INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 28 sierpnia 2013 r. (data wpływu 3 września 2013 r.), uzupełnionym 3 grudnia 2013 r. (wniesienie dodatkowej opłaty) oraz pismem z 10 grudnia 2013 r. (data wpływu 12 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania fakturą VAT dostawy posiadanego udziału w nieruchomości używanej dla celów indywidualnej działalności gospodarczej byłego męża Wnioskodawczyni oraz w zakresie wykazania i odprowadzenia należnego podatku od towarów i usług od tej sprzedaży - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2013 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek z 28 sierpnia 2013 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania fakturą VAT dostawy posiadanego udziału w nieruchomości używanej dla celów indywidualnej działalności gospodarczej byłego męża Wnioskodawczyni oraz w zakresie wykazania i odprowadzenia należnego podatku od towarów i usług od tej sprzedaży.

Wniosek został uzupełniony poprzez wniesienie 3 grudnia 2013 r. dodatkowej opłaty za wydanie interpretacji indywidualnej oraz pismem z 10 grudnia 2013 r. (data wpływu 12 grudnia 2013 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-821/13/AS, IBPB II/1/436-241/13/MZ z 15 listopada 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 9 lipca 2010 r., Wnioskodawczyni wraz ze swoim ówczesnym małżonkiem M. C. zawarli z B. S. i W. S. umowę sprzedaży nieruchomości obejmującej działkę nr xxx/12 o pow. 0,6381 ha. Na działce tej posadowiony był budynek w budowie - zakład przemysłowo-usługowo-handlowy w stanie surowym częściowo zamkniętym, w związku z planowaną inwestycją na działce.

Kupujący nabyli nieruchomość do majątku wspólnego, jednakże wyłącznie dla celów prowadzonej przez M. C. indywidualnej działalności gospodarczej pod firmą M. C. w S. Sprzedający posiadali status przedsiębiorców - podatników VAT. W związku z zawartą umową sprzedający W. S. wystawił fakturę VAT nr 5/2010/SR z dnia 9 lipca 2010 r., na kwotę 417.691,40 zł brutto, oznaczając jako nabywcę wyłącznie męża Wnioskodawczyni - M. C.

Przedmiotowa nieruchomość została przyjęta w poczet środków trwałych u Pana M. C. jako rozpoczęta inwestycja i nie podlegała amortyzacji. Wnioskodawczyni nie korzystała z nieruchomości w żadnym zakresie, w tym dla celów własnej działalności gospodarczej.

W dniu 24 maja 2011 r. wyrokiem Sądu Okręgowego w G. został orzeczony rozwód pomiędzy Wnioskodawczynią a M. C. Ponieważ ze swoim byłym małżonkiem M. C. Wnioskodawczyni nie zawierała umowy majątkowej ani też nie wnosiła o ustalenie innej wysokości udziałów, tym samym po orzeczeniu rozwodu Wnioskodawczyni posiadała udział w wysokości 1/2 prawa własności przedmiotowej nieruchomości.

W dniu 30 października 2012 r. Wnioskodawczyni wraz ze swoim byłym małżonkiem M. C. dokonali sprzedaży części opisanej wyżej nieruchomości o powierzchni 0,2078 ha na rzecz A. K. i A. K. oraz M. P. i K. P., przy czym A. K. oraz M. P. działali przy zawarciu tej umowy jako wspólnicy spółki cywilnej A. W chwili dokonywania sprzedaży nie doszło jeszcze do podziału majątku wspólnego pomiędzy Wnioskodawczynią a M. C.

W umowie powyższej wskazano, iż Wnioskodawczyni oraz M. C. sprzedali na rzecz A. K. oraz M. P. swoje udziały wynoszące po #189; części w prawie własności działki nr x/112 o pow. 2078 m2 za cenę po 170.000,00 zł netto, to jest w łącznej kwocie 342.000,00 zł netto, powiększonej o należny podatek od towarów i usług w wysokości 23%. Na gruncie znajduje się inwestycja budowlana rozpoczęta jeszcze przez poprzednich właścicieli i jej wartość została ujęta w cenie sprzedaży. Strony dodatkowo oświadczyły, iż nabycie następuje na podstawie wystawionej faktury VAT przez M. C., jako sprzedającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. M. C. jako przedsiębiorca wystawił fakturę VAT nr 24/2012 z dnia 30 października 2012 r. dla A. sc. A. K., M. P., obejmującą powyższą sprzedaż, na kwotę całej ceny w wysokości 420.660,00 zł brutto. W okresie późniejszym, to jest lipcu 2013 r., M. C. dokonał korekty powyższej faktury, do kwoty 170.000 zł netto, odpowiadającej sprzedaży wyłącznie w zakresie należącego do niego udziału w 1/2 prawa własności przedmiotowej nieruchomości. Wnioskodawczyni z uwagi na fakt objęcia podatkiem VAT całej ceny sprzedaży nieruchomości i odprowadzenia go przez Pana M. C., nie wiązała ze sprzedażą żadnego obowiązku podatkowego dla swojej osoby.

