INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2011 r. (data wpływu do tut. Biura - 28 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie udokumentowania kosztów uzyskania przychodu oraz odpowiedzialności płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 września 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie udokumentowania kosztów uzyskania przychodu oraz w zakresie odpowiedzialności płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podmiotem gospodarczym, prowadzącym działalność polegającą na wdrażaniu rozwiązań z zakresu mobilnego internetu. W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca zatrudnia pracowników, w tym w szczególności programistów komputerowych, którzy w ramach stosunku pracy wykonują m.in. czynności o charakterze twórczym w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Umowy zawierane z pracownikami zawierają postanowienie określające wysokość wynagrodzenia pracownika, o treści: ,,W czasie trwania umowy o pracę Pracownik będzie otrzymywał wynagrodzenie brutto (liczba i kwota słownie zł) miesięcznie". Jednocześnie umowy zawierają paragraf o treści: ,,Pracownik oświadcza, że wszystkie przenaszalne prawa autorskie do utworów, jakie stworzy w trakcie trwania umowy o pracę w związku z zatrudnieniem nabywa nieodpłatnie Pracodawca oraz że nie będzie czynił niczego, co mogłoby Pracodawcy utrudnić korzystanie z tych praw". Oznacza to, że pracownikowi nie przysługiwało dodatkowe wynagrodzenie związane z wykonaną pracą o twórczym charakterze. Wynagrodzenie otrzymywane ze stosunku pracy stanowiło zatem jednocześnie wynagrodzenie z tytułu przeniesienia praw autorskich przez pracownika na rzecz Wnioskodawcy.

Ponadto Wnioskodawca prowadzi oddzielną dla każdego pracownika ewidencję czasu pracy, z której wynika dokładna ilość czasu poświęconego przez danego pracownika na pracę twórczą. Ewidencja zawiera liczbę godzin, które pracownik spędził wykonując dane zadanie. Z kolei każde wykonane zadanie oceniane jest pod względem wkładu twórczego oraz pozostałego, zgodnie z jego charakterem. A zatem Wnioskodawca posiada dokładne informacje na temat ilości godzin poświęconych przez danego pracownika na pracę twórczą oraz pozostałą, na podstawie których można w prosty sposób określić wysokość wynagrodzenia uzyskanego przez pracownika w związku z przeniesieniem na Wnioskodawcę praw autorskich do utworów oraz wysokość pozostałego wynagrodzenia. Przykładowo Wnioskodawca podaje, że w przypadku pracowników wykonujących pracę twórczą średni udział tej pracy w bieżącym roku wyniósł 35% całkowitego czasu pracy pracownika.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca może wydać na żądanie pracownika, zgodne z prowadzoną ewidencją, zaświadczenie o ilości godzin przeznaczonej na pracę twórczą pracownika i przypadającym na nią wynagrodzeniu - które upoważniałoby pracownika do uwzględnienia przysługującej mu 50% stawki kosztów uzyskania przychodów w stosunku do wynagrodzenia z pracy twórczej w minionych okresach, zgodnie z art. 22. ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ewentualnego żądania zwrotu nadpłaty podatku...
2. Jakie konsekwencje prawne zaistnieją, jeśli wysokość faktycznie wypłaconego pracownikowi wynagrodzenia (nie uwzględniająca 50% koszty uzyskania przychodów), uwidoczniona również w informacjach sporządzanych przez Wnioskodawcę zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT-11) - okaże się różna od wysokości wynagrodzenia uwzględniającej stawkę 50% kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzenia związanego z przeniesieniem praw autorskich, zgodnie z danymi z wydanego pracownikowi zaświadczenia...

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana powyżej 50% stawka kosztów uzyskania przychodów mogła być uwzględniana przy obliczaniu zaliczek na podatek odprowadzanych od wynagrodzenia pracowników na bieżąco w każdym miesiącu. Pracownicy wykonywali bowiem za wynagrodzeniem pracę twórczą, a pracodawca uzyskiwał prawo do stworzonych w jej ramach utworów, w każdym miesiącu pracy pracownika.

Zgodnie z art. 21 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zdarzenia, z którym ustawa wiąże powstanie takiego zdarzenia. Reguła ta znajduje zastosowanie m.in. w przypadku podatku dochodowego od osób fizycznych. W konsekwencji informacje podatkowe wydawane przez Wnioskodawcę (art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) mają jedynie wtórny charakter wobec powstałego z mocy samego prawa zobowiązania podatkowego o określonej wysokości. A zatem uprawnienie pracownika do 50% kosztów uzyskania przychodów w związku z przeniesieniem praw autorskich powstaje i wpływa na wysokość należnego podatku z mocy samego prawa. Pracownik nie traci tego uprawnienia w przypadku nieuwzględnienia go przez Wnioskodawcę przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzenia pracownika.

Powyższego nie zmienia również sporządzenie przez Wnioskodawcę informacji podatkowej nieuwzględniającej 50% koszty uzyskania przychodów co do odpowiedniej części przychodów pracownika.

