Czy w przypadku, gdy Spółka zrezygnowała z wynajmowanych lokali i wynajęła jeden duży lokal, wystąpiła strata w środku trwałym uznawana za koszt podatkowy?
sygnatura: BD-P/423-1/06/OD
autor: Izba Skarbowa w Poznaniu
data: 2006-03-17
| słowa kluczowe: | koszty uzyskania przychodów, likwidacja środka trwałego, najem, strata, środek trwały |
Przedmiotem postępowania odwoławczego była decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, wydana w sprawie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
W zaskarżonej decyzji stwierdzono, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o dochodowym od osób prawnych nie ma zastosowania w przypadku, gdy Spółka zrezygnowała z wynajmowanych lokali i wynajęła jeden duży lokal. W tej sytuacji nie miała bowiem miejsca likwidacja środka trwałego, rozumiana jako jego zużycie (zniszczenie) i w związku z powyższym nie wystąpiła strata w środku trwałym z tytułu jego likwidacji w wysokości niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym, uznawana za koszt podatkowy. Jednocześnie w przedmiotowej decyzji stwierdzono, iż w opisanym stanie faktycznym brak jest wypełnienia warunku wynikającego z art. 15 ust. 1 ww. ustawy.
Od powyższej decyzji Strona wniosła w dniu 18 stycznia 2006r. odwołanie, podnosząc, iż ustalenie, że Spółka cyt. "nie może zaliczyć na poczet kosztów uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, ponieważ nie wystąpiła strata w środku trwałym z tytułu jego likwidacji z wysokości niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym, gdyż nie miała miejsca likwidacja rozumiana jako zużycie, zniszczenie, jest naruszeniem prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych." Zdaniem Odwołującej, wartość niezamortyzowanych środków trwałych, które utraciły przydatność gospodarczą dla podmiotu poprzez likwidację, spowodowaną innymi przyczynami jak przesłanka wskazana w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy (tj. zmiana rodzaju działalności podmiotu), może być podstawą zaliczenia do kosztów podatkowych. W przedmiotowej sprawie rezygnacja Odwołującej z dalszego wynajmowania pomieszczeń miała na celu zwiększenie przychodów firmy poprzez koncentrację powierzchni biurowych a nie zmianę rodzaju prowadzonej działalności.
Po dokonaniu analizy przedstawionych przez Podatnika okoliczności faktycznych sprawy, treści zaskarżonej decyzji oraz odwołania, a także obowiązujących unormowań prawnych, stwierdzam co następuje:
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka, w związku z zapotrzebowaniem na większą powierzchnię biurową skupioną w jednym miejscu oraz dążenieniem do zmniejszenia kosztów wynajmu, zrezygnowała z wynajmowanych lokali i wynajęła jeden duży lokal. Z ustaniem umowy najmu Odwołująca nie mogła dokonywać dalszych odpisów amortyzacyjnych, jednocześnie w związku z zastrzeżeniem w umowie najmu nie mogła również żądać od Wynajmującego zwrotu nakładów.
Stosownie do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność na skutek zmiany rodzaju działalności. Jednak, pomimo braku zmiany rodzaju działalności przez Odwołującą, przywołany powyżej przepis nie ma zastosowania w sprawie, ponieważ przede wszystkim dotyczy on likwidacji środków trwałych bezpośrednio związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą osoby prawnej i stanowi pewien wyjątek od ogólnej zasady, iż likwidacja nie w pełni umorzonych środków trwałych stanowi koszt uzyskania przychodu w wysokości nie zamortyzowanej wartości tych środków. Zdaniem organu odwoławczego pojęcie "likwidacja środka trwałego" oznacza fizyczne unicestwienie danego środka, tymczasem okoliczności sprawy wskazują, że mamy do czynienia z wydaniem (zwrotem) środka trwałego właścicielowi lokalu na mocy umowy najmu. W opisanym stanie faktycznym nie miała zatem miejsca likwidacja środka trwałego rozumiana jako jego zużycie (zniszczenie) i w efekcie nie mogła wystąpić strata w środku trwałym z tytułu jego likwidacji w wysokości niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym, uznawana za koszt podatkowy.
Jednocześnie wskazać należy, iż skoro w wyniku rozwiązania umowy najmu Odwołująca dokonała zwrotu przedmiotu umowy właścicielowi, powinna była zaprzestać dokonywania odpisów amortyzacyjnych od następnego miesiąca, z uwagi na fakt, że po zakończeniu umowy najmu, lokal ten nie był już wykorzystywany w działalności gospodarczej Spółki. Wobec powyższego stwierdzić należy, że nie umorzona w pełni wartość inwestycji w obcym środku trwałym, nie podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie bowiem z treścią art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W przedstawionym stanie faktycznym, nie umorzona część wartości inwestycji w obcym środku trwałym, powstała w wyniku rozwiązania umowy na wynajem, nie spełnia podstawowego warunku zaliczenia konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów (tj. poniesienia wydatków w celu osiągnięcia przychodu). Rozwiązanie umowy spowodowało bowiem, że nie występuje już związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy kosztami wynikającymi z jej zawarcia a przychodami - środek trwały nie został zlikwidowany, a Podatnik nie uzyskał zwrotu poniesionych nakładów (w części niezamortyzowanej) od właściciela lokalu. W związku z powyższym, nie zamortyzowana w okresie trwania umowy najmu część wydatków inwestycyjnych, na podstawie wyżej przywołanego art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej, nie stanowi dla najemcy kosztów uzyskania przychodów.
Niniejsza interpretacja udzielana jest w oparciu o przepisy prawa podatkowego obowiązujące w dacie zaistnienia opisanego zdarzenia i dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Podatnika.