Z opisanego przez podatnika we wniosku z dnia 18 lutego 2005 r. stanu faktycznego sprawy wynika, że podatnik na podstawie zawartej w marcu 2000 r. umowy (umowa nie została zarejestrowana w urzędzie skarbowym) udzielił osobie prawnej prawa do używania znaku towarowego (obejmującego trzy marki handlowe) do końca 2004 r. z możliwością przedłużenia czasu używania na okres od 1 stycznia 2005 r. do 31 grudnia 2009 r. lub wykorzystania opcji pierwszeństwa w zakupie znaku towarowego. Znaki towarowe, na które podatnik udzielił upoważnienia do ich używania zostały stworzone w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i nie były znakami nabytymi. Za cały okres używania znaku, czyli od 2000 r. do 2004 r. ustalono wynagrodzenie składające się z dwóch części tj.:
- opłaty stałej, płatnej w dwóch zryczałtowanych ratach po 20.000 zł netto w terminie do dnia 31 grudnia 2002 r. oraz do dnia 31 grudnia 2004 r.
- opłaty zmiennej z płatnością odroczoną do 31 grudnia 2004 r.
Podatnik w trakcie trwania umowy wystawił faktury VAT:
- w grudniu 2002 r. i w grudniu 2004 r. dotyczące opłat stałych oraz
- w grudniu 2004 r. na kwotę opłaty zmiennej uzależnionej od wysokości obrotów w 2004 r., która została zapłacona w grudniu 2004 r.
We wniosku wskazano, że podatnik na 2004 r. wybrał opodatkowanie dochodówz pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c ustawyz dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), gdyż zgodnie z art. 9a ust. 5 tej ustawy wybór sposobu opodatkowania stawką 19% dotyczy wszystkich form prowadzenia działalności gospodarczej.
W złożonym wniosku podatnik wyraził stanowisko, że przychody uzyskane w związku z udzieleniem upoważnienia do używania znaków towarowych stanowią przychód z działalności gospodarczej, dlatego też po uwzględnieniu kosztów uzyskania przychodów podatek dochodowy winien być obliczony w wysokości 19% uzyskanego dochodu.

sygnatura: PD I 413/86/05

autor: Izba Skarbowa we Wrocławiu

data: 2005-07-29

STANOWISKO NACZELNIKA URZĘDU SKARBOWEGO WROCŁAW-KRZYKI
Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki rozpatrując przedmiotowy wniosek stosownie do treści art. 14a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, w wydanym w dniu 18 marca 2005 r. postanowieniu nr PDI/0090/1/50/05 stwierdził, że zawarte w nim stanowisko podatnika jest nieprawidłowe. Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki wskazał na przepisy cytowanej ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. na: art. 18; art. 10 ust. l pkt 3 i pkt 7; art. 22 ust. 9 pkt 2; art. 30c ust. 1 i ust. 6 i stwierdził, że przychody uzyskane przez podatnika z tytułu zawartej umowy upoważniającej (licencyjnej) do używania znaków towarowych, stanowią odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodów, a zatem nie mogą być rozliczane w ramach działalności gospodarczej. Dochód uzyskany z tytułu zawartej umowy upoważniającej (licencyjnej) do używania znaków towarowych podlega zatem opodatkowaniu na zasadach ogólnych, według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Organ I instancji wskazał ponadto, że zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24 - 25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą z tego źródła przychodów. Ponieważ w przedmiotowej sprawie, przychód równy jest dochodowi, bowiem w przypadku otrzymania wynagrodzenia z tytułu opłaty stałej i zmiennej w związku z zawartą umową upoważniającą do używania znaków towarowych, koszty uzyskania nie przysługują. W świetle powyższego oraz uwzględniając unormowania zawarte w art. 30c ust. 1 i 6 omawianej ustawy organ I instancji stwierdził, że dochód uzyskany przez podatnika z tytułu zawartej umowy upoważniającej (licencyjnej) do używania znaków towarowych nie podlega rozliczeniu według stawki liniowej w wysokości 19%.