W związku z powyższym, Wnioskodawca, jako pracodawca, może wydać pracownikowi zaświadczenie o ilości otrzymanego przez pracownika wynagrodzenia, które związane było z pracą twórczą - w zakresie w jakim posiada ewidencję czasu pracownika, z której wynika ilość czasu przeznaczonego na pracę twórczą. Takie zaświadczenie mogłoby zostać przedłożone przez pracownika w odpowiednim urzędzie skarbowym, jeśli chciałby on skorzystać ze swojego przewidzianego prawem uprawnienia do 50% kosztów uzyskania pryzchodów z pracy twórczej.

Odnosząc się do drugiego pytania Wnioskodawca stwierdził, iż według niego nieuwzględnienie 50% stawki kosztów uzyskania przychodów od przychodu osiągniętego przez pracownika w związku z przeniesieniem na Wnioskodawcę praw autorskich nie powoduje po stronie Wnioskodawcy żadnych negatywnych skutków prawnopodatkowych. Dzieje się tak również w przypadku, jeśli wysokość wynagrodzenia pracownika, do którego możliwe jest przypisanie 50% stawki kosztów uzyskania przychodów, wynika wprost zarówno z ewidencji czasu pracy oraz z wydanego pracownikowi przez Wnioskodawcę zaświadczenia. Zdaniem Wnioskodawcy, jedyny skutek opisanego stanu faktycznego mógłby dotyczyć pracownika, który - jeśli zwróci się do Wnioskodawcy o wydanie opisywanego zaświadczenia i takie zaświadczenia otrzyma - będzie ewentualnie mógł ubiegać się o zwrot nadpłaconego podatku, którego nadpłata wynikła z nieuwzględnienia 50% stawki kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie udokumentowania kosztów uzyskania przychodów oraz odpowiedzialności płatnika. W zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 powołanej wyżej ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 32 ust. 2 zdanie pierwsze powołanej ustawy za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a (tj. dochód, od którego winna być pobrana przez zakład pracy zaliczka w prawidłowej wysokości), uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a.

Stosownie do art. 39 ust. 1 zdanie pierwsze ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku, gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia pracowników, w tym w szczególności programistów komputerowych, którzy w ramach stosunku pracy wykonują m.in. czynności o charakterze twórczym w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wnioskodawca prowadzi oddzielną dla każdego pracownika ewidencję czasu pracy, z której wynika dokładna ilość czasu poświęconego przez danego pracownika na pracę twórczą. Ewidencja zawiera liczbę godzin, które pracownik spędził wykonując dane zadanie. Z kolei każde wykonane zadanie oceniane jest pod względem wkładu twórczego oraz pozostałego, zgodnie z jego charakterem. A zatem Wnioskodawca posiada dokładne informacje na temat ilości godzin poświęconych przez danego pracownika na pracę twórczą oraz pozostałą, na podstawie których można w prosty sposób określić wysokość wynagrodzenia uzyskanego przez pracownika w związku z przeniesieniem na Wnioskodawcę praw autorskich do utworów oraz wysokość pozostałego wynagrodzenia.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy może wydać pracownikowi zaświadczenie o ilości otrzymanego przez pracownika wynagrodzenia, które związane było z pracą twórczą - w zakresie w jakim posiada ewidencję czasu pracownika, z której wynika ilość czasu przeznaczonego na pracę twórczą. Takie zaświadczenie mogłoby zostać przedłożone przez pracownika w odpowiednim urzędzie skarbowym, jeśli chciałby on skorzystać ze swojego przewidzianego prawem uprawnienia do 50% kosztów uzyskania przychodów z pracy twórczej.

W opinii Wnioskodawcy, nieuwzględnienie 50% stawki kosztów uzyskania przychodów od przychodu osiągniętego przez pracownika w związku z przeniesieniem na Wnioskodawcę praw autorskich nie powoduje po stronie Wnioskodawcy żadnych negatywnych skutków prawnopodatkowych.

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego należy zauważyć, iż wzór informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11) został zamieszczony w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 stycznia 2011 r. w sprawie określenia niektórych wzorów oświadczeń, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz. U. z 2011 r. Nr 25, poz. 131).

Wobec powyższego informację PIT-11 należy sporządzać zgodnie z ww. rozporządzeniem, co niewątpliwie sprowadza się do stwierdzenia, iż płatnik obowiązany jest wykazać koszty uzyskania przychodów w wysokości faktycznie potrąconej (uwzględnionej przez płatnika przy poborze zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych).

Wzór informacji PIT-11 zawiera pozycję umożliwiającą wykazanie 50% kosztów uzyskania przychodów.

Jednakże jeśli płatnik nie zastosował podwyższonych kosztów uzyskania przychodów i chce wykazać faktycznie przysługującą pracownikom wysokość tych kosztów w informacji dodatkowej do PIT-11 tut. Organ zauważa, że żaden z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zobowiązuje ani nie zakazuje płatnikowi sporządzania dodatkowych informacji (np. stosownego zaświadczenia). Należy więc przyjąć, że ma tu zastosowanie ogólna reguła postępowania podatkowego, w myśl której dowodem może być wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem - art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Zatem, mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa, należy uznać, że Wnioskodawca może wydać pracownikowi zaświadczenie uwzględniające faktyczną wysokość przysługujących pracownikowi 50% kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 72 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Zgodnie z art. 73 § 1 pkt 1 i pkt 2 ww. ustawy nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem:

• zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej,
• pobrania przez płatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej.

