INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura - 27 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia w drodze spadku udziału w budynku, w części zajętej przez osoby trzecie na podstawie umów najmu, do których mają zastosowanie przepisy o czynszu regulowanym - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia w drodze spadku udziału w budynku, w części zajętej przez osoby trzecie na podstawie umów najmu, do których mają zastosowanie przepisy o czynszu regulowanym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

A.P., która zmarła w dniu 05 marca 1961 r., była właścicielką kamienicy. Zgodnie z postanowieniem Sądu Powiatowego z dnia 27 kwietnia 1962 r. o stwierdzeniu nabycia spadku w drodze dziedziczenia ustawowego spadek po #189; części nabyli E.P. (córka) oraz G.P. (syn). Spadkobiercy nie dokonali działu spadku w części obejmującej ww. nieruchomość. G.P. zmarł w dniu 3 marca 1994 r. W skład spadku po G.P. weszła m.in. #189; udziału w prawie własności ww. nieruchomości. W stosunku do części lokali mieszkalnych znajdujących się w ww. kamienicy do dnia dzisiejszego obowiązuje i pobierany jest czynsz regulowany. Do kręgu spadkobierców po G.P. zgodnie z ustawą wchodzą: I.P. (żona), G.P. (córka), Wnioskodawca (syn), K.P. (syn). Ww. spadkobiercy nie złożyli żadnego oświadczenia w przedmiocie przyjęcia lub odrzucenia spadku. Nie nastąpiło również stwierdzenie nabycia spadku po spadkodawcy, jak i nie został sporządzony zarejestrowany akt poświadczenia dziedziczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przy ustalaniu wysokości podatku od spadku po G.P. zastosowanie ma art. 4 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 142 poz. 1514) przewidujący zwolnienie podatkowe dla nabywców w drodze spadku lub darowizny budynku, w części zajętej przez osoby trzecie na podstawie umów najmu, do których mają zastosowanie przepisy o czynszu regulowanym...

Wnioskodawca wskazał, iż nabycie przez spadkobierców spadku po G.P. nastąpiło z chwilą otwarcia spadku, tj. w dniu 03 marca 1994 r. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 222 poz. 1629) do nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych, które nastąpiło przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn.

W związku z powyższym - zdaniem Wnioskodawcy - przy obliczaniu wysokości podatku od spadku po G.P. będzie miał zastosowanie art. 4 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalniający od podatku nabycie w drodze spadku lub darowizny budynku w części zajętej przez osoby trzecie na podstawie umów najmu, do których mają zastosowanie przepisy o czynszu regulowanym, określonym w ustawie o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 71 poz. 734).

Wnioskodawca wskazał, iż wprawdzie ustawa z dnia 02 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy o spadkach i darowiznach, utraciła moc dnia 01 stycznia 2002 r. na podstawie art. 15 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71 poz. 734), niemniej nie oznacza to, iż przedmiotowe zwolnienie przestało obowiązywać przed dniem 01 stycznia 2007 r. Za utrzymaniem w mocy przedmiotowego zwolnienia do dnia 01 stycznia 2007 r. przemawia wykładnia funkcjonalna art. 4 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn. Przepis ten odwołuje się bowiem do art. 28 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów (Dz. U. z 2001 r. Nr 71 poz. 733), który stanowi, że do dnia 31 grudnia 2004 r., w stosunkach najmu powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy, wysokość czynszu w lokalach, w których obowiązywał w dniu wejścia w życie ustawy czynsz regulowany, nie może przekraczać w stosunku rocznym 3 % wartości odtworzeniowej lokalu. Brzmienie to nawiązuje do brzmienia art. 25 ust. 2 nieobowiązującej już ustawy o najmie lokali i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. 1998 r. Nr 120 poz. 787), który stanowił, że maksymalny czynsz regulowany nie mógł przekraczać w stosunku rocznym właśnie 3% wartości odtworzeniowej.