Dodatkowo w zaskarżonym postanowieniu organ I instancji zważył, że podatnicy, którzy wybrali opodatkowanie w sposób określony w art. 30c ust. 1 ustawy i jednocześnie uzyskali dochody z innych źródeł, po zakończeniu roku podatkowego, są zobowiązani do złożenia dwóch odrębnych zeznań podatkowych.
ZARZUTY ZAWARTE W ZAŻALENIU
Na powyższe postanowienie podatnik wniósł w dniu 31 marca 2005 r. z zachowaniem ustawowego terminu zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu, w którym zarzucił:
1) rażące naruszenie art. 14a § 1, § 3 i § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa poprzez:
- wydanie sześciu postanowień w postępowaniu wszczętym jednym wnioskiem, a zatem wydanie postanowień wbrew treści ww. przepisu, który daje podstawę prawną do wydania jednej interpretacji z zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego,
- objęcie zakresem interpretacji wyłącznie wybranych przepisów, przy całkowitym pominięciu części wniosku dotyczącego opodatkowania VAT, a zatem dokonanie wbrew treści ww. przepisu interpretacji wybranych przepisów, a nie prawa przy nieuprawnionym pominięciu istotnej części (pkt 1 wniosku),
- wskazanie w treści interpretacji twierdzeń odnoszących się do stanu faktycznego, lecz sprzecznych z treścią wniosku, a zatem wydanie interpretacji w oparciu o inny stan faktyczny niż wskazany we wniosku,
- powołanie w treści uzasadnienia przepisów nieobowiązujących w dniu zawierania transakcji stanowiącej przedmiot oceny,
2) naruszenie art. 14a § 3, art. 217 § 2 oraz art. 210 § 4 w związku z art. 219 ustawy - Ordynacja podatkowa poprzez uznanie stanowiska podatnika za nieprawidłowe, bez przytoczenia przepisów prawa, a ponadto bez wskazania uzasadnienia prawnego dla zajętego stanowiska tj. bez wyjaśnienia podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa.
W złożonym zażaleniu oprócz szerokiego uzasadnienia dotyczącego naruszenia ww. przepisów podatnik w części dotyczącej dokonanej interpretacji wybranych przepisów prawa zarzucił błędną wykładnię przepisu art. 10 ust. l pkt 3 w związku z art. 14 oraz art. 10 ust. l pkt 8 w związku z art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez błędne uznanie przychodu z działalności gospodarczej za przychód z kapitałów pieniężnych i praw majątkowych co w konsekwencji doprowadziło także do błędnej wykładni art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W dniu 16 maja 2005 r. podatnik złożył pismo, w którym podtrzymując dotychczasowe stanowisko wniósł o dołączenie do akt sprawy i uwzględnienie przy ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego treści postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki Nr PP 443/33/47/05 z dnia 18 kwietnia 2005 r. wydanego na wniosek podatnika z dnia 18 lutego 2005 r., czyli na ten sam wniosek, na podstawie którego wydano zaskarżone postanowienie. Strona twierdzi, że w powyższym postanowieniu z dnia 18 kwietnia 2005 r. Nr PP 443/33/47/05 dotyczącym podatku VAT organ I instancji orzekł, że stanowisko podatnika przedstawione we wniosku jest prawidłowe. W ww. piśmie z dnia 16 maja 2005 r. stwierdzono więc, że skoro organ I instancji przyjął, że podatnik jest podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535), to czynność podlegająca opodatkowaniu jest przez niego wykonywana w ramach samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej, która została zdefiniowana w art. 15 ust. 2 tej ustawy. W zażaleniu podniesiono też, że ta sama czynność inaczej jest kwalifikowana dla celów podatku VAT (w ramach działalności gospodarczej) a inaczej dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych (poza zakresem działalności gospodarczej) co dowodzi sprzeczności wydanych postanowień i słuszności zarzutów zawartych w zażaleniu. Obok wykazanych sprzeczności pomiędzy zaskarżonym postanowieniem a orzeczeniem w sprawie podatku VAT, treść zaskarżonego postanowienia wskazuje na niekonsekwencję w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych poprzez przyjęcie możliwości wytworzenia i ponoszenia kosztów ochrony prawnej znaków towarowych w ramach przedsiębiorstwa, w sytuacji, gdy przychód z tych znaków nie jest kwalifikowany do działalności gospodarczej.
