Czy istnieje obowiazek zgłoszenia właściwemu naczelnikowi urzedu skarbowego faktu przedłużenia okresu obowiazywania umowy, zawierającej upoważnienie dla kontrahentów Spółki (nabywców) do wystawiania faktur w jej imieniu, w terminie 10 dni od dnia przedłużenia umowy i na kim ciąży obowiązek wystawiania faktur VAT, w przypadku nie zachowania tego terminu?

sygnatura: PP II 443/566/06

autor: Izba Skarbowa we Wrocławiu

data: 2006-06-20

D E C Y Z JA
Na podstawie art. 14b § 2 i §5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 Nr 8, poz. 60), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 12.04.2006 r. na postanowienie Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu z dnia 4.04.2006 r. Nr PP II 443/1/91/195/SG/06 wydanego w sprawie pisemnej interpretacji w zakresie obowiązku zgłoszenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego faktu przedłużenia okresu obowiązywania umowy, zawierającej upoważnienie dla kontrahentów Spółki (nabywców) do wystawiania faktur w jej imieniu, w terminie 10 dni od dnia przedłużenia umowy i stwierdzenia na kim ciąży obowiązek wystawiania faktur VAT, w przypadku nie zachowania tego terminu, Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu odmawia zmiany zaskarżonego postanowienia.
U Z A S A D N I E N I E
W dniu 23 lutego 2006 r. do Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu wpłynął wniosek Spółki o udzielenie interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego.
Wątpliwości Spółki dotyczą obowiązku zgłoszenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego faktu przedłużenia okresu obowiązywania umowy, zawierającej upoważnienie dla kontrahentów Spółki (nabywców) do wystawiania faktur w jej imieniu, w terminie 10 dni od dnia przedłużenia umowy i stwierdzenia na kim ciąży obowiązek wystawiania faktur VAT, w przypadku nie zachowania tego terminu.
Z treści wniosku wynika, iż Spółka sprzedaje towary podmiotom wchodzącym w skład międzynarodowych koncernów samochodowych. W dniu 7.02.2005 r. Spółka zawarła umowę, zgodnie z którą faktury za zrealizowane przez nią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, na rzecz poszczególnych spółek koncernu, są wystawiane w imieniu Spółki przez te podmioty (nabywców). Przedmiotowa umowa została zawarta na jeden rok, jednakże z opcją przedłużenia jej obowiązywania na kolejny rok, jeżeli strony nie zdecydują się na jej wypowiedzenie, które może zostać dokonane przez którąkolwiek ze stron, z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia. Po zawarciu umowy, w terminie 10 dni, została ona zgłoszona we właściwym dla podatnika urzędzie skarbowym. W związku z faktem, że przedmiotowa umowa nie została wypowiedziana z zachowaniem umówionych terminów, strony uznały ją za przedłużoną z dniem 7 lutego 2006 r. na okres kolejnego roku, o czym Spółka poinformowała właściwy urząd skarbowy w informacji złożonej dnia 20 lutego 2006 r.
Zdaniem pełnomocnika, podatnik dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, który zawarł z podmiotem z innego kraju Unii Europejskiej umowę, w myśl której nabywca będzie wystawiał w imieniu i na rachunek Spółki faktury z tytułu dokonywanych dostaw, jest zobowiązany zgłosić urzędowi skarbowemu fakt zawarcia takiej umowy w terminie do 10 dni, licząc od dnia jej zawarcia. W ocenie pełnomocnika przepisy prawa podatkowego wyraźnie wskazują, iż zgłoszeniu podlega jedynie fakt zawarcia umowy. W przypadku, gdy umowa zostaje przedłużona na kolejny rok, wymóg złożenia takiej informacji w ww. terminie nie powstaje, gdyż taka umowa jest ciągle obowiązującą, a nie nowo zawartą. Zdaniem pełnomocnika Spółka składając informację o przedłużeniu obowiązywania umowy w terminie późniejszym niż w ciągu 10 dni od dnia jej przedłużenia, nie naruszyła przepisów prawa podatkowego, bowiem obowiązek zgłoszenia umowy w wyżej wskazanym terminie odnosi się jedynie do umów, które zostały na nowo podpisane. Z uwagi na to, że Spółka spełniła wszystkie warunki przewidziane przepisami prawa podatkowego w zakresie zgłoszenia przedmiotowej umowy, obowiązek wystawiania faktur VAT - w ocenie Strony - spoczywa na kontrahencie Spółki.
Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu po przeanalizowaniu ww. wniosku postanowieniem z dnia 4.04.2006 r. Nr PP II 443/1/91/195/SG/06 stwierdził, iż stanowisko Strony jest nieprawidłowe.
W uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia, organ podatkowy I instancji stwierdził, iż w myśl art. 106 ust. 8 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) minister właściwy do spraw finansów publicznych., w drodze rozporządzenia może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wstawiania faktur w takich przypadkach.
Na podstawie powyższej delegacji zasady wystawiania faktur przez nabywców towarów i usług zostały określone w §10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.).
Stosownie do przepisu §10 ust. 1 powołanego rozporządzenia Ministra Finansów nabywcy towarów i usług od podatnika, o którym mowa w §8 ust. 1, mogą wystawiać faktury stwierdzające dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług oznaczone jako "FAKTURA VAT", w tym również faktury, o których mowa w §14, w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:
1/ nabywca towarów lub usług:
a/ jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym,
b/ ma zawartą z dokonującym dostawy towarów lub świadczącym usługi umowę odpowiadająca warunkom wymienionym w ust. 2, upoważniającą do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów - w imieniu i na rachunek dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy;
2/ naczelnikom urzędów skarbowych właściwych dla obu stron umowy wymienionej w pkt 1 lit. b zostanie w terminie 10 dni od dnia jej zawarcia dostarczona pisemna informacja o zawarciu takiej umowy, zawierająca w szczególności:
a/ dane dotyczące dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi oraz nabywcy,
b/ datę zawarcia umowy,
c/ okres obowiązywania umowy.
Ponadto stosownie do ust. 2 powołanego wyżej paragrafu umowa, o której mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b, powinna zawierać w szczególności:
1/ postanowienia, iż podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczący usługi:
a/ upoważnia nabywcę do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów, w jego imieniu i na jego rachunek,
b/ nie będzie wystawiał faktur na rzecz nabywcy w okresie obowiązywania umowy,
c/ poinformuje nabywcę w trybie natychmiastowym w przypadku wykreślenia go z rejestru jako podatnika VAT czynnego lub o zbyciu przedsiębiorstwa;
2/ postanowienia, iż podatnik dokonujący nabycia towarów lub usług:
a/ będzie wystawiał faktury, faktury korygujące i duplikaty zgodnie z obowiązującymi przepisami,
b/ będzie przedstawiał drugiej stronie umowy oryginał i kopię faktury do jej akceptacji w formie podpisu, z tym, że termin przedstawienia do akceptacji oryginału faktury ma tak być określony w umowie, aby było możliwe dokonanie terminowego rozliczenia podatku przez dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi; kopia faktury pozostaje u dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi,
c/ poinformuje druga stronę w trybie natychmiastowym w przypadku wykreślenia go z rejestru jako podatnika VAT czynnego lub o zbyciu przedsiębiorstwa;
3/ określenie terminu jej obowiązywania, z tym że termin ten nie może być dłuższy niż jeden rok. Stosownie do przepisu ust. 3 powołanego przepisu faktura wystawiona na zasadach określonych w ust. 1 i 2 powinna dodatkowo zawierać informację, kto był wystawcą faktury i że wystawił ją w imieniu i na rachunek podatnika wymienionego w fakturze jako sprzedawca.
Na podstawie przepisu §10 ust. 4 ww. rozporządzenia przepisy ust. 1 pkt 1 lit. b ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeżeli:
1/ nabywcą towarów jest podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju,
2/ dokonującym wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest podatnik, który zgłosił zamiar dokonywania wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów i został zarejestrowany jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97 ustawy,
3/ dokonujący wewnątrzwspolnotowej dostawy towarów dostarczył właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 10 dni od dnia zawarcia umowy pisemną informację, o której mowa w ust. 1 pkt 2.
A zatem na podstawie powyższych przepisów nabywcy towarów i usług od zarejestrowanych podatników podatku od towarów i usług mają możliwość wystawiania faktur VAT stwierdzających dokonane na ich rzecz dostawy towarów lub świadczenie usług. Dotyczy to również przypadków, w których nabywcą towarów jest podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Realizacja tego prawa uzależniona jest jednak od spełnienia wskazanych w powyższych przepisach warunków tj. dostarczenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego przez dokonującego dostawy lub świadczącego usługi podatnika, pisemnej informacji o zawarciu umowy, upoważniającej kontrahenta do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów - w jego imieniu i na jego rachunek. Powyższa informacja winna być złożona w terminie 10 dni, licząc od dnia zawarcia umowy. Nadto termin obowiązywania zawartej z kontrahentem umowy nie może być dłuższy niż rok.
