Czy koszty zakupu ubiorów opatrzonych nazwami marek produktów Spółki, które to ubiory przekazywane są kontrahentom lub ich pracownikom z przeznaczeniem dla osób wykonujących prace budowlane, stanowią koszty reklamy i mogą być przez Spółkę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów?

sygnatura: ILB3/423-139/07-2/MC

autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

data: 2007-12-31

Wniosek ORD-IN: [ 358 kB]

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko S.A. przedstawione we wniosku z dnia 28.09.2007 r. (data wpływu 01.10.2007 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01.10.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

S. S.A. (dalej ,,S" lub ,,Spółka") jest producentem i dostawcą szerokiej gamy produktów chemii budowlanej przeznaczonych dla profesjonalnych wykonawców i użytkowników indywidualnych. Asortyment produktów Spółki obejmuje m.in.: piany poliuretanowe, silikony, akryle, kauczuki, kleje, impregnaty, środki do renowacji dachów, produkty do ociepleń zewnętrznych budynków, wylewki i masy samopoziomujące, lakiery, środki do gruntowania, taśmy budowlane.

W ramach prowadzonej działalności S. okresowo przekazuje swoim kontrahentom nieodpłatnie odzież roboczą, taką jak: spodnie robocze, kurtki, koszulki i czapeczki, opatrzone logo określonego produktu lub grupy produktów S. (np. ,,T" lub systemy ociepleń ,,E"). Ubiory te przekazywane są kontrahentom - firmom budowlanym lub ich pracownikom, z przeznaczeniem dla osób wykonujących prace budowlane z wykorzystaniem produktów S. (np. przy ocieplaniu budynków lub montowaniu okien). Intencją Spółki jest, aby przekazywane ubiory były używane w toku wykonywania czynności służbowych i aby nosząc koszulki, kurtki, kombinezony czy czapeczki przedstawiające logo produktów S., kontrahenci Spółki przyczyniali się do poszerzania wśród potencjalnych odbiorców świadomości marek produktów S., a w konsekwencji do budowania popytu na ofertę Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty zakupu ubiorów opatrzonych nazwami marek produktów Spółki, które to ubiory przekazywane są kontrahentom lub ich pracownikom z przeznaczeniem dla osób wykonujących prace budowlane, stanowią koszty reklamy i mogą być przez S. zaliczone do kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ,,kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1".

Jednocześnie w myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 tej ustawy ,,nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (...) kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych".

W ocenie Spółki koszty zakupu ubiorów opatrzonych nazwą określonego wyrobu Spółki, udostępnianych następnie odbiorcom produktów S z przeznaczeniem dla osób wykonujących prace budowlane, nie stanowią dla Spółki kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, lecz są kosztami reklamy Spółki. W konsekwencji koszty te mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów S. Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego pod redakcją Mieczysława Szymczaka (Warszawa 1998), reklama to ,,rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez radio, telewizję; środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi". Jak wskazuje praktyka rynkowa, jednym z podstawowych celów reklamy jest zbudowanie świadomości marki określonych produktów pośród ich potencjalnych odbiorców. Rozpoznawalność określonych marek wyrobów jest podstawowym warunkiem koniecznym do tego, aby działania reklamowe bezpośrednio zachęcające do ich zakupu mogły odnieść skutek. Przykładowo, kampania reklamowa może składać się z szeregu działań: sponsoringu jakiegoś wydarzenia, podczas którego eksponowane jest logo spółki jako sponsora, reklamy w środkach masowego przekazu czy uwidaczniania obecności spółki i jej wyrobów na danym rynku poprzez rozdawnictwo materiałów reklamowych, w tym ulotek i różnego rodzaju ,,reklamówek", czyli przedmiotów opatrzonych nazwami wyrobów danego podatnika.

