Czy miejsc postojowych wraz z mieszkaniem należy opodatkować stawką 7 %, natomiast w przypadku sprzedaży osobnej należy stosować stawkę 22 %.

sygnatura: 1401/PH-I/4407/14-82/06/AŁ

autor: Izba Skarbowa w Warszawie

data: 2007-03-06

DECYZJA

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239 i art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 12 maja 2006 r. wniesionego przez XXX na postanowienie Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 28 kwietnia 2006 r., nr 1473/WV/443/491/21/2006/EŻ, w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

postanawia

odmówić zmiany postanowienia organu pierwszej instancji.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 1 lutego 2006 r. (data wpływy 06.02.2006 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 lutego 2006 r. (data wpływu 13.02.2006 r.) Strona wystąpiła o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Strona podała, że przedmiotem Jej działalności jest budowa mieszkań na sprzedaż wraz z komórkami , garażami lub miejscami postojowymi dla samochodów. Strona uważa, iż sprzedaż komórek, garaży czy miejsc postojowych wraz z mieszkaniem należy opodatkować stawką 7 %, natomiast w przypadku sprzedaży osobnej należy stosować stawkę 22 %.

Postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2006r., nr 1473/WV/443/491/21/2006/EŻ Naczelnik Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu uznał stanowisko Strony w części dotyczącej sprzedaży lokali mieszkalnych wraz z przynależnymi do tego lokalu komórkami za prawidłowe, zaś w pozostałej części za nieprawidłowe. Organ pierwszej instancji stwierdził, że na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług dostawa miejsc garażowych lub miejsc postojowych nie korzysta z preferencyjnej, obniżonej stawki podatku VAT ? gdyż miejsca te traktowane są jako lokal użytkowy, ponieważ nie służą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych. Zatem ich dostawa podlega opodatkowaniu stawką podstawową, o której mowa w art. 41 ust. 1 w/w ustawy o VAT, tj. 22 %. Jednocześnie Naczelnik Urzędu Skarbowego wyraził pogląd, na podstawie art. 146 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy, iż dostawa lokali mieszkalnych wraz z przynależnymi do tego lokalu komórkami w obiektach budownictwa mieszkaniowego do dnia 31 grudnia 2007 r. jest objęta stawką 7 %.

Na powyższe postanowienie Strona złożyła zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie. W zażaleniu Strona zarzuciła naruszenie art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług, poprzez błędną jego interpretację. Tym razem Strona podała, że przedmiotem sprzedaży będzie odrębna własność lokalu, nie będzie zaś przedmiotem dostawy stanowisko postojowe, gdyż nie zostanie ustanowiona odrębna własność dla podziemnego garażu. Strona zaznaczyła jednocześnie, iż w części wspólnej budynku będą znajdowały się stanowiska garażowe, a zasady zarządu nieruchomością wspólną będą przewidywały, że właścicielowi lokalu mieszkalnego przysługuje prawo do wyłącznego korzystania z określonego stanowiska garażowego.

Strona podniosła, że jest tu tylko jeden przedmiot sprzedaży, tj. prawo własności lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, z czym integralnie związane jest prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni, znajdującej się w części podziemnej budynku. Zdaniem Strony przyjęcie takiego rozwiązania prawnego przez Nią skutkuje tym, iż miejsce postojowe nie jest odrębnym przedmiotem sprzedaży, gdyż właściciel mieszkania może sprzedać je tylko wraz ze sprzedażą mieszkania.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i obowiązujący stan prawny, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa:

Zgodnie z art. 5 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej ?podatkiem?, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług za terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 w/w ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie zgodnie z art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b) w/w ustawy, w okresie od dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej do dnia 31 grudnia 2007 r. stosuje się stawkę w wysokości 7% w odniesieniu do obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych.

W myśl art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne rodzinne stałego zamieszkania, sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych: 111 - Budynki mieszkalne jednorodzinne, 112 - Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, ex 113 - Budynki zbiorowego zamieszkania - wyłącznie: budynki kościołów i innych związków wyznaniowych, klasztory, domy zakonne, plebanie, kurie, rezydencje biskupie oraz rezydencje Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

W tym miejscu organ odwoławczy zauważa, iż jak wynika z w/w przepisów stawkę VAT obniżoną do 7 % stosuje się w odniesieniu między innymi do części obiektów budownictwa mieszkaniowego, znajdujących się w tych obiektach. Natomiast dla określenia stawki podatku od towarów i usług właściwej dla sprzedaży garaży i miejsc postojowych wraz z lokalami mieszkalnymi, znajdującymi się w wielorodzinnych budynkach mieszkalnych, należy określić jaki jest charakter tych garaży i miejsc postojowych.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji lokalu użytkowego ani mieszkalnego.