Na podstawie powyższych przepisów przedłużenie terminu obowiązywania zawartej na jeden rok umowy - zdaniem organu podatkowego I instancji - winno być traktowane jako zawarcie nowej umowy, czego skutkiem jest obowiązek zgłoszenia takiej umowy (przedłużenia czasu jej obowiązywania) właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego. Wskazuje na to przepis
§10 ust. 2 pkt 3 powołanego rozporządzenia, zgodnie z którym termin obowiązywania umowy nie może być dłuższy niż jeden rok. W konsekwencji tego należy przyjąć, iż znajduje też zastosowanie przepis nakazujący złożenie informacji w terminie 10 dni od dnia zawarcia (przedłużenia) umowy.
Na powyższe postanowienie podatnik złożył zażalenie.
Pełnomocnik Spółki zarzuca w szczególności naruszenie przepisów §10 ust. 1 pkt 2 i §10 ust. 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie maja zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798).W przekonaniu pełnomocnika zarówno w obecnie obowiązującym wyżej wskazanym rozporządzeniu Ministra Finansów, jak i w obowiązującym do dnia 31 maja 2005 r. rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 971) w sposób wyraźny określono jedynie obowiązek zgłoszenia faktu zawarcia umowy umożliwiającej wystawianie faktur przez nabywcę. Przepisy ww. rozporządzeń nie nakładają obowiązku zgłoszenia naczelnikowi urzędu skarbowego, w wyznaczonym tymi przepisami terminie, faktu przedłużenia okresu obowiązywania takiej umowy o kolejny rok. Pełnomocnik wskazuje, iż na podatnikach ciąży jedynie obowiązek przedłożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o fakcie zawarcia takiej umowy. Podatnik nie jest ograniczony terminem w przypadku, gdy nastąpiło przedłużenie okresu obowiązywania takiej umowy. Zdaniem pełnomocnika przedłużenie oznacza prolongatę treści wcześniejszych ustaleń pomiędzy stronami, a nie jest czynnością akceptacji nowej treści porozumień. Gdyby strony na nowo dokonywały przyjęcia swoich postanowień, można by mówić o zawarciu nowej umowy. W związku z powyższym pełnomocnik uważa za błędne stanowisko organu podatkowego, zgodnie z którym przedłużenie terminu obowiązywania zawartej na jeden rok umowy winno być traktowane jako zawarcie nowej umowy. Zdaniem pełnomocnika przedłużenie obowiązywania umowy nie oznacza, że strony zawierają ją powtórnie. Pełnomocnik podkreśla, iż umowa do której odnosi się ustawodawca, pomimo, iż ma skutki podatkowe, jest umową cywilnoprawną tj. umową, której treść według swojej woli i uznania strony dowolnie mogą ustalić. Sytuacja w której strony zawierają umowę na czas oznaczony, przy jednoczesnym wskazaniu, że w przypadku zaistnienia określonych przesłanek jest ona nadal obowiązująca, jest częstą praktyką w stosunkach zobowiązaniowych.
Ponadto strony zawarły w umowie wszystkie niezbędne elementy, które wymaga ustawodawca, tak aby możliwym było dokonywanie przez nabywcę samofakturowania. Dlatego też nie było zasadnym zawarcie przez strony nowej, a jednocześnie tożsamej co do treści umowy. Zdaniem pełnomocnika przepisy rozporządzenia nie wskazują na konieczność corocznego zawierania nowej umowy o samofakturowanie przez podmioty. Dlatego tez strony umowy mogą, co miało miejsce w przedmiotowym stanie faktycznym, dokonać przedłużenia umowy.
W opinii pełnomocnika zaprezentowany we wniosku sposób przedłużenia terminu obowiązywania umowy nie narusza przepisu §10 ust. 2 pkt 3 w/rozporządzenia, gdyż nakazuje on jedynie zawieranie umowy na czas oznaczony, nie dłuższy niż jeden rok. Odniesienie się przez ustawodawcę do terminu obowiązywania umowy nie oznacza, że umowa co rok winna być zawierana przez strony na nowo. Zapis ten oznacza jedynie, że okres jej obowiązywania ograniczony jest czasowo do jednego roku, przy czym jeśli strony zgodnie postanowią o woli dalszego trwania umowy, mogą ją na dalszy rok przedłużyć.
