Garaż jako pomieszczenie o charakterze użytkowym, może być również przedmiotem samodzielnego obrotu, nie służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych w ścisłym tego słowa znaczeniu. Zatem pomimo, że garaż znajduje się na parterze budynku, to w zakresie skutków podatkowych powinien być traktowany jako lokal użytkowy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg. stawki podstawowej, tj. 22 %.

sygnatura: 1401/PV-I/4407/14-9/07/AŁ

autor: Izba Skarbowa w Warszawie

data: 2007-12-07

D E C Y Z J A

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), art. 5 ust. 1, art. 41 ust. 1, art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia XXX, na postanowienie Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 26 kwietnia 2007 r., znak: 1473/WVO/443-25/07/GW, w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

p o s t a n a w i a

odmówić zmiany postanowienia organu pierwszej instancji.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 30 stycznia 2007 r. do Urzędu Skarbowego w Pruszkowie wpłyną wniosek Strony z dnia 22 stycznia 2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Pismem z dnia 26 lutego 2007 r., znak: 1421/AV/443-209/DEC/KW/07 Naczelnik Urzędu Skarbowego w Pruszkowie przekazał w/w wniosek Strony do właściwego w sprawie organu, tj. do Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu.

W przedmiotowym wniosku Strona podała, że w obiektach budownictwa mieszkaniowego, budowanych przez Spółkę sprzedawane są jedną umową samodzielne lokale mieszkalne wraz ze stosownym udziałem we współwłasności części wspólnej oraz w gruncie. Częścią składową każdego z tych lokali mieszkalnych jest garaż znajdujący się na parterze budynku, bowiem każdy z samodzielnych lokali mieszkalnych ma tak usytuowany garaż.

Zdaniem Strony sprzedaż samodzielnego lokalu mieszkalnego, którego częścią składową jest wyżej opisany garaż winna być opodatkowana jedną stawką podatku od towarów i usług wynoszącą 7 %.

W ocenie Strony garaż, będący częścią składową samodzielnego lokalu mieszkalnego stanowi część ?towaru? w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Jako część składowa samodzielnego lokalu mieszkalnego stanowi element obiektu budownictwa mieszkalnego, którego definicję zawiera art. 2 pkt 12 ustawy o VAT. Przy czym art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o VAT przewiduje, że stawkę w wysokości 7 % stosuje się w odniesieniu do obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych.

Jednocześnie Strona podniosła, że jeżeli garaż stanowi część składową samodzielnego lokalu mieszkalnego to nie jest jednocześnie odrębnym lokalem o innym przeznaczeniu (użytkowym). Zatem nie ma podstaw do opodatkowania garażu 22 % stawką podatku VAT.

Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2007 r., znak: 1473/WVO/443-25/07/GW Naczelnik Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu uznał stanowisko Strony za nieprawidłowe. Organ pierwszej instancji wyraził pogląd, iż podstawowym kryterium pozwalającym zaliczyć dane pomieszczenie do kategorii pomieszczenia pomocniczego jest to, czy pomieszczenie służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych zamieszkałych w lokalu osób. Garaż, zaś jako pomieszczenie o charakterze użytkowym, może być również przedmiotem samodzielnego obrotu, nie służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych w ścisłym tego słowa znaczeniu. Zatem pomimo, że garaż znajduje się na parterze budynku, to w zakresie skutków podatkowych powinien być traktowany jako lokal użytkowy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów I usług wg. stawki podstawowej, tj. 22 %.

Na powyższe postanowienie Strona wniosła zażalenie zarzucają naruszenie art. 14a § 3 i art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ? Ordynacja podatkowa oraz art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w związku z art. 2 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności latali.

Strona podniosła, że we wniosku wskazała, iż garaż stanowi część składową samodzielnego lokalu mieszkalnego i nie jest przedmiotem samodzielnego obrotu, natomiast organ pierwszej instancji stwierdził, iż garaż może być przedmiotem samodzielnego obrotu, co jest niezgodne ze stanem faktycznym i prawnym istniejącym w sprawie.

Powołując się na art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o VAT Strona wskazała, iż ustawodawca nie posługuje się pojęciem ?pomieszczenia o charakterze użytkowym? jak czyni to organ podatkowy pierwszej instancji, zaś wyłączenie z 7 % stawki podatku od towarów i usług dotyczy jedynie ?lokalu użytkowego?. Strona dodała jednocześnie, iż z art. 2 ust. 1 ustawy o własności lokali wynika, iż lokalem użytkowym jest lokal mający inne przeznaczenie niż lokal mieszkalny, mogący być przedmiotem odrębnej własności. Natomiast garaż, o którym mowa we wniosku nie może być przedmiotem samodzielnego obrotu.

Strona powołała się również na odmienne rozstrzygnięcie, w kwestionowanym przedmiocie, podjęte przez inny organ podatkowy.

Strona podniosła również, że zażalone postanowienie zostało wydane po upływie 3 miesięcznego terminu, o którym mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, bowiem wniosek o wydanie interpretacji został złożony w dniu 30 stycznia 2007 r., natomiast postanowienie doręczono Wnioskodawcy w dniu 7 maja 2007 r.

Przed wydaniem rozstrzygnięcia w drugiej instancji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 31 października 2007 r. wystosował do Strony postanowienie znak: 1401/PV-I/4407/1-9/07/AŁ, którym poinformował o prawie do zapoznania się i wypowiedzenia w sprawie zebranego materiału dowodowego.

W dniu 20 listopada 2007 r. pełnomocnik Spółki zapoznała się z zebranym materiałem dowodowym składając jednocześnie kserokopię postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Piasecznie z dnia 2 stycznia 2007 r., znak US1418/443-75/06/SG.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i obowiązujący stan prawny, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa, co następuje:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej ?podatkiem?, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług za terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 w/w ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie zgodnie z art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b) w/w ustawy, w okresie od dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej do dnia 31 grudnia 2007 r. stosuje się stawkę w wysokości 7% w odniesieniu do obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych.

