zwolnienie od podatku VAT usług polegających na organizowaniu prywatnych ceremonii pogrzebowych i ślubnych
sygnatura: IPTPP2/443-924/12-11/15-S/JS
autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi
data: 2015-12-28
| słowa kluczowe: | usługi kulturalne, zwolnienie |
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 776/13, uprawomocnionym w dniu 14 maja 2015 r. oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 2015 r. sygn. akt I FSK 318/14, stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2012 r. (data wpływu 29 października 2012 r.), uzupełnionym pismami z dnia 28 stycznia 2013 r. (data wpływu 31 stycznia 2013 r.) oraz 16 grudnia 2015 r. (data wpływu 24 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług polegających na organizowaniu prywatnych ceremonii pogrzebowych i ślubnych - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 29 października 2012 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług polegających na organizowaniu prywatnych ceremonii pogrzebowych i ślubnych.
Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 28 stycznia 2013 r. oraz 16 grudnia 2015 r. poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego oraz kwestie związane z reprezentacją.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca działa w formie stowarzyszenia. Podstawę prawną działania Wnioskodawcy stanowi ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855). Przedmiotem działalności zgodnie ze statutem jest:
Podstawowym celem statutowym Stowarzyszenia jest prowadzenie działalności kulturalnej. Cele statutowe Wnioskodawca realizuje m.in. poprzez organizowanie festiwali i konkursów muzycznych, organizowanie audycji muzycznych dla dzieci i młodzieży, organizowanie widowisk artystycznych uświetniających uroczystości publiczne oraz organizowanie prywatnych ceremonii pogrzebowych i ślubnych przy udziale artystów wysokiej klasy. Festiwale i konkursy organizowane przez Zainteresowanego:
Konkursy organizowane przez Wnioskodawcę.
Stowarzyszenie od 1983 roku jest organizatorem .... Do tej pory odbyło się VII edycji tego konkursu. Celem konkursu jest popularyzowanie dorobku ... w kraju i za granicą oraz promowanie młodych utalentowanych artystów. ... jest to drugi po ... najbardziej uznany polski kompozytor. Wśród uczestników konkursu są młodzi artyści z kraju i ze świata.
Konkurs odbywa się przy wsparciu finansowym Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Marszałka Województwa, Prezydenta Miasta oraz przy pomocy Akademii i Filharmonii.
Organizowanie widowisk artystycznych uświetniających uroczystości publiczne.
Stowarzyszenie organizuje widowiska artystyczne uświetniające uroczystości publiczne na rzecz Prezydenta Miasta takie jak jubileusze 50 i 60-lecia zawarcia związku małżeńskiego. Wnioskodawca z tej działalności nie uzyskuje żadnych zysków.
Powadzenie audycji muzycznych w szkołach i przedszkolach.
Jest to podstawowa forma upowszechniania kultury muzycznej prowadzona przez Wnioskodawcę w szkołach i przedszkolach, która ma na celu podnoszenie kultury muzycznej i estetycznej wśród dzieci i młodzieży szkolnej. Ostatnio rozszerzono listę odbiorców również o żłobki. Poprzez audycje umożliwia się dzieciom i młodzieży bezpośredni kontakt z wykonawcami muzykami (instrumentalistami, śpiewakami), a także tancerzami. Wśród wykonawców pojawiają się najlepsi ... artyści pracujący w Filharmonii, Teatrze ..., Teatrze ..., Akademii. Audycje odbywają się cyklicznie (raz w miesiącu) w szkołach, przedszkolach i żłobkach, do których uczęszczają dzieci. Cykl spotkań trwa przez cały rok szkolny i jest prowadzony przez prelegenta, który realizuje zaplanowany program edukacyjny w zakresie edukacji muzycznej. Program uwzględnia ważne daty i wydarzenia historyczne. Zadaniem realizowanego programu jest podnoszenie wiedzy muzycznej, przygotowanie młodych słuchaczy do świadomego odbioru muzyki, wytworzenie wśród dzieci i młodzieży potrzeby obcowania ze sztuką, wychowanie przyszłych melomanów. Działania te były wspierane przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydenta Miasta.