Podsumowując pełnomocnik stwierdził, iż związku z przedłużeniem trwania umowy strona nie była zobowiązana do przedłożenia jej w urzędzie skarbowym. W ocenie strony konieczność taka zaistniałaby w przypadku zawarcia przez strony umowy, a czynność taka nie została dokonana, bowiem strony jedynie przedłużyły wcześniej zawartą umowę.
Rozpatrując zebrany w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy, Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu odnosząc się do przedstawionych w zażaleniu zarzutów uznał co następuje:
Stosownie do przepisu art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.
W myśl art. 106 ust. 8 pkt 3 powołanej ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.
Zasady wystawiania faktur przez nabywców towarów i usług - na podstawie powyższej delegacji ustawowej - zostały określone w przepisie §10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie maja zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798).
Stosownie do przepisu §10 ust. 1 ww. rozporządzenia nabywcy towarów i usług od podatnika zarejestrowanego, jako podatnik VAT czynny, mogą wystawiać faktury stwierdzające dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług w przypadku łącznego spełnienia n/w warunków tj. nabywca towarów lub usług jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym oraz ma zawartą z dokonującym dostawy towarów lub świadczącym usługi umowę odpowiadającą warunkom wymienionym w ust. 2, upoważniającą do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów - w imieniu i na rachunek dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy oraz w terminie 10 dni od dnia zawarcia umowy zostanie dostarczona naczelnikom urzędów skarbowych właściwych dla obu stron umowy pisemna informacja o zawarciu takiej umowy.
Stosownie zaś do przepisu §10 ust. 4 ww. rozporządzenia przepisy ust. 1 pkt 1 lit. b ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeżeli:
1/ nabywcą towarów jest podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju,
2/ dokonującym wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest podatnik, który zgłosił zamiar dokonywania wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów i został zarejestrowany jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97 ustawy,
3/ dokonujący wewnątrzwspolnotowej dostawy towarów dostarczył właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 10 dni od dnia zawarcia umowy pisemną informację, o której mowa w ust. 1 pkt 2.
Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka wypełniła wszystkie konieczne warunki umożliwiające jej przekazanie fakturowania transakcji kontrahentowi, a w szczególności zawarła umowę o samofakturowaniu, zgodnie z którą faktury za zrealizowane przez Spółkę wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów na rzecz poszczególnych spółek koncernu są wystawiane w imieniu Spółki przez te podmioty na rzecz których są one realizowane i zgłosiła ten fakt do urzędu skarbowego w terminie do 10 dni od momentu zawarcia takiej umowy.
Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest treść zawartej umowy oraz wywodzone z niej skutki podatkowe.
Jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego przedmiotowa umowa została zawarta w dniu 7 lutego 2005 r. na jeden rok, jednakże z opcją przedłużenia jej obowiązywania na kolejny rok, jeżeli strony nie zdecydują się na jej wypowiedzenie. Stosownie bowiem do postanowienia art. 9 niniejszej umowy, umowa zostaje automatycznie przedłużona na okres jednego roku, jeżeli nie zostanie pisemnie wypowiedziana przez którąkolwiek ze stron z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia. W związku z tym, że przedmiotowa umowa nie została wypowiedziana z zachowaniem umownych terminów, strony uznały ją za przedłużoną z dniem 7 lutego 2006 r. na okres kolejnego roku, o czym spółka poinformowała naczelnika urzędu skarbowego w informacji złożonej w dniu 20 lutego 2006 r.
Przepis §10 ust. 2 powołanego wyżej rozporządzenia precyzuje co powinna zawierać umowa, o której mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b tego rozporządzenia. Powyższy przepis wskazuje na powinność określenia terminu jej obowiązywania, z zastrzeżeniem, że termin ten nie może być dłuższy niż jeden rok - ust. 2 pkt 3.
Zdaniem organu odwoławczego zakres skutków jakie wywołała prolongata terminu obowiązywania umowy z 7 lutego 2005 r., w rozpatrywanej sprawie został błędnie oceniony zarówno przez Spółkę jak i organ I instancji. Nie jest zasadne twierdzenie organu I instancji, iż spełnienie się warunku - brak oświadczenia stron umowy o jej wypowiedzeniu - oznacza, iż zawarto nową umowę przewidzianą §10 ust. 1 pkt 1 lit. b cytowanego rozporządzenia. Ale - w ocenie organu odwoławczego - nie oznacza to też, co sugeruje Spółka w zażaleniu, iż nie powoduje konieczności dochowania obowiązku określonego przepisem §10 ust. 4 pkt 3 rozporządzenia w zakresie ponownego złożenia pisemnej informacji o umowie (obowiązywaniu jej w kolejnym roku) w terminie 10 dni od daty przedłużenia jej obowiązywania na kolejny okres. Faktem jest, iż wskazany przepis odnosi się do "zawarcia" umowy, ale skoro §10 ust. 2 pkt 3 cytowanego rozporządzenia ogranicza termin obowiązywania umowy maksymalnie do jednego roku to należy uznać (wbrew twierdzeniu Spółki), iż każde jej przedłużenie na następny okres winno być potwierdzone pisemną informacją złożoną właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego. Przyjęcie innego stanowiska powodowałoby, bowiem konieczność uznania, iż umowa, bez względu na wolę stron o jej przedłużeniu, może dotyczyć tylko jednego roku i tylko w tym okresie kreować prawo nabywcy do wystawiania faktur w imieniu i na rachunek dokonującego dostawy a po jego upływie nie wywołuje skutków, bowiem nie spełnia warunku przewidzianego w §10 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia (obowiązuje dłużej niż jeden rok). Wbrew twierdzeniu zażalenia, przewidziany w umowie zawartej przez Spółkę, tryb przedłużania obowiązywania umowy na kolejne okresy, bez dopełnienia obowiązku określonego w §10 ust. 4 pkt 3 powoływanego rozporządzenia, naruszałby postanowienia §10 ust. 2 pkt 3, bowiem termin obowiązywania umowy byłby dłuższy niż przepisem określony.
Jednocześnie należy wskazać - nie kwestionując prawa stron umowy do dowolnego ustalenia jej treści - że skutki takiej umowy dla postępowania podatkowego mogą być oceniane inaczej niż dla postępowania prowadzonego w oparciu o przepisy prawa cywilnego.
Powołane przepisy jednoznacznie wskazują, że umowa upoważniająca nabywcę do wystawiania faktur w imieniu dostawcy winna zawierać określenie terminu jej obowiązywania, a termin ten nie może być dłuższy niż jeden rok. Tym samym, w ocenie organu odwoławczego, każda zmiana powodująca prolongatę czasu jej obowiązywania na kolejny okres wskazany w przepisie winna podlegać wszystkim rygorom §10 cytowanego rozporządzenia.
Przyjęcie takiej wykładni zastosowania w sprawie przepisów, w ocenie organu odwoławczego, nie narusza prawa strony do swobodnego kształtowania stosunków z kontrahentem, ale powoduje, że zarówno stanowisko Spółki zaprezentowane we wniosku z 22.02.2006 r. z zażaleniu z 12.04.2006 r. jak i Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego zawarte w zaskarżonym postanowieniu nie jest w całości poprawne.
Dlatego też należy stwierdzi, że prolongata umowy zawartej przez Spółkę z podatnikiem podatku od wartości dodanej, będącym nabywca towarów dostarczanych przez Spółkę powodującą przedłużenie umowy na następny rok winna być zgłoszona właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie określony w §10 ust. 4 pkt 3 powoływanego rozporządzenia Ministra Finansów z 25 maja 2005 r.
Jednocześnie należy wskazać, iż Spółka dokonując takiego zgłoszenia 20 lutego 2006 r. potwierdziła słuszność przyjętego stanowiska. Dokonanie, choć z uchybieniem wskazywanego wyżej terminu, przy spełnieniu pozostałych warunków określonych wskazywanymi przepisami, czynności wymaganej przepisem §10 ust. 4 pkt 3 cytowanego rozporządzenia powoduje, w ocenie organu odwoławczego, iż nadal ważne są jej postanowienia i nabywca ma prawo wystawiania faktur w imieniu i na rachunek dokonującego dostawy. Zauważyć bowiem należy, iż z formalnego punktu widzenia osiągnięcie powyższego uprawnienia zostanie uzyskane poprzez zawarcie kolejnej umowy. Analiza natomiast wskazanych przepisów prowadzi do wniosku, iż intencją prawodawcy było zapewnienie wiedzy organom podatkowym o relacjach w ww. zakresie.
Uwzględniając powyższe Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu orzekł jak na wstępie.