STANOWISKO DYREKTORA IZBY SKARBOWEJ WE WROCŁAWIU
Rozpatrując powyższe zażalenie Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu działając na podstawie art. 14b § 2 oraz art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60) po rozpatrzeniu z zażalenia podatnika z dnia 31 marca 2005 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław - Krzyki z dnia 18 marca 2005 r. Nr PDI/ 0090/1/50/05 w sprawie uznania za nieprawidłowe stanowiska podatnika zawartego we wniosku z dnia 18 lutego 2005 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych - rozliczenia dochodu według stawki liniowej 19% uzyskanego w związku z udzielonym upoważnieniem do używania znaków towarowych - odmówił zmiany postanowienia organ I instancji.
UZASADNIENIE
Zgodnie z treścią przepisu art. 18 cytowanej ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw. Zważyć należy, że przychodu uzyskanego z tytułu udzielenia osobie prawnej upoważnienia (licencji) do używania znaków towarowych, nie można zaklasyfikować do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż przychody te stanowią przychody z praw majątkowych i zaliczane są do źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 7 omawianej ustawy. Przychody z tytułu udzielenie licencji na używanie znaku towarowego - stworzonego przez właściciela do prawa do tego znaku - nie mogą być zakwalifikowane do przychodu określonego w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. ponieważ czynności te nie stanowią przedmiotu działalności gospodarczej. ponadto udzielenie licencji w okolicznościach faktycznych sprawy nie stanowi wartości niematerialnej i prawnej podmiotu gospodarczego zgodnie z art. 22 ust. 1 zatem przychodów z licencji nie można zakwalifikować do przychodów odnoszących się do składników majątku z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
Odnosząc się do kwestii kosztów uzyskania przychodów Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdza, że do przychodów uzyskanych z wyżej wymienionego tytułu nie znajduje zastosowania art. 22 ust. 9 pkt 2 powołanej ustawy, który stanowi, że koszty uzyskania przychodów z tytułu opłaty licencyjnej za przeniesienie prawa stosowania projektu wynalazczego, topografii układu scalonego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego, otrzymanej w pierwszym roku trwania licencji od pierwszej jednostki, z którą zawarto umowę licencyjną ustala się w wysokości 50% osiągniętego przychodu. Prawo do naliczenia 50% kosztów uzyskania przychodów przysługuje wówczas, gdy opłaty licencyjne dotyczą pierwszego roku trwania licencji, oraz gdy umowa licencyjna jest zawarta z pierwszą jednostką. Jednak w opisanym przez stronę stanie faktycznym sytuacja taka nie miała miejsca, bowiem okres używania znaku towarowego trwał od 2000 r. do 2004 r. (z możliwością przedłużenia tego okresu lub skorzystania z prawa pierwokupu znaku towarowego).
Mając także na uwadze kwestię dotyczącą opodatkowania dochodów uzyskanych przez podatnika z ww. tytułu 19% podatkiem liniowym stwierdzić należy, że zgodnie z art. 30c ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 9a ust. 2, z zastrzeżeniem art. 29, 20, 30d i art. 44 ust. 4, wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Art. 30c ust. 6 cyt. ustawy stanowi, że dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, opodatkowanych w sposób określony w ust. l, nie łączy się z dochodami opodatkowanymi na zasadach określonych w art. 27 oraz 30b.
Ponieważ w świetle powołanych wyżej przepisów przychody uzyskane przez podatnika z tytułu zawartej umowy upoważniającej (licencyjnej) do używania znaków towarowych, stanowią odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodów, zatem nie mogą być rozliczane w ramach działalności gospodarczej z możliwością ich opodatkowania 19% podatkiem dochodowym. Dochód uzyskany z ww. tytułu podlega zatem opodatkowaniu na zasadach ogólnych, według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podkreślić także należy, że zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. mając na uwadze powołane już przepisy art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 22 ust. 9 pkt 2 tej ustawy należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie uzyskany przez podatnika przychód będzie równy dochodowi, gdyż w przypadku otrzymania wynagrodzenia z tytułu opłaty stałej i zmiennej w związku z zawartą umową upoważniającą do używania znaków towarowych w kolejnym roku realizacji tej umowy, koszty uzyskania nie przysługują.
