Czy wartość wypłaconych przez Spółkę świadczeń urlopowych oraz sfinansowanych przez Spółkę szkoleń, dokonywanych na rzecz pracowników - w tym również pracowników podlegających regulacjom ustawy kominowej, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

sygnatura: IPPB5/423-583/09-2/AS

autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

data: 2009-12-18

słowa kluczowe:

koszty uzyskania przychodów, pracodawca, pracownik, szkolenie, świadczenie

Wniosek ORD-IN: [ 623 kB]

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21.09.2009 r. (data wpływu 25.09.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki świadczeń urlopowych oraz sfinansowanych przez Spółkę szkoleń:

• na rzecz pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę - jest prawidłowe,

• na rzecz pracowników podlegających regulacjom ustawy kominowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25.09.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki świadczeń urlopowych oraz sfinansowanych przez Spółkę szkoleń na rzecz pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę oraz na rzecz pracowników podlegających regulacjom ustawy kominowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca będący polską spółką akcyjną z siedzibą w L. (dalej: ,,Spółka") jest spółką prawa handlowego, w której udział spółek będących jednoosobowymi spółkami Skarbu Państwa przekracza 50% akcji (85% akcji posiada Wnioskodawca będący jednoosobową Spółką Skarbu Państwa, zaś pozostałe 15% Skarb Państwa).

Spółka jest pracodawcą, o którym mowa w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jednolity: Dz. U. 1996 r., Nr 70, poz. 335, dalej: ,,ustawa ZFŚS").

Spółka wypłaca zatrudnionym przez siebie pracownikom świadczenie urlopowe, o którym mowa w tym artykule, jednocześnie w Spółce nie utworzono zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Świadczenie urlopowe wypłacane jest wszystkim pracownikom, którzy spełniają warunki wskazane w art. 3 ust. 5 ustawy, tj. raz w roku każdemu pracownikowi korzystającemu w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych.

Ponadto, stosownie do postanowień art. 103 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (tekst jednolity: Dz. U. 1998 r. Nr 21 poz. 94) oraz Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. 1993 r. Nr 103 poz. 472), Spółka finansuje szkolenia swoich pracowników, co obejmuje:

• pokrycie opłat za te szkolenia,
• koszty materiałów szkoleniowych,
• koszty przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia.

Szkolenia te mają na celu podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników, a poprzez to podniesienie jakości świadczonej przez nich pracy.

Zarówno wypłata świadczenia urlopowego, jak i finansowanie szkoleń dokonywane są między innymi na rzecz pracowników, których zasady wynagradzania podlegają regulacjom ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagrodzeniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz. U. 2000 r., Nr 26, poz. 306 ze zm.), tzw. ,,ustawy kominowej", oraz wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 stycznia 2003 r. w sprawie szczegółowego wykazu świadczeń dodatkowych, które mogą być przyznane osobom kierującym niektórymi podmiotami prawnymi, oraz trybu ich przyznawania (Dz. U. 2003 r. Nr 14, poz. 139).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość wypłaconych przez Spółkę świadczeń urlopowych oraz sfinansowanych przez Spółkę szkoleń, dokonywanych na rzecz pracowników - w tym również pracowników podlegających regulacjom ustawy kominowej, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wypłacane przez Spółkę pracownikom, w tym również pracownikom podlegającym regulacjom ustawy kominowej, świadczenia urlopowe, a także wartość finansowanych przez nią szkoleń tych pracowników, obejmująca opłaty za szkolenie, koszty materiałów szkoleniowych, koszty przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia, stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki.

1.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ,,PDOP"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy.

Tak więc w ramach wydatków mających pośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i uzyskanymi przychodami, które co do zasady są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, mieszczą się również koszty szkoleń pracowników, gdyż szkolenia te mają na celu podniesienie kwalifikacji pracowników potrzebnych do wykonywania pracy na rzecz Spółki.