Wnioskodawczyni prowadzi także własną działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni była zobowiązana do udokumentowania fakturą VAT sprzedaży posiadanego udziału w nieruchomości, używanej dla celów indywidualnej działalności gospodarczej Pana M. C. i ujęta w środkach trwałych jego przedsiębiorstwa, a jednocześnie stanowiącej współwłasność w częściach ułamkowych Wnioskodawczyni oraz Pana M. C., w zakresie połowy ceny sprzedaży prawa własności tej nieruchomości oraz wykazania i odprowadzenia należnego podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawczyni, w stanie faktycznym sprawy nie ma podstaw do stwierdzenia, iż mógłby powstać obowiązek podatkowy dla Wnioskodawczyni na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Przede wszystkim żeby dana czynność mogła zostać opodatkowana konieczne jest spełnienie warunku jej powiązania z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wnioskodawczyni była stroną umowy sprzedaży, a nieruchomość weszła do majątku wspólnego, lecz w rzeczywistości została nabyta dla celów indywidualnej działalności jej ówczesnego męża M. C. Sam fakt, iż Wnioskodawczyni posiadała status podatnika podatku od towarów i usług w tym wypadku niczego nie przesądza. Wnioskodawczyni przy tej czynności w charakterze podatnika nie występowała. W dalszej kolejności nieruchomość została przez współwłaściciela M. C. ujęta w ewidencji należących do niego środków trwałych.

Ustawa o podatku od towarów i usług określa zakres opodatkowania wskazując, iż aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, żeby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonała osoba, która dla tej właśnie czynności będzie działała jako podatnik. Nie jest z kolei podatnikiem osoba, która dokonuje jednorazowych czy okazjonalnych czynności. W ramach sprzedaży nieruchomości wspólnie przez Wnioskodawczynię jak też jej byłego męża M. C., tylko ten drugi występował w charakterze podatnika od towarów i usług, co zresztą zostało także wprost wskazane przez strony w umowie sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (...).

Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem ,,przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel" (art. 7 ust. 1 ustawy), a towarami w świetle tej ustawy - co do zasady - są rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6 ustawy). Takie zdefiniowanie konstytutywnego aspektu dostawy towarów, odwołując się do ekonomicznego władztwa nad rzeczą sprawia, iż przedmiotem opodatkowania może być nie tylko sprzedaż czy zamiana rzeczy jako fizycznie wyodrębnionych dóbr materialnych, ale również inne transakcje wywierające, z ekonomicznego punktu widzenia, podobne skutki.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• po drugie - czynność wykonywana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Stosownie do treści art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

W ujęciu cywilistycznym istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Artykuł 45 Kodeksu cywilnego definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów jako budynków, budowli i ich części jak również gruntów, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest część budynku lub budowli, a także udział w prawie własności nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, według których państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części - art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2012r. poz. 788 ze zm.) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W myśl art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Jak stanowi art. 58 § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, na wniosek jednego z małżonków sąd może w wyroku orzekającym rozwód dokonać podziału majątku wspólnego, jeżeli przeprowadzenie tego podziału nie spowoduje nadmiernej zwłoki w postępowaniu.

Wnioskodawczyni wskazała we wniosku, że ponieważ ze swoim byłym małżonkiem nie zawarła umowy majątkowej ani też nie wnosiła o ustalenie innej wysokości udziałów, tym samym po orzeczeniu rozwodu Wnioskodawczyni posiadała udział w wysokości 1/2 prawa własności przedmiotowej nieruchomości.

W myśl art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości gruntowej jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek został nabyty na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Ponadto, z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie natomiast z art. 99 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

W myśl art. 103 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2013 r., podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 33 i 33b.

Z wniosku wynika, że 9 lipca 2010 r., Wnioskodawczyni wraz ze swoim ówczesnym małżonkiem M. C. kupili nieruchomość obejmującą działkę nr xxx/12 o pow. 0,6381 ha, na której posadowiony był budynek w budowie - zakład przemysłowo-usługowo-handlowy w stanie surowym częściowo zamkniętym.

Kupujący nabyli nieruchomość do majątku wspólnego, jednakże wyłącznie dla celów prowadzonej przez M. C. indywidualnej działalności gospodarczej pod firmą FHU M. C. w S. W związku z zawartą umową sprzedający wystawił fakturę, oznaczając jako nabywcę wyłącznie męża Wnioskodawczyni - M. C.

Przedmiotowa nieruchomość została przyjęta w poczet środków trwałych u Pana M. C. jako rozpoczęta inwestycja i nie podlegała amortyzacji. Wnioskodawczyni nie korzystała z nieruchomości w żadnym zakresie, w tym dla celów własnej działalności gospodarczej.