Placówki szkolne i wychowawcze, w których prowadzone są audycje znajdują się na terenie województwa ... oraz województw ościennych. Bardzo często są to placówki biedne, odległe od dużych ośrodków kulturalnych (np. w ...). Wnioskodawca pobiera tam symboliczne opłaty, które nie wystarczają nawet na pokrycie kosztów dojazdu. Opłaty te nie pokrywają honorariów 3-osobowego zespołu artystycznego. Artyści, którzy biorą udział w tych audycjach występują także w Teatrze ..., Teatrze ..., Filharmonii. Wnioskodawca ponosi także dodatkowe koszty np. audycji, które nie mogły się odbyć np. z powodu nieprzejezdnych dróg (zwłaszcza w okresie zimowym). Z organizacji niektórych audycji Wnioskodawca wykazuje zyski, są one jednak w całości przeznaczane na finansowanie niedochodowych audycji w biedniejszych placówkach, a także na pokrycie kosztów tych audycji, które nie mogły się odbyć z przyczyn niezawinionych przez placówkę szkolną lub wychowawczą. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT.
Organizowanie prywatnych ceremonii pogrzebowych i ślubnych przy udziale artystów wysokiej klasy.
Wnioskodawca organizuje ceremonie ślubne i pogrzebowe zarówno świeckich, jak i zgodnych z obrządkami religijnymi wszystkich wyznań. Oprawa artystyczna uroczystości pogrzebowych przygotowywana jest w sposób profesjonalny przez osoby posiadające fachową wiedzę w dziedzinie muzyki. Repertuar jest dobierany indywidualnie do charakteru uroczystości, z zachowaniem tożsamości kulturowej, religijnej, tradycji, a także uwzględnia charakterystykę osoby zmarłej. Również uroczystości ślubne są organizowane z uwzględnieniem indywidualnych preferencji osób zawierających związek małżeński.
Artyści biorący udział w ceremoniach to osoby z wyższym wykształceniem muzycznym m.in. pracownicy Filharmonii, Teatru z wieloletnim doświadczeniem muzycznym, laureaci konkursów i festiwali muzycznych. Wnioskodawca za organizację uroczystości pobiera opłaty, które pozwalają jedynie na pokrycie kosztów zaangażowania artystów. W zależności od liczby organizowanych uroczystości w miesiącu, miesięczny zysk Zainteresowanego wynosi ok. 100 - 200 złotych. Zysk jest w całości przeznaczany na pokrycie kosztów usług świadczonych przez Wnioskodawcę, ich kontynuację oraz doskonalenie.
W piśmie z dnia 28 stycznia 2013 r., będącym uzupełnieniem wniosku, Zainteresowany wskazał, że jest podmiotem prawa publicznego. Pojęcie ,,podmiotu prawa publicznego" nie zostało zdefiniowane na gruncie prawa krajowego, np. w ustawie z dnia 2 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (dalej: ,,ustawa Prawo zamówień publicznych", tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 113, poz. 759). Definicję ,,podmiotu publicznego" zawierają regulacje prawa wspólnotowego m.in. w art. 1 lit. b każdej z trzech dyrektyw prawa wspólnotowego: Dyrektywy Rady 93/36/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej koordynacji procedur w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy - Dz. Urz. WE nr L 199 z 9.08.1993 r., Dyrektywy Rady 92/50/EWG z 18 czerwca 1992 r. dotyczącej koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi - Dz. Urz. WE nr L 209 z 9.07.1992 r., Dyrektywy Rady 93/37/EWG z 14 czerwca 1993 r. dotyczącej koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane - Dz. Urz. WE nr L 199 z 9.08.1993 r. oraz art. 1 ust. 9 Dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi.
Zgodnie z powołanymi wyżej dyrektywami, dla uznania danej instytucji za podmiot prawa publicznego konieczne jest łączne spełnienie następujących warunków:
Opisane wyżej kryteria definiujące ,,podmiot prawa publicznego" są tożsame z kryteriami wymienionymi w art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych, odnoszącymi się do podmiotów zobowiązanych do stosowania przepisów ustawy. Stąd też do ,,podmiotów prawa publicznego" należy w szczególności zakwalifikować podmioty zobowiązane do stosowania ww. ustawy na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 3.
