opodatkowanie sprzedaży działek budowlanych

sygnatura: IBPP1/443-1655/08/MS

autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

data: 2009-01-26

słowa kluczowe:

częstotliwość, działalność gospodarcza, działki, osoby fizyczne, podatnik, sprzedaż gruntów

Wniosek ORD-IN: [ 1399 kB]

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2008r. (data wpływu 5 listopada 2008r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 stycznia 2009r. (data wpływu 14 stycznia 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek budowlanych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2008r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek budowlanych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 8 stycznia 2009r. (data wpływu 14 stycznia 2009r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 30 grudnia 2008r. nr IBPP1/443-1655/08/MS.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jako osoba fizyczna nieprowadzącą działalności gospodarczej nabył w 2008r. nieruchomość gruntową o pow. 1.0020 ha, przy czym sposób korzystania z nabytej nieruchomości został określony jako droga, pastwisko oraz rola. Wnioskodawca planuje dokonać podziału nieruchomości na cztery części, z których trzy będą graniczyć ze sobą i będą znajdować się po jednej stronie planowanej drogi publicznej, zaś czwarta część nieruchomości będzie znajdowała się po drugiej stronie drogi. Wnioskodawca stwierdza, że podział nieruchomości jest konieczny, ponieważ przez całą nieruchomość będzie przebiegała droga publiczna (gminna). Z tego powodu część nieruchomości zostanie wykupiona przez gminę w celu przeznaczenia jej na planowaną drogę. Po dokonaniu podziału Wnioskodawca planuje przekwalifikować na teren pod zabudowę największej pojedynczej działki znajdującej się po drugiej stronie drogi. Po dokonaniu wspomnianego podziału i przekwalifikowania nieruchomości Wnioskodawca planuje dokonać podziału przekwalifikowanej działki, a następnie sprzedaż działek, przy czym nie jest w stanie obecnie ustalić, w jakim okresie będzie dokonywana sprzedaż oraz jaka ostatecznie będzie ilość sprzedanych działek.

Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT czynnym. Obecnie klasyfikacja nieruchomości przeznaczonych na sprzedaż to częściowo tereny ekstensywnej zabudowy mieszkaniowej, częściowo tereny ogrodów, częściowo tereny usług wypoczynku i rekreacji, częściowo tereny usług publicznych. Mając na uwadze opis stanu faktycznego zawartego we wniosku Wnioskodawca w uzupełnieniu do wniosku sprostował, że na chwilę obecną jednak nie jest planowane przekwalifikowanie działek.

Nieruchomość nie jest zabudowana. Działki powstałe w wyniku podziału w chwili sprzedaży nie będą zabudowane. Nieruchomość gruntowa, z której zostaną wydzielone działki przeznaczone do ewentualnej sprzedaży jest wykorzystywana w celu zaspokojenia potrzeb osobistych. Grunt nie jest i nie był przedmiotem najmu, dzierżawy.

Wnioskodawca wcześniej nie dokonywał sprzedaży gruntów, w przyszłości nie zamierza dokonywać sprzedaży innych gruntów niż te, o których mowa we wniosku.

Nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawcę w celu zaspokojenia potrzeb osobistych (wypoczynek, rekreacja) a środki ze sprzedaży zostaną przeznaczone na zabezpieczenie osobistych potrzeb Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie jest rolnikiem ryczałtowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca zostanie obciążony podatkiem VAT jeżeli dokona sprzedaży poszczególnych działek...

Czy ilość sprzedawanych działek oraz okres w jakim są sprzedawane mają wpływ na naliczenie podatku...

Czy fakt, iż podatnik będzie wykorzystywał tylko niektóre działki wyodrębnione w wyniku podziału, zaś pozostałe działki nie będą mu potrzebne i dlatego zamierza je zbyć ma wpływ na to, czy podatek będzie naliczony...

Jaka będzie wysokość ewentualnego podatku...

Kiedy podatek będzie naliczony...

Jak przedstawiają się odpowiedzi na wskazane powyżej pytania przy uwzględnieniu wydanego w dniu 29 października 2007r. przez NSA wyroku o sygn. akt I FPS 3/07, który uznał, iż zbycie gruntów budowlanych należących do prywatnego majątku osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, nie powinno być w ogóle opodatkowane VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wyłącznie czynności wykonywane w ramach działalności gospodarczej. W świetle tego zakresu opodatkowania nawet kilkakrotna dostawa gruntów budowlanych nie decyduje o opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność była opodatkowana podatkiem VAT, musi być ona podjęta przez podmiot, który działa w charakterze podatnika VAT, czyli podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą w charakterze producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika lub osoby wykonującej wolny zawód. I choć zgodnie z dyrektywą o VAT działalnością gospodarczą może być także okazjonalne dokonywanie dostawy terenu budowlanego, to jednakże transakcja ta musi być związana z prowadzoną działalnością gospodarczą. Sama częstotliwość dostaw gruntów lub jej brak nie może decydować o tym, czy ktoś jest podatnikiem VAT, czy nie. Jeśli zatem działka została zakupiona do majątku prywatnego danego podmiotu i była używana tylko jako majątek prywatny i w celach prywatnych, to po jej przekwalifikowaniu i podziale na kilka działek budowlanych, sprzedaż tych działek nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT. W związku z tym sprzedaż działek budowlanych należących do majątku prywatnego osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm. ostatnia zmiana Dz. U. z 2008r. Nr 209, poz. 1320), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5 ust. 2 ustawy o VAT czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towarów oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

