Czy powinna Pani odprowadzić podatek VAT od sprzedanych działek przeznaczonych na drogi wewnętrzne Gminie Miejskiej otrzymanych w drodze darowizny?

sygnatura: ITPP1/443-1009/08/BK

autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

data: 2009-01-27

Wniosek ORD-IN: [ 886 kB]

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2008 r. (data wpływu 3 listopada 2008 r.) uzupełnionym pismami z dnia 15 stycznia 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na podstawie umowy sporządzonej przez Naczelnika Gminy z dnia 31 grudnia 1979 r. rodzice przekazali Pani w drodze darowizny gospodarstwo rolne o powierzchni 1.4450 ha położone na terenie miasta. Pismem z dnia 22 kwietnia 1997 r. Zarząd Miasta zawiadomił Panią o przystąpieniu do sporządzenia planu zagospodarowania przestrzennego, obejmującego Pani gospodarstwo rolne. Przedmiotem planu była funkcja mieszkalna. W dniu 28 grudnia 1998 r. Urząd Miasta dokonał nowego podziału nieruchomości, który został uzgodniony i zatwierdzony przez Prezydenta Miasta. Według tego podziału miedzy innymi Pani działki o nr 59, 60, 67, 71 przeznaczone zostały na drogi wewnętrzne, o które kilkakrotnie zabiegał Urząd Miasta. Ponadto wydzielono 12 działek przeznaczonych pod budownictwo mieszkaniowe. Po negocjacjach zgodziła się Pani na sprzedaż przedmiotowych działek Gminie Miejskiej z przeznaczeniem na drogi wewnętrzne. Północna linia Pani działki graniczy z terenami należącymi do Gminy Miejskiej. Wzdłuż Pani działek w planie ma przebiegać droga, która łączy się z Pani drogami wewnętrznymi - działki 59, 60, 67, 71 wykupiła Gmina Miejska (akt notarialny z dnia 13 października 2008 r.). Pozostałe działki według miejskiego planu zagospodarowania przestrzennego obejmują zabudowę mieszkaniową, jednorodzinną wolnostojącą, bliźniaczą. W chwili obecnej nie będą sprzedawane. Przedmiotowy grunt nie był i nie jest wykorzystywany przez Panią do prowadzenia działalności gospodarczej. Od 1979 r. do 2008 r. przedmiotowe działki wykorzystywane były przez Panią w celach rolniczych, siano na nich zboże (pszenica, jęczmień, żyto, rzepak). Uzyskane produkty rolne były odsprzedawane, a część z nich przekazywała Pani bratu w zamian za pomoc przy uprawie roli. Nie jest Pani czynnym podatnikiem podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy powinna Pani odprowadzić podatek VAT od sprzedanych działek przeznaczonych na drogi wewnętrzne Gminie Miejskiej otrzymanych w drodze darowizny...

Pani zdaniem sprzedane działki Gminie Miejskiej przeznaczone na drogi wewnętrzne nie powinny być opodatkowane podatkiem VAT, gdyż otrzymała je Pani w drodze darowizny, są one przedmiotem Pani majątku osobistego i służą zaspokajaniu potrzeb osobistych. Takie stanowisko prezentowane jest też przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej wydanej 20 listopada 2007 r. oraz przez NSA w wyroku o sygn. akt I FPS 3/07 z dnia 29 października 2007 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie z tą definicją, pod pojęciem towaru należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Z powołanych przepisów wynika, że od chwili wejścia ich w życie, tj. od 1 maja 2004 roku zasadą jest opodatkowanie dostawy gruntów podatkiem od towarów i usług.

Pojęcia ,,podatnik" i ,,działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Podatnikami - wg zapisu art. 15 ust. 1 - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przepisy te wskazują, że działalność prowadzona przez rolników mieści się w pojęciu działalności gospodarczej, która obejmuje także czynności polegające na sprzedaży gruntów.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż zamierza Pani zbyć działki, które wykorzystywane były od 1979 r. do 2008 r. w działalności rolniczej. Siano na nich zboże (pszenica, jęczmień, żyto, rzepak). Uzyskane produkty rolne były odsprzedawane, a część z nich przekazywała Pani bratu w zamian za pomoc przy uprawie roli.