W dniu 24 maja 2011 r. wyrokiem Sądu Okręgowego w G. został orzeczony rozwód pomiędzy Wnioskodawczynią a M. C. Ponieważ ze swoim byłym małżonkiem M. C. Wnioskodawczyni nie zawierała umowy majątkowej ani też nie wnosiła o ustalenie innej wysokości udziałów, tym samym po orzeczeniu rozwodu Wnioskodawczyni posiadała udział w wysokości 1/2 prawa własności przedmiotowej nieruchomości.

W dniu 30 października 2012 r. Wnioskodawczyni wraz ze swoim byłym małżonkiem M. C. dokonali sprzedaży części opisanej wyżej nieruchomości o powierzchni 0,2078 ha.

Wnioskodawczyni prowadzi także własną działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Odnosząc zatem przedstawiony wyżej stan faktyczny do powołanych w sprawie przepisów prawa, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni dokonała 30 października 2012 r. sprzedaży przypadającego na nią udziału w prawie własności nieruchomości składającej się z działki zabudowanej budynkiem w budowie (zakład przemysłowo-usługowo-handlowy), gdyż jak wynika z wniosku, po orzeczeniu rozwodu Wnioskodawczyni posiadała udział w wysokości 1/2 prawa własności przedmiotowej nieruchomości.

Zaznaczyć należy, że dokonując nabycia nieruchomości 9 lipca 2010 r. do majątku wspólnego, małżonkowie mogli zadecydować, że nieruchomość będzie wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej męża Wnioskodawcy, jednak po orzeczeniu rozwodu, jak wskazała Wnioskodawczyni, posiadała udział w wysokości 1/2 prawa własności przedmiotowej nieruchomości, zatem dokonała dostawy swojej części nieruchomości.

Z treści orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność ,,handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie fakt wystąpienia pojedynczych z nich.

Analizując przedstawiony przez Wnioskodawczynię stan faktyczny w kontekście powyższych orzeczeń TSUE stwierdzić należy, że skoro przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana jedynie w indywidualnej działalności gospodarczej prowadzonej Pana M. C., a Wnioskodawczyni nie korzystała z nieruchomości w żadnym zakresie, to nie można powiedzieć, że Wnioskodawczyni podejmowała działania porównywalne z działalnością podmiotu profesjonalnie zajmującego się obrotem nieruchomościami ani że w sprawie wystąpił ciąg okoliczności wskazujących na ,,handlową" aktywność Wnioskodawczyni w związku ze sprzedażą nieruchomości. Wnioskodawczyni brała bowiem udział w transakcji zakupu jedynie z tego względu, że pierwotnie majątek został zakupiony do majątku wspólnego z racji posiadania z mężem współwłasności majątkowej a w transakcji sprzedaży, ze względu na to, że nabyła prawnie 1/2 udziałów w nieruchomości po orzeczeniu rozwodu, jednak w żaden sposób nieruchomość nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię pomiędzy zakupem a sprzedażą.

Z wniosku wynika bowiem, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni nie wykorzystywała nieruchomości w żadnym zakresie, w tym dla celów własnej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

Powyższe wynika z faktu, że Wnioskodawczyni w okresie trwania wspólności majątkowej dokonała zakupu nieruchomości, jednak zakup ten został dokonany do celów prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni indywidualnej działalności gospodarczej, natomiast Wnioskodawczyni nie korzystała z nieruchomości w żadnym zakresie, w tym dla celów własnej działalności gospodarczej.

Jednocześnie należy wskazać, że bez wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie pozostaje fakt, że Wnioskodawczyni prowadzi swoją działalność gospodarczą, z tytułu której jest podatnikiem podatku VAT.

Zatem Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży udziału w nieruchomości korzystała z prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, który nie był związany z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawczynię cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży udziału w ww. nieruchomości.

Reasumując, dokonana przez Wnioskodawczynię dostawa udziału w nieruchomości, nie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zainteresowana w związku z dostawą ww. nieruchomości korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełniła przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpiła w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W tej sytuacji Wnioskodawczyni nie była obowiązana do udokumentowania fakturą VAT dostawy przypadającego na nią udziału w nieruchomości, ani wykazania i odprowadzenia należnego podatku VAT z tego tytułu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni, że nie ma podstaw do stwierdzenia, iż mógłby powstać obowiązek podatkowy dla Wnioskodawczyni na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, oraz że nie jest podatnikiem osoba, która dokonuje jednorazowych czy okazjonalnych czynności, należało uznać za prawidłowe.

Zauważyć należy, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Pani L. C.-M. jako Wnioskodawczyni. Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), zatem interpretację wydać można na rzecz jednej osoby fizycznej, a nie również dla byłego małżonka Wnioskodawczyni.

Dlatego też przedmiotem niniejszej interpretacji nie była kwestia opodatkowania ani dokumentowania dostawy udziału w nieruchomości przypadającego na byłego męża Wnioskodawczyni, gdyż Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem w odniesieniu do tej części nieruchomości i nie jest ,,zainteresowanym" w rozumieniu art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.