INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 3 sierpnia 2010 r. (data wpływu 6 sierpnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 października 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie podstawy opodatkowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie podstawy opodatkowania oraz podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie obowiązku podatkowego.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 15 października 2010 r., nr ILPB2/436-169/10-2/MK, ILPB2/436-170/10-2/MK Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Ponadto, poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Jednocześnie, pouczono Wnioskodawcę, iż nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje, iż podanie zostanie rozpatrzone wyłącznie w zakresie podatku od spadków i darowizn. Natomiast w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych wniosek zostanie pozostawiony bez rozpatrzenia.

Pismem z dnia 25 października 2010 r. stanowiącym odpowiedź na ww. wezwanie Zainteresowany zwrócił się z prośbą o wydanie interpretacji indywidualnej jedynie w zakresie podatku od spadków i darowizn, pomijając złożone we wniosku zapytanie odnośnie podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym informuje się, że w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych w dniu 5 listopada 2010 r. wydano postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia nr ILPB2/436-170/10-5/MK.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem dwupiętrowego lokalu mieszkalnego zakupionego w formie aktu notarialnego od dewelopera w dniu 28 lipca 2007 r. za kwotę 190 750,12 zł (część ceny w kwocie 184 205,11 zł została zapłacona z udzielonego kredytu hipotecznego). Kredyt został zaciągnięty w walucie obcej na sumę 88 256,33 CHF (frank szwajcarski). Powierzchnia przedmiotowego lokalu to 54,50 m². Zainteresowany wskazuje, że drugim współwłaścicielem w części równej (1/2) jest osoba fizyczna, należąca, zgodnie z przepisami ustawy o podatku od spadków i darowizn, do III grupy podatkowej. Nieruchomość jest obciążona hipoteką kaucyjną do kwoty 313 148,69 zł na rzecz Banku zabezpieczającą spłatę wierzytelności z tytułu udzielonego kredytu. Stronami umowy kredytu na zakup powyższego lokalu są jego współwłaściciele. Współwłaściciele zamierzają w najbliższym czasie podpisać ugodę w formie aktu notarialnego, zgodnie z którą nastąpi nieodpłatne zniesienie współwłasności wspomnianej nieruchomości na rzecz jednego ze współwłaścicieli (Wnioskodawca). Do umowy kredytu na podstawie aneksu zostanie dopisany nowy kredytobiorca (ponieważ wykazano brak zdolności kredytowej w przypadku pozostawienia tylko jednego kredytobiorcy). Nowy kredytobiorca nie będzie współwłaścicielem nieruchomości (będzie widniał tylko w umowie kredytowej), a odłączony od kredytu zostanie jeden ze współwłaścicieli - znoszący współwłasność. Kredyt jest denominowany we frankach szwajcarskich. Wartość zadłużenia (kwota główna i odsetki) ustalona po kursie sprzedaży franka szwajcarskiego na dzień złożenia wniosku jest zbliżona do wartości hipoteki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn wartość nieruchomości może być pomniejszona o wartość hipoteki, którą obciążona jest nieruchomość, czy też o faktyczną wartość zadłużenia z tytułu kredytu ustaloną na dzień zawarcia ugody...

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne zniesienie współwłasności, podlega opodatkowaniu po stronie osoby, na rzecz której przechodzi własność udziału w nieruchomości, na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn. Zgodnie z art. 7 tej ustawy, podstawę opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn, stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Biorąc pod uwagę fakt, że zgodnie z ugodą, wraz z nieodpłatnym zniesieniem współwłasności, na obdarowanego przejdą wszystkie obciążenia z tytułu umowy kredytu, które są zabezpieczone hipoteką, przy ustalaniu podstawy opodatkowania należy uwzględnić ciężary i długi ciążące na przedmiocie transakcji. Faktyczna wartość zadłużenia obciążająca nieruchomość odpowiada wartości kredytu, który pozostał do spłacenia wraz z odsetkami przeliczona po kursie sprzedaży franka szwajcarskiego z dnia zawarcia ugody (tj. z dnia powstania obowiązku podatkowego). Kwota tego zadłużenia powinna pomniejszyć podstawę opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768), podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Art. 5 ww. ustawy stanowi, iż obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych. Natomiast na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje - przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności - z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienia współwłasności.

Zgodnie z art. 7 ust. 6 ww. ustawy, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. Przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn należy mieć na względzie przepis art. 7 ust. 1 zd. 1 tej ustawy, w myśl którego podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Oznacza to, że z punktu widzenia ustalania podstawy opodatkowania długi i ciężary pomniejszają wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych. Pojęcie długów w rozumieniu art. 7 ust. 1 zd. 1 analizowanej ustawy obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia. Ciężarem w rozumieniu art. 7 ust. 1 zd. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza wartość rynkową tej rzeczy lub prawa.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż współwłaściciele zamierzają dokonać nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości obciążonej hipoteką na rzecz banku w związku z zaciągnięciem przez nich kredytu na zakup przedmiotowej nieruchomości.

Zgodnie z art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361, ze zm.) w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

W świetle powołanych przepisów, w przypadku nabycia nieruchomości obciążonej hipoteką, jak w niniejszej sprawie, obciążenie to stanowi ciężar w rozumieniu art. 7 ust. 1 zd. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. W konsekwencji, wartość nieruchomości powinna być pomniejszona o kwotę wierzytelności zabezpieczonej hipoteką. Przy czym, nie jak uważa Wnioskodawca, o faktyczną wartość zadłużenia obciążająca nieruchomość, jaka pozostała do spłaty wg stanu z dnia zawarcia ugody. Ponieważ dla kwestii ustalenia podstawy opodatkowania nie ma znaczenia jaka kwota kredytu pozostała do spłacenia (całość, część lub został on całkowicie spłacony).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.