Z tego względu opisane powyżej wydatki na szkolenia stanowią koszty podatkowe zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Z kolei art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy PDOP stwierdza, iż co prawda nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, jednakże kosztem uzyskania przychodów są świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Jak z tego wynika, ustawodawca w przepisie tym uzależnił możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wypłacanych świadczeń urlopowych od tego, czy świadczenia wypłacane są zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Wnioskodawca wypłacający świadczenia urlopowe swoim pracownikom w zgodzie z przepisami ustawy o ZFŚS, może wydatki te zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka na dzień 1 stycznia 2009 r. zatrudniała ogółem mniej niż 20 pracowników, znalazła się w sytuacji, której dotyczy art. 3 ust. 3 ustawy o ZFŚS, więc nie utworzono zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Wypłaty dokonywane na rzecz uprawnionych pracowników są niewątpliwie świadczeniami urlopowymi wypłacanymi zgodnie z przepisami ustawy o ZFŚS, a nie innego rodzaju dofinansowaniem wypoczynku dokonywanym na podstawie tej ustawy. Tym samym spełnione są przesłanki zaliczenia tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów Spółki, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 45 PDOP.

2.

Podstawową zasadę dotyczącą wynagradzania osób podlegających regulacjom ,,ustawy kominowej" ustanowił art. 5 tej ustawy.

Zgodnie z tą regulacją osobom, o których mowa w art. 2 ustawy, niezależnie od podstawy nawiązania stosunku pracy lub rodzaju umowy cywilnoprawnej stanowiącej podstawę zatrudnienia, przysługuje, co do zasady, wyłącznie wynagrodzenie miesięczne.

Jednakże osobom, o których mowa w art. 2 pkt 1-4 ustawy (tj. kierownikom jednostek organizacyjnych wymienionych w art. 1 pkt 1-13, a w szczególności dyrektorom, prezesom, tymczasowym kierownikom, zarządcom komisarycznym i osobom zarządzającym na podstawie umów cywilnoprawnych, ich zastępcom, członkom organów zarządzających jednostek organizacyjnych, o których mowa w art. 1 pkt 1-13, oraz głównym księgowym jednostek organizacyjnych wymienionych w art. 1 pkt 1-13), poza wynagrodzeniem miesięcznym mogą być przyznane inne świadczenia - nagroda roczna (w zależności od osiągniętych wyników finansowych - art. 10 ustawy) oraz świadczenia dodatkowe.

Jak stwierdziło Ministerstwo Skarbu Państwa w piśmie z dnia 16 września 2008 r. przedstawiając swoje stanowisko w sprawie świadczeń dodatkowych przyznawanych osobom kierującym niektórymi podmiotami: ,,(...) Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy kominowej nie mają charakteru świadczeń dodatkowych świadczenia ustalone (wypłacone) pracownikom w wysokości i na warunkach określonych odrębnymi przepisami, tj. przepisami Kodeksu pracy, innych ustaw i aktów wykonawczych."

Zdaniem Ministerstwa Skarbu Państwa świadczeniami dodatkowymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy kominowej są wyłącznie świadczenia inne oraz świadczenia wyższe, niż przewidziane w układach zbiorowych pracy, regulaminach wynagradzania oraz w odrębnych przepisach. Świadczenia przewidziane w układach zbiorowych pracy, regulaminach wynagradzania oraz w odrębnych przepisach ,,nie mieszczą się w definicji świadczeń dodatkowych. Nie istnieją zatem podstawy prawne do odmowy ich wypłacenia na rzecz osób podlegających ustawie. A zatem osobom podlegającym ww. ustawie można wypłacać świadczenia przewidziane w układach zbiorowych pracy, regulaminach wynagradzania oraz w odrębnych przepisach w wysokości na warunkach określonych odrębnymi przepisami, jeżeli nie mają one charakteru wynagrodzenia, prowizji od zysku, nagrody z zakładowego funduszu nagród oraz udziału w zysku lub nadwyżce bilansowej".

W piśmie tym stwierdzono również, iż: ,,zdaniem Departamentu Prawnego finansowanie studiów podyplomowych członkom zarządu jednostek organizacyjnych, o których mowa w art. 1 pkt 1-13 ustawy, jest dopuszczalne, ponieważ ww. świadczenie nie ma charakteru wynagrodzenia sensu stricto, pod warunkiem, że układy zbiorowe pracy, regulaminy wynagradzania oraz odrębne przepisy przewidują taką możliwość".

Ponieważ szkolenia pracowników Spółki objętych zakresem ustawy kominowej finansowane są w oparciu o stosowne przepisy Kodeksu pracy oraz wydanych na jej podstawie aktów wykonawczych, wydatki takie na rzecz pracowników objętych zakresem ustawy kominowej są dopuszczalne, a tym samym stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki.

Z kolei świadczenie urlopowe jest świadczeniem przewidzianym w odrębnych przepisach - w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Świadczenie to jest wypłacane osobom podlegającym regulacjom ustawy kominowej, w wysokości i na warunkach określonych tą ustawą.