Spółka podkreśla, że w omawianym przypadku przekazywana odzież jest opatrzona nazwami konkretnych produktów oferowanych przez S. Odzież ta spełnia funkcję nośnika reklamowego, przyczyniającego się do rozpowszechniania wśród potencjalnych klientów Spółki znajomości produktów S. Umieszczanie na odzieży nazw wybranych produktów bezpośrednio przyczynia się do rozpowszechniania informacji o ofercie Spółki, co z kolei wspomaga realizację bieżącej sprzedaży. Nosząc otrzymane od S. koszulki, kombinezony, kurtki czy czapeczki, pracownicy kontrahentów Spółki aktywnie przyczyniają się do budowania świadomości produktów S., stanowiąc swego rodzaju nośnik reklamy Spółki i jej produktów. Co istotne, nośnik ten jest tym bardziej skuteczny, że ma szanse dotrzeć do docelowego kręgu adresatów reklamy Spółki. Osoby noszące taką odzież będą zatem w praktyce reklamowały konkretne wyroby S.

Spółka zwraca także uwagę, że celem przekazywania odzieży opatrzonej znakami produktów S. jest przede wszystkim dotarcie z informacją o wyrobach Spółki do możliwie najszerszego kręgu docelowych odbiorców. Z tego względu ubiory przekazywane będą przede wszystkim tym osobom, które mają bezpośrednią styczność z osobami działającymi w branży budowlanej, a więc pracownikom kontrahentów, którzy wykonują prace budowlane.

Zdaniem S., udostępnianie wskazanym wyżej osobom ubiorów opatrzonych informacjami o produktach Spółki nie stanowi działania o charakterze reprezentacyjnym. Zgodnie bowiem ze znaczeniem słownikowym i powszechnie przyjętym rozumieniem terminu ,,reprezentacja", należy przez nią rozumieć okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną (definicja wg ,,Słownika Języka Polskiego", red. Mieczysław Szymczak, Warszawa 1998). Działanie Spółki nie nosi znamion okazałości czy wytworności, lecz stanowi jedynie dostosowanie się do powszechnie przyjętej na rynku praktyki. Jednocześnie, celem Spółki jest wypromowanie jej produktów na tle konkurencji, co samo w sobie stanowi istotę działań reklamowych. Przyjęcie stanowiska, że przekazywanie ubrań z oznaczeniami reklamowymi stanowi reprezentację, prowadziłoby do nieuprawnionego wniosku, że każde działanie zmierzające do wyróżnienia własnych produktów na tle konkurencji jest okazywaniem wytworności, stanowiącym cel sam w sobie.

Zasadność podejścia Spółki potwierdza orzecznictwo polskich sądów administracyjnych i organów podatkowych, które S. przytacza poniżej.

Jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 24 stycznia 2005 r. (sygn. akt III SA/Wa 779/04), ,,w przypadku kosztów poniesionych na zakup odzieży roboczej ze znakami firmowymi Spółki, przekazanymi następnie nieodpłatnie pracownikom stacji patronackich (...) nie można temu wydatkowi odmówić cech nakładów na reklamę Skarżącej". Sąd podkreśla, że promowanie znaku firmowego Spółki należy zakwalifikować jako działania zmierzające do wypromowania produktów w celu utrzymania lub zwiększenia ich sprzedaży. Sąd stwierdza także, że ,,nie ma przy tym znaczenia, jaką formę przybiera akcja reklamowa - plakatów, ulotek, folderów, napisów czy malowideł na ścianach budynków; treści reklamowe mogą też być umieszczone, jak w rozpoznawanej sprawie, na uniformach pracowników".

Również w wyroku z 27 kwietnia 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 2644/06) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdza, że za reklamę można uznać ,,takie działania, które co prawda nie prezentują określonych towarów lub usług wraz z informacjami je wartościującymi, lecz promują markę określonej firmy, zwiększając jej rozpoznawalność na rynku, co w efekcie wpływa na zwiększenie zainteresowania sprzedawanymi przez nią towarami lub świadczonymi usługami. Reklama taka, nazywana reklamą instytucjonalną, ma za zadanie prezentowanie konkretnego przedsiębiorstwa poprzez lansowanie jego znaku firmowego czy też nazwy. Jej zadaniem jest stworzenie sprzyjającego dla firmy klimatu, pozytywne nastawienie potencjalnych klientów, umocnienie stopnia rozpoznawalności i znajomości firmy przez odbiorców tego rodzaju reklamy, oraz w konsekwencji zwiększenie popytu na jej towary lub usługi". W wyroku tym Sąd uznał, że umieszczanie odpowiednich treści na ubiorach pracowników jest akceptowalną formą reklamy.