Natomiast stosownie do art. 73 § 2 pkt 1 ww. ustawy nadpłata powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego - dla podatników podatku dochodowego.

Stosownie do art. 75 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Ponadto z § 2 pkt 1 lit. a) powyższego przepisu wynika, iż uprawnienie to przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach) rocznych, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej. Zgodnie natomiast z art. 75 § 3 Ordynacji podatnik równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty obowiązany jest złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

W myśl art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Stosownie do brzmienia art. 81 § 2 cyt. ustawy, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Wyjaśnić należy, że korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim sporządzeniu deklaracji i może dotyczyć każdej jej pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym - poprawnym już - wypełnieniu jej formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji, z wynikającym z przepisu prawa obowiązkiem dołączenia pisemnego uzasadnienia przyczyn korekty.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż pracownicy Wnioskodawcy mogą ubiegać się o zwrot podatku zapłaconego z tytułu umowy o pracę poprzez złożenie korekty zeznania podatkowego (jednakże tylko za okres, co do którego nie nastąpiło przedawnienie zobowiązania podatkowego) wraz z pisemnym uzasadnieniem przyczyn tej korekty.

Zgodnie z art. 30 § 1 ww. Ordynacji podatkowej, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. Przy czym art. 8 tej ustawy stanowi, że płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi okoliczność, o której mowa w § 1 lub 2, organ ten wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta, w której określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku (§ 4 art. 30 Ordynacji podatkowej).

Na podstawie art. 26a § 1 ww. ustawy, podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że ustawodawca ukształtował rolę płatnika, jako pośrednika pomiędzy podatnikiem i organem podatkowym. Czynności podejmowane przez płatnika, polegające na obliczeniu, pobraniu i wpłaceniu należności mają charakter czynności materialno-technicznych. Jednakże naruszenie przez niego obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji podatkowej, np.: nieprawidłowe obliczenie i pobranie podatku, nie wpłacenie w terminie pobranego podatku, stanowią przesłankę do orzeczenia odpowiedzialności płatnika.

Należy zaznaczyć, iż ustawodawca zobowiązał płatnika do poboru zaliczek w prawidłowej wysokości, tj. od dochodu ustalonego zgodnie z regułami określonymi w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych a więc z uwzględnieniem kosztów w takiej wysokości, w jakiej ustawodawca w danych okolicznościach przewidział. Tym samym jeśli zgodnie z uregulowaniami wskazanej ustawy pracownikowi mogą być uwzględnione 50% koszty uzyskania przychodu, to płatnik winien takie koszty zastosować. Płatnik nie może bowiem ,,przerzucać" na pracownika ciężaru prawidłowego opodatkowania wynagrodzenia mu wypłaconego.

Niemniej nie ma przeszkód prawnych, aby pracownicy Wnioskodawcy uwzględnili w zeznaniu rocznym, przysługujące koszty uzyskania przychodu, w sytuacji gdy płatnik dokonał poboru zaliczki na podatek dochodowy z pominięciem uwzględnienia normy 50% kosztów uzyskania przychodów i koszty te nie zostały wykazane w informacji podatkowej PIT-11 o wysokości dochodu.

Informacja o wysokości dochodu służy określeniu wysokości pobranych zaliczek na podatek i nie może przesądzać o przysługujących podatnikowi, bądź nie, kosztach uzyskania przychodu.

Podatek pobrany przez płatnika ma charakter zaliczek na podatek, zaś właściwe rozliczenie z dochodu uzyskanego w danym roku podatkowym polega na złożeniu zeznania rocznego.

W świetle powyższego należy zatem zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że nieuwzględnienie przy poborze zaliczki na podatek dochodowy 50% stawki kosztów uzyskania przychodu od przychodu osiągniętego przez pracownika w związku z przeniesieniem na Wnioskodawcę praw autorskich, a następnie wykazanie w stosownym zaświadczeniu kwoty, od której winny być zastosowane podwyższone koszty uzyskania przychodu, nie powoduje po stronie Wnioskodawcy negatywnych skutków prawnopodatkowych. Niemniej jednak Wnioskodawca dokonując wypłaty wynagrodzenia ze stosunku pracy - w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy - w momencie wypłaty lub pozostawienia do dyspozycji tego wynagrodzenia, zobowiązany jest stosować koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej przez ustawodawcę. Jak wskazano bowiem powyżej, nieprawidłowe zastosowanie wysokości kosztów uzyskania przychodów powoduje pobranie przez Wnioskodawcę zaliczki w nieprawidłowej wysokości od należnej. Zatem jeśli pracownikom Wnioskodawcy przysługują 50% koszty uzyskania przychodu, to Wnioskodawca - przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy - winien uwzględnić podwyższone koszty uzyskania przychodu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.