Czy, wynikające z Aktu Notarialnego udostępnienie przez Spółkę miejsc parkingowych oraz miejsca na zamieszczenie reklamy na rzecz właścicieli zbywających na rzecz Spółki nieruchomości będzie stanowiło dla Spółki przychód podatkowy.

sygnatura: PD.1-4218-75/05/I

autor: Izba Skarbowa w Lublinie

data: 2005-12-09

Decyzja

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 05.10.2005 r. na postanowienie Naczelnika Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie z dnia 28.09.2005 r., nr PD.423/87/05 w zakresie interpretacji przepisów prawa podatkowego:
- zmieniam zaskarżone postanowienie w sposób określony w uzasadnieniu.

Uzasadnienie

W dniu 25.07.2005 r. Spółka wystąpiła do Naczelnika Lubelskiego Urzędu Skarbowego z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. We wniosku Podatnik zwrócił się m.in. z zapytaniem, czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wynikające z Aktu Notarialnego udostępnienie przez Spółkę miejsc parkingowych oraz miejsca na zamieszczenie reklamy na rzecz właścicieli zbywających na rzecz Spółki nieruchomości będzie stanowiło dla Spółki podstawę do identyfikacji przychodu.

W ocenie Spółki dodatkowe jej zobowiązania (udostępnienie powierzchni reklamowej i miejsc parkingowych) wynikały z umowy nabycia nieruchomości. Jak twierdzi Spółka w przedmiotowej sprawie nie można mówić o powstaniu przychodu, o którym mowa w art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ nie można mówić o nieodpłatności tego udostępnienia, skoro ekwiwalentem za prawo do korzystania we wskazanym zakresie z nieruchomości przez byłych ich właścicieli jest wyrażenie zgody na zbycie (nabycie przez Spółkę) nieruchomości, co wskazuje na istnienie wyrażanego interesu prawnego i ekonomicznego obu stron porozumienia, nie noszącego znamion użyczenia, o którym mowa w art. 710 Kodeksu cywilnego.

W dniu 28.09.2005 r. organ podatkowy pierwszej instancji wydał postanowienie, w którym stwierdził, że stanowisko Spółki zawarte we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji w sprawie sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego Naczelnik Lubelskiego Urzędu Skarbowego stwierdził w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, że definicja ?nieodpłatnego udostępnienia do używania? może oznaczać umowę użyczenia uregulowaną przepisami art. 710-719 kodeksu cywilnego, oraz użytkowanie uregulowane w art. 252-284 k.c. Organ pierwszej instancji wskazał na cechy charakterystyczne umowy użyczenia, jakimi są : nieodpłatność i bezinteresowność. Stwierdził również, że ustawodawca w art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza zasadę traktowania umowy użyczenia jako umowy nieodpłatnej generującej przychód.Ponadto zauważył, że przy zawarciu bezpłatnego użyczenia , gdy zapłata za wynajęcie lub wydzierżawienie nieruchomości nie ma miejsca, obie strony takiej umowy uzyskują wymierne korzyści finansowe, a wartość takiego przysporzenia podlega opodatkowaniu.W przypadku nieodpłatnego udostępnienia nieruchomości lub jej części innym podmiotom przychodem udostępniającego jest wartość odpowiadająca równowartości czynszu należnego z tytułu umowy najmu lub dzierżawy nieruchomości.

Na wydane postanowienie Spółka złożyła zażalenie z dnia 5.10.2005 r. zarzucając nietrafną ocenę prawną stanu faktycznego wskazanego we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w szczególności poprzez:

• błędną kwalifikację prawną zobowiązania Spółki do udostępnienia w zakupionej nieruchomości miejsca na reklamę zbywcy oraz parkingu dla jego pracowników i klientów, w zakresie w jakim organ podatkowy uznał zobowiązanie takie za nieodpłatne udostępnienie nieruchomości do używania;
• błędne uznanie powyższego zobowiązania za wolę Spółki zawarcia umowy użyczenia części nieruchomości na podstawie art. 710 Kodeksu cywilnego.