Wprawdzie dyrektywy definiując ,,podmiot prawa publicznego" równocześnie wskazują załączniki wymieniające podmioty prawa publicznego lub ich kategorie istniejące w poszczególnych krajach, spełniające powyższe warunki i wobec tego zobowiązane do stosowania procedur zamówień publicznych, jednakże listy te mają tylko charakter pomocniczy i nie są wiążące.
Rozstrzygające znaczenie ma to, czy dany podmiot rzeczywiście podlega pod definicję ogólną. Jeżeli dany podmiot spełnia wszystkie kryteria omówione wyżej, a nie jest mimo to ujęty w liście przedstawionej przez określony kraj członkowski, udzielane przez niego zamówienia podlegają rygorom ustalonym w dyrektywach i jest ,,podmiotem prawa publicznego".
Jednak w kontekście zaliczenia Wnioskodawcy do podmiotów publicznych ważne znaczenie będzie miał cel, jaki przyświecał przy Jego tworzeniu, tj. czy została spełniona przesłanka, że Stowarzyszenie ,,zostało utworzone w szczególnym celu zaspokajania potrzeb o charakterze powszechnym niemających charakteru przemysłowego ani handlowego...".
Pojęcie w szczególnym celu zaspokajania potrzeb o charakterze powszechnym niemających charakteru przemysłowego ani handlowego pochodzi bezpośrednio z dyrektyw Unii Europejskiej dotyczących zamówień publicznych i jest obce polskiej tradycji prawnej. Wobec braku jakiegokolwiek orzecznictwa polskich sądów oraz piśmiennictwa na ten temat interpretacja tego pojęcia powinna być dokonywana z uwzględnieniem orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS). Klasyczna definicja potrzeb w interesie ogólnym niemających charakteru gospodarczego ani handlowego została sformułowana przez ETS w orzeczeniu z 10 listopada 1998 r. w sprawie C-360/96 Gemeente Arnhem and Gemeente Rheden v BFI Holding. Stwierdzono w niej, że potrzebami w interesie ogólnym niemającymi charakteru przemysłowego ani handlowego są potrzeby zaspokajane w inny sposób niż poprzez udostępnianie produktów i usług na rynku i które z przyczyn związanych z interesem ogólnym państwo decyduje się zaspokoić samo lub na których zaspokajanie chce wywierać decydujący wpływ.
Według ETS decyzja, czy dany podmiot został utworzony w szczególnym celu zaspokajania potrzeb w interesie ogólnym, które nie mają charakteru przemysłowego ani handlowego, zależy od oceny:
Ponadto zaspokajanie potrzeb o charakterze powszechnym, niemających charakteru przemysłowego ani handlowego, obejmuje swoją treścią potrzeby, które dany podmiot musi zaspokajać obligatoryjnie. Chodzi zatem o zadania, które w świetle przepisów prawa muszą być realizowane przez władzę publiczną albo przez podmioty powołane przez władze publiczne do realizacji zadań obowiązkowych, czyli tzw. zadania publiczne.
Zadanie publiczne realizowane przez stowarzyszenie lub fundację musi też dotyczyć zbiorowości, np. wspólnoty lokalnej, i nie może odnosić się do elementarnych potrzeb osobistych indywidualnego odbiorcy.
W przypadku Wnioskodawcy warunki te są spełnione, ponieważ jego zadaniem zapisanym w Statucie jest:
Zatem podstawowa działalność Zainteresowanego koncentruje się na realizacji zadań publicznych, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty o charakterze powszechnym, niemających charakteru przemysłowego ani handlowego.
Zainteresowany zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855) posiada osobowość prawną. Natomiast zgodnie z art. 25 ww. ustawy zarząd stowarzyszenia w trybie nadzoru jest zobowiązany dostarczać odpisów uchwał walnego zebrania członków (zebrania delegatów) oraz składać niezbędne wyjaśnienia. Oznacza to, że Zainteresowany spełnia przesłanki uznania go za podmiot publiczny.
Wnioskodawca wskazał ponadto, że jest innym podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym. Swój status, jako innego podmiotu uznanego za instytucję o charakterze kulturalnym, wywodzi z następujących przepisów: art. 3 ust. 1 w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 4, art. 4 ust. 1 pkt 16 oraz art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie (Dz. U. z 2010 r. Nr 234, poz. 1536). Zainteresowany nie jest podmiotem wpisanym do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (ustawa z dnia 25 października 1991 r., t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 406).
