INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2011 r. (data wpływu 26 września 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad ustalania przychodów pracowników z tytułu sfinansowanego przez pracodawcę dojazdu do miejsca pracy i z miejsca pracy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad ustalania przychodów pracowników z tytułu sfinansowanego przez pracodawcę dojazdu do miejsca pracy i z miejsca pracy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza zakupić środek trwały - autobus lub bus, który służyłby do dowozu pracowników z miejsca zamieszkania do siedziby firmy (miejsca wykonywania pracy) i z powrotem. Do miejscowości, w której świadczona jest praca dojeżdża tylko jeden autobus przewoźnika publicznego, o godzinie uniemożliwiającej rozpoczęcie i zakończenie pracy przez pracowników. Większość pracowników zatrudnionych w firmie Wnioskodawcy zamieszkuje poza miejscem wykonywania pracy i nie dysponuje własnym środkiem transportu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku Nr 2).

W jaki sposób prawidłowo i zgodnie z przepisami ustalić wartość świadczenia dla pracownika korzystającego ze środka transportu pracodawcy, mając na względzie fakt iż koszt dojazdu stanowiłby dochód dla pracownika...

W ocenie Wnioskodawcy, bezspornie wartość nieodpłatnego świadczenia otrzymywanego przez pracownika w formie dowozu do pracy stanowi jego dochód ze stosunku pracy. Wobec powyższego zakład pracy jako płatnik zobowiązany jest do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych, w tym przypadku dowozu pracowników należy ustalić według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b cytowanej ustawy. W myśl art. l1 ust. 2a pkt 4 ww. ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępniania rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich stanu i stopnia zużycia. Uwzględniając treść powyższego przepisu Wnioskodawca uważa, że możliwe będzie przyjęcie wyliczenia metodologii tego świadczenia na rzecz pracowników korzystających z usług dowozu, polegające na wyliczeniu kosztów zakupu paliwa, amortyzacji i innych kosztów (w miesiącu). Całkowity koszt należałoby podzielić przez ilość pracowników korzystających dowozu, w ten sposób zostałaby zindywidualizowana jednostkowa wartość świadczenia niezbędna dla celów pobrania zaliczki na podatek dochodowy od pracowników korzystających z dowozu.

Drugą prawidłową metodą byłoby uwzględnienie jednostkowych kosztów w przeliczeniu na kilometry, przez co można wyliczyć indywidualną jednostkową wartość świadczenia (tj. dowozu i przywozu pracownika). Przy tej metodzie należałoby wyliczyć długość trasy, odległość od miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy. Dopuszczalne byłoby przyjęcie wysokości świadczenia dla pracowników korzystających z dowozu, którzy mieszkają w odległości do 10 km, od 11 do 20km, od 21 do 30 km itd., od miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy.

Powyższe metody wyliczenia bezspornie wypełniłyby dyspozycję art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych albowiem wartość świadczenia stanowiłaby cenę rynkową, którą wyliczyłby Wnioskodawca przy świadczeniu tego rodzaju usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść art. 10 ust. 1 cytowanej ustawy, określa źródła przychodów, gdzie m.in. w pkt 1 wymienia się stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z uregulowaniami zawartymi w art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Użyty powyżej zwrot ,,w szczególności" oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ww. ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. A zatem, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy - o ile nie stanowi dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów - podlega opodatkowaniu jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochodem takim jest również wartość zindywidualizowanego świadczenia w postaci dowozu pracownika do pracy jak i z pracy na koszt pracodawcy. Pracownik otrzymuje bowiem konkretną korzyść finansową w postaci możliwości skorzystania z oferowanego przez pracodawcę transportu. Tym samym pracownik otrzymuje świadczenie, które powoduje u niego przysporzenie w majątku w postaci możliwości korzystania z usług, za które nie płaci.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza zapewnić swoim pracownikom dowóz do pracy i z pracy własnym środkiem transportu (autobusem lub busem).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą interpretacji przepisu art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. sposobu ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia jakie otrzymają pracownicy z tego tytułu. Z brzmienia powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, tj. nie wymieniowych w pkt 1-3, ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie wartość nieodpłatnego świadczenia stanowić może, np. wysokość ceny biletu, jaki pracownik musiałby zakupić, żeby dojechać do pracy. W przedmiotowej sprawie wyliczona przez Wnioskodawcę wartość zakupu paliwa, amortyzacji i innych kosztów poniesionych w danym miesiącu w przeliczeniu na jednego pracownika ani na przejechane przez pracownika kilometry (od miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem) nie może stanowić podstawy do ustalenia wysokości przychodu pracownika. Przepisy podatkowe nie przewidują bowiem ustalenia wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia w oparciu o poniesione przez świadczeniodawcę koszty.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe, bowiem wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku metody wyliczenia wartości nieodpłatnego świadczenia nie wypełniają dyspozycji art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wykazano, wartość świadczenia - jeżeli przedmiotem świadczenia nie są usługi wchodzące w zakres działalności Wnioskodawcy - ustalić należy według cen rynkowych, tj. cen stosowanych przez inne podmioty, które świadczą usługi tego rodzaju.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.