Wobec tego istnieje możliwość wypłacania świadczenia urlopowego osobom podlegającym regulacjom ustawy kominowej, a tym samym wydatki te również stanowią koszty uzyskania przychodu Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki świadczeń urlopowych oraz sfinansowanych przez Spółkę szkoleń:

• na rzecz pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę - za prawidłowe,

• na rzecz pracowników podlegających regulacjom ustawy kominowej - za prawidłowe.

Na wstępie należy podkreślić, że Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, w stosunku do której zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz. U. Nr 26, poz. 306 ze zm.) zwanej ,,ustawą kominową".

Z uwagi na powyższe niektórzy pracownicy Wnioskodawcy podlegający regulacjom tej ustawy traktowani są w sposób odmienny, niż pracownicy zatrudnieni w ramach stosunku pracy.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

Należy zauważyć, iż kosztami podatkowymi są m. in. tzw. ,,koszty pracownicze".

Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników.

Co do zasady także wydatki pracodawcy na zapłatę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek finansowanych przez płatnika, składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 ze zm.) w części finansowanej przez płatnika składek stanowią koszty pracownicze.

Co istotne, nie każde świadczenie na rzecz pracownika, które stanowi dla niego przychód, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy.

Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z opisanym we wniosku stanem faktycznym wskazano, iż Spółka wypłaca zatrudnionym przez siebie pracownikom świadczenie urlopowe, o którym mowa w tym artykule, jednocześnie w Spółce nie utworzono zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Świadczenie urlopowe wypłacane jest wszystkim pracownikom, którzy spełniają warunki wskazane w art. 3 ust. 5 ustawy, tj. raz w roku każdemu pracownikowi korzystającemu w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych.

Ponadto, stosownie do postanowień art. 103 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (tekst jednolity: Dz. U. 1998 r. Nr 21 poz. 94) oraz Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. 1993 r. Nr 103 poz. 472), Spółka finansuje szkolenia swoich pracowników, co obejmuje:

• pokrycie opłat za te szkolenia,
• koszty materiałów szkoleniowych,
• koszty przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia.

Szkolenia te mają na celu podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników, a poprzez to - podniesienie jakości świadczonej przez nich pracy.

Jak wskazał Wnioskodawca, zarówno wypłata świadczenia urlopowego, jak i finansowanie szkoleń dokonywane są między innymi na rzecz pracowników, których zasady wynagradzania podlegają regulacjom ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagrodzeniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz. U. 2000 r., Nr 26, poz. 306 ze zm.), tzw. ,,ustawy kominowej", oraz wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 stycznia 2003 r. w sprawie szczegółowego wykazu świadczeń dodatkowych, które mogą być przyznane osobom kierującym niektórymi podmiotami prawnymi, oraz trybu ich przyznawania (Dz. U. 2003 r. Nr 14, poz. 139).

Ad. 1)

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Zasady wypłacania pracownikom zatrudnionym na umowę o pracę świadczeń urlopowych zostały uregulowane w ustawie z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.).

Zgodnie z art. 3 ust. 3 przywołanej ustawy, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty mogą tworzyć Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe.

Wysokość świadczenia urlopowego nie może przekroczyć wysokości odpisu podstawowego - właściwego dla rodzaju zatrudnienia pracownika (art. 3 ust. 4 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych). Pracodawca wypłaca świadczenie urlopowe raz w roku każdemu pracownikowi korzystającemu w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych, a jego wypłata następuje nie później niż w ostatnim dniu poprzedzającym rozpoczęcie urlopu wypoczynkowego (art. 3 ust. 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych).

W oparciu o powyższe przepisy prawa należy zauważyć, że Wnioskodawca - choć nie musi, to wypłaca pracownikom zatrudnionym na umowę o pracę w oparciu o przepisy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych świadczenia urlopowe. Należy zatem zakwalifikować te wydatki jako ,,koszty pracownicze" związane z działalnością Spółki.