W świetle powyższego oraz biorąc pod uwagę unormowania określone w art. 30c ust. 1 i 6 omawianej ustawy Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdza, że dochód uzyskany z tytułu zawartej umowy nie podlega rozliczeniu według stawki liniowej w wysokości 19%.
Odnosząc się także do pozostałych zarzutów podniesionych przez podatnika Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdza, że znowelizowane przepisy art. 14a-14d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) wprowadzone ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1808) w sposób istotny zmodyfikowały zasady udzielania przez organy podatkowe interpretacji. Wniosek podmiotu uprawnionego do wystąpienia z zapytaniem dotyczyć może pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie uprawnionego, natomiast obowiązkiem naczelnika urzędu skarbowego jest wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Udzielenie interpretacji, co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego następuje w drodze postanowienia, a o liczbie wydawanych postanowień decyduje liczba przedstawionych we wniosku problemów wymagających rozstrzygnięcia. Z powyższego jednoznacznie zatem wynika, że w przypadku złożenia przez podatnika jednego wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w Jego indywidualnej sprawie prawidłowe jego załatwienie wymaga wydania przez organ podatkowy tylu postanowień, ile problemów w złożonym wniosku podatnik zawarł. W odniesieniu do wniosku podatnika z dnia 18 lutego 2005 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu zauważa, że zawarte w jednym wniosku zapytania wymagające rozstrzygnięcia w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczyły sześciu zagadnień, a jedno dotyczyło podatku VAT. Z tego też względu tj. z uwagi na ilość problemów poruszonych we wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydano sześć postanowień. Wniosek w części dotyczącej udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębnym postanowieniem (siódmym), na które podatnik nie wniósł zażalenia. Odnośnie zatem wydanych sześciu postanowień w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdza, że prawidłowo postąpił organ podatkowy odnosząc się w każdym postanowieniu do stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika we wniosku z dnia 18 lutego 2005 r. Podkreślenia jednocześnie wymaga, że na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki z dnia 18 kwietnia 2005 r. nr PP 443/1/33/47/05 - pomimo prawidłowego pouczenia w nim zawartego - nie zostało wniesione zażalenie choćby odnośnie wydania go jako odrębnego, jak czyni to podatnik odnośnie postanowień wydanych w zakresie interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Okoliczność ta potwierdza tylko niezasadność zarzutu w powyższym zakresie. Powyższe wskazuje zatem, że przepisy prawa w tym zakresie nie zostały naruszone, a zarzut dotyczący rażącego naruszenia przez organ podatkowy art. 14a § 1, § 3 i § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa jest bezzasadny.
Wskazać także należy, że wydane przez organ I instancji przedmiotowe postanowienie zawiera prawidłowe uzasadnienie faktyczne (tożsame z przedstawionym we wniosku strony) jak i prawne (ze szczegółowym przytoczeniem przepisów cytowanej ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zatem zawarty w zażaleniu zarzut dotyczący naruszenia art. 217 § 2 oraz art. 210 § 4 w związku z art. 219 ustawy - Ordynacja podatkowa jest całkowicie bezzasadny.
Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu mając ponadto na uwadze podniesiony w piśmie z dnia 16 maja 2005 r. zarzut, że ta sama czynność inaczej jest kwalifikowana dla celów podatku VAT (w ramach działalności gospodarczej) a inaczej dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych (poza zakresem działalności gospodarczej) co dowodzi sprzeczności wydanych postanowień i słuszności zarzutów zawartych w zażaleniu stwierdza, że i to stanowisko podatnika jest nieprawidłowe. Wskazuje się bowiem, że w postanowieniu z dnia 18 kwietnia 2005 r. nr PP 443/33/47/05 wydanym w związku z wnioskiem podatnika o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat za używanie znaku towarowego i sprzedaż prawa ochronnego na znak towarowy, Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki stwierdził, że czynności opisane przez podatnika podlegają opodatkowaniu stawką podatku 22%, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Stwierdził też, że prawidłowe jest stanowisko podatnika wyrażone we wniosku, iż obrót tymi prawami jest świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu 22% stawką podatku oraz, że obowiązek podatkowy powstał w dacie zapłaty. W żadnym natomiast razie organ I instancji nie stwierdził w postanowieniu z dnia 18 kwietnia 2005 r. - jak twierdzi w złożonym piśmie pełnomocnik podatnika - że jeżeli podatnik jest podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535), to czynność podlegająca opodatkowaniu jest przez niego wykonywana w ramach samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 tej ustawy. Sformułowania takiego w ww. postanowieniu nie zawarto (nie powołano art. 15 cytowanej ustawy z dnia 11.03.2004 r.) Twierdzenie zatem podatnika, iż pomiędzy zaskarżonym postanowieniem a postanowieniem w zakresie podatku VAT występują sprzeczności jest w całości bezzasadne. Bezzasadne jest również to twierdzenie, że w zaskarżonym postanowieniu wykazano niekonsekwencję w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych poprzez przyjęcie możliwości wytworzenia i ponoszenia kosztów ochrony prawnej znaków towarowych w ramach przedsiębiorstwa w sytuacji, gdy przychód z prawa do tych znaków nie jest kwalifikowany do działalności gospodarczej. Nie można bowiem utożsamiać "stworzenia" znaku towarowego z prawem używania znaku towarowego.
Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, iż przepisy ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. z 1985 r. Nr 5, poz. 17) regulowały zakres ściśle związany ze znakami towarowymi m. in. rejestrację znaków towarowych, powstanie i treść prawa z rejestracji znaku towarowego, ochronę prawa z rejestracji znaku towarowego oraz prawa do znaku powszechnie znanego, wygaśnięcie i unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego. Obowiązująca od 22 sierpnia 2001 r. ustawa Prawo własności przemysłowej reguluje znacznie szerszy zakres stosunków w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych. Ustawa ta normuje także zasady na jakich przedsiębiorcy mogą przyjmować projekty racjonalizatorskie, wynagradzać ich twórców, normuje także zadania i organizację Urzędu Patentowego. Organ podatkowy I instancji powołał się na przepisy obowiązującej w 2004 r. ustawy Prawo własności przemysłowej cyt. m. in. definicję znaku towarowego (art. 120 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r.) natomiast w art. 4 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. zawarto pojęcie węższe niż w ww. przepisie oraz przepis dotyczący możliwości udzielenie innej osobie upoważnienia do używania znaku (odpowiednio przepisy art. 163 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. i art. 17 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r.). Przepisy te nie miały wpływu na przepisy prawa podatkowego, zatem powołanie przepisów ustawy obowiązującej w czasie rejestracji przez podatnika znaków towarowych nie miałoby wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.
Całkowicie niezazasdny jest ponadto zarzut, iż zaskarżone postanowienie wydane zostało w oparciu o inny stan faktyczny niż wskazany we wniosku bowiem z uzasadnienia postanowienia organu I instancji wprost wynika, że odniesiono się do wszystkich problemów we wniosku zawartych. Także twierdzenie zawarte w zażaleniu, że w treści uzasadnienia postanowienia organ I instancji powołał nieobowiązujące przepisy jest całkowicie niezasadne, bowiem w postanowieniu tym powołano wyłącznie obowiązujące przepisy prawa, które miały zastosowanie w indywidualnej sprawie z wniosku podatnika.
W świetle powyższego Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdza, że organ I instancji rozpatrując wniosek podatnika o pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego oparł się tylko i wyłącznie na stanie faktycznym przedstawionym w złożonym wniosku (zgodnie z art. 14a § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa obowiązek wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego obciąża podatnika) i stwierdza, że stosownie do przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego dotyczącego zagadnienia wskazanego w zaskarżonym postanowieniu udzielona w dniu 18 marca 2005 r. odpowiedź w formie postanowienia jest prawidłowa, a zarzuty zawarte w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.