Czy w takiej sytuacji poprawnie były księgowane w koszty raty leasingowe (leasing operacyjny - środek trwały jest przedmiotem amortyzacji leasingodawcy), gdy w chwili obecnej samochód będzie poza majątkiem firmy? Czy nie należy skorygować kosztów podatkowych o raty leasingowe?
sygnatura: RO-XV/415/PDOF-109/72/JS/07
autor: Pierwszy Urząd Skarbowy w Białymstoku
data: 2007-03-28
| słowa kluczowe: |
Spółka cywilna zawarła umowę leasingu samochodu ciężarowego zgodnie z art. 23a - 23l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Po zakończeniu trwania leasingu Spółka cywilna (dwóch wspólników) nabyła przedmiot leasingu samochód ciężarowy za kwotę poniżej 3.500 zł. Faktura VAT sprzedaży została wystawiona na Spółkę. Wspólnicy decydują wyprowadzić przedmiot leasingu z majątku firmy. Nie zamierzają wykorzystywać samochodu do działalności gospodarczej. Wspólnicy pozostawiają go jako przedmiot będący ich współwłasnością. Wspólnicy prowadzą książkę przychodów i rozchodów.
Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Białymstoku, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dn. 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity z 2005r. Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 20.02.2007r., stwierdza, iż wspólnik Spółki cywilnej nie ma obowiązku korekty kosztów podatkowych o odliczone raty leasingowe, o ile przedmiot leasingu operacyjnego wykorzystywany był przezeń na potrzeby działalności gospodarczej w trakcie trwania leasingu.
W świetle art. 23a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej finansującym, oddaje do odpłatnego użytkowania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie zwanej dalej korzystającym, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.
Skutki podatkowe umów leasingu zależne są od warunków, jakie zostały ustalone w konkretnej umowie. W przypadku tzw. leasingu operacyjnego, kluczowe znaczenie ma zapis art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu użytkowania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszty uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa spełnia następujące warunki: 1) została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz 2) suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
Ponadto, dla podatników osiągających przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.12.2006r., kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Natomiast w świetle w/w przepisu w brzmieniu obowiązującym od dnia 01.01.2007r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
W przedstawionym stanie faktycznym, po zakończeniu trwania leasingu operacyjnego Spółka cywilna, składająca się z dwóch wspólników, nabyła przedmiot leasingu - samochód ciężarowy za kwotę poniżej 3.500 zł. Faktura VAT sprzedaży została wystawiona na Spółkę. Jednakże wspólnicy decydują o wyprowadzeniu przedmiotowego samochodu z ,,majątku firmy", nie zamierzają wykorzystywać samochodu do działalności gospodarczej. W opisanym stanie faktycznym należy uznać, iż wejście samochodu ciężarowego do masy majątkowej, objętej współwłasnością łączną wspólników Spółki cywilnej, nastąpiło z chwilą nabycia przedmiotowego samochodu. Jednakże wspólnicy mogą skutecznie rozporządzić tym składnikiem majątkowym, przesuwając go z majątku objętego współwłasnością łączną do ich majątku osobistego objętego współwłasnością w częściach ułamkowych, niezwiązanego z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy, należy stwierdzić, iż o ile przedmiot leasingu wykorzystywany był przez Pana w ramach działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej, a umowa leasingu spełniała warunki wskazane w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to wydatki ponoszone z tytułu rat leasingowych miały na celu osiągniecie przychodów z tej działalności i jako takie stanowią koszty uzyskania tych przychodów, niezależnie od dalszego sposobu wykorzystania samochodu po jego nabyciu przez korzystającego czy sposobu rozporządzenia nim. Fakt, iż będący przedmiotem leasingu samochód ciężarowy, nabyty po zakończeniu trwania leasingu przez wspólników Spółki cywilnej, nie będzie wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nie powoduje obowiązku korekty w/w kosztów podatkowych.
Należy również podzielić stanowisko podatnika, iż w przedstawionym stanie faktycznym nie zachodzą przesłanki z art. 23h ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten odnosi się bowiem do nabycia przedmiotu leasingu przez osobę trzecią, a w rozpatrywanej sytuacji nabywcą jest korzystający.
Ponadto należy zastrzec, iż na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej, podatnikiem tego podatku jest osoba fizyczna, nie zaś spółka cywilna. W świetle art. 8 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy przychody z udziału w spółce cywilnej u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku, a w przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. Powyższe zasady stosuje się również do rozliczania kosztów uzyskania przychodów.