W związku z tym należy posiłkować się przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. Nr 80, poz. 903 ze zm.), która w art. 2 ust. 2 stanowi, iż samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkaniowe. Natomiast w ust. 4 wyżej cytowanego art. 2 ustawy o własności lokali ustawodawca postanowił, iż do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaże, zwane dalej ?pomieszczeniami przynależnymi?. Oznacza to, iż definiując pojęcie prawne ?samodzielnego lokalu mieszkalnego?, ustawodawca czyni wyraźne rozróżnienie pomiędzy dwoma pojęciami normatywnymi: po pierwsze ? pojęciem ?pomieszczenia pomocniczego?, czyli takiego pomieszczenia, które wraz z ?izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi? służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych, w danym wypadku chodzi więc o taki funkcjonalny związek tych ?pomieszczeń? z ?izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi?, które polega na wykorzystywaniu całej tej ?przestrzeni? bezpośrednio dla zaspokojenia mieszkaniowych potrzeb ludzi; oraz po drugie ? pojęciem ?pomieszczenia przynależnego?, które w sensie prawnym stanowi wprawdzie część składową lokalu mieszkalnego, jednakże w sensie funkcjonalnym nie jest ?przestrzenią? przeznaczoną dla bezpośredniego zaspokojenia mieszkaniowych potrzeb ludzi, lecz służyć ma zaspokojeniu innych potrzeb tych osób, które korzystają z ?samodzielnego lokalu mieszkalnego?. W aspekcie powyższego wskazać należy, że Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 marca 2003 r., sygn. akt III RN 29/02 (pub. M. Podat. 2003/5/29) stwierdził, że ? garaże, choć stanowią część składową lokalu mieszkalnego, nie należą do pomieszczeń pomocniczych, lecz przynależnych do lokalu. Stąd, ich sprzedaż jest objęta 22% stawką VAT?.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa jednocześnie, iż powyższy wyrok zachowuje swoją aktualność także na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm).

W związku z powyższym organ drugiej instancji stoi na stanowisku, iż garaże oraz miejsca postojowe nie stanowią lokali mieszkalnych, nie są również pomieszczeniami pomocniczymi służącymi zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych.

Biorąc powyższe pod uwagę, organ odwoławczy stwierdza, iż w zaistniałym stanie faktycznym stawka podatku od towarów i usług obniżona do wysokości 7% - stosownie do art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o VAT, ma zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do sprzedawanych przez Stronę części obiektów budownictwa mieszkaniowego (mieszkań) z wyłączeniem garaży i miejsc postojowych (lokali użytkowych), które podlegają opodatkowaniu stawką podstawową 22% - art. 41 ust. 1 w/w ustawy.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Stronę orzeczeń sądów administracyjnych, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa, iż zapadły one na tle innego stanu faktycznego niż przedstawiony w wniosku Strony. W postępowaniach tych przedmiotem sprzedaży obok własności lokalu mieszkalnego nie były garaże, czy same miejsca postojowe, ale prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni, znajdującego się w części podziemnej budynku, dla samochodu osobowego, które było integralnie związane z prawem własności do lokalu mieszkalnego. Natomiast Strona we wniosku z dnia 1 lutego 2006 r. wskazała, że będzie dokonywała sprzedaży garaży i miejsc postojowych wraz z mieszkaniem.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa jednocześnie, iż zgodnie z przepisem art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm.), stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego (...) na pisemny wniosek podatnika (...) mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Natomiast w § 2 zdanie drugie art. 14a Ordynacji podatkowej ustawodawca postanowił, iż składając wniosek, podatnik (...) jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie. Oznacza to, iż organ pierwszej instancji udziela stosownej interpretacji w konkretnym stanie faktycznym prezentowanym przez Stronę, tak jak to miało miejsce w tym przypadku, na podstawie wniosku z dnia 1 lutego 2006 r. Zatem zgodnie z zasadą wynikającą z art. 127 Ordynacji podatkowej, że postępowanie podatkowe jest dwuinstancyjne, organ odwoławczy bada zgodność z prawem rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji w kontekście stanu faktycznego, który był zaprezentowany temu organowi. Brak jest zatem możliwości, na etapie niniejszego postępowania, do odniesienia się do przedstawionego w zażaleniu szerzej, czy wręcz odmiennie stanu faktycznego w porównaniu do okoliczności wskazanych we wniosku. Przypomnieć w tym miejscu należy, iż do przedstawienia tegoż stanu faktycznego, zgodnie z wyżej cytowanym art. 14a § 2 zdanie drugie Ordynacji podatkowej, obowiązany był podatnik.

Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanawia jak w sentencji decyzji.