1. podwójnego opodatkowania,
2. braku opodatkowania,
3. zakłócenia konkurencji.

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

1. powszechność opodatkowania,
2. faktyczne opodatkowanie konsumpcji,
3. stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak, złożenie wniosków o podział gruntów, wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla wydzielonych działek, stanowią część tych transakcji i powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej lub gospodarczej w ogóle.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna nieprowadzącą działalności gospodarczej nabył w 2008r. nieruchomość gruntową o pow. 1.0020 ha.

Wnioskodawca planuje dokonać podziału nieruchomości na cztery części, z których trzy będą graniczyć ze sobą i będą znajdować się po jednej stronie planowanej drogi publicznej, zaś czwarta część nieruchomości będzie znajdowała się po drugiej stronie drogi. Wnioskodawca stwierdza, że podział nieruchomości jest konieczny, ponieważ przez całą nieruchomość będzie przebiegała droga publiczna (gminna). Z tego powodu część nieruchomości zostanie wykupiona przez gminę w celu przeznaczenia jej na planowaną drogę. Po dokonaniu podziału Wnioskodawca planuje sprzedaż działek, przy czym nie jest w stanie obecnie ustalić, w jakim okresie będzie dokonywana sprzedaż oraz jaka ostatecznie będzie ilość sprzedanych działek.

W świetle powyższego stanu faktycznego stwierdzić należy, że nabyta w 2008r. nieruchomość gruntowa o pow. 1.0020 ha, która w tak krótkim czasie od nabycia zostaje przeznaczona do podziału i sprzedaży, nie została zakupiona jak to wskazuje Wnioskodawca w celach osobistych, lecz w celu prowadzenia działalności gospodarczej (działalności handlowej).

Wnioskodawca w złożonym wniosku nie wskazał bowiem dowodów na wykorzystywanie tej nieruchomości dla celów prywatnych, np. zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych swoich lub ewentualnie rodziny, wręcz przeciwnie, zaraz po nabyciu (w tym samym roku) pojawił się zamiar podziału i sprzedaży nieruchomości.

Należy wskazać, że przez termin "zamiar" należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby. Tak więc wskazany przez Wnioskodawcę zamiar podziału i sprzedaży gruntu wskazuje w sposób oczywisty, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z nabyciem gruntu w celu dalszej odsprzedaży, a działania takie noszą znamiona działalności gospodarczej.

Na częstotliwy zamiar wykonywania czynności wskazuje, iż planowana dostawa działek budowlanych poprzedzona zostanie wykupem przez gminę części nieruchomości w celu przeznaczenia jej na planowaną drogę, pierwotnym podziałem nieruchomości na cztery części, z których trzy będą graniczyć ze sobą i będą znajdować się po jednej stronie planowanej drogi publicznej, zaś czwarta część nieruchomości będzie znajdowała się po drugiej stronie drogi oraz ewentualnym przekwalifikowaniem i podziałem na teren pod zabudowę największej pojedynczej działki, choć Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku stwierdził, że na chwilę obecną nie planuje przekwalifikowania działek.

Przy czym w świetle powyższego, odnosząc się do pytania szczegółowego zawartego we wniosku, stwierdzić należy, że ilość sprzedawanych działek oraz okres w jakim będą sprzedawane nie mają wpływu na uznanie, że Wnioskodawca wykonuje czynności w sposób częstotliwy a w konsekwencji na uznanie, że planowana dostawa działek podlegać będzie opodatkowaniu.

Wszystkie te działania Wnioskodawcy wskazują zatem jednoznacznie na handlowy, zorganizowany i zarobkowy charakter podejmowanych czynności spełniający definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W efekcie planowaną sprzedaż działek (wydzielonych z nabytej w 2008r. nieruchomości) należy traktować jako dostawę towarów, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów o usług.