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy usługi świadczone przez Wnioskodawcę, polegające na organizowaniu prywatnych ceremonii pogrzebowych i ślubnych z udziałem artystów wysokiej klasy mające na celu upowszechnianie kultury muzycznej w społeczeństwie, są zwolnione z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług...
Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (,,ustawy o VAT"), zwolnione z podatku są usługi kulturalne świadczone przez podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną.
Przytoczony przepis ustawy obowiązuje od 1 stycznia 2011 r. Wprowadzona zmiana uwzględnia regulacje unijne wynikające z art. 132 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1), który stanowi, że ,,państwa członkowskie zwalniają świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawę towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie".
Zgodnie z treścią powołanego wcześniej art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT z podatku są zwolnione:
Ustawa stosuje zwolnienie do usług kulturalnych świadczonych przez podmioty spełniające alternatywnie jeden z warunków, są to zarówno podmioty publiczne, jak i inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym oraz podmioty wpisane do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu kultury.
Wskazuje na to gramatyczna wykładnia przepisu, w którym zastosowano alternatywę łączną. Przez określenie ,,inne podmioty" należy rozumieć wszystkie inne podmioty, które nie są podmiotami publicznymi. Ustawodawca wyraźnie rozróżnił trzy rodzaje podmiotów uprawnionych do stosowania zwolnienia z podatku VAT z tytułu świadczonych usług kulturalnych. Wnioskodawca nie jest podmiotem prawa publicznego, nie jest również wpisany do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu kultury, tj. podmioty, o których mowa w rozdziale 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.
Dla rozstrzygnięcia, czy organizowanie oprawy muzycznej prywatnych uroczystości pogrzebowych i ślubnych przez Wnioskodawcę jest zwolnione z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT, kluczową kwestią jest wyjaśnienie, czy Zainteresowany jest ,,innym podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym".
Definicję działalności kulturalnej zawierają przepisy ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 406) - art. 1 ,,działalność kulturalna w rozumieniu niniejszej ustawy polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury." Zgodnie z ustawą działalność kulturalną mogą prowadzić osoby prawne, osoby fizyczne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej. Działalność kulturalna nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu odrębnych przepisów. Odrębne przepisy, o których mowa, to ustawa o swobodzie działalności gospodarczej, która w art. 2 definiuje działalność gospodarczą następująco: ,,działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły." Wnioskodawca nie prowadzi działalności w celach zarobkowych, ponieważ nie jest nastawiony na osiąganie zysku, tylko szeroko rozumiane upowszechnianie muzyki.
Ustawa o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej w art. 2 wymienia przykładowe ,,formy organizacyjne" działalności kulturalnej. Są to: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury. Użyte w treści przepisu zastrzeżenie ,,w szczególności" oznacza, że katalog form organizacyjnych wymieniony w art. 2 tej ustawy nie jest zamknięty. Tym bardziej, że art. 2 wymienia jedynie przykładowe formy organizacyjne nie zaś organizacyjno-prawne, w jakich może być prowadzona działalność kulturalna.
Pewną wskazówkę stanowi treść art. 5 ust. 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Na podstawie tego przepisu organizacje pozarządowe prowadzące działalność kulturalną mogą otrzymywać dotacje celowe z budżetu państwa z części, w której dysponentem jest minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, na zadania objęte mecenatem państwa, w tym dotacje celowe na finansowanie lub dofinansowanie kosztów inwestycji. Działania Wnioskodawcy takie jak organizowanie konkursów i festiwali, prowadzenie audycji muzycznych w szkołach, przedszkolach i żłobkach było wspierane finansowo przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Potwierdza to, że Zainteresowany prowadzi działalność o charakterze kulturalnym w rozumieniu przepisów ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.
Wnioskodawca w świetle przepisów art. 3 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 234, poz. 1536) jest organizacją pozarządową. Ustawa definiuje organizacje jako: ,,niedziałające w celu osiągnięcia zysku - osoby prawne lub jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, którym odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, w tym fundacje i stowarzyszenia, z zastrzeżeniem ust. 4."
