Spółka ma wątpliwości w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości pojazdu przewyższającej równowartość 20.000 euro. , w sytuacji gdy amortyzacja dotyczy samochodu oddanego w najem

sygnatura: 1401/BP-I/4230Z-98/06/KK

autor: Izba Skarbowa w Warszawie

data: 2006-10-02

D E C Y Z J A

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239 i art. 14 b § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm. ), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 24.07.2006 r. Sp. z o.o. "S" na postanowienie Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego Warszawa - Śródmieście z dnia 07.07.2006 r. Nr 1449/1BP/423/Int.83/06 w sprawie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Spółki w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych

o r z e k a

odmówić zmiany ww. postanowienia organu pierwszej instancji.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 13.04.2006 r. Spółka wystąpiła z wnioskiem w trybie art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa do Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. samochodów osobowych oddanych przez podatnika w najem.
Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Strona prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu własnych samochodów osobowych, na rzecz innych podmiotów gospodarczych. Pojazdy te, stanowiące dla Spółki środek trwały, nie są używane na potrzeby własne, lecz przeznaczone wyłącznie do tego, by oddawać je w najem innym osobom prawnym, bądź fizycznym, prowadzącym działalność gospodarczą i będącym płatnikami podatku od towarów i usług. W związku z powyższym Spółka ma wątpliwości w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości pojazdu przewyższającej równowartość 20.000 euro.
Zdaniem Spółki należy odróżnić środki trwałe wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą od takich, które oddane są do używania (innym podmiotom) na podstawie umowy najmu, dzierżawy czy leasingu, ponieważ są to dwie alternatywne sytuacje prawne. Dowodem na to jest przepis art. 86 ust. 4 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług, gdzie właśnie samochody oddane w odpłatne używanie nie podlegają ograniczeniom procentowym i kwotowym, co do potrącania podatku naliczonego. Na podstawie powyższego Strona twierdzi, że zasada wyrażona w art. 16 ust. 1 pkt 4 updop nie uznania za koszt uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 000 euro, nie ma zastosowania w odniesieniu do samochodów oddanych w odpłatne używanie (najem).

W wydanym w dniu 07.07.2006 r. postanowieniu Nr 1449/1BP/423/Int.83/06 Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście stwierdził, że stanowisko wnioskodawcy podane we wniosku jest niezgodne z przepisami art. 16a ust. 1 pkt 2, art. 17l, oraz art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. ).

W dniu 31.07.2006r. Strona wniosła zażalenia na powyższe postanowienie Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście zarzucając naruszenie art. 210 § 4 w związku z art. 219 Ordynacji podatkowej przez ograniczenie uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wyłącznie do przytoczenia przepisów prawa, z którymi interpretacja proponowana przez wnioskodawcę miałaby być sprzeczna, bez wskazania powodów owej sprzeczności oraz powodów, dla których wykładnia podatnika miałaby nie znajdować uzasadnienia prawnego i być nietrafna.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego przez Stronę stwierdza, co następuje.

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Art. 16 zawiera zamknięty katalog wydatków nie uznawanych za koszt uzyskania przychodów. W myśl art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z 15 lutego 1992 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. ) o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej wartość 20 000 euro przeliczonej na złoto według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.
Na podstawie art. 16a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Z powyższego wynika, że przedmiotem amortyzacji są środki trwałe wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z działalności gospodarczą, jak również oddane do używania na podstawie umów cywilnoprawnych, w tym umowy najmu. Przytoczony art. 16 ust. 1 pkt 4 updop wyklucza natomiast zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodu osobowego o wartości powyżej 20 000 euro. Ponieważ przepis odnosi się do amortyzacji dokonywanej według zasad określonych w art. 16a-16m błędne jest stanowisko podatnika, że art. 16 ust. 1 pkt 4 dotyczy tylko podatników wykorzystujących samochody osobowe na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.
Stanowisko Spółki, że prawo podatkowe stanowi jeden spójny system i w związku z tym ze względu na ustawę o podatku od towarów i usług należy odróżnić środki trwałe wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą od takich, które oddane są do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy czy leasingu jest bezpodstawne. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych to dwie różne ustawy podatkowe. Przedstawiony problem został rozstrzygnięty na podstawie obowiązujących w tym zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy tu także zaznaczyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wyraźnie wskazuje, że do umów najmu i dzierżawy stosuje się przepisy o których mowa w art. 12-16.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zgadza się natomiast z zarzutem Strony, że uzasadnienie w postanowieniu wydanym przez Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 07.07.2006 r. Nr 1449/1BP/423/Int.83/06 zostało ograniczone wyłącznie do przytoczenia przepisów prawa, z którymi interpretacja proponowana przez wnioskodawcę miałaby być sprzeczna. Uzasadnienie faktyczne i prawne jest elementem postanowienia, o którym mowa w art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 w związku z art. 219 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ( Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm. ) Ordynacja podatkowa. Bez zachowania w postanowieniu tego elementu, strony nie mają możliwości obrony swoich interesów oraz prowadzenia polemiki z organem, w sytuacji interpretacji powołanych przepisów wbrew zasadom logiki lub doświadczenia życiowego.
Uwzględniając jednak, że organ pierwszej instancji, pomimo w/w uchybień, zasadnie uznał stanowisko podatnika za niezgodne z przepisami orzeczono jak na wstępie.