W uzasadnieniu zażalenia Spółka przedstawiła stan faktyczny, z którego wynika, że celem zawartej umowy było odpłatne przeniesienie na Spółkę praw do dwóch działek, z jednoczesnym zadośćuczynieniem interesom zbywcy prowadzącego działalność gospodarczą w postaci pralni. Jak wynika z zażalenia skutkiem prawnym zawartej umowy było przeniesienie na Spółkę udziałów (1/4) w prawie własności jednej działki oraz udziałów (1/6) w prawie użytkowania wieczystego drugiej działki (właścicielem drugiej działki jest gmina). Z tego tytułu Spółka uzyskała prawo rozporządzania nabytymi udziałami w nieruchomości oraz współposiadania przedmiotowych działek. W celu ochrony interesów zbywcy Spółka, jako jeden ze współwłaścicieli, wyraziła zgodę na udostępnienie na terenie nabytych nieruchomości miejsca na zamieszczenie tablic reklamowych pralni oraz miejsc parkingowych dla właścicieli pralni i jej klientów, niezależnie od faktu, czy podobną decyzję podejmie pozostały współwłaściciel nieruchomości. Zgoda Spółki nie oznaczała zatem, że zbywca automatycznie z momentem jej wyrażenia uzyskuje prawo używania przedmiotowych nieruchomości.Jak twierdzi Spółka cena sprzedaży udziałów w nieruchomości de facto uwzględniała w swej wysokości ustaloną przez strony wartość czynszu za prawo do korzystania z nieruchomości, do zapłaty którego w przeciwnym wypadku zobowiązany byłby zbywca. W związku z tym Spółka zapłaciła odpowiednio niższą cenę, niż by to było, gdyby zbywca zobowiązał się do uiszczania czynszu. Dalej Spółka podnosi, że postanowienia umowy sprzedaży udziałów w przedmiotowych nieruchomościach, traktujące o ?bezpłatnym" zamieszczeniu tablic reklamowych oraz o zapewnieniu ?nieodpłatnego" korzystania z miejsc parkingowych miały zgodnie z wolą stron chronić interes zbywcy. W przeciwnym wypadku bowiem Spółka miałaby prawo domagać się od zbywcy zgodnie z art. 691 Kodeksu cywilnego zapłaty czynszu.W ocenie Spółki omawiany stosunek zobowiązaniowy pomiędzy stronami umowy sprzedaży nie miał charakteru umowy użyczenia z art. 710 Kodeksu cywilnego ze względu na brak spełnienia warunku przedmiotowo istotnego tej instytucji - tj. nieodpłatności oraz motywu bezinteresowności. Jak twierdzi Spółka celem zawarcia przedmiotowej sprzedaży było uzyskanie prawa do przedmiotowych nieruchomości, w celu wybudowania supermarketu i czerpania z tego tytułu zysków, a bez wyrażenia zgody na udostępnienie części nieruchomości do używania zbywcy do zawarcia umowy sprzedaży udziałów w nieruchomości najprawdopodobniej w ogóle by nie doszło.

Rozpatrując zarzuty zażalenia zważono, co następuje:

Jak wynika z art. 13 ust. 1. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654, ze zm.) przychodem z nieruchomości udostępnionych nieodpłatnie w całości lub w części do używania innym osobom prawnym i fizycznym oraz jednostkom organizacyjnym nie mającym osobowości prawnej jest równowartość czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu lub dzierżawy nieruchomości, ustaloną na podstawie przeciętnej wysokości czynszów stosowanych w danej miejscowości przy najmie lub dzierżawie nieruchomości tego samego rodzaju.Udostępniający nieruchomość spełnia swoje świadczenie nieodpłatnie tylko w przypadku, gdy nie uzyskuje w zamian żadnych korzyści majątkowych pod jakąkolwiek postacią.

W przedstawionym w przedmiotowej sprawie stanie faktycznym można mówić o korzyści odniesionej przez Spółkę w zamian za udostępnienie miejsc parkingowych oraz miejsca na zamieszczenie reklamy już przez sam fakt wyrażenia zgody przez byłych właścicieli na przeniesienie na nią praw do dwóch działek. Korzyść ta jest oczywista w przypadku gdyby bez spełnienia przez Spółkę ww. świadczenia nie doszłoby do przeniesienia tych praw w ogóle, co wiązałoby się z rezygnacją z budowy supermarketu w miejscu położenia tych działek.
Charakterystyczna cecha umowy użyczenia, jaką jest bezinteresowność (wymieniona w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia) w tym przypadku nie występuje.

Niewątpliwie Spółka uzyskała korzyść materialną w przypadku, gdy cena sprzedaży praw do nieruchomości uwzględniała w swej wysokości ustaloną przez strony wartość czynszu za prawo do korzystania z nieruchomości, do zapłaty którego w przeciwnym wypadku zobowiązany byłby zbywca. W takim przypadku Spółka zapłaciła odpowiednio niższą cenę od ceny jaką należałoby zapłacić, gdyby zbywca zobowiązał się do uiszczania czynszu. Należy jednak stwierdzić, że na tę okoliczność Spółka wskazała dopiero na etapie zażalenia na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego, nie informując o tym organu pierwszej instancji w swoim wniosku o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Jak wynika z powyższego, mając na uwadze przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny uznać należy, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do nieodpłatnego udostępnienia nieruchomości, stąd powołany przepis art. 13 ust. 1 ustawy podatkowej nie ma zastosowania i stanowisko Spółki jest prawidłowe.

W związku z powyższym uwzględniając argumenty zażalenia na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej zasadna jest zmiana interpretacji organu I instancji w sposób określony w niniejszej decyzji.
Biorąc powyższe pod uwagę orzeczono jak w sentencji