Przedstawione rozumienie potwierdzają również interpretacje organów podatkowych (np. interpretacja Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, sygn. 1472/ROP1/423-296/06/RM). W powołanej interpretacji urząd stwierdził, że wydatki na odzież zawierającą logo podatnika, która przekazywana jest pracownikom kontrahentów i jest przez nich używana jako odzież ochronna w czasie pracy, mają charakter reklamy publicznej. Jak stwierdza urząd ,,głównym celem Podatnika jest, aby sprzedaż jego wyrobów odbywała się w ubiorach przekazanych kontrahentowi. Ww. przekazywanie ubrań stanowi zatem koszty reklamy publicznej, gdyż występując w ubiorze z logo Podatnika, kontrahent sprzedaje jego towary reklamując tym samym Podatnika (utrwalając przez logo, nazwę, wizerunek i ,,image" Podatnika), co stanowi realizację pojęcia reklamy jako działania polegającego na zachęceniu potencjalnych klientów do zakupu określonych towarów".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Jak stanowi artykuł 15 ust. 1 tej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione koszty, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami lub służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W niniejszej sprawie rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy koszty zakupu ubiorów opatrzonych nazwami marek produktów Spółki, które to ubiory przekazywane są kontrahentom lub ich pracownikom z przeznaczeniem dla osób wykonujących prace budowlane, stanowią wydatki związane z reklamą czy też wydatki związane z reprezentacją.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji reprezentacji ani reklamy. Zatem należy odwołać się do wykładni językowej tych pojęć. ,,Słownik języka polskiego" pod redakcją profesora Stanisława Dubisza definiuje reprezentację jako okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, zgodnie z przyjętym od lat poglądem doktryny prawa podatkowego, należy uznać, że reprezentacja to występowanie w imieniu podatnika (firmy) wiążące się z okazałością, wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy.

Reprezentacja to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów.

Z kolei za reklamę można uznać działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego.). Może to być realizowane za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać bowiem należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell. W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Właściwa kwalifikacja wydatku i ocena czy ma on związek z przychodami możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków, ustalenia kręgu obdarowanych, okoliczności wręczania prezentów itp. Samo oznaczenie prezentu logo firmy (produktu) nie przesądza jeszcze o jego reklamowym charakterze. Przekazywanie prezentów o dużej wartości mimo, że są oznakowane logo wskazuje na to, że jest to de facto reprezentacja.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka w związku z prowadzoną działalnością okresowo przekazuje swoim kontrahentom nieodpłatnie odzież roboczą, taką jak: spodnie robocze, kurtki, kombinezony, koszulki i czapeczki, opatrzone logo określonego produktu lub grupy produktów S. (np. ,,T" lub systemy ociepleń ,,E"). Ubiory te przekazywane są kontrahentom - firmom budowlanym lub ich pracownikom, z przeznaczeniem dla osób wykonujących prace budowlane z wykorzystaniem produktów S. (np. przy ocieplaniu budynków lub montowaniu okien). Oznakowanie tej odzieży logo produktów Spółki przesądza o tym, że mają one charakter reklamowy.

Zatem w ocenie tutejszego Organu, działania Spółki polegające na przekazywaniu odzieży ochronnej oznakowanej logo jej produktów spełniają funkcję reklamową, gdyż zmierzają do zwiększenia rozpoznawalności firmy na rynku, co w efekcie wpływa na zwiększenie zainteresowania oferowanymi towarami, a także zachęca do współpracy i tym samym może wpływać na zwiększenie przychodów.

Reasumując powyższe, wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie przedmiotowej odzieży ochronnej, jako pozostające w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.