W związku z powyższym wartość wypłaconych przez Spółkę świadczeń urlopowych może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy wskazać ponadto, że godnie z art. 17 i art. 94 pkt 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (t. .j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracodawca obowiązany jest ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

Obowiązek ten nie oznacza, że poszczególny pracownik może (ma prawo w znaczeniu posiadania roszczenia) domagać się na tej podstawie od pracodawcy określonego udziału w podnoszeniu swoich zawodowych kwalifikacji. Pracodawca nie ma obowiązku szkolenia pracowników, ma natomiast ułatwiać im podnoszenie kwalifikacji zawodowych, jeżeli oni sami chcą te kwalifikacje podnosić. A zatem oznacza ogólną powinność pracodawcy sprzyjania staraniom własnym pracownika o zdobycie kwalifikacji przydatnych lub niezbędnych do należytego wykonywania aktualnej lub przyszłej pracy.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują w art. 16 wyłączeń przy zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków pracodawcy związanych z kształceniem pracowników.

Pracodawca finansujący pracownikowi koszty udziału w różnego rodzaju formach kształcenia i dokształcania może wydatki te zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jako koszt ogólny działalności firmy.

Takim wydatkiem będzie koszt szkolenia podnoszący posiadane kwalifikacje zawodowe w sensie umiejętności wykonywania bieżącej pracy.

Szkolenia tego typu odbywają się najczęściej w formie seminariów, kursokonferencji, odczytów, prelekcji, kursów specjalizacyjnych, okazjonalnych wykładów.

Kwalifikując ten wydatek jako koszt uzyskania przychodów należy pamiętać, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowy od osób prawnych, o celowości jego poniesienia, czyli wpływie na efekty prowadzonej działalności gospodarczej.

Wydatek pracodawcy dotyczący kształcenia pracownika będzie kosztem uzyskania przychodów jako koszt ogólny firmy, jeżeli zdobywana wiedza będzie ściśle wiązać się z zakresem obowiązków przydzielonych pracownikowi.

W oparciu o powyższe przepisy prawa należy zauważyć, że Wnioskodawca ponosząc koszty szkoleń, w tym:

• opłat za szkolenia,
• wydatków na materiały szkoleniowe,
• kosztów przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia organizowanych dla pracowników zatrudnionych na umowę o pracę w celu podnoszenia ich kwalifikacji zawodowych, odpowiadają kryteriom wynikającym z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami Spółki, ponieważ powodują podniesienie jakości świadczonej pracy.

Zatem należy wskazać, że wartość sfinansowanych przez Spółkę szkoleń dokonywanych na rzecz pracowników zatrudnionych na umowę o pracę może być - po ich prawidłowym udokumentowaniu, zaliczona do kosztów uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z uwagi na powyższe, w oparciu o przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że wartość wypłaconych przez Spółkę świadczeń urlopowych oraz sfinansowanych przez Spółkę szkoleń, dokonywanych na rzecz pracowników zatrudnionych na umowę o pracę mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki świadczeń urlopowych oraz sfinansowanych przez Spółkę szkoleń na rzecz pracowników zatrudnionych na umowę o pracę należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczyć przy tym należy, że ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem przychodu spoczywa na Podatniku, bo to on wywodzi ze zdarzenia skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego. Podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i pozostający w związku z przychodem.

Ad. 2)

Podkreślenia wymaga fakt, iż osobom objętym ustawą kominową przysługuje, niezależnie od podstawy nawiązania stosunku pracy lub rodzaju umowy cywilnoprawnej stanowiącej podstawę zatrudnienia, wyłącznie wynagrodzenie miesięczne.

Oprócz wynagrodzenia miesięcznego niektórym z nich mogą zostać przyznane świadczenia dodatkowe oraz nagroda roczna (art. 5 ust. 1-3 ustawy kominowej).

Ustawa kominowa w sposób ogólny wskazuje rodzaje świadczeń dodatkowych. Świadczeniami tymi w rozumieniu ustawy są świadczenia z tytułu zatrudnienia, w tym: bytowe, socjalne, komunikacyjne, oraz ubezpieczenia majątkowe i osobowe - inne, bądź wyższe niż ustalone w regulaminach wynagradzania, zakładowych i ponadzakładowych układach zbiorowych pracy oraz w odrębnych przepisach (art. 11 ust. 1 ustawy kominowej).

Pracownikowi, którego wynagrodzenie kształtuje ustawa o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi, zwana ,,ustawą kominową", mogą być przyznane świadczenia dodatkowe jedynie w zakresie ustalonym w przepisach wykonawczych do przywołanego aktu prawnego.

Szczegółowy wykaz świadczeń dodatkowych został określony w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 stycznia 2003 r. w sprawie szczegółowego wykazu świadczeń dodatkowych, które mogą być przyznane osobom kierującym niektórymi podmiotami prawnymi, oraz trybu ich przyznawania (Dz. U. Nr 14, poz. 139).

