Czy istnieje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z organizacją spotkań integracyjnych dla pracowników, w przypadku kiedy Spółka nie miała obowiązku tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych?

sygnatura: PDI-42181/I/21/BA/05

autor: Izba Skarbowa w Opolu

data: 2005-12-19

DECYZJA

Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu, działając na podstawie art. 14 b § 5 oraz art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239 ustawy z dnia 29.08.1997r. (tekst jednolity Dz.U. 2005r., nr 8 poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia Spółki z dnia 14.10.2005r. na postanowienie Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu nr: PD/423-71/MM/05 z dnia 5.10.2005r. dotyczące interpretacji prawa podatkowego w kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z organizacją spotkań integracyjnych dla pracowników ? odmawia zmiany zaskarżonego postanowienia organu pierwszej instancji.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 6.07.2005r. Spółka zwróciła się do Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu o udzielenie na podstawie art. 14 a § 1 Ordynacji podatkowej, interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w Jej indywidualnej sprawie, tj. w kwestii dotyczącej możliwości zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z organizacją spotkań integracyjnych dla pracowników w świetle przepisów ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.Dz. U. z 2000, nr 54, poz. 954 ze zm.), których źródłem finansowania nie były środki pochodzące z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.
W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Spółka wskazała, iż w 2004r. nie utworzyła Zakładowego Funduszu zgodnie z ustawą z dnia 4.03.1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz.U.1996r., Nr 70, poz.335 ze zm.), ponieważ nie miała takiego obowiązku.
W ocenie Spółki wydatki z tytułu zorganizowania w/w imprez można uznać za koszt uzyskania przychodu, gdyż zostały one zgodnie z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym poniesione w celu osiągnięcia przychodu. Imprezy integracyjne przyczyniają się bowiem do stworzenia korzystnego klimatu w pracy, ułatwiają wzajemną współpracę. To zaś ma znaczący wpływ na podnoszenie efektywności oraz jakości pracy, a w konsekwencji na osiągane przez firmę wyniki, a więc i przychody.
Według Spółki w niniejszej sprawie nie mógł mieć zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 45 cyt. ustawy, wykluczający uznanie za koszt podatkowy ponoszonych przez pracodawcę wydatków na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, gdyż funduszu takiego nie utworzyła.

Zaskarżonym postanowieniem Naczelnik Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu działając na podstawie art. 14 § 4 ustawy Ordynacja podatkowa stwierdził, iż stanowisko Spółki jest nieprawidłowe. Przedstawiając uzasadnienie, wyjaśniono Spółce, iż wydatki pracodawcy na działalność socjalną, która obejmuje zgodnie z przepisami cyt. ustawy o zakładowym funduszu m.in. różne formy wypoczynku nie są kosztami uzyskania przychodu bez względu na to czy pracodawca zakładowy fundusz świadczeń socjalnych utworzył czy też nie. Natomiast w myśl w/w art. 16 ust. 1 pkt 45 kosztami tymi są jedynie świadczenia urlopowe.

W zażaleniu z dnia 14.10.2005r. Spółka nie zgodziła się z treścią w/w postanowienia. Według Niej imprezy integracyjne nie miały charakteru działalności socjalnej, o której mowa w art. 2 pkt 1 cyt. ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, dlatego w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania w/w art. 16 ust. 1 pkt 45.
Dokonując słownikowej analizy pojęć ?socjalny? i ?integracja? celem oceny charakteru imprezy Spółka stwierdziła, że spotkania te służyły polepszeniu i podnoszeniu efektywności zespołu pracowniczego oraz nawiązywaniu nowej i podtrzymywaniu dotychczasowej współpracy z biorącymi w tych spotkaniach udział zaproszonymi przez Spółkę kontrahentami i partnerami handlowymi. Jak podkreśliła utrzymywanie dobrej współpracy to istotny czynnik przekładający się na obroty firmy.
Zdaniem Spółki impreza nie miała charakteru socjalnego -jak sugeruje tamtejszy Urząd - bo nie była zorganizowaniu w celu zaspokojenia potrzeb bytowych i kulturalnych pracowników ale w celu uzyskania w przyszłości przychodu. A zatem jako takie, wydatki te, związane z organizacją imprez integracyjnych, stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki.

Biorąc pod uwagę powyższe tut. organ odwoławczy stwierdza co następuje:
Zarzuty zawarte w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie. Organ pierwszej instancji wskazał jakimi przesłankami kierował się przy wydawaniu postanowienia, ustosunkowując się do całości zapytania, a jego stanowisko według tut. organu odwoławczego jest prawidłowe.

Kwestią podlegającą rozstrzygnięciu jest ocena charakteru wydatków poniesionych na spotkanie integracyjne i możliwość zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodu.

Jak wynika z akt sprawy, Spółka chciałaby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki związane z organizacją imprezy integracyjnej jako wydatki ponoszone w celu uzyskania przychodów, nie będące przy tym wydatkami socjalnymi.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione koszty, za wyjątkiem enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami tymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo - skutkowym z przychodami podatkowymi, jak i koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak ich poniesienie jest racjonalne i niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania osoby prawnej.

Przedstawiony we wniosku stan faktyczny sprawy, na podstawie którego organ I instancji podjął kwestionowane przez Spółkę rozstrzygnięcie wskazuje, iż organizuje Ona imprezy integracyjne dla swoich pracowników. Spotkania te nie miały charakteru dydaktycznego, ich celem nie była chęć przeszkolenia personelu, po to by podnieść jego kwalifikacje. Sens tych spotkań sprowadzał się ? jak podkreśliła Spółka - do stworzenia przyjaznej atmosfery w pracy, zacieśnieniu więzi między pracownikami itp. A zatem spotkanie to miało cel wypoczynkowo ? rekreacyjny. Charakter takiego spotkania mieści się zaś w pojęciu działalności socjalnej.

Ustawa o podatku dochodowym nie definuje wprost działalności socjalnej, co stwarza trudności interpretacyjne dla Spółki. Ustawa ta jednakże w tej kwestii odsyła do innych regulacji istniejących poza nią , tj. do przepisów ustawy z dnia 4.03.1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. 1996, nr 70, poz. 335 ze zm.) (art. 16 ust. 1 pkt 9b, pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Oznacza to, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kwestię działalności socjalnej, jej zakres, sposób prowadzenia itp. reguluje cyt. ustawa o zakładowym funduszu. Dlatego w tej sytuacji nie można kierować się - jak chciałaby tego Spółka - słownikowymi znaczeniami pojęć, pomijając te, sformułowane przez ustawodawcę w cyt. ustawie o zakładowym funduszu. Taka konieczność zachodzi wówczas gdy dana ustawa posługując się określonym pojęciem, nie zawiera jednocześnie w swoich przepisach jego definicji, ani też nie odsyła do innych aktów prawnych.

Wątpliwości Spółki znajdują zatem wyjaśnienie w przepisach rangi ustawowej, tj. w definicji zawartej w art. 2 ust. 1 cyt. ustawy o zakładowym funduszu świadczeniu.
W rozumieniu tej ustawy przez działalność socjalną należy rozumieć usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno - oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej ? rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. Kierując się tą definicją w zakres działalności socjalnej wchodzi więc także impreza integracyjna dla pracowników.
A zatem wydatki Spółki związane z organizacją w/w imprezy mają charakter świadczeń socjalnych.

Zgodnie z postanowieniami ustawy o zakładowym funduszu działalność socjalna winna być realizowana z utworzonego przez pracodawcę funduszu socjalnego. Jednakże jego utworzenie nie jest obligatoryjne. Ustawa dopuszcza bowiem sytuacje, w których pracodawca nie jest objęty tym obowiązkiem, jak chociażby ten, który według stanu na dzień 1 stycznia danego roku zatrudnia mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.
W przedmiotowej sprawie Spółka zakładowego funduszu nie utworzyła, bo nie miała takiego obowiązku, stąd jej przekonanie, że regulacje w zakresie zakładowego funduszu świadczeń socjalnych Jej nie dotyczą, tj. art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Tut. Organ nie może zgodzić się z w/w stanowiskiem Spółki, bo co prawda nie miała Ona obowiązku utworzenia takiego funduszu, jednakże - jak wyżej stwierdzono - zakres dokonanych na rzecz pracowników wydatków mieści się w pojęciu działalności socjalnej, a więc regulujący tę kwestię w/w art. 16 ust. 1 pkt 45 w przypadku Spółki ma również zastosowanie.
Zgodnie z treścią tego artykułu wydatki pracodawcy na działalność socjalną nie są kosztem uzyskania przychodu. I nie ma tu znaczenia - wbrew temu co sądzi Spółka - źródło ich realizacji, bowiem ustawodawca nie uzależnia zaliczenie tych wydatków do kosztów podatkowych od sposobu ich finansowania. Kosztem uzyskania przychodu stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) tej ustawy jest natomiast równowartość odpisu wpłaconego na fundusz w terminach i kwotach określonych cyt. ustawą o zakładowym funduszu.

Słuszne jest stwierdzenie Spółki, iż o celowości i zasadności wydatków decyduje sam podatnik, jednakże organy podatkowe są uprawnione do ich oceny dla celów podatku dochodowego, co też uczyniono niniejszą decyzją.
Zdaniem tut. Organu nie ma uzasadnienia w przepisach prawa zarzut Spółki, iż sporny wydatek związany z organizacją spotkania integracyjnego został poniesiony w celu uzyskania przychodu i na tej podstawie można go zakwalifikować zgodnie z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodu.

Spotkanie integracyjne zostało zorganizowane z inicjatywy Spółki w celach: rekreacyjnym i wypoczynkowym. Sfinansowanie takiego spotkania nie rodzi konkretnych przychodów, a ponadto -jak już wyżej wykazano- wydatki takie na podstawie w/w art. 16 ust. 1 pkt 45 nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.
Biorąc powyższe pod uwagę, tut. Organ podziela uzasadnienie stanowiska organu I instancji wykluczającego możliwość uznania spornych wydatków związanych z organizacją spotkania integracyjnego dla pracowników za koszt uzyskania przychodu Spółki.

Końcowo tut. Organ pragnie podkreślić, iż kwestionowane w zażaleniu przez Spółkę rozstrzygnięcie organu I instancji zostało podjęte na podstawie stanu faktycznego przedstawionego przez Nią we wniosku, w oparciu o podane tam fakty i okoliczności.
Zgodnie z art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej wnioskodawca zobowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie. Oznacza to, że wnioskodawca winien dokonać ich zaprezentowania w tak pełny a zarazem szczegółowy sposób, aby możliwe było udzielenie odpowiedzi przez urząd skarbowy w pełnym zakresie.

W niniejszej sprawie zakres dostarczonych przez Spółkę informacji w treści wniosku i zażalenia różni się od siebie w sposób istotny. W zażaleniu bowiem krąg uczestników spotkania, który według wniosku obejmował wyłącznie pracowników Spółki został poszerzony, dodatkowo o Jej kontrahentów i partnerów handlowych. Tej okoliczności, rozpatrując sprawę i wydając zaskarżone postanowienie, organ I instancji nie uwzględnił i nie mógł uwzględnić, bowiem Spółka nie zawarła jej w przedstawionym przez siebie stanie faktycznym. Powoduje to, iż argument ten przedstawiony w zażaleniu nie może mieć wpływu na ocenę prawidłowości zaskarżonego postanowienia.

Biorąc pod uwagę zakres zamieszczonych we wniosku z dnia 6.07.2005r. informacji oraz treść zapytania Spółki, zawarte w zaskarżonym postanowieniu rozstrzygnięcie organu I instancji jest prawidłowe i zgodne z przepisami prawa. Brak jest zatem podstaw do jego zmiany lub uchylenia.

W świetle powyższego orzeczono jak w sentencji.
Decyzja niniejsza jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.
Zawarta w niej interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, natomiast jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej.

Na niniejszą decyzję na podstawie art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1270/, Jednostce służy prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z siedzibą w Opolu. Skargę w dwóch egzemplarzach wnosi się do sądu administracyjnego za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu w terminie 30 dni od dnia doręczenia Jednostce decyzji