Zdaniem Wnioskodawcy działalność Zainteresowanego należy zakwalifikować jako działalność pożytku publicznego w zakresie kultury. Zgodnie z definicją działalności pożytku publicznego zawartej w art. 3 ust. 1 ustawy o działalności pożytku publicznego i wolontariacie - ,,Działalnością pożytku publicznego jest działalność społecznie użyteczna, prowadzona przez organizacje pozarządowe w sferze zadań publicznych określonych w ustawie." Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 16 ustawy o pożytku publicznym i wolontariacie sfera zadań publicznych obejmuje zadania w zakresie: ,,kultury, sztuki, ochrony dóbr kultury i dziedzictwa narodowego". Gdyby Wnioskodawca nie spełniał warunków określonych w art. 5 ust. 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tj. nie był organizacją pożytku publicznego oraz nie prowadził działalności kulturalnej w rozumieniu przepisów ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej), nie przysługiwałoby mu prawo do otrzymywania dotacji z budżetu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Zatem należy przyjąć, że Wnioskodawca jest ,,innym podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym", który świadcząc usługi kulturalne ma prawo do zastosowania zwolnienia z podatku VAT.
W dniu 18 lutego 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działający na podstawie przepisu § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), w imieniu Ministra Finansów - wydał interpretację indywidualną IPTPP2/443-924/12-6/JS, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.
Pismem z dnia 21 marca 2013 r. (data wpływu 25 marca 2013 r.) Wnioskodawca wystąpił z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidulanej nr IPTPP2/443-924/12-6/JS z dnia 18 lutego 2013 r.
Dyrektor Izby Skarbowej pismem z dnia 22 kwietnia 2013 r. udzielił odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, stwierdzając, że brak jest podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.
Powyższa interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 18 lutego 2013 r. została zaskarżona przez Wnioskodawcę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, który wyrokiem z dnia 5 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 776/13 uchylił zaskarżoną interpretację.
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z dnia 18 grudnia 2013 r. złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Wyrokiem z dnia 14 maja 2015 r., sygn. akt I FSK 318/14 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi.
W dniu 1 października 2015 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 776/13 wraz z aktami sprawy.
Mając na uwadze rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 776/13 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 2015 r. sygn. akt I FSK 318/14, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Na wstępie należy zauważyć, że niniejszej interpretacji udzielono w oparciu o przepisy prawa podatkowego w zakresie podatku VAT obowiązujące w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).
Natomiast przez świadczenie usług - w świetle art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).
Na podstawie art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.
Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Działalność gospodarcza - na mocy art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.
Stosownie natomiast do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.
Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.
Z dniem 1 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476). Przepisy nowelizacji uchyliły załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku, który w pozycji 11 wymieniał jako zwolnione od podatku m. in. usługi związane z kulturą (ex 92) i przeniosły uregulowania dotyczące tej tematyki do treści ustawy. Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku dodanie do art. 43 ust. 1 ustawy punktu 33, regulującego zwolnienia od podatku usług kulturalnych.
Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów. Powyższe jest konsekwencją wprowadzenia do ustawy cyt. wyżej art. 5a, zgodnie z którym od dnia 1 stycznia 2011 r., jeżeli przepisy ustawy nie powołują symbolu statystycznego dla danego towaru bądź usługi, nie identyfikuje się ich za pomocą klasyfikacji statystycznych.
Zasadniczym powodem odejścia od stosowania klasyfikacji statystycznych przy określaniu zakresu zwolnień od podatku było zapewnienie pełniejszej implementacji przepisów unijnych, w szczególności Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.).
Dyrektywa w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, z brzmieniem której zgodne muszą być przepisy polskiej ustawy o VAT, przewiduje zwolnienia dla usług kulturalnych, stwierdzając w art. 132 ust. 1 lit. n), że zwolnieniu od podatku podlega świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawa towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie.
Zatem ustawodawca europejski dał państwom członkowskim możliwość określenia, które podmioty niebędące podmiotami prawa publicznego, świadczące usługi kulturalne, mogą korzystać ze zwolnienia od podatku VAT.
Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:
Jednocześnie, zgodnie z art. 43 ust. 17 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:
Ponadto art. 43 ust. 17a ustawy, wskazuje, iż zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe.
