Czy prawidłowe jest zaliczenie przez spółkę wydatków na spłatę odsetek od pożyczki udzielonej spółce przez jej wspólnika, w całości w kwocie brutto jako koszt uzyskania przychodów ?
sygnatura: PB I-1/4117/IN-4/US-Głowno/05/JK
autor: Izba Skarbowa w Łodzi
data: 2005-07-12
| słowa kluczowe: | koszt, odsetki, pożyczka, wspólnik |
Działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. ? Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 15.06.2005 r. (wpływ do Izby Skarbowej ? 28.06.2005 r.) na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Głownie z dnia 03.06.2005 r. Nr US I/415/P/2/ ? odmawia uchylenia w/w postanowienia.
Pismem z dnia 06.04.2005 r. zwrócił się Pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Głownie z wnioskiem o dokonanie interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego.
We wniosku podaje Pan, że jest wspólnikiem dwuosobowej spółki jawnej, której obydwaj wspólnicy udzielili pożyczki. W 2005 roku pożyczkę wraz z należnymi odsetkami zwrócono jednemu ze wspólników. Spółka zaś zaliczyła wypłacone odsetki w koszty uzyskania przychodów. W związku z powyższym stanem faktycznym wniósł Pan zapytanie, czy prawidłowe jest zaliczenie przez spółkę wydatków na spłatę odsetek od pożyczki udzielonej spółce przez jej wspólnika, w całości w kwocie brutto jako koszt uzyskania przychodów.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Głownie w postanowieniu z dnia 03.06.2005r. Nr U.S.I/3.415/P/2/2005 nie podzielił poglądu wyrażonego przez Pana w złożonym wniosku.
Na powyższe postanowienie w dniu 15.06.2005 r. złożył Pan zażalenie, w którym podnosi Pan, iż art. 23 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie do osoby fizycznej prowadzącej samodzielną działalność nie zaś do kosztów uzyskania spółki jawnej.
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po przeanalizowaniu przedłożonych dokumentów oraz obowiązujących przepisów prawa podatkowego, uznaje za prawidłowe stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego w Głownie zawarte w zaskarżonym powyżej postanowieniu.
Na wstępie przypomnieć należy, że w świetle art. 22 § 1 kh spółką jawną jest spółka osobowa, która prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą, a nie jest inną spółką handlową.
W doktrynie prawa handlowego przyjmuje się, że spółka jawna jest ? podobnie jak spółka cywilna ? tzw. spółką osobową, która zgodnie z art. 8 § 1 kh może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwaną.
Ponieważ spółka jawna nie jest osobą prawną, to na gruncie prawa podatkowego w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym mają do jej wspólników zastosowanie przepisy zawarte w ustawie z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). W myśl art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? przychody (a także koszty uzyskania przychodów i wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów) z udziału w spółce nie będącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w zysku.
Spółka jawna, jako spółka nie posiadająca osobowości prawnej nie może być uznana za podatnika podatku dochodowego. Spółki nie mające osobowości prawnej są zaliczane do tzw. pośrednich podmiotów podatkowych, które wyłącznie wypracowują przedmiot opodatkowania lecz nie opłacają podatku. Natomiast w podatkowej księdze (lub w księgach rachunkowych) wykazuje się przychody i koszty całej spółki osobowej łącznie.
Stosownie do dyspozycji zawartej w art. 8 ustawy ? na podstawie zapisów dokonanych w księgach - należy obliczać odrębnie dla każdego wspólnika przychody i koszty uzyskania przychodów przypadające na niego odpowiednio do przysługującego mu prawa w udziale w zysku. Dochód z udziału w spółce osobowej każdy wspólnik oblicza jako nadwyżkę pomiędzy przypadającymi na niego przychodami z tego źródła nad kosztami ich uzyskania.
Z powyższego wynika, że podmiotami podatku dochodowego są osoby fizyczne, a skoro tak, należy przyjąć, iż niektóre wydatki nie uznane za koszty uzyskania przychodu dotyczą tylko danego wspólnika, a nie całej spółki.
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi zauważa, że w świetle art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.
Aby można uznać jakiś wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione dwa warunki: celem powinno być osiągnięcie przychodów i wydatek nie może znajdować się na liście zawartej w art. 23 ustawy, stanowiącej katalog wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Łączne spełnienie tych dwóch warunków (pozytywnego i negatywnego) pozwala dany wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 9 cytowanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od własnego kapitału włożonego w źródło przychodów .
Zawarcie umowy pożyczki pomiędzy wspólnikiem spółki osobowej a samą spółką skutkuje tym, iż dokonuje on czynności prawnej w stosunku do wszystkich wspólników, a zatem także wobec siebie. Wspólnik pożycza więc sam sobie oczywiście w części odpowiadającej jego udziałowi w spółce. W świetle powyższego przepisu odsetki od takiej pożyczki, stanowiącej własny kapitał włożony przez podatnika w źródło przychodów nie uważa się za koszt uzyskania przychodu. Natomiast odsetki z tego tytułu będą stanowiły koszt uzyskania przychodu dla pozostałych wspólników jeżeli pożyczka została wykorzystana na cele prowadzonej działalności gospodarczej i jest związana z uzyskaniem przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym.
Mając powyższe na uwadze Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza jak w sentencji.