzymał fakturę VAT nr, wystawioną w dniu 14.09.2006 r. przez ZSMPDiS w Szczecinie jako pobierającego opłatę, za którą zapłacił gotówką, a która spełnia wszystkie wymagania niezbędne do jej ważności. Do tak przedstawionego stanu faktycznego ma zastosowanie ogólna reguła wyrażona w przepisie art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 14 grudnia 2001 r. w sprawie uiszczania przez przedsiębiorcę opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz. U z 2001 r. Nr 150, poz. 1684) brak jest przepisów nakładających obowiązek przechowywania kart opłat po upływie okresu ich ważności, oraz mówiących, że karta taka ma cechy dokumentu księgowego. W tym konkretnym przypadku zastosowanie będą miały ogólne reguły odnoszące się do dowodów księgowych, a wystawiona faktura VAT czyni zadość tym wymogom (ar. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca o podatku od towarów i usług). Tym samym organ odwoławczy stwierdza, że stanowisko Podatnika dotyczące konkretnej faktury VAT jako dowodu poniesienia wydatku, a tym samym uznanie go za koszt uzyskania przychodu, jest prawidłowe.
Zauważyć również należy, iż ustawa Kodeks postępowania administracyjnego nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż wzajemne relacje podatnik-organ podatkowy podlegają przepisom Ordynacji podatkowej. Należy jednak wskazać, że do interpretacji wydanych na podstawie art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej (tj. do załatwienia wniosku) mają zastosowanie przepisy wymienione w § 5 tegoż artykułu. Podatnikowi powołującemu się na art. 7 kpa chodziło o odpowiednie zastosowanie przepisów art. 120, art. 121 oraz art. 122 Ordynacji podatkowej obligujących organy podatkowe do działania na podstawie przepisów prawa w sposób budzący zaufanie oraz do podejmowania wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Organ, udzielając interpretacji, opiera się wyłącznie na okolicznościach przedstawionych przez wnioskodawcę. Podatnik przedstawił dokładny stan faktyczny, a organ podatkowy wykorzystując obowiązujący stan prawny zajął stanowisko w sprawie, które było zgodne z oceną własną podatnika. Zarzuty, dotyczące naruszenia zasad zawartych w przepisach Konstytucji RP, przedstawione przez podatnika, wynikają z tego, iż podatnik wiąże ze sobą dwa wydane postanowienia w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego, nie zwracając uwagi na fakt, iż każde z nich dotyczy różnych stanów faktycznych, do których mają zastosowanie przepisy dwóch różnych ustaw. Spółka podnosi również naruszenie przepisu art. 14c Ordynacji podatkowej. Z przepisu tego wynika, iż zastosowanie się podatnika do interpretacji określonej w art. 14a § 1 nie może mu szkodzić. Organ podatkowy wydanym postanowieniem uznał stanowisko strony za prawidłowe i stwierdził, że w indywidualnej sprawie, w danym ścisłym stanie faktycznym, prawidłowo wystawiona faktura VAT, dokumentująca fakt nabycia stanowi dowód poniesienia wydatku i uprawnia do zaliczenia tego wydatku do kosztów uzyskania przychodu. Biorąc powyższe pod uwagę organ odwoławczy stwierdza, że nie może tu być mowy o tym, że zastosowanie się podatnika do interpretacji może mu w przedmiotowej sprawie w jakikolwiek sposób szkodzić. Wydane przez organ podatkowy postanowienia nie są sprzeczne, ponieważ o sprzeczności można by było mówić w sytuacji gdyby postanowienia te były wydane na podstawie tego samego stanu faktycznego i prawnego, co w sprawie nie ma miejsca.
Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.
Decyzja niniejsza jest ostateczna.
Na decyzję, w przypadku naruszenia prawa, przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w terminie 30 dni od daty jej doręczenia.
Skargę należy wnieść w dwóch egzemplarzach, z pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie ? stosownie do treści art. 3 § 1 pkt 1, art. 53 § 1 w związku z art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz.1270 z późn. zm.).