W świetle art. 43 ust. 18 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.
Stosownie natomiast do art. 43 ust. 19 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 5 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/Łd 776/13 uznał, że analiza przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy prowadzi do wniosku, że regulacja ta zgodna jest z art. 132 ust. 1 lit. n Dyrektywy 112, gdyż podobnie jak w przepisie dyrektywy, skorzystanie ze zwolnienia na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług wymaga spełnienia warunku o charakterze przedmiotowym i przedmiotowym. Zwalnia się bowiem od podatku usługi kulturalne oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną (przesłanka przedmiotowa) świadczone przez podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (przesłanka podmiotowa).
WSA zauważył, że z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego oraz stanowiska organu podatkowego zawartego w zaskarżonej interpretacji wynika, iż niesporne jest, że Towarzystwo świadczy usługi kulturalne. Tym samym spełnia warunek przedmiotowy umożliwiający skorzystanie ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy.
W ocenie WSA kwestią sporną jest to, czy Wnioskodawca jest podmiotem, o którym mowa w cytowanym przepisie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy, a mianowicie podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym. Poza sporem jest bowiem także to, że Towarzystwo nie jest wpisane do rejestru instytucji kultury, jak się wydaje sporną kwestią nie jest również to, że Wnioskodawca nie jest podmiotem prawa publicznego.
Zdaniem WSA istnieją odrębne przepisy pozwalające na uznanie Towarzystwa za instytucję o charakterze kulturalnym. W polskim systemie prawa brak jest ustawy (lub innego źródła prawa), która ,,wprost" definiowałaby pojęcie ,,instytucji o charakterze kulturalnym", ani też innego aktu, który nadawałby określonym w nim podmiotom taki status. W związku z tym desygnatów pojęcia ,,instytucji o charakterze kulturalnym" należy poszukiwać dalej w systemie prawa, w szczególności w tej jego części, która jest związana z prowadzeniem działalności kulturalnej, w szczególności w ustawie z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 406 zwanej dalej u.o.p.d.k).
W przepisach ogólnych (Rozdziału I) ustawodawca wskazał - w art. 1 ust. 1, że działalność kulturalna w rozumieniu tej ustawy polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury. W myśl art. 2 u.o.p.d.k., formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury. Na podstawie art. 3 ust. 1 u.o.p.d.k., działalność kulturalną mogą prowadzić osoby prawne, osoby fizyczne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej.
Wracając do art. 1 u.o.p.d.k., w ustępie 3 stanowi on, że minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego może wspierać finansowo, w ramach mecenatu państwa, realizację planowanych na dany rok zadań związanych z polityką kulturalną państwa, prowadzonych przez instytucje kultury i inne podmioty nienależące do sektora finansów publicznych.
Już z powyższych przepisów wynika, że u.o.p.d.k. przewiduje, iż działalność kulturalną mogą prowadzić nie tylko ,,Instytucje kultury", ale i inne podmioty nienależące do sektora finansów publicznych.
Inną kwestią jest, że ustawodawca w ustawie tej szczegółowo uregulował tylko zasady działania ,,Instytucji kultury" poświęcając temu cały Rozdział 2, natomiast innym podmiotom prowadzącym działalność o charakterze kulturalnym wskazał jedynie, że mają spełniać wymogi określone w przepisach niniejszej ustawy (art. 41 ust. 2 u.o.p.d.k., o czym będzie mowa niżej).
WSA wskazał, że odnośnie ,,Instytucji kultury" - zgodnie z przepisami art. 8 i art. 9 ust. 1 u.o.p.d.k. - ministrowie oraz kierownicy urzędów centralnych organizują działalność kulturalną, tworząc państwowe instytucje kultury, dla których prowadzenie takiej działalności jest podstawowym celem statutowym, a jednostki samorządu terytorialnego organizują działalność kulturalną, tworząc samorządowe instytucje kultury (dla których prowadzenie takiej działalności jest również podstawowym celem statutowym). Instytucje kultury działają na podstawie aktu o ich utworzeniu oraz statutu nadanego przez organizatora (art. 13 ust. 1 u.o.p.d.k.). Stosownie do art. 14 ust. 1 i 3 u.o.p.d.k., instytucja kultury z urzędu podlega wpisowi do rejestru i z tą chwilą uzyskuje osobowość prawną oraz może rozpocząć swoją działalność. Sposób prowadzenia i udostępniania rejestru instytucji kultury, w tym zakres danych zamieszczanych w rejestrze, tryb dokonywania wpisów, zmian i wykreśleń wpisów oraz wzór księgi rejestrowej w myśl art. 14 ust. 4 określa w drodze rozporządzenia właściwy minister.
