Czy wydatki związane z używaniem przez pracowników samochodów służbowych na cele prywatne stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki?

sygnatura: PD-1/42180-6/06

autor: Izba Skarbowa w Krakowie

data: 2006-04-18

D E C Y Z J A

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia Spółki X z dnia 07.02.2006 r., na postanowienie Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego z dnia 27.01.2006 r. Nr DP1/423-79/05/KK/7558, uznające za nieprawidłowe stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku z dnia 30.11.2005 r. o udzielenie pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, w sprawie uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków, związanych z używaniem przez pracowników samochodów służbowych na cele prywatne, Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie odmawia zmiany zaskarżonego postanowienia.

U Z A S A D N I E N I E

Strona zwróciła się do Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu zastosowania prawa podatkowego w następującym stanie faktycznym:
Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji, importu i dystrybucji produktów leczniczych na terytorium Polski. W celu prowadzenia aktywnej działalności handlowej oraz marketingowej zatrudnia przedstawicieli handlowych oraz medycznych. Zgodnie z Regulaminem samochody służbowe mogą być używane zasadniczo wyłącznie na cele związane z działalnością gospodarczą Spółki. Obecnie Spółka rozważa wprowadzenie nowego motywacyjnego sposobu wynagradzania pracowników w postaci nieodpłatnego udostępniania pracownikom samochodu służbowego wraz z limitem kilometrów do wykorzystania na cele prywatne. W tym celu przygotowywana jest odpowiednia zmiana w Regulaminie Używania Samochodów Służbowych.
Zgodnie z nowym Regulaminem pracownik, do którego stanowiska przypisany jest samochód służbowy miałby miesięczny limit kilometrów, na podstawie którego Spółka określałaby wartość nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracownika w danym miesiącu. Wartość świadczenia będzie wyliczana jako iloczyn dopuszczalnej liczby kilometrów do wykorzystania na cele prywatne oraz stawki za 1 kilometr przebiegu, wynikającej z Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Spółka podkreśla, że wartość świadczenia będzie odpowiadała wysokości kosztów ponoszonych przez Spółkę w związku z zakupem i eksploatacją samochodu służbowego (tj. amortyzacja, opłaty leasingowe, paliwo, przeglądy, ubezpieczenia itp.) w zakresie w jakim jest on używany przez pracownika jako dodatkowe świadczenia otrzymane od pracodawcy.

W związku z powyższym stanem faktycznym, Podatnik zwrócił się z zapytaniem czy ponoszone przez Niego wydatki, związane z nabyciem i eksploatacją samochodów służbowych będą stanowić koszty uzyskania przychodów w pełnej wysokości zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zdaniem Podatnika przedmiotowe wydatki w świetle art. 15 ust. 1 wym. ustawy stanowią koszt uzyskania przychodów.

W odpowiedzi na w/w zapytanie Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego wydał postanowienie z dnia 27.01.2006 r. Nr DP1/423-79/05/KK/7558, w którym odmówił potwierdzenia stanowiska Spółki i przedstawił własne stanowisko w sprawie.

W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia wskazano na fakt, że samochodysłużbowe będą wykorzystywane w celach nie związanych z działalnością gospodarczą Spółki (w celach prywatnych pracowników), w związku z czym nie będzie zachowany związek przyczynowy pomiędzy poniesionymi wydatkami a wielkością osiąganego przez Spółkę przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z powyższym uznano, że przedmiotowe wydatki nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W zażaleniu na w/w postanowienie Spółka podnosi, że udostępnienie pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych jest czynnikiem motywującym i wskazującym na ważność danego stanowiska w organizacji. Podnosi to prestiż pracownika, motywuje go do wydajniejszej pracy. Wzrost efektywności pracy wskutek odpowiedniej motywacji przekłada się na lepsze wyniki Spółki.
Motywacja ta - zdaniem Spółki - powoduje większą aktywizację pracownika, a także pełniejsze zaangażowanie jego potencjału w wykonywanie pracy, stawianie sobie wysokich wymagań, osiąganie wysokich wyników oraz chęć podejmowania większej odpowiedzialności za wizerunek i kondycję finansową Spółki.
Koszty ponoszone w związku z nowym elementem wynagrodzenia pracowników stanowią w ocenie Podatnika tzw. koszty pracownicze, które podobnie jak wynagrodzenia zasadnicze stanowią wynagrodzenie za pracę w Spółce i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. W opinii Spółki ponoszone koszty mają bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska Podatnik powołuje wyroki NSA oraz wyjaśnienia MF.

Po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę wewniosku z dnia 30.11.2005 r. oraz zażaleniu, Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza co następuje:W świetle art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika, że świadczenie nieodpłatne jakim jest używanie samochodów służbowych do celów prywatnych nie jest ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, a służy jedynie osobistym interesom pracowników. Nie pozostaje również w związku przyczynowym z przychodami Spółki.

W czasie kiedy samochody służbowe wykorzystywane są dla celów prywatnych nie istnieje związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i przychodami Spółki, albowiem wówczas używanie samochodów jest związane z zaspokajaniem prywatnych, osobistych potrzeb pracowników.
Organy podatkowe nie ingerują w kwestie związane ze wzrostem efektywności pracy pracowników oraz z systemem motywacyjnym i zasadami wynagradzania obowiązującymi w Spółce. Natomiast nie można w związku z powyższym dokonywać rozszerzającej interpretacji przepisów prawa podatkowego.
Analizując treść cytowanych przez Spółkę uzasadnień wyroków NSA, oraz pismo Ministerstwa Finansów z dnia 27.02.1995 r. nr PO 3/IP-722-126/95, należy stwierdzić, że dotyczą one zupełnie odmiennych stanów faktycznych, żaden z wyroków jak również wym. pismo nie nawiązuje do przedstawionego przez Spółkę we wniosku z dnia 30.11.2005 r. stanu faktycznego. Pismo Ministerstwa Finansów zamieszczone na stronie internetowej www.mf.gov.pl dotyczy imprez integracyjnych i okolicznościowych.

Natomiast wyjaśnienie Ministerstwa Finansów z dnia 10.09.1993 r. Nr PO4/ŻB-722-135/93 jest przykładem raczej potwierdzającym stanowisko organu pierwszej instancji. W wym. piśmie stwierdzono, że "w razie gdy pracownik na podstawie umowy użyczenia korzysta z samochodu będącego własnością zakładu pracy, niezbędne jest rozpoznanie w jakim zakresie samochód ten jest wykorzystywany na cele służbowe Spółki, a w jakim na cele prywatne pracownika (...) wszystkie wypłaty i zwrot nakładów w związku z utrzymaniem samochodu do celów służbowych (...) dla Spółki są stosownie do art. 15 ust. 1 kosztem uzyskania przychodów. Jak z powyższego wynika tylko wydatki związane z eksploatacją samochodu do celów służbowych stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Spółkę z tytułu korzystania przez pracowników z samochodów osobowych na potrzeby prywatne nie wiążą się z prowadzoną działalnością Spółki, a ich poniesienie nie ma wpływu na wielkość osiągniętego przychodu. Świadczenie tego typu nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w myśl art. 15 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.Biorąc powyższe pod uwagę orzeczono jak w sentencji.
Decyzja niniejsza jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.

Stronie jeżeli uzna, że decyzja jest niezgodna z prawem, przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - w dwóch egzemplarzach - za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji.