Wnioskiem z dnia 20 czerwca 2005 r. Podatnik zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Trzebnicy o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie odnośnie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na inwestycje w obcym środku trwałym tj. "remont biura", w którym znajdowała się siedziba firmy. Podatnik stwierdził we wniosku, że inwestycja miała miejsce w 1997 r., umarzana była od 1998 r. przy 10-letnim okresie amortyzacji oraz, że w 2005 r. Urząd Miejski wypowiedział umowę dzierżawy przeznaczając obiekt do sprzedaży. W złożonym wniosku podatnik przedstawił jednocześnie własne stanowisko, iż w związku z tym, że nie upłynął okres przewidziany do rozliczenia poniesionych kosztów, nieumorzona część wydatków stanowi koszt uzyskania przychodów.

sygnatura: PD I 415/110/05

autor: Izba Skarbowa we Wrocławiu

data: 2005-12-28

STANOWISKO ORGANU PODATKOWEGO I INSTANCJI

Postanowieniem z dnia 12 lipca 2005 r. Nr PD I 415/1/20/05 organ podatkowy I instancji uznał stanowisko podatnika za prawidłowe. W uzasadnieniu postanowienia organ podatkowy powołał się na przepisy art. 22 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 175 ze zm.). Przepis art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, ale tylko wtedy, gdy środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Organ podatkowy uznał więc, że jeżeli przedsiębiorca nie zmienia rodzaju działalności tylko miejsce jej wykonywania lub siedzibę firmy (wynajmując inny lokal na tę samą działalność) to nie ma przeszkód, by niezamortyzowaną wartość inwestycji w poprzednim lokalu zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

STANOWISKO DYREKTORA IZBY SKARBOWEJ WE WROCŁAWIU

Mając na uwadze ww. postanowienie organu I instancji Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu działając w oparciu o przepis art. 14b par. 2 i art. 14b par. 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm.) zmienił postanowienie organu podatkowego I instancji i stwierdził, że stanowisko podatnika jest nieprawidłowe.

Stosownie bowiem do treści art. 22a ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 175 ze zm.) amortyzacji podlegają przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 powołanej wyżej ustawy podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przejętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Przy tak ustalonej stawce amortyzacyjnej poniesione wydatki na inwestycje w obcych środkach trwałych podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w okresie 10 lat poprzez odpisy amortyzacyjne. W przypadku zatem, gdy umowa najmu, dzierżawy została rozwiązana przed upływem 10-letniego okresu, wówczas podatnik nie ma możliwości dalszego dokonywania odpisów amortyzacyjnych, ponieważ zaprzestał użytkowania inwestycji do celów własnej działalności gospodarczej co oznacza, że podatnik nie zaliczy pełnej wartości wytworzonej inwestycji do kosztów uzyskania przychodów. W opisanym przypadku nie nastąpiła likwidacja środka trwałego zatem nie ma zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych odnoszący się do kwalifikowania jako koszt strat powstałych w wyniku likwidacji i nie w pełni umorzonych środków trwałych lecz jego zwrot właścicielowi.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że podatnik nie ma prawa do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środka trwałego w postaci inwestycji w obcym obiekcie. Możliwość jednorazowo zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z inwestycją w obcym środku trwałym zgodnie z art. 22d ww. ustawy istnieje tylko w przypadku składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł, gdyż wówczas wydatki na ich nabycie stanowią koszt uzyskania przychodu w miesiącu oddanym ich do użytku.

Dodatkowo zauważa się, że poniesione wydatki, nie zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w postaci odpisów amortyzacyjnych może podatnikowi ewentualnie zrekompensować właściciel nieruchomości, dokonując zwrotu niezamortyzowanej kwoty wydatków. Wskazuje się także, że w przypadku gdy podatnik zabezpieczył się na wypadek rozwiązania umowy lub jej wygaśnięcia co do sposobu uzyskania zwrotu poniesionych nakładów według ich wartości z chwilą zwrotu przedmiotu najmu to zgodnie z treścią art. 14 ust. 3 pkt 3a cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwota otrzymanego zwrotu w części nieprzekraczającej wartości niezamortyzowanej części inwestycji nie stanowi przychodu podatkowego.