Czy podlega odliczeniu od dochodu w 2006 roku w ramach ulgi rehabilitacyjnej "limit na utrzymanie samochodu i limit przysługujący opiekunom osób zaliczonych do I grupy inwalidztwa" ?
sygnatura: 1408/PD/415-3/07
autor: Urząd Skarbowy w Kozienicach
data: 2000-03-28
| słowa kluczowe: | odliczenie od dochodu, rehabilitacja niepełnosprawnych, samochód osobowy, wydatki na rehabilitację |
POSTANOWIENIE
Na podstawie art.216 i art.14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j.t. z 2005r. Dz.U. Nr 8 ,poz.60 z późn. zm.) w związku z przesłanym przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 20.03.2007r. wnioskiem z dnia 06.03.2007r. Pani X o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego rozstrzygając kwestię możliwości dokonania odliczeń od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne - Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kozienicach postanawia uznać, iż stanowisko wnioskodawcy przedstawione w przedmiotowej sprawie jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 20.03.2007r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie przesłał wniosek Pani X o udzielenie interpretacji w zakresie stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U z 2000r. Nr 14, poz.176 z późn. zm.) w zakresie odliczenia od dochodu za 2006 rok wydatków na cele rehabilitacyjne ? do załatwienia zgodnie z właściwością rzeczową i miejscową.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Pani X wspólnie z mężem sprawuje opiekę nad synem (34 lata), który zaliczony jest do I grupy inwalidzkiej ze względu na głębokie upośledzenie psycho-ruchowe.
Syn wymaga całodobowej opieki, tj. karmienie, mycie, ćwiczenia, które wykonywane są samodzielnie przez rodziców. Według informacji zawartych we wniosku ?samochód jest niezbędny, w każdą podróż zabierane są pampersy i wózek inwalidzki; 6 miesięcy w roku spędzamy z synem na wsi...?.
Zdaniem strony, spełnione zostały przez nią warunki do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej, tj. ?limit na utrzymanie samochodu i limit przysługujący opiekunom osób zaliczonych do I grupy inwalidztwa?.
Przedstawiając swoje stanowisko w sprawie wnioskodawca powołuje się na ?ulgi rehabilitacyjne wydane przez Ministerstwo Finansów na 2005r., zgodnie z którymi nie są wymagane dowody potwierdzające poniesienie tych wydatków?.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kozienicach mając na uwadze przedstawiony przez wnioskodawcę stan faktyczny i stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia zdarzenia wyjaśnia , że zasady korzystania z tytułu wydatków rehabilitacyjnych regulują przepisy art.26 ust.1 pkt.6 i art.26 ust.7a ? 7g i ust.13a ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U z 2000r. Nr 14 , poz.176 z późn. zm., zgodnie z którym podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art.24 ust.3, art.28-30 oraz art.30a-30c stanowi dochód ustalony zgodnie z art.9, art.24 ust.1, 2, 4, 4a-4e, ust.6 lub art.24b ust.1 i 2 lub art.25, po odliczeniu m.in. kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.
Wydatki podlegają odliczeniu od dochodu tylko wtedy, gdy nie były finansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo gdy nie zwrócono ich podatnikowi w żadnej innej formie.
W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie ? art.26 ust.7b w/w ustawy.
Zgodnie z art.26 ust.7d warunkiem odliczenia wydatków rehabilitacyjnych, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek m.in. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach.
Prawo do odliczenia przysługuje podatnikom, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: małżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice małżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł (art.26 ust.7e w/w ustawy).
Stosownie do art.26 ust.7a pkt.7 i 14 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na:
- opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł oraz
- używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne ? w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.
Przepis ten wyraźnie stanowi, że wydatki związane z używaniem samochodu mogą być odliczone, jeśli były one poniesione w związku z dojazdami na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (wyrażenie to zawęża w istotny sposób cel przejazdu, który upoważnia do zastosowania przedmiotowego odliczenia).
Wyjazdy z niepełnosprawnym synem na kontrolne wizyty lekarskie, do stomatologa czy na wieś, niewątpliwie należy uznać za przewozy konieczne przy stanie zdrowia syna, jednak odliczeniu od dochodu wolą ustawodawcy podlegają wyłącznie wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.
Skorzystanie przez podatnika z wydatków poniesionych na w/w cel nie wymaga dokumentowania ich wysokości w formie faktur bądź rachunków (art.26 ust.7c), natomiast potwierdzenia wymaga uczestnictwo w niezbędnych zabiegach leczniczo-rehabilitacyjnych.
Również przepisy w/w ustawy nie wymagają dokumentowania wysokości wydatków poniesionych na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa.
Niemniej jednak odliczenie nie przysługuje każdemu podatnikowi, mającemu na utrzymaniu w/w osoby niepełnosprawne, lecz jedynie temu, kto faktycznie ponosi przedmiotowy wydatek
Brak obowiązku dokumentowania wydatków podlegających odliczeniu nie oznacza, że podatnik może odliczyć kwotę w wysokości określonego limitu (2280 zł), nie ponosząc wydatków związanych z opłaceniem przewodników.
Nie można bowiem z faktu, że odliczenia nie trzeba udokumentować, wyciągać wniosku, że faktu dokonania takich wydatków nie trzeba w ogóle udowadniać. Brak udokumentowania oznacza w tym przypadku wyłącznie to, że nie jest wymagane posiadanie dowodów opiewających na konkretne kwoty wydatków związanych z opłaceniem przewodników.
Ponadto należy zaznaczyć, że katalog ulg rehabilitacyjnych jest katalogiem zamkniętym, tzn. odliczeniu podlegają wydatki enumeratywnie w nim wymienione, a rozszerzająca interpretacja tego przepisu jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy dotyczące ulg podatkowych interpretowane powinny być ściśle, a każda ich nadinterpretacja jest niedopuszczalna.
Z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika, że ponosi Pani wydatki na opłacenie usług świadczonych przez przewodników jak również, że samochód wykorzystywany jest do przewozu syna na niezbędne zabiegi leczniczo ? rehabilitacyjne ? w związku z tym nie przysługuje Pani odliczenie od dochodu z w/w tytułów.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.
Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej ? do czasu jej zmiany lub uchylenia (art.14b§ 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).
Na postanowienie niniejsze służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kozienicach w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia (art.14a § 4 i art.236 § 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa).
Zażalenie, zgodnie z art.222 w związku z art.239 ustawy Ordynacja podatkowa, powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.