Wprowadzając w życie cytowaną ustawę o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, na zasadzie art. 45 uchylono przepisy ustawy z dnia 9 kwietnia 1968 r. o zezwoleniach na publiczną działalność artystyczną, rozrywkową i sportową (Dz. U. Nr 12, poz. 64) - w zakresie dotyczącym imprez artystycznych i rozrywkowych, ustawę z dnia 25 kwietnia 1984 r. o upowszechnianiu kultury oraz o prawach i obowiązkach pracowników upowszechniania kultury (Dz. U. Nr 26, poz. 129, z późn. zm.) oraz ustawę z dnia 28 grudnia 1984 r. o instytucjach artystycznych (Dz. U. Nr 60, poz. 304 i z 1989 r. Nr 35, poz. 192). Część regulacji zawartych w uchylonych ustawach przeniesiono do u.o.p.d.k. ustanawiając tym samym jednolitą regulację w ramach jednego aktu prawnego dotyczącą zarówno upowszechniania kultury jak i instytucji artystycznych.
W uchylonej ustawie o upowszechnianiu kultury oraz o prawach i obowiązkach pracowników upowszechniania kultury ustawodawca w art. 11 ust. 1 wyraźnie wskazał, że upowszechniać kulturę mogą zarówno instytucje jak i placówki, przy czym ich założycielami mogą być nie tylko naczelne i centralne organy administracji państwowej czy terenowe organy administracji państwowej, ale i inne podmioty (przedsiębiorstwa i inne państwowe jednostki organizacyjne, spółdzielnie i ich związki, związki zawodowe i organizacje społeczno-zawodowe rolników, organizacje samorządowe, społeczno-kulturalne, młodzieżowe i inne organizacje społeczne, spółki, inne osoby prawne oraz nieuspołecznione jednostki organizacyjne i osoby fizyczne). Różnica pomiędzy instytucją a placówką polegała na tym, że Instytucja upowszechniania kultury działała na podstawie statutu, który nadawał jej organizator i mogła rozpocząć działalność dopiero po uzyskaniu wpisu do rejestru (art. 13 ust. 1 i 3), natomiast placówka upowszechniania kultury mogła rozpocząć działalność po zgłoszeniu do ewidencji (art. 13 ust. 8).
W opinii WSA treść powyższych przepisów wskazuje, że już we wcześniej obowiązującej ustawie dotyczącej działalności kulturalnej ustawodawca przewidział ,,instytucje kultury" i niezależnie od nich tzw. ,,placówki kultury". Ustawa o instytucjach artystycznych wskazywała natomiast m.in. że instytucje artystyczne są powołane do prowadzenia, z udziałem twórców i wykonawców posiadających kwalifikacje zawodowe, działalności artystycznej w dziedzinie teatru, muzyki, baletu, estrady i rozrywki, a instytucjami artystycznymi w rozumieniu ustawy są teatry, filharmonie, opery i operetki, orkiestry symfoniczne i kameralne, zespoły pieśni i tańca, zespoły chóralne. Takimi instytucjami są również inne państwowe jednostki organizacyjne, których wyłącznym lub głównym zadaniem jest organizowanie zawodowej działalności estradowej i rozrywkowej. Instytucje artystyczne prowadzą działalność jako jednostki wyodrębnione pod względem prawnym, organizacyjnym i ekonomiczno-finansowym.
Zgodnie z przepisami przejściowymi i końcowymi (Rozdział 5) u.o.p.d.k., instytucje i placówki upowszechniania kultury istniejące w dniu wejścia w życie ustawy, dla których organizatorem były podmioty określone w art. 8 i 9, podlegają z urzędu wpisowi do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez właściwego organizatora, w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy a pracownicy tych instytucji stają się pracownikami instytucji kultury (art. 41 ust. 1 u.o.p.d.k.). Natomiast instytucje i placówki upowszechniania kultury istniejące w dniu wejścia w życie ustawy, dla których organizatorem są inne podmioty niż określone w art. 8 i 9, mogą nadal prowadzić swoją działalność, jeżeli w ciągu 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy zostaną spełnione wymogi określone w przepisach niniejszej ustawy (art. 41 ust. 2).
