Money.plFirmaAkty prawneInterpretacje podatkowe

decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego

Czy podatnik ma prawo do odliczenia podatku VAT od zakupionej usługi zakwalifikowanej do reklamy limitowanej w sytuacji, kiedy przekroczony jest limit 0,25% przychodów

sygnatura: PPB2/4407/I/0002/2006

autor: Izba Skarbowa w Katowicach

data: 2006-08-04

słowa kluczowe:koszty uzyskania przychodów, limit, obniżenie podatku należnego, odliczenie podatku od towarów i usług, podatek należny

Wnioskiem z dnia 7 września 2005r. (wpływ do Urzędu 30 listopada 2005r.) Spółka zwróciła się do Naczelnika Drugiego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie odliczenia podatku VAT od zakupionej usługi zakwalifikowanej do reklamy limitowanej w sytuacji, kiedy przekroczony jest ustalony limit 0,25% przychodów.

W ww. piśmie z dnia 7 września 2005r. Spółka stanęła na stanowisku, że wydatków na reprezentację i reklamę nie dotyczą ograniczenia w odliczaniu podatku VAT.

Postanowieniem z dnia 9 grudnia 2005r. Nr PP/443-202/05/IJ-73539 Naczelnik Drugiego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej uznał za nieprawidłowe stanowisko Spółki w sprawie będącej przedmiotem wniosku wskazując, iż "(...)podatnicy nie mogą odliczyć podatku naliczonego od części wydatków, które nie mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów ze względu na przekroczenie limitu. Możliwość odliczenia podatku istnieje jedynie wówczas gdy są one przedmiotem czynności określonych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy, tzn. są przeznaczone na określone w tych przepisach nieodpłatne przekazania towarów oraz nieodpłatne świadczenia usług, jeżeli czynności te zostały opodatkowane."

Na powyższe postanowienie Strona wniosła zażalenie z dnia 15 grudnia 2005r. i zażądała jego zmiany. Spółka zarzuciła naruszenie art. 88 ust. l i art. 88 ust. l pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z art. 17 (6) VI Dyrektywy Unii Europejskiej.

W uzasadnieniu zażalenia Spółka podnosi, iż Naczelnik Drugiego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Bielsku-Bialej nie wskazuje na jakiej podstawie wywiódł wniosek, że przepis art. 88 ust. l pkt 2 ustawy o VAT odnosi się nie - jak sądzi podatnik do wydatków, które w ogóle nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów - lecz również do wydatków, które kwalifikują się jako koszty uzyskania przychodów, ale ich wysokość przekroczyła limit ustanowiony w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. 0,25% przychodu.

Spółka również podnosi, iż z chwilą wejścia Polski do Unii Europejskiej zaczęła obowiązywać VI Dyrektywa Unii Europejskiej, zgodnie z którą, jednym z elementów konstrukcyjnych podatku od wartości dodanej, pozwalającym na zachowanie podstawowej dla tego podatku zasady neutralności, jest prawo do odliczenia VAT naliczonego związanego z towarami i usługami wykorzystywanymi do transakcji opodatkowanych, których nabycie związane jest z działalnością gospodarczą podatnika.

Spółka zarzuca, że dokonana interpretacja sprzeczna jest z zamieszczonym na stronie internetowej Ministerstwa Finansów pismem, z którego wynika, iż ,,(...)Dla podatników, którzy nie będą zajmować się handlem wewnątrzwspólnotowym, zasady rozliczeń podatku, zawarte w nowej ustawie o podatku od towarów i usług, nie różnią się w zdecydowany sposób od poprzednich rozwiązań." Zdaniem Strony, w świetle art. 17 (6) VI Dyrektywy Unii Europejskiej, po wejściu w życie dyrektywy nie jest dozwolone wprowadzanie dodatkowych wyłączeń prawa do odliczania podatku naliczonego. Na potwierdzenie tego stanowiska, Strona powołuje orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, w sprawach C-409/9, C-177/99, C-181/99, w których ETS stwierdził, że "wszelkie wyłączenia lub ograniczenia prawa do odliczenia VAT powinny wynikać wprost z dyrektywy, które należy interpretować ściśle, nigdy rozszerzająco".