Biorąc pod uwagę definicję działalności gospodarczej - art. 15 ust. 2 - należy uznać, iż zamierzona transakcja ma związek z działalnością gospodarczą, albowiem rolnik w świetle ustawy o podatku od towarów i usług, posiada status podatnika prowadzącego działalność gospodarczą (działalność rolniczą). Jeśli więc osoba taka wykonuje inne czynności mieszczące się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług, brak jest podstaw prawnych do uznania, iż nie podlegają one opodatkowaniu.

W efekcie planowaną przez Panią dostawę gruntu (sprzedaż działek), wykorzystywanego uprzednio w działalności rolniczej, należy uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a planowaną sprzedaż gruntu należy traktować jako dostawę towaru, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ustawy podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia przedsiębiorstwo, dlatego zasadnym wydaje się przyjęcie uregulowań zawartych w innych aktach prawnych. Przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) jest zorganizowanym zespołem składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej.

W przepisach Kodeksu cywilnego gospodarstwo rolne zostało zdefiniowane odrębnie od przedsiębiorstwa. Zgodnie z art. 55³ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Ostatnia wzmianka oraz umieszczenie wspomnianego przepisu w części tytułu kodeksu cywilnego dotyczącej przedsiębiorstw wskazuje, że ustawodawca unormował gospodarstwo jako jednostkę produkcyjną zajmującą się stale i zawodowo wytwarzaniem pewnych określonych dóbr, tradycyjnie kwalifikowanych do rolnictwa. Podstawę takiej działalności stanowią przede wszystkim grunty o odpowiednim, lecz nieokreślonym ustawowo obszarze. Pewne jest tylko to, że nie mogą one być zbyt małe. Pomocna w tym względzie wydaje się być definicja zawarta w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 136, poz. 969 ze zm.), do której odwołuje się ustawa o podatku od towarów i usług, a stawiająca wymóg posiadania gruntów o powierzchni przekraczającą 1 ha lub 1 ha przeliczeniowy. Stąd też uznać należy, że rolnik sprzedający grunty wyodrębnione z takiego gospodarstwa rolnego nie zbywa majątku osobistego, ale majątek składający się na przedsiębiorstwo rolne. Czynność taka będzie zawsze ściśle związana z prowadzoną działalnością rolniczą.

W związku z tym, iż od podatku od towarów i usług - w odniesieniu do gruntów - zwolniona jest jedynie dostawa terenów niezabudowanych innych niż budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę (art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy), transakcje zawierane przez Panią dotyczące przedmiotowych działek winny być opodatkowane 22% stawką podatku.

Należy wskazać, iż przepis art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d) powołanej ustawy stanowi, że podatnicy dokonujący dostawy gruntów nie mogą korzystać ze zwolnienia od tego podatku niezależnie od wielkości obrotów. Oznacza to, że podatnicy dokonujący dostaw tych towarów, niezależnie od wielkości swoich obrotów, są podatnikami tego podatku i stosownie do zapisu art. 96 ust. 1 tej ustawy, obowiązani są przed dniem wykonania pierwszej dostawy gruntów, złożyć naczelnikowi urzędu skarbowemu zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług.

Na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć również powoływane przez Stronę orzeczenie NSA, bowiem jest ono rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Natomiast organ podatkowy zobowiązany jest traktować indywidualnie każdą sprawę, zatem dokonując wykładni konkretnych przepisów prawa podatkowego poprzez ocenę przedstawionego we wniosku stanowiska Wnioskodawcy, opiera się na dokładnie określonym stanie faktycznym lub opisie zdarzenia przyszłego. A zatem orzeczenia sądowe są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, ul. al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.