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia

• kierownikom, w szczególności: dyrektorom, prezesom, tymczasowym kierownikom, zarządcom komisarycznym i osobom zarządzającym na podstawie umów cywilnoprawnych,

• zastępcom kierowników, w szczególności: zastępcom dyrektorów i wiceprezesów,

• członkom organów zarządzających, w szczególności członkom zarządów,

• głównym księgowym jednostek organizacyjnych wymienionych w art. 1 pkt 1-13 ustawy kominowej, mogą być przyznane następujące świadczenia dodatkowe:

1. nagroda jubileuszowa przyznawana nie częściej niż co 5 lat,
2. odprawa pieniężna w razie ustania stosunku pracy w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy, zwana dalej ,,odprawą pieniężną",
3. zwrot częściowych kosztów użytkowania udostępnionego lokalu mieszkalnego, w tym mieszkania służbowego;
4. świadczenia związane z korzystaniem z częściowo odpłatnych usług telekomunikacyjnych;
5. świadczenia z tytułu dodatkowego ubezpieczenia zdrowotnego, majątkowego oraz osobowego,

• w wysokości do 25% wyższej niż ustalona w regulaminie wynagradzania, zakładowym i ponadzakładowym układzie zbiorowym pracy oraz w odrębnych przepisach.

Z literalnego brzmienia przywołanego przepisu prawa wynika zatem, że katalog świadczeń dodatkowych, jakie mogą zostać przyznane niektórym z osób objętych ustawą kominową, należy uznać za zamknięty.

Wśród wymienionych powyżej świadczeń dodatkowych dla osób objętych ustawą kominową, ustawodawca nie uwzględnił świadczeń urlopowych, ani finansowania szkoleń.

Podkreślenia wymaga fakt, iż z korelacji przepisów art. 11 ust. 1 ustawy kominowej, w którym użyto sformułowania, że ,,świadczenia dodatkowe" to świadczenia inne bądź wyższe niż ustalone w prawie wewnętrznym, które nie stanowią wynagrodzenia, a także z faktu, że rozporządzenie w sprawie szczegółowego wykazu świadczeń dodatkowych, które mogą być przyznane osobom kierującym niektórymi podmiotami prawnymi, oraz trybu ich przyznawania jedynie uszczegóławia katalog świadczeń generalnie zdefiniowanych w art. 11 ust. 1 należy wywieść, że pozawynagrodzeniowe świadczenia wynikające z regulaminów i układów przysługują ex lege i nie są dodatkowymi w rozumieniu ustawy kominowej. Nie są bowiem ani inne, ani wyższe, niż ustalone w prawie. Nie muszą być przyznawane.

Jednakże w przedmiotowej sprawie wskazano, że zarówno wypłata świadczenia urlopowego, jak i finansowanie szkoleń dokonywane są między innymi na rzecz pracowników, których zasady wynagradzania podlegają regulacjom ustawy kominowej.

Zatem w wyniku przedmiotowych świadczeń pozawynagrodzeniowych na rzecz pracowników podlegających regulacjom ustawy kominowej, Spółka ponosi ,,koszty pracownicze".

Podsumowując, w oparciu o przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż wartość wypłaconych przez Spółkę świadczeń urlopowych oraz sfinansowanych przez Spółkę szkoleń, dokonywanych na rzecz pracowników podlegających regulacjom ustawy kominowej, jako świadczenia pozawynagrodzeniowe - jeżeli mają swoje oparcie w przepisach odrębnych, po ich prawidłowym udokumentowaniu, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki świadczeń urlopowych oraz sfinansowanych przez Spółkę szkoleń na rzecz pracowników podlegających regulacjom ustawy kominowej należało uznać za prawidłowe.

Należy przy tym podkreślić, iż ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem przychodu spoczywa na Podatniku, bo to on wywodzi ze zdarzenia skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego. Podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i pozostający w związku z przychodem.

Końcowo należy wskazać, że stanowisko Ministerstwa Skarbu z dnia 16 września 2008 r. w sprawie świadczeń dodatkowych przyznawanych osobom kierującym niektórymi podmiotami prawnymi (Lex Nr 17263) nie jest wiążące dla tut. Organu, bowiem nie stanowi źródła prawa.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Każdą sprawę organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. Marii Curie-Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.