Strona powołuje się również na publikacje: w Rzeczpospolitej (2004/6/14), w Przeglądzie Podatkowym (2004/11/23) oraz w Biuletynie Informacyjnym Nr 25 z l września 2005r., gdzie zajęto stanowisko, iż "Dla możliwości odliczenia podatku naliczonego nie ma znaczenia, czy dany wydatek został uwzględniony w kosztach uzyskania, ale to, czy obiektywnie i modelowo mógłby on stanowić koszt uzyskania przychodów osiąganych przez podatnika (...)." "(...) Przekroczenie norm określonych w tych ustawach nie powinno zatem skutkować utratą prawa do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady bowiem wydatki ponoszone na reklamę (...) są wydatkami, które "mogłyby być" zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, a nie są nimi jedynie w części niemieszczącej się w określonym limicie."

Po rozpatrzeniu przedmiotowego zażalenia Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdza co następuje:

Art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) stanowi, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3 pkt 3 ustawy, cytowanego wyżej art. 88 ust. 1 pkt 2 tej ustawy nie stosuje się do wydatków związanych z dostawą towarów orazświadczeniem usług w przypadkach określonych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, jeżeli czynności te zostały opodatkowane.

W świetle natomiast art. 7 ust. 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. l pkt l, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:1) przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,2) wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny - jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

W myśl zaś art. 8 ust. 2 ustawy o VAT nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, iż podatnik nie może odliczyć podatku naliczonego od części wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów ze względu na przekroczenie limitów. Możliwość odliczenia podatku istnieje jedynie wówczas gdy są one związane z dostawą towarów lub świadczeniem usług w przypadkach określonych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, czyli są przeznaczone na określone w tych przepisach przekazania lub zużycia towarów oraz nieodpłatne świadczenia usług, jeżeli czynności te zostały opodatkowane.W związku z powyższym Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, iż nie zasługuje na uwzględnienie zarzut Strony, iż brak jest podstawy prawnej wywodu Naczelnika Drugiego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej, iż przepis art. 88 ust. l pkt 2 ustawy o VAT odnosi się, nie jak sądzi Spółka do wydatków, które w ogóle nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, lecz również do wydatków, które kwalifikują się jako koszty uzyskania przychodów ale nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów ze względu na przekroczenie limitu 0,25% przychodów.Zwrócić bowiem należy uwagę, iż zgodnie z art. 16 ust. l pkt 28 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j .t. Dz. U. z 2000r. Nr 54, póz. 654 ze zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.Jak z cytowanego wyżej przepisu wynika, w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca wyraźnie wskazał, że wydatki na reklamę nielimitowaną nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli zatem wydatki na reklamę nielimitowaną nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, to w świetle art. 88 ust. l pkt 2 ustawy o VAT naliczony w tych wydatkach podatek od towarów i usług nie może podlegać odliczeniu od podatku należnego. Odliczenie to jest możliwe jedynie wówczas, gdy spełnione są warunki określone w art. 88 ust. 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym pomimo, że wydatek nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, ustawodawca odstąpił od pozbawienia podatnika prawa do dokonania odliczenia podatku VAT. Wskazany przez Spółkę w piśmie z dnia 7 września 2005r. podatek VAT naliczony przy zakupie usługi zakwalifikowanej do reklamy limitowanej, po przekroczeniu limitu 0,25% przychodów, co do zasady nie podlega odliczeniu od podatku należnego. Prawo takiego odliczenia występuje jedynie w przypadku dostawy towarów i świadczenia usług wskazanych w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT i w 8 ust. 2 tej ustawy, jeżeli czynności te zostały opodatkowane (art. 88 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT).

W zażaleniu z dnia 15 grudnia 2005r. Spółka powołuje się na rozwiązania zastosowane we wcześniej obowiązującej ustawie z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, póz. 50 ze zm.). Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zauważa jednak, iż zgodnie z art. 25 ust. l pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. W stanie prawnym obowiązującym przed dniem l maja 2004r., co do zasady podatnik również nie obniżał podatku należnego o podatek naliczony od wydatków, które nie mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Prawo to podatnik uzyskiwał natomiast na mocy przepisu art. 25 ust. 2 pkt 3 tej ustawy, zgodnie z którym cytowany wyżej przepis art. 25 ust. l pkt 3 tej ustawy nie dotyczy części wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z powodu przekroczeń norm w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.W związku z powyższym Dyrektor Izby Skarbowej podtrzymuje stanowisko organu podatkowego pierwszej instancji zawarte w zaskarżonym postanowieniu, że zmiana treści art. 88 ust. l pkt 2 nowej ustawy o VAT (w stosunku do zapisu w art. 25 ust. l pkt 3 starej ustawy o VAT) i zastosowanie przez ustawodawcę w nowych rozwiązaniach trybu warunkowego "nie mogłyby" ma na celu m.in. objęcie tym przepisem podatników rozliczających się w formie karty podatkowej, którzy nie rozpoznają kosztów uzyskania przychodów. Dla Spółki, która rozlicza koszty w podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na reklamę limitowaną poniesione w wysokości przekraczającej limit 0,25% przychodów nie są i nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie cytowanego wcześniej art. 16 ust. l pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przypadku takiej Spółki nie możemy mieć do czynienia jak Strona podnosi w zażaleniu z "kosztami modelowymi" ponieważ kwestia ta wyraźnie i jednoznacznie jest uregulowana w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Modelowe rozwiązania, o których Strona pisze w zażaleniu dotyczą podatników, którzy nie rozliczają podatku dochodowego, np. będących na karcie podatkowej, którzy muszą hipotetycznie określić, czy dany wydatek mógłby być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów (gdyby podatnika dotyczył ten podatek).