W myśl art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne rodzinne stałego zamieszkania, sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych: 111 - Budynki mieszkalne jednorodzinne, 112 - Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, ex 113 - Budynki zbiorowego zamieszkania - wyłącznie: budynki kościołów i innych związków wyznaniowych, klasztory, domy zakonne, plebanie, kurie, rezydencje biskupie oraz rezydencje Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

W tym miejscu organ odwoławczy zauważa, iż jak wynika z w/w przepisów stawkę VAT obniżoną do 7 % stosuje się w odniesieniu między innymi do części obiektów budownictwa mieszkaniowego, znajdujących się w tych obiektach. Natomiast dla określenia stawki podatku od towarów i usług właściwej dla sprzedaży garaży wraz z lokalami mieszkalnymi, znajdującymi się w wielorodzinnych budynkach mieszkalnych, należy określić jaki jest charakter tych garaży.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji lokalu użytkowego ani mieszkalnego.

W związku z tym należy posiłkować się przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.), która w art. 2 ust. 2 stanowi, iż samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkaniowe. Natomiast w ust. 4 wyżej cytowanego art. 2 ustawy o własności lokali ustawodawca postanowił, iż do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaże, zwane dalej ?pomieszczeniami przynależnymi?. Oznacza to, iż definiując pojęcie prawne ?samodzielnego lokalu mieszkalnego?, ustawodawca czyni wyraźne rozróżnienie pomiędzy dwoma pojęciami normatywnymi: po pierwsze ? pojęciem ?pomieszczenia pomocniczego?, czyli takiego pomieszczenia, które wraz z ?izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi? służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych, w danym wypadku chodzi więc o taki funkcjonalny związek tych ?pomieszczeń? z ?izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi?, które polega na wykorzystywaniu całej tej ?przestrzeni? bezpośrednio dla zaspokojenia mieszkaniowych potrzeb ludzi; oraz po drugie ? pojęciem ?pomieszczenia przynależnego?, które w sensie prawnym stanowi wprawdzie część składową lokalu mieszkalnego, jednakże w sensie funkcjonalnym nie jest ?przestrzenią? przeznaczoną dla bezpośredniego zaspokojenia mieszkaniowych potrzeb ludzi, lecz służyć ma zaspokojeniu innych potrzeb tych osób, które korzystają z ?samodzielnego lokalu mieszkalnego?. W aspekcie powyższego wskazać należy, że Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 marca 2003 r., sygn. akt III RN 29/02 (pub. M. Podat. 2003/5/29) stwierdził, że ?garaże, choć stanowią część składową lokalu mieszkalnego, nie należą do pomieszczeń pomocniczych, lecz przynależnych do lokalu. Stąd, ich sprzedaż jest objęta 22% stawką VAT?.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa jednocześnie, iż powyższy wyrok zachowuje swoją aktualność także na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm).

W związku z powyższym organ drugiej instancji stoi na stanowisku, iż garaże nie stanowią lokali mieszkalnych, nie są również pomieszczeniami pomocniczymi służącymi zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych.

Biorąc powyższe pod uwagę, organ odwoławczy stwierdza, iż w zaistniałym stanie faktycznym stawka podatku od towarów i usług obniżona do wysokości 7% - stosownie do art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o VAT, ma zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do sprzedawanych przez Stronę części obiektów budownictwa mieszkaniowego (mieszkań) z wyłączeniem garaży (lokali użytkowych), które podlegają opodatkowaniu stawką podstawową 22% - art. 41 ust. 1 w/w ustawy.

Odnosząc się natomiast do przywołanego przez Stronę rozstrzygnięcia podjętego przez organ podatkowy w innej indywidualnej sprawie, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa, iż ma ona zastosowanie wyłącznie do sytuacji prezentowanej przez adresata takiego rozstrzygnięcia i nie może stanowić wykładni przepisów prawa podatkowego dla ogółu podatników.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa jednocześnie, iż zgodnie z przepisem art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm.), stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego (...) na pisemny wniosek podatnika (...) mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W § 2 zdanie pierwsze cytowanego art. 14a Ordynacji podatkowej ustawodawca jednoznacznie wskazał, iż wniosek, o którym mowa w § 1, składa się do właściwego naczelnika urzędu skarbowego (...). W przedmiotowej zaś sprawie Pełnomocnik Strony w dniu 30 stycznia 2007 r. wniósł wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie do niewłaściwego organu, tj. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Pruszkowie, który nie była organem właściwym w sprawie. To sprawiło, iż organ niewłaściwy w sprawie przekazała przedmiotowy wniosek w trybie art. 170 § 1 Ordynacji podatkowej do organu właściwego, tj. do Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu, który na mocy art. 14a § 1 jako organ właściwy był umocowany do udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. W rezultacie organ właściwy w sprawie otrzymał przedmiotowy wniosek w dniu 6 marca 2007 r., zaś w dniu 26 kwietnia 2007 r. wydała zażalone postanowienie, znak: 1473/WVO/443-25/07/GW, doręczone Pełnomocnikowi Strony w dniu 7 maja 2007 r. Zatem nie można w tym przypadku mówić o uchybieniu 3 miesięcznego terminu do wydania przez organ postanowienie, o którym mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej. Od daty wpływu sprawy do właściwego organu do wydania postanowienia, nie upłyną bowiem 3 miesięczny termin, o którym mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej. Termin ten upływał bowiem dopiero 6 czerwca 2007 r.

Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanawia jak w sentencji decyzji.