Wprawdzie art. 28 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów przestał obowiązywać z dniem 01 stycznia 2005 r., jednakże z tymże dniem znowelizowane zostało brzmienie art. 9 ust. 1 tejże ustawy (Dz. U. z 2004 r. Nr 281 poz. 2783). Znowelizowany przepis wskazywał, że podwyższenie czynszu lub innych opłat za używanie lokalu, z wyjątkiem opłat należnych od właściciela, nie może być dokonywane częściej niż co 6 miesięcy, a jeżeli poziom rocznego czynszu lub innych opłat za używanie lokalu, z wyłączeniem opłat niezależnych od właściciela, przekracza 3% wartości odtworzeniowej lokalu, to roczna podwyżka nie może być wyższa niż 10% dotychczasowego czynszu albo dotychczasowych opłat za używanie lokalu, liczonych bez opłat niezależnych od właściciela.

W związku z powyższym instytucja czynszu regulowanego istniała do dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 maja 2006 r. (Dz. U. Nr 86 poz. 602), w którym to uznano, że art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31 poz. 266) jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Przepisy o czynszu regulowanym obowiązywały zatem do dnia 01 stycznia 2007 r., a więc do czasu wejścia w życie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z którym do nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych, które nastąpiło przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn, a zatem i art. 4 ust. 1 pkt 13 tejże ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 222, poz. 1629) do nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych, które nastąpiło przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym przed 01 stycznia 2007 r. podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej "podatkiem", podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. spadku.

Spadek jest instytucją regulowaną przepisami zawartymi w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). W myśl art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób.

Zgodnie z art. 924 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast stosownie do przepisu art. 925 Kodeksu cywilnego spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Prawomocne postanowienie sądu ma natomiast charakter deklaratoryjny i stwierdza jedynie nabycie spadku przez spadkobiercę ( art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spadkobiercą ustawowym po G.P., który zmarł w dniu 3 marca 1994 r. W skład spadku po G.P. weszła m.in. #189; udziału w prawie własności kamienicy. W stosunku do części lokali mieszkalnych znajdujących się ww. kamienicy do dnia dzisiejszego obowiązuje i pobierany jest czynsz regulowany.

Zatem w przedmiotowej sprawie z uwagi na fakt nabycia spadku przed wejściem w życie od 01 stycznia 2007 r. znowelizowanej ustawy o podatku od spadków i darowizn będą miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz.1514 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r.

Zgodnie z art. 5 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych (...).

W przypadku nabycia majątku spadkodawcy w drodze dziedziczenia obowiązek podatkowy powstaje z chwilą przyjęcia spadku - art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 4 tej ustawy, w przypadku nabycia, które nie zostało zgłoszone do opodatkowania, a następnie nabycie to stwierdzono pismem obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma. Jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, to obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.

Stosownie do art. 17a ust. 1 ustawy o podatku od spadów i darowizn podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru. Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

Podstawę opodatkowania - zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy - stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru. Przy określaniu podstawy opodatkowania ustawodawca nakazuje uwzględniać stan rzeczy z dnia nabycia, dlatego wydatki ponoszone przez spadkobierców na odziedziczoną nieruchomość po tym czasie nie powinny podnosić jej wartości.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie m.in. w drodze spadku budynku, w części zajętej przez osoby trzecie na podstawie umowy najmu, do których mają zastosowanie przepisy o czynszu regulowanym, określonym w ustawie z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych.

Fakt uchylenia ww. ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych i zastąpienie jej ustawą z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego nie stanowi przeszkody do zastosowania zwolnienia z art. 4 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Przy czym oceny w kwestii spełnienia warunków uprawniających do zwolnienia - co do zasady - należy dokonać na moment nabycia, czyli w przedmiotowej sprawie na dzień śmierci spadkodawcy, która miała miejsce w 1994 r.

Zwolnienie określone w art. 4 ust. 1 ww. ustawy stosuje się, jeżeli nabywca jest obywatelem polskim lub ma miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie z uwagi na to, że nabycie spadku nastąpiło w 1994 r. będą miały zastosowanie przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r., w tym art. 4 ust. 1 pkt 13 tej ustawy. Zatem przy ustalaniu wysokości podatku od nabycia spadku po G.P., przedmiotowym zwolnieniem można objąć tą część kamienicy, która jest zajęta przez lokatorów (osoby trzecie), do których mają zastosowanie przepisy o czynszu regulowanym, określonym w ustawie z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że Minister Finansów, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.