Odnośnie zarzutu Spółki co do naruszenia VI Dyrektywy Unii Europejskiej w zakresie prawa do odliczenia VAT naliczonego związanego z towarami i usługami wykorzystywanymi do transakcji opodatkowanych, których nabycie związane jest działalnością gospodarczą podatnika, Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, iż zasada ta znajduje wyraz w art. 86 ust. l ustawy o VAT, który stanowi, iż w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Prawo to obwarowane zostało jednak wieloma warunkami wynikającymi m.in. z art. 88 ust. l pkt 2 tej ustawy.Zwrócić należy również uwagę, iż jak sama Spółka wskazała, na stronie internetowej Ministerstwa Finansów wskazano, iż ,,(...)zasady rozliczeń podatku zawarte w nowej ustawie o podatku od towarów i usług, nie różnią się w zdecydowany sposób od poprzednich rozwiązań", co nie oznacza, że są identyczne z poprzednimi rozwiązaniami. Dodać w tym miejscu należy, iż jeśli chodzi o prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z wydatkami, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów ze względu na przekroczenie limitów określonych w ustawie o podatku dochodowym - to zasady rozliczeń podatku uległy zmianie.

Zgodnie z podnoszonym przez Spółkę art. 17 (6) Szóstej Dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EWG) ze zm. - przed upływem najpóźniej czterech lat od wejścia w życie niniejszej dyrektywy, Rada, działając jednogłośnie na wniosek Komisji, zadecyduje które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Podatek od wartości dodanej nie będzie w żadnym wypadku odliczany od wydatków nie będących wydatkami ściśle związanymi z działalnością, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub cele reprezentacyjne.Do czasu wejścia w życie powyższych zasad, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia istniejące w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej dyrektywy.Odnośnie podnoszonych przez Spółkę w tym zakresie zarzutów, iż w związku z powyższym przepisem, w okresie późniejszym nie jest dozwolone wprowadzanie dodatkowych wyłączeń prawa do odliczania podatku naliczonego oraz, że w orzeczeniach Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości stwierdzono, że wyłączenia lub ograniczenia prawa do odliczenia VAT powinny wynikać wprost z dyrektywy, które należy interpretować ściśle, nigdy rozszerzająco, Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, iż zarzuty te odnoszą się do tworzenia prawa na etapie jego stanowienia (w związku z akcesją do Unii Europejskiej), a nie do jego stosowania przez organy podatkowe i nie mogą być podstawą zmiany zaskarżonego postanowienia.

Odnośnie podnoszonych przez Spółkę opinii zaprezentowanych na łamach Rzeczpospolitej, Przeglądu Podatkowego i Biuletynu Informacyjnego dla Służb Ekonomiczno-Finansowych, Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, iż są to prywatne poglądy wyrażone przez autorów tych publikacji i choć zgodne z poglądem Spółki, nie stanowią wykładni prawa. Opinie te nie są zgodnie natomiast z interpretacją przepisu art. 88 ust. l pkt 2 ustawy o VAT dokonaną przez organy podatkowe tak pierwszej jak i drugiej instancji i nie mogą mieć wpływu na rozstrzygnięcie zawarte w niniejszej decyzji.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji decyzji.

Na mocy art. 143 cyt. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa decyzja wydana została z upoważnienia Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.Na decyzję służy skarga (w dwóch egzemplarzach) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia. (Adres do korespondencji: Izba Skarbowa w Katowicach - Ośrodek Zamiejscowy w Bielsku-Białej, Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2 a).

WYSZUKIWARKA

NAJPOPULARNIEJSZE PROBLEMY