W konsekwencji uznać należy, że przedmiotowa nieruchomość gruntowa została nabyta celem dalszej odsprzedaży. Bowiem dokonując inwestycji środków pieniężnych czyni się to z zamiarem ich odzyskania w przyszłości. Natomiast w tym konkretnym przypadku odzyskanie zainwestowanych środków możliwe jest przede wszystkim przez sprzedaż, ewentualnie dzierżawę nieruchomości lub inwestycje. Z powyższego wynika, iż nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło celem osiągnięcia w przyszłości korzyści majątkowych, a więc zakupu dokonano dla celów zarobkowych. Zatem sam zamiar wykorzystania przedmiotowej nieruchomości gruntowej dla celów zarobkowych Wnioskodawca podjął już w momencie zakupu nieruchomości. Oczywistym bowiem jest, że dokonując inwestycji czyni się to z zamiarem osiągnięcia zysków w przyszłości, chociaż zamiar ten nie zawsze będzie zrealizowany. Niemniej jak stwierdzono powyżej, o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT przesądza sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, a nieistotny jest rezultat.

Bezsprzecznie zatem wszystkie przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności w przedmiotowej sprawie wskazują na to, iż nabył on grunty z zamiarem wykorzystania ich w sposób częstotliwy i zorganizowany do celów zarobkowych, co stanowi w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarczą, a zatem sprzedaż wydzielonych z niej działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż jak już wcześniej wskazano opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów, a grunt niewątpliwie jest towarem. Tym samym Wnioskodawca stanie się z tytułu tej dostawy podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż w obecnym stanie prawnym grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towarów i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, według stawki określonej art. 41 ust. 1 tej ustawy. Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy gruntu zostały określone między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług. Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu a nie jego klasyfikacją gleboznawczą. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych brak jest definicji pojęcia gruntu przeznaczonego pod zabudowę. Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o przeznaczeniu gruntu.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego wynika, że zamierza dokonać sprzedaży niezabudowanych działek gruntu położonych na obszarze sklasyfikowanym w części jako tereny ekstensywnej zabudowy mieszkaniowej, częściowo tereny ogrodów, częściowo tereny usług wypoczynku i rekreacji, częściowo tereny usług publicznych. Zasadnym jest zatem przyjęcie, że planowane do sprzedaży działki są działkami przeznaczonymi pod zabudowę, niezależnie od tego czy Wnioskodawca dokona przekwalifikowania gruntu czy nie, decydującym jest bowiem zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W konsekwencji dokonanie dostawy działek powstałych w wyniku podziału wskazanej we wniosku działki niezabudowanej przeznaczonej pod zabudowę, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki w wysokości 22%, stosownie do przepisów art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem sprzedający, tj. Wnioskodawca w odniesieniu do powyższej transakcji, występuje w charakterze podatnika.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Natomiast zgodnie z art. 19 ust. 4 ww. ustawy jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Ponadto zgodnie z art. 106. ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Natomiast art. 106 ust. 4 ww. ustawy stanowi, iż podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

W świetle powyższego Wnioskodawca winien dostawę przedmiotowych działek udokumentować fakturą VAT nie później niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru (działki) przy czym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury. Jedynym wyjątkiem i odstępstwem od tej reguły jest sytuacja, gdy nabywcą przedmiotowej działki będzie osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. W takim bowiem przypadku Wnioskodawca będzie zobowiązany do wystawienia faktury VAT wyłącznie na żądanie nabywcy (osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej).

W przypadku sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej bez wystawiania faktury obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT.

Ponadto należy zaznaczyć, że jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części (art. 19 ust. 11).

Przy czym Wnioskodawca stanie się podatnikiem podatku od towarów i usług już z chwilą pierwszej transakcji (niezależnie od jej wartości), bowiem zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy o VAT, do podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę - niezależnie od wielkości obrotów - nie stosuje się zwolnień podmiotowych, o których mowa w art. 113 ust. 1 i 9.

W kwestii wskazanego przez Wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007r. sygn. akt I FPS 3/07, w którym znajdują się odniesienia do kwestii zbycia gruntów budowlanych należących do prywatnego majątku osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, należy stwierdzić, że dotyczy on konkretnej sprawy, osądzonej w określonym stanie faktycznym. Rozstrzygnięcie dokonane przez Sąd wiąże w konkretnej sprawie, tymczasem organy podatkowe obowiązane są uwzględniać określony stan faktyczny występujący u podatnika i rozpatrywać sprawy indywidualnie. Tym samym powołany przez Wnioskodawcę wyrok nie może stanowić źródła powszechnie obowiązującego prawa i nie może być podstawą wydania niniejszej interpretacji.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo informuje się, że tutejszy organ nie dokonywał oceny dokumentów załączonych do wniosku, bowiem zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. W związku z tym wydana interpretacja odnosi się jedynie do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Referencje