W myśl art. 42 ust. 1 u.o.p.d.k., instytucje artystyczne istniejące w dniu wejścia w życie ustawy, dla których organem założycielskim były podmioty określone w art. 8 ust. 2, podlegają z urzędu wpisowi do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez właściwego organizatora, w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, a pracownicy tych instytucji stają się pracownikami instytucji kultury.
Stosownie do art. 44 ust. 1 i 2 u.o.p.d.k., prowadzona na podstawie zezwoleń uzyskanych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy działalność w zakresie organizowania imprez artystycznych lub rozrywkowych podlega w terminie 3 miesięcy wpisaniu z urzędu do ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie przepisów o działalności gospodarczej. Do tego czasu zachowują moc dotychczasowe zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie organizowania imprez artystycznych.
WSA zauważa, że w starym i nowym stanie prawnym ustawodawca przewidział możliwość prowadzenia działalności w różnych formach i przez różne podmioty. W czynionych tu rozważaniach na temat podmiotów mających prawo do korzystania ze zwolnienia od VAT w związku z prowadzoną działalnością kulturalną nie można też pominąć wyroku TS z dnia 3 kwietnia 2003 r., w sprawie C-144/00, w którym stwierdzono, że ,,Artykuł 13 część A ust. 1 lit. n) szóstej dyrektywy 77/388 dotyczący zwolnienia z podatku od wartości dodanej niektórych usług kulturalnych świadczonych przez instytucje prawa publicznego lub przez inne instytucje kulturalne uznane przez dane Państwo Członkowskie należy interpretować w ten sposób, że wyrażenie "inne instytucje kulturalne" nie wyklucza solistów występujących indywidualnie. Zasada neutralności podatkowej wymaga, aby indywidualnych wykonawców, pod warunkiem, że ich usługi są uznawane za kulturalne, można było traktować, tak jak to ma miejsce w przypadku instytucji kulturalnych, jak instytucje podobne do podmiotów prawa publicznego świadczące niektóre usługi kulturalne, o których mowa w tym przepisie".
Ponadto - jak wskazał NSA - jeśli celem regulacji zawartej w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a) ustawy o VAT jest upowszechnienie dostępu do kultury, poprzez zmniejszenie kosztów tego dostępu związanych z opodatkowaniem tego typu usług podatkiem od towarów i usług. Osiągnięcie tego celu byłoby znacznie utrudnione, gdyby z określonego w tym przepisie zwolnienia mogły korzystać tylko podmioty wymienione w ustawie o organizacji i prowadzeniu działalności kulturalnej.
Formą organizacyjnoprawną, w której może być prowadzona działalność kulturalna jest również stowarzyszenie. Stowarzyszenie w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. o stowarzyszeniach (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855, z późn. zm.) jest dobrowolnym, samorządnym, trwałym zrzeszeniem o celach niezarobkowych. Podjęcie działalności gospodarczej przez stowarzyszenie pozwala na uzyskanie przez nią środków finansowych na działalność statutową (art. 34 ustawy o stowarzyszeniach). Ze stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę wynika, że Zainteresowany jest Stowarzyszeniem, którego statutową działalnością jest działalność kulturalna.
Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, obowiązujące przepisy prawa podatkowego oraz ich wykładnię dokonaną przez WSA i NSA w ww. orzeczeniach, należy stwierdzić, że Wnioskodawca spełnia przesłankę podmiotową konieczną do skorzystania ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy, gdyż jest podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym.
Reasumując, skoro świadczone przez Wnioskodawcę usługi, polegające na organizowaniu prywatnych ceremonii pogrzebowych i ślubnych, mają na celu upowszechnianie kultury i są świadczone przez podmiot uznany na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym, to należy uznać, że przedmiotowe usługi są zwolnione od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.
Jednocześnie podkreślić należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.
W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.